Tales of

Sinnoh

Oké, wat was hij precies aan het doen? Geen idee. Hij wilde wat meer verkennen en besloot eens in wat mijnen die hij had gevonden te komen kijken. Het was nu erg rustig en zijn teddiursa bleef even staan bij de ingang. De jongen had al meteen opgemerkt dat de kleine beer ‘m niet wilde volgen, ziend aan de schaduw die niet voortbewoog. Zijn blik gleed naar de pokémon die even zuchtte. Vooruit dan maar, leek die blik van hem te zeggen, nog voordat de jongen zelfs iets had gezegd. Nou ja, hij zou toch gewoon hetzelfde zeggen. Het was niet eng in het donker en het was altijd leuk om wat nieuws te verkennen. Want zeg nou, dat was het toch wel?

“Oei tis een beetje te donker”, merkte de jongen op toen hij een beetje binnen was gegaan. Het was een beetje te donker om in zijn rugzak te roffelen, tenzij hij de vorm van zijn zaklamp moest voelen en dat kon die niet zo goed. “Hm. Wacht hier Ursulon”, hintte hij naar de teddiursa toe voordat hij eventjes terugliep naar de ingang, waar wel wat meer licht was om te kunnen zien. Hij legde zijn rugzak op de grond en haalde er snel zijn zaklamp uit, voor hij de zak weer op zijn rug gooide en de zaklamp aanklikte. Toen liep hij weer terug. “Oké ik ben terug”, glimlachte hij naar Ursulon, waar hij zijn zaklamp recht op scheen waardoor deze even moest wegkijken. Oei. Hij bewoog zijn hand even zodat de zaklamp naast de teddiursa zou schijnen. Zo, dat was beter. En nu op naar verkenning in deze donkere mijnen.

Een paar stappen verder en hij hoorde al iets. Zijn ogen werden groot terwijl hij rondkeek met zijn zaklamp maar er stond al dadelijk een hele rups voor zich in het licht van zijn zaklamp. Oh, het was niet eens een rups, blijkbaar – maar een Falinks. Nou, dit kwam je in ieder geval niet dagelijks tegen en hij wist niet heel erg veel over deze pokémon behalve dat ze zich konden opsplitsen en nogwattes. Het was nochtans een zeer schattige en dat zou hij niet zomaar voorbijlopen, toch?

De pokémon bleef even stilzitten voordat deze hen beiden strak aankeek. “Hi!”, begroette hij deze, maar de falinks veranderde zijn houding niet. Het was van nature om zo defensief te zijn, dat was helemaal normaal. Zo was Slakkie ook toen de jongen haar probeerde te vangen, maar wie zou dat nu niet zijn nadat je opeens aangevallen werd. Nu was de shellos een goed lid van zijn team geworden, alleen zat ze vaker dan Ursulon in de pokéball omdat zij zo sloom was en ze anders helemaal nergens kwamen. “Jij-”, oh wacht. “ik bedoelde… Jullie – lijken me erg leuk”, hij glimlachte onschuldig naar hun. De falinks wist niet goed hoe deze moest reageren en besloot opeens stenen naar hem toe te gooien. Snel maakte hij een sprongetje naar achteren en bemerkte hoe zijn teddiursa alvast naar de geel-zwarte pokémon begon te grommen. “Ursulon, scratch!”, beval hij snel zonder er al teveel bij na te denken. De falinks had niet genoeg tijd gehad om het te ontwijken en werd daarmee geraakt.

Deze schudde vervolgens eventjes agressief, het was meer dan duidelijk dat deze niet erg blij was. “Rustig… Doe rustig”, zei hij, proberend de pokémon gerust te stellen maar het leek niet te werken. Het zond meteen een tackle uit, waar de teddiursa voorbereid op was –  want die had de falinks zijn gedrag al de hele tijd zitten observeren. Hij ontweek de aanval en wachtte op het bevel van zijn trainer. “Fury Swipes!”. Hun geluk was jammer genoeg niet echt hoog, er was maar één aanval uitgekomen al was die wel raak. Deze move was vooral bepaald met kansen en die kansen lagen vandaag laag. Maar daarom zouden ze nog niet opgeven hoor. Dat zou echt niet zo snel gebeuren. De Falinks stuurde opnieuw een tackle uit, die deze keer wel had geraakt. Ai ai. “Nog een keertje Fury Swipes”, knikte de jongen naar de teddiursa toe. Deze keer waren er twee aanvallen gekomen en die waren beiden raak, mooi zo.

