Tales of
Sinnoh

Het leven kon soms toch raar lopen. Het ene moment leefde hij alleen in een appartementje in Jubilife City en had hij met niemand zaken en het volgende moment moest hij al zijn spullen pakken, naar Hearthome City verhuizen en had hij er opeens een vriend bij. Of iemand die toch aardig in de buurt kwam van een vriend. Ace was Finn op korte tijd gaan tolereren en dat was ook de reden waarom hij in had gestemd om te gaan patrouilleren bij het festival. Er zouden vast wel andere Crescent Moon-leden zijn die ze tegen zouden komen waaronder die irritante Lucie, maar voor nu zouden het gewoon hem en Finn zijn en eigenlijk vond hij dat wel oké. Hij had Inpulsa, Avian en Igneel uit hun bal gelaten. Avian zouden zijn constante ogen in lucht zijn en Igneel en Inpulsa… tja, op de grond. ”Inpulsa, dit is puur werk,” waarschuwde hij de Electric type. ”Dat wil zeggen geen verstoring van de rust van de festivalgangers, geen aandachttrekkerij en niet snuffelen aan alles en iedereen en je ook niet af laten leiden door eten. Begrijpen we elkaar?” De Elekid rolde met haar ogen. ”Als je niet doet wat ik zeg, dan keer ik je meteen terug je bal in en dan laat ik je er de rest van de dag niet meer uit.” Inpulsa trok een pruillipje naar hem, maar toen Ace streng bleef kijken, gaf ze uiteindelijk wel een knikje. Ace knikte terug en richtte zijn blik naar opzij. Finn zou elk moment hier moeten zijn en dan konden ze beginnen. Hopelijk zou er niks raars gebeuren. Een rustige dag zou ook wel eens chill voor hem zijn.

@Finn Strider @Connor Nolan

Met zijn handen in zijn zakken, liep Finn door de menigte. Het was gelukkig lang niet zo druk meer als op de eerste dag, dus hij had besloten dat hij Wolf en Ark dit keer wel mee kon nemen. En Pebble natuurlijk, zijn nieuwste aanwinst in het team. De Rockruff en Buizel rende vrolijk voor hem uit. Wolf was sneller dan Pebble, tenminste op het land, maar dit maakte hij goed door steeds weer terug te rennen en enthousiast om de otter heen te cirkelen. Ark zat ondertussen op zijn schouder. Finn had de Taillow - heel bewust - eten gegeven voordat ze waren vertrokken, maar de vogel zat alsnog met grote hongerige ogen naar de verschillende eet kraampjes te loeren. "Je waagt het niet hoor," mompelde Finn. Ark was soms net iets te goed in eten stelen.

Maar hij had vandaag geen tijd voor capriolen. Vandaag was een serieuze werkdag en Ace en hij hadden de opdracht gekregen om te gaan patrouilleren op het festival. Iets wat de ranger basis al dagenlang deed om ervoor te zorgen dat alles netjes verliep. Waar een hoop mensen waren, waren vaak ook een hoop ongelukken.

Wolf stopte ineens met rondjes rennen en schoot in plaats daarvan naar voren, zijn oren gespitst en zijn staart kwispelend. Finn zag al snel de reden waarom. Verderop stond een lichtharige jongen met zijn Elekid en Houndour. Hij hief zijn hand in een begroeting en ontmoette zijn kamergenoot met een brede grijns. "Ace! Alles goed?" vroeg hij toen, waarna zijn blik weer even op Wolf viel die vrolijk boven op Inpulsa sprong.

Pebble had zich achter zijn been gezet en terwijl hij zijn broek stevig vast klampte, keek hij nieuwsgierig vanaf een afstandje toe.

Finn Strider

Crescent moon ranger

Het festival was al een aantal dagen in volle gang, wat betekende dat er genoeg werk te doen zou zijn. Pollen zweefde rustig naast hem, terwijl hij zijn weg naar de plek maakte vanaf waar de patrouille zou starten. Hij wist dat het samen met Ace zou zijn en nog iemand anders die hij nog niet eerder ontmoet had. Hij hoopte dat er niet veel zou gebeuren, maar je wist het maar nooit met festivals.

