Tales of

Sinnoh

Hij wist eigenlijk niet goed waarom zijn Pachirisu plots zo boos leek te zijn op iets. Zo te horen was het een andere Pokémon en even fronste de jongeman. HIj wist echt niet wat hij moest doen in een situatie als deze. Misschien was Deiji gewoon beschermend tegenover hem? Kon het altijd zijn. Toen hij echter een stem hoorde, slikte hij even. Oh shi- was dat een Pokémon van een trainer? Slecht nieuws dus. Na enkele tellen piepte de eekhoorn even en schoot ze al snel terug naar haar trainer. Geschrokken klom ze razendsnel op haar trainer waarna ze haar kopje verborg in de blonde lokken van de man. "Uh... Sorry.. Ik heb haar nog niet zo lang," sprak hij kalm naar de onbekende, niet beseffende dat hij helemaal niet naar de persoon in kwestie aan het kijken was, maar eerder in de verte aan het staren was. Tja, dat kreeg je met niet werkende ogen eh.

Lyan werd ongemakkelijk van deze situatie. Hij kon helemaal niet inschatten wat de ander aan het doen was en dat maakte hem gewoon bloednervous. Hij slikte dan ook even en schuifelde even op zijn voeten... Ugh, niet fijn dit. De man zei dat het niet erg was en dat zijn, blijkbaar Elekid, wel tegen een stootje kon. Hm.... Ok dan dat was fijn. De ander stelde zich voor als Mace en de blinde jongen knikte even naar de ander. "Lyan," sprak hij kalm met zijn zachte stem. De man zei dat hij een leuke Pokémon had en hij knikte even. Deiji was inderdaad wel een fijn beestie. Mace maakte een punt, dat was inderdaad zo. "Ik denk dat ze het aanvoelt," sprak de man kalmpjes naar de ander. Hij zou nooit vermelden dat hij blind was, niet verbaal. Dat was niet voor hem weg gelegd. Als hij zou tegeven aan de anderen dat hij blind was dan was dat een teken van zwakte en dat zou hij nooit doen. Hij wilde niet dat anderen hem zagen als een zwakkeling. "Dus is Elekid je enige Pokémon?" vroeg de jongen dan ook even aan de ander. Als hij bleef praten zou dat onaangename gevoel wel weg gaan... Toch?

Mace bevestigde zijn gedachten. Lyan knikte even naar hem toen hij zei dat ze gevoelige wezens waren. Dat was waar. Hij had niet zo heel veel ervaring met Pokémon, maar zo te zien aan Deiji was het een feit die moeilijk weg gecijferd zou worden. Vervolgens vertelde de man over de electric type. Schijnbaar was het een wilde pokémon. Lyan fronste even bij die woorden. Dat was een vreemd iets. Waarom zou een wilde Pokémon kiezen om mee te reizen met een mens? Like... Gewoon voor niks. Toen de ander echter verder sprak, klikte het wel even bij hem. Zaklampen hm... MIsschien vond de Elekid het gewoon een leuk fenomeen? Geen idee. Mace zei echter dat het een grapje was en even slikte de blonde jongen... uh ok dan. Vervolgens vertelde de ander dat hij een Basculin had, een vis dus, genaamd Sem. De vraag die hij had verwacht volgde al snel. De blinde jongen schudde zijn hoofd. "Ik heb enkel Deiji, ze is een soort van mijn starter.... I guess," en de therapie Pokémon die hem zou helpen ofzo... "Ik weet niet goed welke andere Pokémon ik zou willen," sprak de jongen kalm. Ja, het was een feit... Hij zou ook niet weten hoe hij een Pokémon zou vangen. Hij zou zeker de ball ergens in een sloot gooien ofzo in de plaats van het beest te vangen.

De manier waarop de ander sprak gaf hem een gevoel van wijsheid en even sloot hij zijn ogen. Deze man moest vele malen ouder zijn dan hem of gewoon al zoveel meer ervaring hebben met dingen. De blonde jongen zuchtte dan ook zachtjes en keek terug op, zijn nutteloze ogen vingen weer es niks op. Vervolgens wist Lyan niet goed wat Mace bedoelde en even kantelde de blinde jongen zijn hoofd wat. Hm? "Is er iets met Sem?" vroeg hij dan ook fronsend waarna hij even een paar stappen dichter zette. Seiji piepte even, waarom hij abrupt halt hield en verstijfde. De eekhoorn had hem net optijd gewaarschuwd, aangezien hij bijna de Elekid van de ander omver had gelopen. Niet dat hij dat wist of kon zien, hij was immers zo blind als een mol.