Hopelijk was deze nu een beetje verzwakt om gewoon even stil te blijven zitten. Het leek ergens wel te jammeren, al wist deze wel dat het ergens hun schuld was om zo agressief te doen. Voor Hapi gaf het in ieder geval niets, ze waren waakzaam, en dat was oké. Rustig pakte hij er een pokéball bij en keek er even vaag naar voor hij zijn blik deed glijden naar de falinks. “Kalm aan...”, fluisterde hij zachtjes toe. Het leek wel even kalmer te worden, maar je wist maar nooit met deze ventjes. Voorzichtig gooide hij de pokéball hun richting op, toekijkend wat er zou gebeuren.

Oei, het leek niet echt gewerkt te hebben met zijn poging de Falinks tot kalmte te brengen. Deze popte zo weer woest uit de pokéball die hij daarstraks gegooid had. Wat was hun probleem toch? Waren ze met het verkeerde been uit hun bed gestapt? Want eerlijk gezegd dat zou goed kunnen. Stel je voor met die korte pootjes, wow.

Zijn bruine ogen gleden even naar Ursulon, die een beetje gefrustreerd terugstaarde naar de jongen. Hm. Niemand leek tevreden op het moment. Hoe dan ook wilde hij graag nog een poging doen om de Falinks te vangen, want ergens moest die toch een zachte kant hebben, toch? “scratch”, zei hij en hoorde hoe de teddiursa een beetje koppig met zijn oortje trok voordat hij het uitvoerde. Het raakte de Falinks, maar deze zond dan ook meteen een tackle terug. Ursulon had de aanval jammer genoeg niet ontweken. “Nog een keertje scratch!”. Deze had de Falinks wel ontweken. Hapi bewonderde het feit dat deze zo alert was terwijl die al wat damage had aangetroffen. Het leek hem een stelletje zelfzekere pokémon! Nou, in ieder geval had de falinks weer met stenen lopen gooien met een rock smash, waardoor de teddiursa een beetje omver viel. Die move deed dan ook twee keer zoveel damage dan gewoonlijk bij een pokémon zoals Teddiursa. “Oef, gaat het?”, vroeg hij, een beetje fronsend naar de beer die overduidelijk geen zin had om recht te komen. Het was niet dat hij helemaal verslagen was, het was hoogstwaarschijnlijk zijn luie grumpy side die besloot dat hij niet meer wilde rechtkomen. “Komop, zet je recht Ursu”. De teddiursa zuchtte diep en zette zich langzaam recht, starend naar de woeste falinks die elk moment weer zou willen aanvallen. “Fury swipes!”. Deze had de falinks wel twee keer geraakt, iets wat een opluchting van geluk was. Opnieuw pakte hij de pokéball erbij en gooide die naar de woeste pokémon toe. De jongen had er nog goede hoop voor.

Met wat moeite en wat tegenslagen bleef de Falinks eindelijk in de bal zitten, herkennende aan het bekende ping geluid die het maakte. Rustig naderde de jongen de pokéball en pakte hem op, waarna hij de pokémon weer naar buiten liet. Deze wiebelde nog steeds een beetje geïrriteerd rond, maar was al een stukje kalmer. “Heh, welkom bij het team!”, glimlachte hij, alsof er net niet een heel gevecht en drama gebeurd was. De blauwe oogjes van de rups-uitziende pokémon keken observerend omhoog naar hem, afwachtende wat er ging gebeuren. “Ik noem jullie… In het geheel Agmen!”. Ja, Agmen, een leuke naam voor al die ventjes samen. Ze leken wel op een rijtje van soldaatjes, wat de naam ook betekende. Het leek de pokémon tevreden te stellen en ze accepteerden de naam zonder enige twijfel. Het paste wel bij hun, als de jongen eerlijk moest zijn.  “En aparte namen…. Tja, daar denk ik later wel over na zeker?”, giechelde hij en stapte samen met Ursulon en Agmen weer naar buiten. Ze hadden er nieuwe maatjes bij!


+Topic uit yeet :3