Tales of

Sinnoh

De tocht van Twinleaf Town naar Sandgem Town was als een waas in haar voorbijgegaan. Alles wat er gebeurd was de afgelopen vierentwintig uur speelde als in een film op haar netvlies af. De dreigementen, de fysieke belaging, het op een gegeven moment vrezen van haar leven. Haar wang klopte nog steeds en Evelyn was er zeker van dat het een forse blauwe plek aan het woorden was. Haar bovenbeen deed zeer en ze kon nog steeds het metaal op haar nek voelen als ze er maar lang genoeg aan dacht. Ze had Pebble’s Poké Ball vastgepakt en hield deze stevig vast, bang zijnde dat de jongens weer terug zouden komen om haar alsnog van haar proberen te stelen. Haar rugzak hing slordig aan één schouder en haar aantekeningen zaten daar, verscheurd en met modder beklad, in opgepropt. Haar aantekeningen over Lake Verity, zowel op de papieren als in haar hoofd verdwenen door die ene aanvaring. Evelyn deed haar uiterste best om zich te focussen op haar pad, maar het werd steeds lastiger en het meisje begon moeite te krijgen met haar ademhaling. Ze wist dat ze dicht tegen het hyperventileren aan zat omdat ze zovelen in het laboratorium in Cinnabar Island dat al had zien doen dat de conclusie niet vreemd in haar oren klonk. Ze wilde Cassian het liefste bellen, maar een deel in haar wilde dat niet doen. Ze hadden over een paar dagen in de Friend Safari afgesproken, wanneer haar blauwe plek of vervaagd of hopelijk helemaal weg zou zijn. Misschien was het het beste als ze dit gewoon zou vergeten. Evelyn lette door haar malende gedachten niet op waar ze liep en knalde volop tegen iemand aan, waarna ze haar blauwe ogen haast nietsziend op hem richtte. Ze probeerde een verontschuldiging te prevelen, maar er kwam niks en het meisje deed trillerig haar best om op adem te komen.

Misschien zou het geen slecht idee zijn geweest om Pebble toch uit haar Poké Ball te laten zodat ze kon controleren hoe dat het ging met haar Pokémon, maar Evelyn was nog steeds ontzettend bang dat ze de tweeling tegen zou komen en dat die wraak op haar zouden nemen. Ze had zichzelf geen tijd gegund om naar Twinleaf Town te gaan om op adem te komen en dus was ze meteen doorgereisd naar Sandgem Town. Ze vond nog steeds dat ze een te weinige afstand tussen haar en de jongens had, maar ze kon hier geen taxi nemen. Dat zou ze pas kunnen in Jubilife City. Jubilife City, waar ze woonde. Ook niet zo gek ver van Lake Verity vandaan. Misschien was het een goed idee als ze hierna een taxi zou nemen en naar het oosten zou gaan, maar ze had Cassian beloofd dat ze met hem naar de Friend Safari zou gaan. Het zou haar alleen maar veel geld kosten als ze dan weer terug moest reizen naar het westen. Ze zuchtte. De man tegen wie ze op gebotst was, reageerde op een vriendelijke manier en gaf aan dat ze misschien even kon gaan zitten. Als verdoofd deed Evelyn wat hij vroeg en legde haar handen in haar schoot, waarbij ze nog steeds de Poké Ball van Pebble stevig vasthield. ”Ik moet zo snel mogelijk weer terug in Jubilife City geraken,” sprak ze op een zachte toon, haar hand bewegend naar de blauwe plek die ongetwijfeld op haar wang zou zitten. ”Ik wil hier zo ver mogelijk van vandaan zijn.” Het werd een groot waas voor haar ogen en ze beet op haar onderlip. Nee, ze wilde niet huilen. Niet nu.

Evelyn keek geschrokken naar opzij toen ze iets zachts tegen haar arm voelde. Ze liet haar blik over de Shellos glijden en haar lippen kwamen kort omhoog, al waren de zorgen nog duidelijk te herkennen op haar gelaatstrekken. Ze strekte haar handpalm uit en gaf de Shellos kort een aaitje over haar kopje, al verstijfde ze meteen weer toen haar arm werd vastgepakt. Het was lang niet zo hard als dat de blauwharige jongen had gedaan, maar het was genoeg om herinneringen terug naar boven te halen en geschrokken trok ze haar arm uit de greep van de man. Ze liet haar blik omhoog glijden en zag dat hij haar doordringend aankeek. Niet op een enge manier zoals de tweeling had gedaan, maar op een bezorgde manier. Alsof hij haar écht wilde helpen. Toen hij zei dat ze niet meer alleen was, ontspande ze pas wat en voelde ze een licht schuldgevoel opkomen omdat ze haar arm zowat uit zijn greep had gerukt. ”Ik ben aangevallen in Lake Verity door twee onbekende mannen,” zei ze trillerig en ze liet haar blik naar haar schoot glijden. ”Ik weet niet waarom, maar ze wilden mijn aantekeningen en mijn Piplup stelen. Toen ik dat wilde verhinderen, werd ik geslagen en tegen de grond geduwd, waarna ik bedreigd werd met een mes.” Er welden opnieuw tranen op in haar ogen. ”Ze dreigden om mijn haar af te snijden en als me toen niet iemand te hulp was geschoten, dan… dan… Arceus.” Ze sloeg haar handen voor haar ogen en begon zachtjes te snikken.

