Alicea keek goedkeurend toe toen ze merkte dat het rotsblok in ieder geval een beetje bewoog terwijl Striga er tegen duwde en trok. Een luid trompetterende nies deed haar echter opkijken. Striga was gestopt met duwen en keek niet begrijpend om zich heen. Een piepklein olifantje gluurde om het rotsblok heen en slaakte een hoog, vrolijk trompetgeluidje toen ze Striga zag. Met zacht geroffel tikte haar kleine, ronde voetjes op de grond terwijl ze op Striga afliep, naast haar ging staan en vastberaden met haar voorhoofd tegen het rotsblok duwde waar Striga net nog tegen had staan duwen. Even viel er een stilte terwijl de machop nadacht of ze mee wilde helpen of niet. Tenslotte scheen ze het eens te worden met het feit dat iedereen die een rotsblok optillen leuk vond geen bedreiging was en in haar boekje tienmaal in acht steeg. Striga haalde diep adem, spande haar spieren aan en begon te trekken. Het blok kwam enkele millimeter van de grond en Alicea gniffelde zacht. Striga spande al haar krachten in en trok. Het rotsblok kwam nu tien centimeter van de grond en de phanpy stak gretig haar slurfje eronder en duwde. Het deed waarschijnlijk helemaal niets want het zag ernaar uit dat Striga het meeste struggelde van de twee. Nu moest Alicea echt lachen. De phanpy keek om, maakte een verontwaardigd geluidje en blies haar slurf boos op. “Oké, oké, sorry.” verontschuldigde Alicea haarzelf met haar handen defensief opgestoken. Phanpy liet haar slurf weer zakken, hobbelde naar Striga en begon weer met duwen. Het was aandoenlijk maar ze zou nog flink moeten groeien voordat ze ook maar een fractie van Striga’s kracht zou bezitten. Alicea pakte haar pokédex erbij en las de entry die op het scherm verscheen. “Long nose pokémon. It is strong despite it’s compact size. It can easily pick up a human and send it flying.” Alicea fronste diep en keek naar het blauwe olifantje. Als dat écht waar was dan moest deze zeker nog heel jong zijn. Ze was immers erg klein in vergelijking met Striga. “Hey, Phanpy?” Phanpy stopte met duwen en keek vragend over haar schoudertje. “Waar is je familie?” Phanpy slaakte een verdrietige toon en liet haar slurf en oren hangen. Striga stopte met duwen en keek opzij. Oh.. Alicea slikte. “Tja, dat ken ik..” mompelde ze zachter dan ze gewild had. Phanpy hield haar kopje vragend scheef. De roodharige vrouw haalde haar schouders op. “Nou, waar wachten jullie op? Dat rotsblok verplaatst natuurlijk niet vanzelf hé?”
De rest van de middag trainde Striga samen met phanpy en begonnen ze een soort wedstrijdje te houden wie de meeste rotsblokken kon tillen, wie ze het verste kon gooien en wie ze het hardste kon breken. Alicea leunde tevreden achterover met Azulon en bekeek het schouwspel tussen toegeknepen ogen. Ze zag op tegen het moment dat ze naar huis moest gaan en de phanpy alleen moest achterlaten. Ze had medelijden met haar. In haar hoofd bleef de pokédex entry maar doormalen. Ze moest toegeven dat ze het wel zag zitten om een phanpy aan haar team toe te voegen. Ze kon wel een fysiek sterke pokémon gebruiken naast Striga. Daarbij waren donphan uitstekende vechters. Maar, zo pragmatisch was ze toch niet? Haar gedachten bleven immers maar aan het verdrietige gezichtje van de phanpy gaan. Waar is je familie?. Het voelde niet juist om een baby pokémon hier achter te laten. “Phanpy, Striga!” riep ze luid. Tot haar genoegen kwam phanpy ook gehoorzaam aanlopen. De twee pokémon keken vragend op naar haar. “Wat zeg je ervan als je met mij mee komt? Dan ben je niet meer alleen.” vroeg ze niet onvriendelijk. Phanpy kreeg een fonkeling in haar ogen, draaide haarzelf om en keek om zich heen. Er viel een vrij lange stilte terwijl Alicea geduldig wachtte tot de phanpy haar besluit had genomen. Het moest vast zwaar vallen. “Als je ja zegt, kun je met Striga vechten! Dan vang ik je met een pokébal, goed?” Phanpy draaide haar blauwe kop tenslotte om en knikte. Striga knipperde langzaam, vouwde toen haar armen over elkaar en knikte goedkeurend.
Phanpy was de eerste die reageerde. Ze strekte haar slurfje uit en toeterde een denderend geluid wat door Alicea haar hele lichaam trok. Growl. “Doe je low sweep.” gaf ze als bevel. Voordat Striga contact maakte met de phanpy, krulde zij zich op als een bal. Haar poten, slurf en kop ingestoken. Striga schopte haar hard weg maar het enige resultaat was dat ze tegen een rotsblok vloog en terug stuiterde. De tackle trof Striga hard en ze werd achteruit geduwd terwijl ze met haar sterke armen de phanpy opving en terug probeerde te duwen. Haar gezicht was vertrokken van concentratie. Phanpy viel op de grond, rolde uit en dat was haar kans. “Revenge!” riep ze. Striga haar voet sloeg een gloeiende gloed uit toen ze de phanpy keihard raakte en zij achteruit werd getrapt. Ze landde pijnlijk tegen een rots. Ergens voelde Alicea zich schuldig. Ze had nu al een zwak gekregen voor de baby pokémon.. “Focus energy en dan leer.” Striga deed wat haar werd gevraagd terwijl phanpy op Striga af kwam, onderweg een defense curl deed en zich zo tegen haar aan tackelde. Striga was iets meer voorbereid deze keer en ving de klap op maar deze deed nog even zeer. “Schop haar weg met je low kick!” Dit had hetzelfde effect als de vorige keer. Phanpy stuiterde terug tegen een rots en kwam opnieuw haar kant op. “Focus energy en revenge!” schalde ze. Striga focuste haarzelf, bracht haar armen dicht bij elkaar, handen tot vuisten gebald. Ze bleef geduldig staan wachten tot phanpy binnen bereik was. En toen ontweek ze. Alicea kon nog net op tijd opzij springen toen phanpy haar kant op kwam zeilen en haar rakelings miste. Phanpy stuitte tegen een vrij puntig rotsblok terug en brak los uit de defense curl. Striga was al bij haar en knalde haar glimmende vuist keihard tegen phanpy aan. Alicea pakte al een bal tevoorschijn en wierp die.
