Tales of

Sinnoh

Here goes nothing. Met zijn igglybuff in zijn handen, staarde hij naar de oude ruïnes. Buurtbewoners hadden hem verteld waar hij de Salaceon Ruins kon vinden, met een serieuze waarschuwing erbij: pas op, het is een waar doolhof. Ging het hem ervan weerhouden om de plek samen met zijn nieuwste aanwinst te benaderen? Nee. Hij dacht dat het wel een goede training voor zowel hem als Lyra zou zijn, en wie weet wat voor interessants ze op een plek als deze zouden vinden. After all, niet veel mensen kwamen hier, dus er waren vast genoeg schatten te vinden. Of interessante pokémon die hij kon toevoegen aan zijn team.

”Igglybuff!” Weerklonk Lyra haar stem met een melodische ondertoon. Hij grinnikte. ”Ben je er klaar voor?” Natuurlijk was ze dat. Hij stapte rustig over een paar blokken steen, en begon zijn pad te vervolgen. Hij neuriede om de stilte te vullen, een warme glimlach op zijn gelaat toen Lyra erop reageerde en zachtjes op de melodie meezong. Kijk, en hij maar denken dat hij haar naar de wonder trade zou brengen. Wat een grote fout zijn dat zijn geweest. Ze was de perfecte metgezel. Wie weet vond hij hier wel een goeie companion voor haar, hij had immers gehoord dat er een grote stroom aan togepi hierheen waren vertrokken.

De zon weerkaatste op een item die hij anders nooit had zien liggen. ”Iggly!” Lyra sprong uit zijn armen, en als een lichte ballon zwoof ze richting het object, haar kleine handjes pakten het vast en verbaasd keek ze ernaar. Wat was het? Hij kwam naast haar staan, en de pokémon hield het object op naar haar trainer, en hij nam het aan. Voorzichtig draaide hij het om in zijn handen, tot een grijns over zijn gelaat trok.

”Ik denk dat het veel te vroeg is voor dit, Lyra.” Glimlachte hij naar zijn pokémon. ”Dit is een moon stone, namelijk. Die mag jij gebruiken wanneer je ooit wil evolueren naar je derde evolutie.” Legde hij uit, alsof de pokémon hem begreep, en hij wilde geloven dat dat ook zo was. ”Igglybuff?” Reageerde de pokémon, waarop hij zijn hoofd schudde. ”We hebben dit nu nog niet nodig, laten we onze tijd nemen ermee, hmn?” En daar leek ze het mee eens te zijn, dus hij plaatste de item voorzichtig terug. Als het de bedoeling was om aan deze evolutie te beginnen, dan zou het object zijn weg weer naar hen terug vinden. Hij besloot door te lopen.

Lyra volgde hem op de voet, haar zachte gezang echode door de ruins, iets wat hij wel kon waarderen. Het was zo slecht nog niet, een fairy pokémon aan zijn zijde. Het gezang kalmeerde hem, iets wat hij niet doorhad tot het stopte en een krijs achter hem te horen was. Hiss! Hij draaide zich om op zijn hielen, en zag daar de slang pokémon van onder zijn verstopplek naar Lyra kijken.

Oh! Hij haalde snel zijn pokédex tevoorschijn. De eerste keer dat hij die mocht gebruiken! De pokémon bleek een Silicobra te zijn en- ”Lyra kijk uit!” Maar het was al te laat, zijn igglybuff werd overvallen door een lading zand die uit de mond van de sillicobra kwam, en rolde terug totdat ze tegen een steen tot stilstand kwam. Hij rende naar haar toe, haar gehuil vulde nu de ruïnes. ”Gaat het? Kom, het is oké..” hij veegde het zand voorzichtig van haar af, waarna hij haar van de grond optilde en zachtjes heen en weer begon te wiegen. Kijk, alles was oké. Wacht. Was hij nou de sillicobra vergeten? Ja. De pokémon was al weg toen hij zich omdraaide, en dus, zag hij geen andere keuze dan doorlopen.

Een Hippopotas verscheen op zijn pad, het beest lag languit over de hele breedte van de gang. Zand korrelde van zijn rug af toen hij omhoog kwam, zijn grote ogen op de huilende igglybuff en haar trainer gericht. Ezra kwam abrupt tot stilstand, en zijn gezicht vertrok een beetje. Niet echt wat hij zocht. Misschien waren de verhalen over de swarm togepi die hier langs waren gekomen dan toch gewoon.. verhalen en geen werkelijkheid. Hij zette een paar passen aan de kant, zodat de Hippopotas langs hem door kon lopen. Het was nou niet bepaald de pokémon die hij aan zijn team wilde toevoegen, ook al was het verder een interessant wezen.

Waar één hippopotas zich bevond, waren er meestal meer. Dus Ezra besloot flink door te lopen, want hij zag er geen nut in om nog zo'n pokémon tegen te komen. Met een beetje geluk zou hij zijn weg terug makkelijk kunnen vinden.. maar dat geluk stond niet aan zijn kant. Het bleek inderdaad een waar doolhof te zijn. "Was ik hier niet net al langsgelopen?" Sprak hij tot zichzelf, toen hij keek naar een hoop stenen die hem bekend voor kwamen. Of waren dit andere stenen? Lastig. Hij haalde een diepe zucht en ging op een steen zitten. Even pauze. Hij zette Igglybuff neer op de grond, die, nu ze weer was bijgekomen van de slang pokémon, weer vrolijk in het rond rende.

Uit zijn tas haalde hij een flesje water tevoorschijn, en een item dat hij onlangs bij de general store had gehaald. Misschien kon hij deze eens uitproberen? Als hier daadwerkelijk een swarm togepi rondliep, dan was het de poging wel waard. Togepi was namelijk net zo schattig als Igglybuff, en togepi's evoluties zouden nog eens een sterke toevoeging zijn aan zijn team. Hij zette de swarm lure op de grond en wachtte af, in de hoop dat een Togepi er op af kwam.