Tales of

Sinnoh

Evelyn was vanochtend gebeld door het Pokémon Center van Sandgem Town met de vraag of ze hun een halve dag wilde komen helpen, samen met een andere researcher. Het deed haar eerlijk gezegd niet heel erg veel plezier om terug te gaan naar het dorp waar ze vlak in de buurt aangevallen was door de tweeling, maar ze vond het ook weer zo erg voor de andere researcher met wie ze de stage ging doen om nee te zeggen. En ze kon de extra ervaring wel gebruiken. En dus haalde ze diep adem en knikte naar zichzelf in de spiegel, waarna ze haar appartement verliet. Ze liet Inferno en Pebble meteen uit hun Poké Ball. De Charmander en de Piplup stelden zich beschermend op toen Evelyn een taxi nam naar Sandgem Town en naarmate ze het dorpje naderde, werd ze steeds zenuwachtiger. De blauwe plekken over haar lichaam waren volledig verdwenen, maar ze hoefde zich niet heel erg hard te concentreren om het staal van het mes weer op haar keel te voelen op die ene verschrikkelijke dag. Ze haalde diep adem en stapte uit toen ze bij haar bestemming was, betaalde de taxichauffeur en liep vervolgens het Pokémon Center binnen. Ze kreeg een pasje toegereikt, kleren dat haar herkenbaar zouden maken voor de andere mensen binnen het Pokémon Center en nadat ze zich omgekleed had, liep ze naar de wachtruimte waar de andere researcher was. ”Hallo,” begroette ze hem op een vriendelijke toon. ”Heb je al opdracht gekregen over wat we moeten doen?” Zowel Pebble als Inferno keken kort naar de Pokémon die de man bij zich had, maar wendden hun blikken daarna weer af. Beiden hadden duidelijk geen interesse.

Evelyn keek even met een frons naar de Pokémon die om haar heen kwamen fladderen, maar besloot er niet al te veel op te zeggen en haar blik naar de jongen te richten. Haar ogen fonkelden kort toen ze de shiny zag. En toen klikte het in haar hoofd. Ze had hem eerder gezien, toen hij zijn Pokémon had laten evolueren. Toen had ze al aantekeningen van zijn shiny gemaakt. Ze luisterde aandachtig naar wat hij zei en negeerde het feit dat hij een beetje leek te struikelen over zijn woorden. Het zou niet leuk zijn als ze daar een opmerking over zou maken en dus liet ze het ook langs zich heen gaan. Pebble keek inmiddels met een frons naar de Pokémon voor zich, maar besloot uiteindelijk een pose te nemen toen ze zag dat ze bekeken werd. Evelyn snoof kort onder haar adem door en richtte haar blik weer naar de man. ”Dan komen we het vast zo te weten,” zei ze schouderophalend. ”Mijn naam is trouwens Evelyn. We hebben elkaar al eerder gezien toen je je Silcoon had laten evolueren. Ik was één van die researchers die mee stond te observeren,” zei ze met een kleine glimlach om haar lippen. En ze wilde nog meer zeggen, maar toen kwam zuster Joy naar hun toe en gaf aan dat ze Pokémon zouden registreren in de computer en mensen te woord zouden staan die vragen hadden, maar dat ze ook gewonde Pokémon naar achteren moesten brengen. Dat klonk in elk geval al leuker dan hokken schoonmaken en Evelyn gaf dan ook een opgewekt knikje naar haar. ”Laten we er dan maar aan beginnen,” zei ze op een opgewekte toon tegen de jongen, om vervolgens voor hem uit te lopen naar de balie. Ze had er zin in!

Evelyn had half en half verwacht dat de man zijn eigen naam ook wel zou geven, maar dat gebeurde niet. Ze fronste er even kort over, maar haalde daarna haar schouders erover op. Dan niet. Ze kwam er nog wel achter en als dat niet zo was, dan zou het gewoon een stagedag zijn en dan was het houdoe en bedankt. De taakverdeling was uitgelegd en ze begaven zich allebei naar de balie, waar de man zich achter de computer plaatste. ”Dan lijkt het me een goede taakverdeling dat jij de mensen registreert in de computer en dat ik de Pokémon naar achteren breng,” zei ze met een knikje tegen hem. ”De vragen kunnen we het beste samen te woord staan. Zo vullen we elkaar goed aan en vormen we een goed team.” Ze glimlachte naar de man en gaf hem een knikje. Veel tijd voor chitchat hadden ze niet, want opeens kwam er een meisje binnen met betraande wangen en met een gewonde Marill in haar armen. Evelyn kon zien aan de brandwonden dat de Marill gevochten had tegen een Fire type en ze fronste kort. zei het meisje op een zielige toon en Evelyn knikte, waarna ze de Marill overpakte en naar de man knikte, aannemend dat hij de Marill en het meisje wel zou registreren in de computer. Zijzelf liep snel met de Pokémon naar achteren, waar nurse Joy de bedden had liggen om de Pokémon te verzorgen.

