Rustig veegde de jongeman verder. De borstel in zijn handen was oud en pijnlijk en ongemakkelijk. Vandaag moest hij een erf opvegen dat vond hij eigenelijk gewoon belachelijk. Deiji piepte af en toe eens naar hem, wat een teken was dat iets zou gebeuren waardoor hij steeds verstijfde. Meestal was de eekhoorn gewoon aan het gillen naar iemand of iets dat voorbij liep, maar soms was het ook echt wel een teken dat hij even een paar pasjes opzij moest zetten. Soms liep men ook gewoon tegen hem aan, waardoor de Pachirisu meteen boos grommend uithaalde naar degene die dit deed. Vaak kreeg Lyan dan een paar scheldwoorden naar zijn kop gegooid, maar die negeerde hij altijd. Waarom zou hij er ook op reageren? Het was zijn schuld niet dat hij tegen mensen aanliep. Hij was letterlijk blind, wat moest hij doen? Ruiken dat iemand hem omver zou lopen? Zuchtend plaatste de jongeman de borstel tegen een muurtje aan waarna hij kalm ging zitten tegen de muur van het erf aan. Deiji piepte even en glipte van zijn schouder af waarna hij hoorde hoe ze weg trippelde van hem. Het duurde echter niet lang voordat ze terug kwam getrippelt en iets in zijn handen duwde. Hij knipperde even verbaasd, maar toen zijn handen om het ding werden geklemd wist hij meteen wat het was. Rustig bracht hij zijn andere hand naar de waterfles waarna hij deze open draaide en kalm wat slokken nam. De Pachirirus piepte even blij en kroop rustig op de schoot van haar trainer, tevreden met het werk dat ze had verricht.
When it rains, look for rainbows When it's dark, look for stars!
Niet ver van Twinleaf Town waren er verschillende routes die naar verschillende steden toegingen. De jongen merkte alleen later pas dat hij de verkeerde omslag had genomen en had niet meteen zin om terug te keren, al zou het wel moeten. Hij moest naar links maar hij was naar rechts gegaan. Nou, veel kon je ook niet verwachten, hij was geen wandelende kaart en sommige instructies bleven niet lang zitten in het koppie van hem. Terwijl hij even stilstond en rondkeek met zijn bruine ogen zag hij een andere persoon neerzitten op een erf met een flesje water en een pokémon op zijn schoot. Nieuwsgierig om nieuwe zielen te leren kennen ging de zwartharige jongen enthousiast naar de blonde jongeman toe. “Hoi!”, begroette hij de andere vrolijk.
Deiji piepte even zachtjes, een teken dat er iets in de omgeving aan het veranderen was. Een persoon die hij benaderde misschien? Lyan knipperde even en slikte waarna hij het waterflesje dichtdraaide. Hij knipperde enkele keren en zette het ding neer waarna zijn hand op de eekhoorn werd gelegd en hij rustig de electric type kroelde onder haar kinnetje. Haar geluidjes van eerder waren terrecht geweest, opdat hij plots een begroeting hoorde van iemand. Een jong persoon zo te horen, veel te vrolijk voor Arceus mocht weten welke reden. De blinde jongen zuchtte enkel even, niet eens opkijkende naar de ander. "Kan ik je ergens mee helpen?" sprak hij simpel met een lichte zure ondertoon. Hij was niet in de mood om een kind te entertainen of een gesprek aan te gaan. Hij haatte dat soort small talk altijd wel, het irriteerde hem mateloos en het feit dat hij de expressie van de persoon in kwestie niet kon zien maakte hem nerveus. Hij was liever op zichzelf, alleen zijn was makkelijker.
When it rains, look for rainbows When it's dark, look for stars!
