"Uuugh" met een zeer nadrukkelijke kreun liet ze eerst haar spullen vallen, en vervolgens vol overgave zichzelf. Het gras niet zo zacht als ze gedacht had, maar ze was te vermoeid om daar nog over te klagen. Oké, ze moest het toch toegeven, ze was dit kamperen en reizen toch weer een beetje verleerd, zeker in een vreemde omgeving. Niet dat ze het ooit aan een levende ziel toe zou geven, maar ze nam het zichzelf erg kwalijk dat ze niet eens de minimale moeite had gedaan om zich in te lezen over Sinnoh. Ik wing het wel, had ze gedacht. Nou, dat was nogal een overstatement. Tot dusverre was haar eten bijna op, had ze amper slaap gehad de laatste paar dagen en was haar broekspijp gescheurd. Voor dat laatste kon ze Fang bedanken, die nu welliswaar nog redelijk braafjes op een steen verderop aan het zonnen was. Het monster was al tot tweemaal toe afgeleid geraakt door de geur van een Starly of Arceus knows what en er vandoor gegaan. Waarschijnlijk zou ze perfect zijn als jacht pokémon, als ze eens zou leren te luisteren. Tweemaal was ze achter haar aan komen rennen en haar kleding naar Arceus geholpen terwijl ze door de bosjes rende, de derde keer had ze boos besloten dat Fang zelf maar moest leren in de buurt te blijven. Nou, of dat nou zo'n harde les was geweest was nog maar de vraag - iets van een kwartier later kwam de poochyena rustig weer aan drentelen alsof er niets was gebeurd. Gelukkig was het lekker weer, als ze dan toch nog ergens positief over moest zijn. De zon was door de wolken heen gebroken en maakte haar aangenaam warm. Kort sloot de meid haar ogen, afwezig kauwend op een grassprietje. Ach, na al dat harde werk kon ze heus wel even haar ogen sluiten.
Goed, een nieuwe dag, nieuwe kansen, niet? Met een knikje gebaarde ze naar Orion dat ze er klaar voor was en ook hij gaf haar een signaal terug. Goed, ze waren er beide klaar voor, het plan zou van start kunnen gaan. Maeve slikte even, sloot langzaam haar ogen en klemde haar handen stevig rond de ball van het duivelse beest die erin zat. Kalm telde de jongedame af in haar hoofd. Blijven ademenen... ok... Het zou goedkomen. Ze had het plan meerdere malen met Orion overlopen en hij wist haarfijn wat hij moest doen als er iets fout liep. Wat kon er dan nog verkeerd gaan he? Niks, juist, helemaal niks. Ze moest gewoon vertrouwen hebben in haarzelf en haar Sandile. Een tweede knikje volgde, eerder voor haarzelf dan voor haar kameraad, waarna ze rustig de ball opende. In een fel licht verscheen het bruine beest al snel waarna deze zonder boe of ba een tackle in de richting van haar trainer deed. Verdwaasd keek de blonde dame naar het zoogdier dat als een gek op haar af aan het lopen was. Oh dear arceus, AAA. AAAAAA. Een rilling trok over haar heen waarna ze haar handen voor haar gezicht plaatste... Maar de pijn die ze had verwacht volgde niet. Angstig piepte ze dan ook even tussen haar vingers door. Orion had zich tussen haar en de eevee gegooid waarna hij een sand thomb aanval op zijn teamgenoot had uitgevoerd. Dit had ervoor gezorgd dat de vosachtige de lucht was in gelanceerd waardoor ze nu enkele meters verderop met een klap neerkwam. Een zucht van opluchting ontglipte haar meteen waarna ze rillend door haar benen zakte en de krokodil stevig omhelsde. "Oh Orion... Dank-dankjewel," de shock en angst van eerder was nog duidelijk hoorbaar in haar fragiele stem. Wel meteen piepte haar sandile wat bemoedigende geluiden, waardoor de trainer al snel haar geliefde reptiel los liet. Thalia vond het allemaal echter wat minder fijn. Nadat de normal type met een klap was neergekomen, sprong ze meteen snuivend terug overeind. Haar gezicht had een expressie van pure woede en frustratie. Toen het beestie dan ook zag wat de dochter van haar eigenaar aan het doen was, vernauwde ze enkel even simpel haar hazelkleurige oogjes. Ze snoof, spande haar spieren aan en draaide zich om. Met grote passen zette de kleine Eevee het dan ook weer op een lopen. "Thalia! Nee! Alsjeblieft! Kom terug!" Het geroep van de trainster werkte echter averechts en de kleine vos versnelde enkel haar pas waarna ze tussen wat struiken verdween. De Eevee scande de omgeving met een scherpe blik waarna ze al snel een donker gelaat zag. Ze gromde en zette het wel meteen op een sprintje. Het beestje sprong dan ook op in een poging de Poochyena te raken met een tackle. Eenmaal de aanval uitgevoerd te hebben, draaide ze zich om waarna ze boos blaffend en grommend naar haar tegenstander staarde. Maeve, daarintegen, had hopeloos de achtervolging ingezet. Hoevaak zou dit nog gebeuren? Hoevaak zou ze nog achter dat vervloekte beest aan moeten hollen? Toen de trainster zich door het struikgewas had gewurmd en het tafereel zag, werden haar helderblauwe ogen meteen wat groter. "Thalia! Stop daarmee!" Orion piepte ook even wat dingen, duidelijk gericht naar de normal type... maar het domme vossenbeest schudde koppig haar koppie en schoot weer naar de Pokémon toe in een poging deze nogmaals te tacklen.