”Deze Marill heeft meerdere brandwonden over zijn lichaam lopen, opgelopen tijdens een gevecht tegen de Houndour. De andere stagiair is bezig het formulier in te vullen,” zei Evelyn haastig tegen nurse Joy. Deze knikte naar haar en een bezorgde blik verscheen in haar ogen terwijl ze de Pokémon overpakte van Evelyn. ”Ik red het wel vanaf hier, Evelyn. Ga jij maar terug naar de balie,” zei ze over haar schouder. Evelyn keek toe hoe de Marill op een brancard werd gelegd en haastig werd weggereden, naar een spoedruimte waar ze niet binnen kon komen. Ze draaide zich weer om en liep naar de balie, waar ze nog net de woorden van de man opving die aan de balie stond en een boze blik had in zijn ogen. ”Hé,” trok ze de aandacht van de man en ze plantte haar hand hard neer op de balie zodat de man wel naar haar moest kijken. De boze blik in zijn ogen deed haar kort denken aan de tweeling en haar hart stokte even in haar keel. Ze had zin om terug te deinzen, maar ze dwong zichzelf om door te zetten. Kom op, Evelyn dacht ze in zichzelf. Je kunt dit. En ze had ook zo het idee dat haar tijdelijke collega te geschrokken was om zelf iets te doen. ”Mijn collega doet belangrijk werk door het registreren van je Pokémon. Het spijt ons als het soms iets langer duurt, maar dat is geen reden om grof te doen tegen ons. Wij doen ook gewoon maar ons werk.” Ze knikte naar de Poké Ball. ”Dat is de Pokémon waar het om gaat, toch?” De man knikte beduusd naar haar en Evelyn knikte naar haar collega achter de computer, wiens naam ze dus nog steeds niet wist maar hij zou vanaf nu bekend staan als Hij Die Niet Genoemd Mag Worden. ”Mijn collega jou en jouw Pokémon registreren en ik breng de Charizard naar achteren. Probeer rustig te blijven. Wij zullen er alles aan doen om de Charizard te helpen.” Ze draaide zich op haar hielen om en liep terug naar achteren. Haar hart klopte in haar keel en ze voelde zich misselijk, maar ze was de confrontatie wel aangegaan. Dat was al iets, toch?

Evelyn begon een beetje medelijden te krijgen met de stagiair die achter de computer zat. Ze liep dan ook zo snel als ze kon terug naar hem en legde voorzichtig een hand op zijn schouder en gaf er een kneepje in. ”Trek je maar niks aan van dat soort figuren,” zei ze op een zachte toon tegen hem. ”Hij is gewoon gefrustreerd door zijn verlies en hij werkt dat uit op de eerste beste persoon die hij tegenkwam en jammer genoeg was jij dat. Ik zou het niet persoonlijk opvatten.” Ze was zelf ook nog aan het shaken van de confrontatie en ze liet haar hand van zijn schouder gaan toen er een vrouw binnenkwam met een slapende Kakuna. Ze gaf een knikje naar de vrouw en pakte de Kakuna mee, waar ze nurse Joy informeerde. De Charizard was inmiddels uit zijn bal gelaten en Evelyn kon zien dat de man niet gelogen had toen hij had gezegd dat zijn Charizard er slecht aan toe was. De Pokémon reageerde nauwelijks op wat er om hem heen gebeurde en zat alleen maar suf voor zich uit te kijken, bloedend uit meerdere verwondingen. Evelyn liep weer terug naar de balie en ging daar even op de stoel zitten toen ze zag dat er niemand achter de balie stond. ”Geen wonder dat die man zo flipte,” zei ze op een zachte toon tegen de andere stagiair. ”Die Charizard ziet eruit alsof hij meerdere Explosions doorstaan heeft.” Ze pakte een stapel invulformulieren uit de lade van het bureau waar ze aan zat vandaan en legde deze duidelijk zichtbaar voor de mensen die binnen kwamen neer. Daarna leunde ze naar de stagiair naast haar zodat ze kon zien hoe het bij hem ging.

