Tales of

Sinnoh

Hazel had een nieuwe aanwinst in haar team genaamd Kai. De Machop was alleen heel erg boos op haar om hoe ze hem gevangen had en dat maakte hij duidelijk door haar een flinke attitude te geven telkens als ze hem uit zijn bal liet. Ze had op dit moment haar drie Pokémon uit hun bal gelaten en terwijl Rex vrolijk kirrend voor haar door uit liep en Aether van boom tot boom vloog, had Kai zijn armen over elkaar heen geslagen en keek hij met een nukkige blik naar voren. Hazel keek al even nukkig zijn kant uit en trok met haar wenkbrauwen toen de Pokémon haar over zijn schouder boos aankeek. ”Wat wil je dat ik zeg?” sneerde ze naar hem. ”Dat het me spijt dat ik zo mijn best heb gedaan om je te vangen? Zie het verdomme toch als een compliment en houd op met die attitude. Niemand is hiervan onder de indruk.” Kai sneerde iets terug naar haar in zijn eigen taaltje – dat ze natuurlijk niet begreep – en richtte zijn blik alweer even nukkig naar voren. Hazel had net zin om een scheldtirade te houden toen ze een maar al bekend gezicht voor zich zat. Ze zette haar handen in haar zij en zag hoe Shiro’s Pokémon hun trainer met een vreemd gezicht aankeek terwijl Shiro zich afvroeg hoe hij van de mist kon afkomen. Mist? Welke mist? Haar blik gleed lichtelijk naar rechts en ze rolde met haar ogen toen ze een Gastly met een valse grijns naar Shiro zag kijken. ”Rex, Rock Slide!” riep ze en ze wees naar de Gastly. De hallucinatie hield waarschijnlijk op vanaf het moment dat de vliegende stenen Gastly’s concentratie onderbraken en Hazel sloeg haar armen over elkaar heen terwijl ze spottend naar Shiro keek en wachtte tot hij haar zou opmerken.

Hazel trok een gezicht naar de witharige jongen toen deze zijn opmerking maakte. ”Ik neem aan dat het daarop lijkt, ja,” zei ze op een droge toon tegen hem. Haar blik gleed naar Rex en ze gaf hem een goedkeurend knikje. Aether was inmiddels weer naar een boom gevlogen en keek vanaf een afstandje toe terwijl Kai zijn borst wat breder maakte terwijl hij de andere Pokémon in zich opnam. Hazel trok een wenkbrauw op naar haar Machop en schudde haar hoofd, waarna ze haar blik weer naar de jongen richtte. ”Heb je naast het verdwaald raken in een illusie nog iets bereikt in je leven sinds de laatste keer dat we elkaar zagen?” vroeg ze spottend aan hem, al klonk de toon van haar stem milder dan als hij een volslagen vreemde voor haar was geweest. Ze kwam langzaam dichterbij en nam hem snel in zich op, concluderend dat hij er in elk geval niet minder knap op was geworden. Niet dat ze hem dat hardop zou zeggen, trouwens.

Hazel liet haar blik snel langs zijn Pokémon glijden, maar Starly maakte geen onderdeel uit van zijn team. Ze wist hoe het was om een Starly in het team te hebben en ze kon alleen maar zeggen dat hij een goede keuze had gemaakt. ”Daar heb je in elk geval niks fout mee gedaan,” zei ze dan ook tegen hem, hem een knikje gevend. Waarschijnlijk was dat wat het dichtste in de buurt van een compliment zou komen, maar hij moest het er maar mee doen. Ze gaf hem een knikje toen hij zijn plannen uitlegde voor een vierde Pokémon. ”Ik heb nog niet eens nagedacht over een vierde Pokémon. Ik denk dat ik het erop ga wagen om de gym uit te dagen met deze drie,” sprak ze met een kleine glimlach om haar lippen. Ze haalde haar schouders op. Als ze zou winnen, dan was dat mooi meegenomen en als ze dat niet zou doen, dan had ze pech. Ze liet haar blik naar de jongen glijden toen hij zijn woorden sprak en haar ogen schoten naar Kai, welke meteen zijn armen over elkaar heen sloeg en snoof, zijn blik naar opzij richtend. Hazel probeerde de gekwetste blik te vermijden achter een harde, maar ze zuchtte en liet haar schouders een klein beetje hangen. ”Ik heb hem op een nogal ruwe manier gevangen en nu vertrouwt hij me niet,” zei ze tegen Shiro. ”Het was niet eens mijn bedoeling om hem zo hard aan te pakken, maar hij geraakte bijna weg en…” Ze haalde haar schouders op. ”Ik heb deze al als souvenir van hem gekregen.” Ondanks dat het niet grappig was, krulden haar mondhoeken toch licht omhoog toen ze Shiro de blauwe plek op haar arm liet zien die haar Machop haar had gegeven toen ze dichtbij hem had willen komen. En toen besefte ze zich iets. Waarom vertelde ze hem dit allemaal? Dit liet haar juist zwak lijken en niet in controle. Verdomme.