Hij herkende Ace al vanaf een afstandje en zag dat de ander er ook al was. "Ace," Begroette hij de jongen gezien hij hem al kende en draaide zich naar de andere toe en stak zijn hand uit. "Connor Nolan, ik denk niet dat wij elkaar al eerder gezien hebben," Hemzelf voorstellen aan degene waar hij mee samen moest werken vond hij toch wel een van de belangrijkste dingen om te doen. Ondertussen hing Pollen wat onzeker bij de pokemon van de twee, niet goed wetende of ze er ook bij mocht.

Ace’s mondhoeken drukten zich kort omhoog toen hij Finn’s stem hoorde. ”Kan niet beter,” zei hij op een droge toon. ”Met jou?” Zijn blik gleed kort naar Wolf toen deze op Inpulsa sprong, welke vrolijk met haar armpjes zwaaide en kracht gebruikte zodat zij bovenop Wolf terechtkwam. Igneel rolde met zijn ogen en keek weg en Avian was er niet echt mee bezig. Ace liet zijn blik naar beneden glijden en zag een Buizel die zich aan Finn vastklampte en nieuwsgierig naar hun leek te kijken. ”Nieuwe aanwinst?” Hij kwam wat dichterbij en hurkte zich neer, waarna hij zijn hand voorzichtig naar de Buizel uitstak. Normaal gezien zou hij dat echt bij geen enkele andere Pokémon gedaan hebben, maar de Pokémon van zijn kamergenoot waren een uitzondering. Het was wel veilig om te zeggen dat Ace zijn kamergenoot na de tijd die ze al hadden doorgebracht als een vriend was gaan beschouwen en in de buurt van vrienden gedroeg Ace zich anders dan bij mensen die hij nog maar net of niet kende. Zijn blik gleed naar opzij toen hij een begroeting hoorde en hij knikte terug naar Connor. Hij wachtte rustig totdat de twee elkaar begroet hadden en kwam toen overeind, waarna hij toekeek hoe Inpulsa met wild maaiende armen aan de Whimsicott duidelijk maakte dat ze er gerust bij mocht komen. ”Goed, nu dat de introducties uit de weg zijn, stel ik voor dat we er aan gaan beginnen,” zei hij op een kille toon. Hij richtte zijn blik naar boven en gaf Avian een knikje. De Fletchinder knikte terug en begon voor hun uit te vliegen. ”Wees aandachtig voor zakkenrollers, dwazen die te veel gezopen hebben en hun poten niet thuis kunnen houden en dwazen die de regels niet volgen.” Het gebruikelijke dus. Arceus, liet dit een rustige dag zijn zonder problemen.

Ace reageerde droogjes dat het niet beter kon, zoals hij niet anders had verwacht van zijn kamergenoot. Finn klopte hem met een grijns even op zijn schouder. "Ja, alles oké," reageerde hij. Hij knikte toen Ace vroeg of hij een nieuwe aanwinst had. "Dit is Pebble." Finn wenkte naar de Buizel dat hij dichterbij kon komen. Voor zijn kamergenoot hoefde hij niet bang te zijn. Oké, misschien een beetje, maar Finn vertrouwde hem. Pebble keek even met grote ogen omhoog, maar liet toen toch zijn broek los. Hij waggelde vrolijk naar Ace toe en in plaats van aan zijn hand te snuffelen, liep hij meteen door om zijn voorpootjes om zijn been te slaan. Mooi, die waren nu ook vrienden.

Vanuit zijn ooghoeken zag Finn dat er een derde persoon hun kant op kwam lopen. Hij draaide zich om om de blik van een jongeman met halflang bruin haar te ontmoeten, die zich voorstelde als Connor Nolan. De derde ranger waar ze vandaag mee zouden samen werken. Finn pakte de uitgestoken hand beet en glimlachte vriendelijk. "Nee, dat klopt. Finn Strider is de naam," zei hij toen.