Hij had een vreemdeling vrolijk begroet, echter leek deze niet echt een begroeting terug te geven. Deze zuchtte gewoon even, alsof Hapi net een irritante bromvlieg was die boven zijn hoofd aangevlogen kwam. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’, vroeg de blonde man, niet eens oogcontact makend. Hapi besloot het maar niet al te persoonlijk te nemen, sommige mensen waren eenmaal zo. “Nee, ik wilde gewoon kennis met je maken”, glimlachte de jongen, nog steeds met de vrolijke attitude die hij daarnet ook had. Hij was niet zo snel serieus en het zou altijd wel wat meer kosten dan een zure ondertoon om hem wat lager te brengen qua vrolijkheid. Hoe dan ook observeerde hij de ander even, die ook een schattige eekhoorn-achtige pokémon leek te hebben. Dan was die dus toch niet helemaal alleen, tenminste. Je had zo van die eenzame mensen zonder niks of niemand. En daarbij ging hij ook geen vooroordelen maken want dat liep meestal de verkeerde kant op. “Ik ben Hapi, en jij?”
Top, het leek erop dat een kind hem had benaderd. Hij liet een zucht van zijn lippen glijden. Dat moest hij weer hebben of niet? HIj kneep zijn ogen dan ook dicht en kantelde zijn hoofd. Deiji, daarintegen, leek de ander meteen te vertrouwen. De kinderlijke positiviteit van de ander leek haar aan te steken en een brede glimlach was al snel te vinden op het gezichtje van de eekhoorn. De jongen stelde zich echter al snel voor als Hapi en kaatste meteen een vraag terug op het zeggen van zijn naam. Lyan opende zijn ogen, strak naast de ander kijkende. Het was een poging hem aan te kijken maar met nutteloze ogen was dat een beetje moeilijk. "Lyan," sprak hij rustig. "Ben je nog maar net aan je reis begonnen Hapi?" Het kind deed echt gevaarlijk. Als hij dit deed bij iedereen dan kon er serieus wat fout lopen. Onderbewust had de blinde man dan ook notities genomen en vandaar dat zijn vraag was ontsprongen. Het leek niet meteen een terug getrokken iemand, dus het zou hem verbazen als hij geen antwoord gaf op zijn vraag.
When it rains, look for rainbows When it's dark, look for stars!
Zijn blik viel op de pokémon die de meneer bij zich had, die breed naar hem glimlachte. De eigenaar ervan was een beetje meer terughoudend als hij keek naar z'n houding, maar gelukkig kreeg hij ook wel antwoord na een vreemde blik die naast de jongen staarde. Even volgde de jongen zijn blik, niet goed wetende waar die naar keek en haalde zijn schouders even op. Oké dan? In ieder geval had deze zich rustig voorgesteld als Lyan en hij knikte erbij, zijn naam in z'n grote vriend-namengeheugen opslaande. 'Ben je nog maar net aan je reis begonnen Hapi?'. Dat was een plotselinge vraag die hij niet meteen elke dag kreeg, maar het was dan ook niet zo'n rare vraag. "Ja, niet zo lang geleden ben ik gestart hihi!", antwoordde hij. Het was iets wat hij heel graag wou doen en daarom is hij er dus eentje gestart, hopend veel te bereiken met deze reis.
Kinderen waren niet voor hem weg gelegd, hij was dan ook niet het type om vrij openlijk te zijn naar de jongere generatie. Hij had nooit echt stil gestaan bij leeftijd toen hij jonger was, maar nu hij volwassen was, stond hij er wel vaker bij stil. Kalm luisterde hij naar wat Hapi te zeggen had, waarop het blondje een enkele keer knikte naar hem. "En? Coördinator, trainer, researcher, breeder...?" hijzelf had nooit een van die opties overwogen, hij vond zichzelf een mislukking en het zou hem dan ook nooit lukken zoiets te volbrengen. Deiji piepte even enthousiast, waarop de man zuchtend zijn bezem pakte en kalm verder het erf begon te borstelen. "Wat heeft je aangezet om je reis te beginnen?" vroeg hij kalm aan de jongen. Hijzelf zou immers niet weten wat hem zou aanzetten, hij was immers zelf een heel simpel iemand die niet veel nodig had, dus reizen zat vaak niet in zijn planning.
![[Route 219] Emotions BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