Ze wist niet goed waarom, maar haar mondhoeken weigerden om tot een streep te gaan toen ze de bemoedigende woorden van Shiro hoorde. Er kwamen wel wat snerende opmerkingen in haar op, maar ze voelde de wil niet om ze uit te spreken. En toen ze haar blauwe plek liet zien, leek hij dat allesbehalve grappig te vinden. Hij keek zelfs… bezorgd? Hazel knipperde wat verward met haar ogen toen hij dichterbij kwam om de plek te bekijken en zelf liet ze ook haar blik naar beneden gaan. Het was een tamelijk grote blauwe plek en zag er inderdaad pijnlijk uit, maar net zoals met alle blauwe plekken verdween de pijn naarmate er tijd overheen ging. Het zou alle kleuren van de regenboog kleuren, maar de pijn zou in elk geval verdwijnen. ”Ach, ik heb het er wel voor over als het betekent dat ik een klein stapje dichter kom bij het winnen van zijn vertrouwen,” sprak ze net iets te luchtig tegen de witharige jongen. Zijn nabijheid bracht haar herinneringen van die ene avond terug en hoe het haar niet gelukt was om stilletjes weg te komen. Ze knipperde weer met haar goudkleurige ogen en schudde kort haar hoofd, waarna ze haar arm achter haar rug verborg zodat hij de blauwe plek niet meer kon zien. ”Het komt wel goed,” zei ze tegen hem en haar mondhoeken krulden weer omhoog, deze keer in een echte glimlach. Eentje die ze enkel reserveerde voor haar zusje. ”Ik ben best wel een taaie als het aankomt op dit soort dingen. Ik denk dat het eerder een kwestie zal zijn van wie van de twee koppiger is,” grinnikte ze en ze richtte haar blik naar opzij, waar haar Machop zijn kop arrogant wegdraaide. Hm. ”Genoeg over dat,” besloot ze, merkend dat Shiro nog steeds dichterbij stond en ze deed zelf een klein stapje naar achteren. ”Heb jij nog interessante mensen ontmoet op je reis?”

Hazel keek Shiro verwonderd aan toen hij zijn woorden sprak en daarop een vernauwde blik naar Kai wierp. Kai voelde de blik op hem en richtte zijn blik terug naar Shiro, zijn ogen ook vernauwend. Rex keek al even verwonderd van Shiro naar Kai en weer terug en leek al helemaal in de war te zijn toen hij zag dat de Gible waar hij tegen had gevochten ook boos naar Kai keek. En dan was er nog Aether die met zijn kopje onder zijn vleugel ging en zich niks aantrok van het gespuis onder hem. Hazel’s blik gleed naar beneden toen ze wat getrek aan haar shirt voelde en haar mondhoeken gingen licht omhoog toen ze de Buizel zag. Ze boog zich naar voren en gaf de Buizel een aai over haar bol, haar een glimlach schenkend. ”Chop!” snauwde Kai agressief toen hij ook de blik van de Gible op zich voelde, zijn vuisten ballend. Hij ondernam echter nog geen actie en keek enkel met ogen die vuur schoten naar Shiro en naar de Gible. Hazel liet haar blik weer naar Shiro glijden toen deze een antwoord gaf op haar vraag en ze gaf een knikje naar hem ten teken dat ze hem begreep. ”Ik eh…” Ze lachte even terwijl ze aan de andere ontmoetingen dacht met de andere trainers. ”Laat me denken.” Ze hield een paar vingers omhoog en ging het lijstje af. ”Ik heb één gevecht verloren toen een meisje Aether aanviel in plaats van Rex na me uitgedaagd te hebben tot een gevecht, ik heb één gevecht gewonnen van een jongen met een Charmander, ik heb een kerel zijn sigaret uit zijn mond geslagen toen hij niet opzij wilde gaan en ik heb één nacht doorgebracht in het Old Chateau met een jongen toen we erachter kwamen dat het geen goed idee was om in de nacht door het bos te wandelen.” Ze liet er maar een paar details uit, zoals de jongen met de sigaret die haar op de grond had geduwd – en de last die ze daar nu nog altijd van had in haar pols – en dat ze de jongen met de Charmander een stukje van haar BH had laten zien om hem uit te dagen. Dat waren details die ze beter niet kon vertellen. ”Ik kan dus niet zeggen dat ik echt een saai leven heb op dit moment.” Ze haalde haar schouders op. Kon zij er wat aan doen dat zij in die situaties belandde.

