Goed, hij had nu dus een licentie, hij mocht zijn pokémon officieel hebben ondanks dat ze niet geboren zijn in deze regio. Nu wat? Zijn gouden ogen gleden over de straat voor hem heen, hij had zichzelf in de schaduwen van de stad neer gezet, om zich te bedenken wat hij nu moest gaan doen. Hij had elke ideeën voor pokémon die hij wilde gaan vangen, maar daar zat geen erge haast achter. Dus misschien moest hij eerst maar eens gaan kijken waar hij zich kon gaan seattlen, want anders kon hij nooit verder gaan met zijn zaakjes. Uit een zak haalde hij een pakje kaarten en begon ze op een rustig tempo te schudden. Naast hem was Asco bezig met zijn vacht te fatsoeneren, terwijl Brandr een dutje zat te doen. Het vlammetje was steeds zwakker geworden, maar uiteindelijk zou 't wel weer tot leven schieten als hij wakker zou worden. Wulfric schudde de kaarten rustig door elkaar heen en vroeg zich af of hij iemand kon strikken voor een kaart trucje, vond men leuk, toch?
Bedachtzaak rolde Lucie een steen door haar vingers, ijskoud en doorzichtig was hij. Ze had hem gehaald voor haar Alolan Vulpix. Leda was een heel stuk volwassener geworden over de tijden heen en Lu was er vrij zeker van dat ze de evolutie aankon. Verder kon ze wel een powerhouse in haar team gebruiken. Ruddles hing over haar schouder heen terwijl ze de Pokéball van Leda uit haar tas haalde. Het zou wel wennen worden... Maar ze wist dat Leda er wel oren naar zou hebben en dat ze Alolan Ninetales zelf prachtig vond. Dus... Ach. Voor het goede doel. Ze liet de Pokéball open springen en zakte op haar knieën. Nog een laatste keer sloeg ze haar Alolan Vulpix gade. Nog een laatste keer maakte ze met haar Holocaster een foto van de Pokémon. Gewoon ter herinnering. "Nou daar gaan we," zei ze met een glimlach, al dan zich wel een beetje emotioneel voelende. Ze wreef de steen tegen de Pokémon aan, welke al snel begon op te gloeien op de plekken waar ze aangeraakt werd door de steen. Al snel verspreidde de gloed zich over het lichaam van de gehele Pokémon, werden de staarten langer, de lichaamsbouw gracieus. En toen de gloed verdween, stond er voor hen een prachtige Alolan Ninetales. "Hey," fluisterde Lu haar Pokémon toe met een glimlach.
Geen geluk met mensen lokken voor een klein trucje, geen extra zakcentje in zijn zakken. Wulfric snoof eventjes, terwijl hij de kaarten terug in zijn zak stak en overeind kwam. Eventjes draaide hij zijn schouders en rug terug in model, voordat hij de Litwick terug liet keren in zijn pokéball en Asco gebaarde om mee te komen. Een licht in de verte had zijn aandacht getrokken en hij wilde weten wat er aan de hand was. Met zijn handen achter zijn rug wandelde hij in de richting van het meisje, dat zo te zien haar pokémon had geëvolueerd. Hij herkende de pokémon als de Alolan variant van Ninetales, een die hij daadwerkelijk had gezien toen hij op de eilanden groep geweest was. Immers was Asco daar ook vandaan gekomen. Toen hij eenmaal binnen oorschot was, maar op een respectabele afstand, bleef Wulfric staan en klapte zachtjes in zijn handen. "Gefeliciteerd," zei hij op een koele toon, voor zover hem dat lukte zonder dat zijn standaard kilte erdoor heen kwam. "Mooie pokémon," vervolgde hij daarna, wijzend op de Ninetales. Ondertussen bleef Asco bij zijn voeten staan, zijn armen over elkaar slaande en keek arrogant naar de ijs pokémon.
Ruddles merkte als eerste op dat er iets was, dat er een persoon in aantocht was. De Pichu draaide zich om op haar schouder en schoot de rugzak in. Nippety noppety, zeer eng uitziende stranger danger alert. Lucie was echter zo geabsorbeerd in haar nieuwe Ninetales dat ze het niet door had. Met een glimlach streek ze met haar handen langs de kop van de Ninetales, haar nieuwe fluweel zachte pels voelend tussen haar vingers. Pas toen er geklap klonk, keek ze om. Haar blik was behoedzaam terwijl ze over haar schouder keek naar de onbekende, duistere figuur. "Bedankt," reageerde ze. Haar blik schoot eventjes naar de Meowth die de trainer bij zich had. "Jij hebt ook een Alolan variant, of niet?"