De reactie van zowel de man als de Shellos deden haar ergens wel goed. Het huilen werd iets minder toen de Shellos bij haar op schoot kroop en Evelyn keek met een betraand gezicht naar de Pokémon, waarna ze haar hand uitstak om deze een aaitje te geven. De man kwam inmiddels naast haar zitten en sloeg zijn arm om haar heen, welke ze niet wegduwde. Hij deed haar een beetje denken aan hoe haar vader was. Haar vader zou waarschijnlijk helemaal terug naar Lake Verity gereisd zijn om die jongens een flink pak rammel te geven. Arceus, ze wilde niet weten wat er met de jongens gebeurde als haar vader dít te weten zou komen. Ze nam zich dan ook voor om hem niks te vertellen. Ze schoof een beetje naar de man toe en legde haar hoofd op zijn schouder, zich getroost voelend door zijn arm om haar schouder en zijn Shellos op haar schoot. ”U doet me denken aan mijn vader,” vertelde ze hem dan ook toen hij zijn woorden sprak, een waterige glimlach spelend om haar lippen. ”Ik denk dat hij echt razend wordt als hij hoort wat er gebeurd is.” Het denken aan haar vader bracht een glimlach om haar lippen en ze liet haar blik naar de man glijden. Het kalmeerde haar wel om over andere dingen te praten dan over wat er in Lake Verity gebeurd was. ”Heeft u soms zelf kinderen?” vroeg ze dan ook op een beleefde toon aan de man, al trilde haar stem nog steeds een beetje. Ze streelde de Shellos voorzichtig over haar rugje en merkte dat haar handen al minder trilden dan eerst, wat een goed ding was.

Evelyn kreeg zelf ook een glimlach om haar lippen toen de man haar bedankte, al was die glimlach waterig. Zoals ze hier tegen elkaar aan zaten, moesten ze vast ook als vader en dochter overkomen, ook al had ze al wel gezien dat haar uiterlijke kenmerken totaal niet matchten met die van de man. Maar ja, dat hoefde niet altijd iets te zeggen: Evelyn’s vader had ook geen roze haar en toch was ze weldegelijk zijn dochter. Evelyn keek er van op dat de man drie dochters had. ”Zijn ze ook hier op Sinnoh en op reis?” vroeg ze op een zachte toon. Ze was enig kind, maar soms had ze zich wel eens afgevraagd hoe dat het zou zijn om een zusje te hebben. Iemand die ze zomaar even kon bellen om te vragen hoe dat het ging en om haar eigen verhaal te doen. Dat zou ze wel nodig hebben gehad op dit moment, al vond ze het ook heel fijn dat ze de steun van de man naast haar had. ”Ik ben Evelyn trouwens,” stelde ze zichzelf zachtjes voor. Een naam hebben was misschien wel zo gemakkelijk als ze hier dan toch zouden praten.

Evelyn voelde een glimlach om haar lippen komen toen de man vertelde over zijn dochters. ”Dat zal ik zeker doen,” beloofde ze hem, al schatte ze de kans niet heel groot dat ze de drie effectief ook zou tegenkomen. Sinnoh was vrij groot, maar als zijn dochter Inez een beetje in de buurt bleef, dan had ze natuurlijk wel grote kans dat ze haar wel zou ontmoeten. Als zijn dochters al net zo vriendelijk en behulpzaam waren als hun vader, dan was Evelyn er vrij zeker van dat ze goede vriendinnen konden worden. De man stelde zich voor als Mace en Evelyn glimlachte. ”Insgelijks,” liet ze hem weten. Hij stelde voor dat ze in Twinleaf Town eens op bezoek mocht komen omdat hij daar woonde en Evelyn gaf een knikje. ”Ik was nog niet helemaal klaar met mijn studie bij Lake Verity. Misschien kunnen we eens samen gaan en achteraf een kop thee drinken bij u thuis? Dat zou al wel wat veiliger voelen,” gaf ze toe aan Mace. Het was nooit leuk om jezelf kwetsbaar op te stellen, maar hij had haar al zien huilen en hij had haar al getroost, dus Evelyn zag geen reden om het niet voor te stellen. Ze begon Mace al aardig goed te vertrouwen en ze vond het aardig van hem dat hij zich zo om haar bekommerde. Het nam de drang om Cassian te bellen wel wat weg en dat zei al heel veel.