Kai liet een lichte blijk van genoegen zien toen de Gible niet op zijn provocaties inging. Hij voelde zich best wel machtig op dit moment en liet dit duidelijk blijken door zijn kopje arrogant naar omhoog te richten. Rex trok een gezicht naar Kai en besloot uiteindelijk op de Gible af te wandelen, hem begroetend met een vrolijk kreetje. Aether opende één oog om alles in zich op te nemen en snoof afkeurend op het gedrag van Kai. ”Ik heb ook een groep Murkrow gezien waar ik het liever niet mee aan de stok wilde hebben,” gaf ze toe, al maakte ze er snel van: ”’s Nachts dan toch niet.” Ze wilde immers niet zwak overkomen en hem laten denken dat ze bang was voor een horde Pokémon, want dat was ze niet. Echt niet. ”Ik denk dat ik een gokje ga wagen op de Pokémon gym met de baby Pokémon,” zei ze tegen Shiro met een bedenkelijke blik. ”Misschien zou de meest verstandige keuze zijn om voor de Bug gym te gaan met Aether en Rex met zijn Rock Slide, maar ik denk dat ik ook wel een goede kans maak tegen die gym in Celestial Town.” Ze haalde haar schouders op. Ze moest nog wel even met haar Pokémon trainen eer dat het zo ver was. ”En jij?” vroeg ze toen vervolgens op een licht nieuwsgierige toon.

Rex maakte een vrolijk geluidje toen Shark zijn blik op hem richtte en cirkelde om de Pokémon heen, waarna hij een paar sprongen in de lucht maakte en weer vrolijk kirde. De Pokémon had duidelijk zin om te spelen en Hazel vond het allemaal goed als geen van de Pokémon agressief op elkaar zouden reageren. Aether rolde opnieuw met zijn ogen toen hij de te vrolijke Jangmo-o zag en Kai snoof afkeurend, zijn blik nog altijd naar een paar bomen verderop gericht. Hazel luisterde naar wat Shiro zei en een kleine grijns kwam om haar lippen toen ze besefte welke gym hij uit zou gaan dagen. ”Dat wil zeggen dat jij niet de enige hottie gaat zijn dat daar in die gym is als het zover is,” zei ze tegen hem. Om vervolgens een paar seconden later te realiseren wat ze nu eigenlijk gezegd had. Ze hadden wel eerder met elkaar geflirt, maar dat was iets eenmaligs geweest en… Was dat verdomme bloed dat naar haar wangen steeg? ”I-Ik ben benieuwd wat de gymleader in Celestial Town voor een Pokémon gebruikt,” hakkelde ze terwijl ze er snel overheen probeerde te praten. ”Baby Pokémon is nogal een vaag concept als je je bedenkt dat er veel baby’s zijn van verschillende types.” Magby, Smoochum, Togepi en dat soort dingen. Ze richtte haar blik van hem weg en deed net alsof ze heel geïnteresseerd naar Aether aan het kijken was, die weer met zijn snavel onder zijn vleugel was gegaan en geen aandacht besteedde aan het rumoer onder hem.

Rex had een snel knikje aan Shark’s trainer gegeven toen deze zijn order had gegeven en volgde Shark vrolijk mee, de Gible zo nu en dan aantikkend met zijn staart om te laten weten hoe gezellig hij het vond met de Pokémon. Kai ging ergens tegen een boom aan staan met zijn armen over elkaar geslagen, maar opende één oog bij het horen van de opmerking van zijn trainer en een frons verscheen op zijn gezicht toen hij de rode wangen van zijn trainer zag. Wat was dit nu weer? Ook de Buizel leek het allemaal niet zo te begrijpen. Tot Hazel’s voldoening praatte Shiro er gewoon mee overheen, al had ze wel moeite om te focussen op wat hij zei. Hoe kon ze nu zo’n misstap maken? Het was een eenmalig ding en… en eigenlijk was het de bedoeling geweest dat ze elkaar daarna niet meer zouden zien, maar hier waren ze weer. En ze vond het gesprek nog aangenaam ook. What the hell was er mis met haar? ”Het plan langs mijn kant was inderdaad om zo veel mogelijk verschillende Pokémon te hebben in mijn team zodat ik kan wisselen en voorbereid ben op elke gym,” zei ze, Shiro een knikje gevend. ”Ik zit zelfs te overwegen om er meer dan zes te vangen. Dan kan ik er een paar in mijn box steken en ze eruit halen als ik ze nodig heb voor een gym.” Ze onderdrukte een zucht. Dan moest ze zich wel volledig toewijden aan het trainen en een band met ze opbouwen en dat zou véél werk zijn. ”Al lijkt zes me bij nader inzien ook wel genoeg om te onderhouden,” maakte ze met een zuchtje van. Ze had haar blik inmiddels weer op Shiro durven richten omdat ze merkte dat de warmte wat afgenomen was en haar lippen kwamen kort omhoog in een kleine glimlach toen ze zijn blik kruiste.