”Ik denk het wel,” zei Evelyn op een bemoedigende toon. ”Ik geloof dat als iemand die Charizard kan helpen, dat zij dat wel is.” Ze liet haar blik weer naar haar eigen computerscherm glijden en zag dat er nog veel meer geregistreerde trainers waren dan diegene die zij al hadden gezien. Ze had in het begin dat ze naar de balie liep niet in de wachtzaal gekeken, maar nurse Joy had het vrij druk. Haar blik gleed naar de schuifdeuren toen deze weer open gingen en een zorgelijke blik verscheen in haar ogen toen ze een gehavend meisje binnen zag wandelen. Ze had een verwilderde blik in haar ogen en had meerdere schaafwonden over haar armen en benen lopen. Toen Evelyn haar recht in haar ogen aankeek, deinsde ze kort terug, haar hand tegen haar borst. Even was ze niet meer in het Pokémon Center, maar in Lake Verity, vlak na de aanval. Haar hart begon sneller te kloppen en ze zag wel dat het meisje iets zei, maar ze kon het niet goed verstaan. Er werd haar een Poké Ball aangereikt en het drong pas tot haar door dat ze deze moest aannemen toen het half in haar handen werd gedrukt. ”K-Kun jij deze even naar achteren brengen?” vroeg ze aan de andere stagiair, haar hart nog steeds wild kloppend in haar keel. ”I-Ik ben zo terug.” Ze liep stamelend in de richting van de toiletten terwijl er een waas voor haar ogen trok en een krop zich in haar keel vormde. Het meisje. Ze moest het meisje helpen. Maar eerst moest ze zichzelf weer bij een rapen. Zo was ze niet professioneel genoeg.

Zwarte vlekjes begonnen zich voor haar netvlies te verzamelen en ze kreeg het steeds warmer. Evelyn omklemde de wasbak met haar bezwete handpalmen en ademde diep in en uit terwijl ze zichzelf aankeek in de spiegel. Ze wist niet waar Inferno en Pebble waren, maar ze hoopte dat de twee het niet opgemerkt hadden dat ze niet goed was geworden. Ze probeerde de misselijkheid te onderdrukken en het gevoel van koud staal tegen haar hals terwijl ze weer rustiger probeerde te worden. De waas voor haar ogen trok weg en toen Evelyn koud water over de binnenkanten van haar polsen liet stromen, voelde ze zichzelf al veel beter. Toen ze zichzelf volledig onder controle had, liep ze weer terug de ruimte binnen, waar ze de stagiair achter zijn computer zag zitten. ”Bedankt,” zei ze en ze knikte dankbaar, waarna ze naar achteren liep om de EHBO-kit te halen. De verpleegster zei niks tegen haar, dus ze vermoedde dat de stagiair niks had gezegd over haar toestand. Daar was ze hem nog meer dankbaar voor. Ze wilde niet haar stage ruïneren omdat ze bepaalde herinneringen niet van zich af kon schudden. Het meisje liep weer terug naar voren met de EHBO-kit in haar handen en ging naar het meisje toe dat binnen was gekomen. ”Kun je me vertellen wat er gebeurd is?” vroeg ze op een vriendelijke toon. Arceus, liet het niet de tweeling zijn. Alles behalve dat. Maar nee, het meisje was tijdens het trainen met haar Mudkip aangevallen door een zwerm Starly en daarom zat ze nu hier, onder de schaafwonden. Evelyn onderdrukte een opgeluchte zucht en begon de wonden te ontsmetten, waarna ze de ergste begon te verbinden met verband. Gelukkig was het niet de tweeling geweest. Anders had ze het misschien wel op een lopen gezet.

