Tales of

Sinnoh

De Pokémon in je team waren belangrijk voor een Trainer. En waar types niet je winst zouden verzekeren, was het voor een Trainer handig om voor elke situatie iets te hebben. Na de Malamar wist Alain dat hij eigenlijk een Psychic Type nodig had, maar daar wilde hij niets van weten. Dus, na lang onderzoeken was hij op een Pokémon gekomen waar hij wel wat mee zou kunnen: een Noctowl. Maar, hij zou niet de eerste de beste vangen. Hij wilde er één waar hij iets in zou zien, een Pokémon die een aanwinst zou zijn voor zijn team. Dus, met zijn Vulpix aan zijn zijde en de Mawile in zijn armen was hij na werk naar de plek gereden waar ze voor zouden moeten komen.

Het was bijzonder koud vandaag en Alain trok zijn jas wat steviger over zich heen. De Mawile maakte een ontevreden geluid bij de beweging en hij snoof eventjes geamuseerd. “Je kan ook zelf lopen als ik teveel beweeg,” waarschuwde hij het ding, waarop deze hem snel met haar grootste puppy-ogen aankeek. Desondanks zette hij haar op de grond, waarop de Vulpix geamuseerd hufte. De twee konden het absoluut niet met elkaar vinden en hij hoopte dat het nog zou komen. Misschien was vandaag wel goed voor ze.

Bij het horen van een onmenselijke schreeuw bevroor Alain ter plekke. Zijn blik verwijdde, hij zette een stap naar achteren en voelde het kloppen van zijn hart tot in zijn keel. Alles in hem schreeuwde dat hij zich om moest draaien, dat hier blijven geen goed idee was en dat wat hij ook hoorde, niets was waar hij achter wilde komen. Maar, ergens vreesde hij dat er iemand in gevaar zou zijn. Dat als hij nu om zou draaien, hij het nieuws nog dagen zou volgen in het geval zijn angst ervoor had gezorgd dat iemand— Nee.

Rue keek hem wat verbaasd aan, maar Alain wenkte de twee om te volgen en besloot in de richting van het geluid te bewegen. Het was geen rennen, de angst die hem als een tether terug leek te trekken naar de plek waar hij vandaan kwam te sterk, maar alsnog stapte hij stevig door.

Het oorverdovende gekrijs klonk angstaanjagend, zowel als gepanikeerd. Alain was niet zeker welke emotie erachter schuil ging. Was het agressie, woede, angst? Een combinatie? Alles wat hij zeker wist was dat het luid was. Drie Patrat schoten voorbij en leken hem voor gek te verklaren dat hij in tegengestelde richting liep, maar hij moest kijken. Als er niets aan de hand was, dan zou hij weer omdraaien.

Een zachter geluid maakte duidelijk dat het wezen waar het geluid vandaan kwam niet alleen was. In zijn hand hield hij de Pokéballs van Ari en Kearney klaar terwijl hij door liep.