Shiro leek het met haar eens te zijn en Hazel gaf een knikje toen hij zijn woorden sprak. Haar blik gleed kort naar Rex en toen ze zag hoe erg hij zich amuseerde, speelde er een zachte glimlach rond haar lippen. Ze had eerlijk gezegd aan het begin van haar reis niet gedacht dat het zo zou uitdraaien, dat ze naast haar zusje niet alleen op een ander persoon kon gaan vertrouwen, maar ook op haar eigen Pokémon. Ze vond het lastig om zich te binden aan iemand omdat ze bang was dat ze diegene zou verliezen zoals ze dat met haar moeder gedaan had, maar Shiro en zijn Pokémon en haar eigen Pokémon wisten die muur op een effectieve manier af te brokkelen. En ze merkte dat ze het dag na dag steeds meer en meer toeliet. ”Ik zou ook niet zonder Rex kunnen,” zei ze op een zachte, haast afwezige toon terwijl ze haar blik op haar Pokémon gericht hield. ”Ik weet nog hoe… arrogant ik dat laboratorium binnen kwam stormen en hoe hij al een klein beetje van mijn weerstand af wist te brokkelen door in mijn armen te springen.” Ze glimlachte op een milde manier dat ze behalve naar haar zusje nog nooit bij iemand anders gedaan had. ”En onze band wordt er dag na dag steeds beter op.” Ze richtte haar blik naar Shiro. ”Zelfs jij hebt vandaag nog geen sneer van me gekregen, kun je nagaan,” grapte ze, maar het besef drong even later wel tot haar door. Ze had tot nu toe niks dan appreciatie gevoeld in zijn aanwezigheid. Oké, misschien een beetje spot ook toen hij verzeild was geraakt in zijn illusie, maar haar kennende had ze daar een flink stuk erger op kunnen reageren. Dit viel echt nog wel mee.

”Ik denk dat je behoorlijk blind moet zijn als je niet kunt zien dat jij en Shark een heel speciale band hebben,” sprak Hazel met een lichte glimlach om haar lippen, haar goudkleurige ogen richtend op de jongen. Ze had gezien hoe stoïcijns de Gible kon zijn, maar naar zijn trainer toe – en nu ook een beetje naar Rex – leek hij wel wat af te koelen. Ze wist niet goed waarom, maar haar hart maakte een raar sprongetje toen Shiro aangaf dat hij hoopte haar vaker tegen te zullen komen en ze knipperde licht verward met haar ogen. Hij gaf echter de reden waarom hij dat had gezegd en Hazel gaf snel een knikje om haar eigen verwardheid te maskeren. ”Ja, dat hoop ik ook,” zei ze met een glimlach tegen hem. ”We zijn denk ik wel goed aan elkaar gewaagd wat de competitie om Champion te worden betreft.” En als ze eerlijk was, was dat niet helemaal de reden dat ze hem vaker wilde zien. Ze vond zijn aanwezigheid fijn en ze merkte dat ze het nu al jammer zou vinden als ze afscheid moesten nemen. Ze glimlachte om zijn woorden, al verflauwde deze wat en wreef ze wat ongemakkelijk met haar hand in haar nek. ”Ik ben niet altijd de gemakkelijkste in omgang, maar…” Ze beet kort op haar onderlip. Hoewel het zo was dat hij haar had zien huilen in het Pokémon Center had ze hem daar nooit een reden voor gegeven en hoewel hun band goed aan begon te voelen, vond ze het nog veel te vroeg om over haar moeder te praten. En dus haalde ze haar schouders op. ”Ik ben gewoon voorzichtig met het beslissen wie ik kan vertrouwen en wie niet,” maakte ze er snel van. Ooit op een dag zou ze het hem misschien vertellen, maar die dag was niet vandaag. Dat kon ze nog niet.