Nadat Evelyn had gezegd tegen het meisje dat ze in het vervolg wel wat voorzichtiger moest zijn, kwam ze omhoog en liep ze terug naar de balie. Ze liet haar blik kort naar de man glijden en voelde de zenuwen door haar lijf gieren. Ze had niet veel mensen verteld over haar ervaring met de tweeling en ergens voelde het alsof ze het verhaal aan de man verschuldigd was omdat hij haar gedekt had bij nurse Joy. ”Ik ben iets meer dan een week geleden aange…” Voordat ze het gesprek voort kon zetten, stond er een jongen voor hun neus. Hij had een Poké Ball in zijn handen en liet zijn blik over Evelyn glijden. Evelyn fronste toen ze zag met wat voor blik hij haar aankeek en ze klemde kort haar tanden op elkaar. ”Kunnen wij je ergens mee van dienst zijn?” vroeg ze op een zo vriendelijk mogelijke toon, maar zelfs een kind kon horen dat ze moeite moest doen om zich kalm te houden. ”Laat mijn Starmie even nakijken, ja? Ik heb niet heel de dag de tijd,” sprak de jongen arrogant en hij gooide de Poké Ball nog net niet naar Evelyn toe, waarna hij zijn koele blik naar de stagiair achter de computer richtte. ”Kun je snel typen? Ik moet nog ergens zijn.” Evelyn wierp de jongen een ongelovige blik toe en keek toen naar de stagiair, niet zeker zijnde of ze naar achteren moest lopen en de stagiair wel alleen zou laten met deze arrogante flirt. Waarom hadden ze vandaag ook alleen maar van die moeilijke gevallen?

Evelyn liet haar blik naar de stagiair glijden toen hij de Poké Ball nog net niet naar zijn hoofd gesmeten kreeg. Ze liet haar nagels diep in haar handpalm gaan om te voorkomen dat ze de jongen voor hun een klap zou geven. Haar angst om wat er in Lake Verity was gebeurd werd nu diep in haar achterhoofd weggeduwd door de woede die ze voelde om hoe de jongen hun behandelde. ”Als je nu niet die grote bek van je houdt, dan halen we nurse Joy naar hier en dan zullen we eens zien wie dat de politie gelooft. Ik denk dat de politie eerder de kans van nurse Joy zal kiezen dan van iemand die duidelijk geen geduld weet te hebben.” Ze wees naar de andere stagiair. ”Hij heeft jouw ID en die van haar nodig zodat de volgende keer, als er iets ergers gebeurd mocht zijn met je Starmie, je niet meer door de registratie hoeft te gaan en je snel verder geholpen kunt worden. Ook is het een formaliteit die je wel zou moeten kennen omdat ik me niet kan voorstellen dat je je Starmie niet één keer hebt moeten healen, want ik vind je tot dusver nu nog niet zo’n geweldige trainer als ik het zo even mag observeren.” De jongen stond met zijn bek vol tanden naar haar te kijken en Evelyn ademde diep uit. ”Dus wat gaat het zijn?” vroeg ze geïrriteerd. ”Gaan we problemen maken of gaan we dit op een volwassen manier aanpakken?”

Evelyn zou gelogen hebben als ze zou zeggen dat haar hart niet in haar keel racete toen de jongen met vernauwde ogen naar haar keek. Uiteindelijk leek hij ook wel door te hebben dat dit een verloren zaak was en gaf hij het kaartje aan de stagiair, al was het meer gooien dan geven. Hij rolde nog één keer nadrukkelijk met zijn ogen en verdween toen naar de wachtkamer. ”Ik kon er niet tegen hoe dat hij je behandelde,” zei ze op een zachte toon tegen hem. ”We zijn hier om stage te doen en een leerervaring op te doen in verband met Pokémon, niet om uitgescholden en uitgekafferd te worden.” Een glimlach gleed om haar lippen toen de stagiair haar bedankte. ”Ik breng deze Poké Ball even naar achteren. Laat het me weten als er nog iets is,” zei ze op een zachte toon tegen hem. Ze kneep kort met haar hand in zijn schouder en pakte de bal van hem over, waarna ze naar achteren liep. ”Alles in orde daar?” vroeg nurse Joy met een glimlach, bezig zijnde met de Charizard. Evelyn gaf een knikje, besluitend om niks te zeggen over de onbeleefde jongen. Ze hield de Poké Ball van Starmie omhoog en legde die neer bij de andere Poké Ball’s. ”Een Starmie, gewoon een routinecontrole,” zei ze tegen nurse Joy. De vrouw gaf een dankbaar knikje en Evelyn liep weer terug naar voren. ”Wat hoop jij eigenlijk te bereiken als researcher zijnde?” vroeg ze aan de stagiair terwijl ze ging zitten naast hem. Er waren voorlopig geen nieuwe trainers, dus het was vrij rustig.