Evelyn voelde toch wel wat van opluchting door zich heen gaan toen Mace aangaf dat ze de volgende keer wel samen naar Lake Verity konden gaan. Ze zou het niet echt chill vinden als ze weer alleen moest gaan. Ze wist niet of ze naar de twee andere lakes zou durven gaan die zich in het oosten en in het noorden van Sinnoh bevonden, maar dat zou ze tegen dan wel zien. Ze had haar aantekeningen gelukkig nog wel van Lake Verity, al waren die zo erg verfrommeld dat Evelyn vreesde dat ze er misschien niet veel uit op kon maken. ”Dat klinkt dan als een deal,” sprak Evelyn en ze glimlachte naar Mace, al betrok haar gezicht kort toen dat hij zei dat hij er wel voor zorgen dat haar niet weer iets zou overkomen. ”Ik hoop dat u gelijk heeft,” sprak ze op een zachte toon. ”Ze hadden niet echt heel erg sterke Pokémon bij zich, maar ze waren met hun tweeën en één van die jongens was wel heel sterk.” Ze haalde haar schouders op, wat voor een pijnscheut zorgde dat door haar arm ging. Het zou nog wel even duren eer dat ze genezen zou zijn, zowel van binnen als van buiten.

Evelyn gaf een knikje toen Mace haar zijn nummer wilde geven en haalde haar Holo Caster tevoorschijn, waarna ze hem het apparaatje gaf. Ze nam aan dat hij wel weten hoe dat het zou werken. En anders zou ze hem het wel uitleggen. Ze fronste kort toen hij haar beloofde dat haar niks zou overkomen, zelfs al zou de tweeling de sterkste Pokémon bij zich hebben. ”Wat was u dan van plan?” vroeg ze licht nerveus en ze grinnikte, al was dat meer van nervositeit dan dat ze dit echt grappig vond. ”Alle klappen voor me opvangen?” Ze vond het lief van hem dat hij haar wilde beschermen, maar ze zag gewoon niet in hoe hij haar tegen de tweeling kon beschermen als ze echt sterke Pokémon bij zich zouden hebben. Ze knikte toen hij iets zei over het melden bij Crescent Moon. ”Er is hier volgens mij een basis in de stad waar ik woon. Ik zal daar wel eens naartoe gaan,” zei ze zachtjes. Het zou inderdaad geen slecht idee zijn als er meerdere mensen een oogje in het zeil hielden zodat ze de tweeling aan konden pakken als het nog eens zou gebeuren. Als Evelyn iets niet wilde, dan was het wel dat er andere meisjes hetzelfde zouden overkomen als dat haar vandaag gebeurd was. Nee, dat wilde ze écht niet.

Evelyn moest ook glimlachen toen Mace aangaf dat hij er sterker was dan dat hij er uitzag. ”Ik vertrouw u,” zei ze tegen hem. En dat deed ze ook, besefte ze zich. Hij had haar immers opgevangen en getroost en het feit dat hij drie dochters had, gaf haar ook wel het idee dat hij al wel het één en ander meegemaakt had en dat hij dus niet zo bang was voor de tweeling als ze opnieuw op haar af zouden komen. ”Bedankt voor uw hulp,” bedankte ze hem op een oprechte toon. Zonder hem had ze het er nu waarschijnlijk een stuk minder goed vanaf gebracht. ”U bent echt mijn beschermengel.” Ze grinnikte. Ze vond dat het tijd werd om maar weer eens verder te gaan. Ze voelde aan dat ze nu wel verder kon wandelen naar Jubilife City en dat ze niet meer zo bang was. En het hielp dat ze nu iemand in de buurt had die ze kende en die haar kon beschermen als het echt zou moeten. Ze stond dan ook op en stak haar Holo Caster weer weg, welke ze daarnet van hem had aangepakt nadat hij zijn nummer in het apparaatje had gezet. ”Ik moet maar weer eens verdergaan, maar ik zal binnenkort zeker contact met u opnemen zodat ik eens op visite kan komen,” beloofde ze hem. Ze boog zich naar voren en gaf hem nog een snelle knuffel. ”Nogmaals bedankt voor uw hulp, ik waardeer het enorm,” zei ze met een glimlach, waarna ze aanstalten begon te maken om weg te gaan. Terug naar huis.