Arceus moest haar haten. Dat kon nog maar de enige verklaring zijn, was het niet? Heerlijk begon ze af te dromen, waarbij herinneringen over gingen in droombeelden van metaal, leer en oude geuren en beelden die zo bekend waren. Het waren aangename beelden, al helemaal terwijl de zon haar voorhoofd kuste en het gras om haar heen rustig wuifde. Die vrede werd echter natuurlijk weer doorbroken door Fang's geblaf. Een zeer geïrriteerde zucht rolde over haar lippen, al weigerde ze haar ogen te opnen. "Shut up Fang," mompelde ze tegen haar pokémon en zwaaide half slapen met haar vuist, alsof dat een statement zou maken. In de korte tijd dat ze samen waren had ze al een aantal dingen geleerd over de pokémon die nu haar te behoorde. Het eerste en belangrijkste, holy shit wat was het een veelvraat. Geen enkel eten was veilig als ze niet er een goed oog op hield. Nuja, al het eten behalve natuurlijk de snoepjes die ze speciaal voor haar had gekocht. Ofcurse. Ten tweede blafte ze tegen alles. Hoewel die waaksheid soms heel handig was, maakte het haar ook knettergek. Of het nu een Starly in de lucht was of misschien wel een Buizel een hele kilometer verderop, Fang zou het haar laten weten. Daarom ook dat ze gewoon rustig bleef liggen en er niet teveel van dacht, totdat ze opeens een andere pokémon hoorde gevolgd door meer gegrom en gejoel van beiden. Meteen kwam ze met een ruk overeind en keek naar de steen waar haar pokémon eerst nog had gezeten. Daar stond nu een Eevee die Fang schijnbaar onderuit had getackled. Aan de glimmende ogen van haar pokémon kon ze zien dat die woest was, waarna ze luid huilde en terug probeerde te tackelen. "Hey!" riep ze en kwam overeind. "Kappen jullie!" met een graai probeerde ze hondsdolle eevee op te pakken. Van wie was dit kreng?
Verdwaasd keek Maeve naar het ramptafereel dat voor haar afspeelde. De tackle van Thalia was raak waardoor het beest even grijnzend omkeek naar de blonde dame. De trainster kon enkel blijven staren naar haar, in pure shock van wat er voor haar ogen af aan het afspelen was. Waarom had ze dit beest van haar moeder gekregen? Dit was een ramp! Ze kon wel door de grond zakken toen de eigenaar van de Poochyena zich begon te mengen met dit alles. Thalia sprong opzij toen de hond haar probeerde te raken en toen de roodharige de bruine vos probeerde te grijpen sprong ze naar haar toe om haar volop in de buik te tacklen. "Thalia!" schreeuwde Maeve dan ook geschrokken waarna ze het op een rennen zette. Orion hobbelde achter haar aan en zodra ze beide dicht genoeg waren gooide de krokodil zich volop tegen de losgeslagen Eevee. Grommend pinde de ground type Thalia tegen de grond aan en hijgend keek de blonde dame op. "Het spijt me zo! Thalia is van mijn moeder en ik probeer der te trainen echt-" Even hapte ze naar adem. "Maar ze is gewoon een handvol en ik weet niet wat te doen en het spijt me zo? Heeft ze je pijn gedaan? Oh arceus het spijt me zo. Kan ik iets doen om het goed te maken? Moet je naar het ziekenhuis? Is je Pokémon ok?" Weer een snak naar adem. Paniek stond in haar ogen terwijl ze vluchtig van Orion naar de Poochyena en de dame keek. "Ik... Ik... ben niet zo bekend met Pokémon te trainen en het is- Het spijt me. Ik... Ik... Oh Arceus." Panic
Oh no you don't. Farai was normaal best lief met beestjes, maar ze had lang genoeg op een boerderij gewerkt om ook te weten wanneer een harde hand nodig was. Ze sprong half weg en de eevee raakte enkel haar zij, wat alsnog genoeg was om de lucht uit haar longen te slaan. Kwaad probeerde ze diens oren te grijpen, terwijl Fang inmiddels nog wel bozer begon te happen naar diens staart. Arceus zij dank kwam daar eindelijk de trainer van dit helbeest aan, al leek die de situatie helemaal niet onder de controle hebben geërgerd haalde Farai nogmaals uit naar de eevee om deze van haar weg te slaan. Gelukkig kwam een krokodil achtig wezen er tussen en drukte de eevee tegen de grond, waardoor ze eindelijk stil was. Wat pijnlijk sloeg ze haar hand over haar ribbenkast heen, die behoorlijk beurs was. Ugh. Niet dat ze lang tijd had om daarover aan te denken, want de zwaar beledigde en boze Fang probeerde terwijl de eevee al op de grond lag deze nog een extra slag te doen. "Fang, kappen!" sneerde ze gepijnigd en haar pokémon twijfelde, maar luisterde uiteindelijk. Met nog vurige ogen bleef ze naast de eevee staan, duidelijk bereid om bij het minste of geringste haar tanden in diens vacht te zetten. Geërgerd richtte ze zich tot de trainer. Dit was al de tweede pokémon van een onverantwoordelijke trainer die haar het leven zuur kwam maken. "Je kan je bek houden en je pokémon in diens bal stoppen, wat dacht je daar van," gromde ze niet al te vriendelijk, maar met al dat gelul van d'r zouden ze helemaal nergens komen. Ugh, straks had ze verdomme nog een rib gekneusd ook door dat rot beest, zo voelde het althans wel. Great, ook dat nog. Pissig keek ze naar de trainer, zelfs haar wilde Poochyena tacklde geen random trainers.
