Tales of

Sinnoh

Verdomme. Hazel knarste met haar tanden toen de jongens beiden aangaven dat samen reizen hun wel een goed idee leek. Net nu ze dacht dat ze van hun weg kon komen. No way dat ze twee gasten met haar mee ging laten reizen waar ze zich niet goed bij voelde. Ze had na de dood en de heftige ruzie met haar vader gezworen dat ze zich door niemand nog ging laten doen en als ze zich ergens niet comfortabel bij voelde, dan ging ze er ook gewoon niet in mee. ”Klinkt geweldig,” kon ze niet laten om op een sarcastische toon te zeggen. ”Maar ik heb afgesproken met mijn vriendje en eigenlijk ben ik al laat.” Dat was uiteraard een leugen, maar wat moest ze anders? Ze kon natuurlijk Shiro even snel een bericht of bellen om te vragen of hij het spelletje met haar mee zou spelen, maar dat zou te veel uitleg zijn op korte tijd. En dus moest ze het maar zo afkappen. ”Rex, Kai, laten we gaan,” zei ze met een knikje naar haar Jangmo-o en haar Machop en knikte nog eens naar de jongens. ”Heren,” sprak ze op een bijna beleefde toon uit, al zat er wel een duidelijk sneer in de toon van haar stem. En daarna draaide ze zich om. Ze had haar excuus gegeven en ze hadden geen reden om haar te vergezellen, dus daar was ze mooi weer vanaf.

Ze had het kunnen weten. Ze had kunnen weten dat deze twee niet het soort types waren dat zich snel liet afschepen. Hazel wierp een blik over haar schouder en ving de giftige blik op van de man, maar dat maakte haar niet bang. Rex en Kai liepen naast haar en ze had nog twee andere Pokémon op Nymphe na die haar konden beschermen als dit de verkeerde kant op zou gaan. Ze draaide zich dan ook om naar de twee, de geveinsde vriendelijkheid volledig verdwijnend uit haar ogen. ”Het lijkt erop dat jullie moeite hebben met het begrijpen van een hint dat een meisje jullie geeft, dus ik zal jullie eventjes verder helpen,” sneerde ze naar de jongens. ”Als een meisje zegt dat ze geen tijd heeft, dan is dat niet omdat dat effectief zo is, maar gewoon omdat ze geen zin heeft om lastiggevallen te worden door een achterlijke debiel. Of een stel achterlijke debielen, in jullie geval.” Ze keek hun kwaad aan, haar goudkleurige ogen fonkelend. ”Jullie hebben je Pokémon gevangen en ik heb de mijne gevangen, dus ik denk dat we wel kunnen stellen dat onze paden hier kunnen scheiden. Dat is geen vraag, maar een verzoek.” Kai, die de gespannen situatie opmerkte, verplaatste zich met zijn armen over elkaar heen geslagen al voor zijn trainer. Rex kreeg nu ook een boze blik in zijn ogen en gromde naar het tweetal. Hazel kopieerde Kai’s houding door haar armen ook over elkaar heen te slaan en keek de tweeling met een niet erg onder de indruk zijnde opgetrokken wenkbrauw aan, wachtend op wat er nu weer voor een excuus ging komen.