Ze leek hem niet op te vallen, de Pichu die bij haar zat echter wel. Zijn gouden ogen focuste even snel op 't kleine diertje dat direct weg dook. Het had een vreemde kleur. Hij vroeg zich af wat er mee aan de hand was. Het duurde niet al te lang voordat het meisje haar handen uit de vacht van de Ninetales had gehaald en hem nu eindelijk door had. Asco snoof en miauwde geïrriteerd, arrogant verwaand ding dat 't ook was. Hij vond 't prima zo, immers hielp hij goed bij de zaken op orde te houden, dus waarom niet. Het meisje bedankte hem op de felicitatie en een hele kleine glimlach sierde zijn strakke bleke gezicht. Daarna knikte hij rustig, terwijl hij een stap opzij zetten voor de Alolan Meowth. "Dit is Asco," stelde hij de pokémon voor. "Het klopt, hij is van Alola. Gekregen als cadeautje, zelf uitgebroed," vervolgde hij daarna.
De Meowth leek wat geïrriteerd te zijn, waarop Lucie eventjes geamuseerd toekeek. Waar ze af en toe wat moeite had met mensen, of nou ja, het geduld met mensen, konden Pokémon haar niet zo snel van haar stuk krijgen. Het was er wel eentje met allures, dat moest ze de Pokémon nageven. Misschien kon Ruddles, wie aan het rommelen was in haar rugzak, er wel wat van leren. Maar voor nu was dit prima. Ruddles was verlegen en dat was oké. Als hij groeide, werd dit pas een probleem. Dan kon hij zich niet meer zo verstoppen. De man tegenover haar vertelde over hoe zijn Meowth uit een ei kwam wat hij zelf had uitgebroed. Lucie lachte hierop kort. "Wat toevallig, dat is exact hoe ik Leda hier heb gekregen," zei ze, waarna ze een hand op het hoofdje van haar Ninetales legde.
Ah ja, hij had een gesprek aangeknoopt. Was dat de bedoeling? Nee, absoluut niet. Was het zo gelopen? Helaas wel. Eigenlijk wilde hij gewoon verder kunnen gaan, broedend op de plannen waar hij zo hard mee aan het werken was. Asco liep nu inmiddels richting de Ninetales toe en ging voor haar staan, zijn armen nog steeds arrogant over elkaar geslagen. "Meowth~" sprak de Meowth daarna en hielde een pootje op, om deze op de snuit van de Ninetales te zetten. "Asco, hier," snauwde Wulfric daarna opeens, zijn gouden ogen niet van het meisje af halend. De Meowth draaide zijn oren weg en zetten daarna een stap achteruit, nog steeds arrogant kijkend naar de Ninetales. Echt, als die pokémon de ice-pokémon ging uitdagen, was hij verder van huis. "Sorry voor hem, zijn arrogantie zorgt ervoor dat 'ie denkt dat hij alles kan maken." Verzuchtte de man daarna, terwijl geen enkel spiertje leek te bewegen in zijn gezicht. "Wat leuk trouwens, van ... Leda," vervolgde hij daarna. "Maar waar zijn mijn manieren. De naam is Wulfric, Wulfric Corvinus." Stelde hij zichzelf daarna met een korte buiging voor.
De brutale aap van een Meowth kwam naar voren, mekkerend en mauwend en klaar om een voetje tegen de gevoelige neus van Leda te zetten. Lu trok haar wenkbrauw iets op en Leda leek hier helemaal niet van gediend te zijn. Ondanks dat de Meowth op zijn donder kreeg en terugtrok, kon ze het niet laten om een klein poefje Powder Snow zijn richting op uit te ademen. Desondanks bleef Leda netjes op haar plek zitten. Lu daarentegen schrok kort van de snauwende toon van de man, ondanks dat ze zichzelf snel herstelde. Zelfs Ruddles stak ervan kort zijn koppie even uit de rugzak, totdat hij zich bedacht dat het het niet waard was.
Ze richtte haar blik weer op die intense goudkleurige ogen. "Het geeft niet, elke Pokémon zijn karakter, Leda kan het wel hebben." En anders was het opvoeding. Vervolgens maakte de man een buiging, waardoor Lucie nog wat vreemder opkeek, maar ze zei er niks van. "Aangenaam Wulfric, Lucie Evien is de naam." Ze maakte geen buiging, hopelijk vond hij dat niet onbeleefd.