Ace leek snel te willen beginnen en Finn knikte na het horen van de simpele instructies. Deze waren vrij standaard bij een patrouille. Het werd pas interessanter op het moment dat ze echt één van die 'dwazen' tegen kwamen.

Finn Strider

Crescent moon ranger

Hij zou proberen de naam van de ander te onthouden, ook al zou dat niet moeilijk moeten zijn. Ze zouden elkaar tenslotte misschien nog wel wat vaker tegen komen wanneer het aankwam op missies. Ze werkten tenslotte voor dezelfde organisatie. Pollen had ondertussen de uitnodiging van de Elekid wel gezien en ging wat dichter naar de twee pokemon doen, maar Ace had er duidelijk wat haast achter, want die die stuurde zijn Fletchinder alvast vooruit. Hij begon dan ook te lopen en hield ondertussen alles in de omgeving in de gaten. Pollen zweefde ook een stukje naast de groep, ook haar ogen uit houdende voor eventueel tuig.

Note: -

Zodra Pebble, de Buizel van Finn, op zijn uitnodiging inging en zijn armen om zijn been heen sloeg, zag Ace dat op zijn beurt weer als een invitatie om de Buizel op te pakken en op één arm te laten leunen. Hij was niet vergeten hoe Finn dat ook bij Inpulsa had gedaan en vond het niet erg om de Buizel even vast te houden. Het was sowieso gemakkelijker dan dat de Buizel de hele tijd met zijn armen om zijn been hing. ”Ik denk dat deze jongen meer harten gaat stelen dan zijn trainer,” zei hij met een lichte grijns naar Finn, een uitdagende twinkeling in zijn ogen. ”Of het moet zijn dat je date wel op iets uitdraait.” Want ja, als kamergenoten zijnde deelden ze dat soort dingen met elkaar. Ace had op dat vlak vrij weinig te melden, maar hij was blij voor de jongen. Hij liet zijn blik naar voren glijden toen Connor een soort van – geluidloos – aangaf het er mee eens te zijn en de drie vertrokken op pad. Zijn mondhoeken trokken zich naar de kille trek die hij gewoonlijk had en een frons verscheen op zijn gelaat toen hij al meteen de eerste tekenen van paniek hoorde in een grote menigte. Hij gaf Pebble een klopje op zijn arm en zette hem op de grond, waarna hij knikte naar Avian die hem al tegemoet kwam. Hij knikte naar Igneel, welke al vooruit begon te rennen en Inpulsa die volgde, maar die zoals gewoonlijk weer op haar smoel ging. Ace zuchtte, pakte haar op en zette haar weer op haar voetjes waarna hij zelf achter Igneel aan begon te rennen, aannemend dat Finn en Connor wel met hem mee zouden gaan. De blik in zijn ogen werd donker toen hij zag dat er zich aan de zijkant van het festival, in de buurt van de kraampjes, inmiddels een klein groepsgevecht begon te ontwikkelen door een stel malloten dat duidelijk te veel had gedronken. Het werd hem echter algauw duidelijk dat het vooral drie man tegen één was en hij wachtte niet op Finn en Connor terwijl hij zich al door de menigte drong en één van de jongens, die net wilde gaan aanvallen, hard bij zijn arm pakte. Hij draaide de arm op zijn rug en trok zo hard mogelijk naar beneden om de jongen half op zijn knieën te dwingen. ”Beetje oneerlijk hè, drie tegen één?” siste hij. Arceus, wat verachtte hij dit soort tuig.

Pebble slaakte even een vrolijk kreetje toen hij werd opgetild door Ace en hierdoor alles veel beter kon bekijken. Met zijn grote ogen keek de otter nieuwsgierig rond over de straat, terwijl zijn tweedelige staart vrolijk kwispelde. Iets wat hij van Wolf leek te kopiëren. Finn grijnsde flauwtjes toen hij Ace's opmerkte hoorde. "Welnee joh," reageerde hij lachend over de date, waarna hij zijn kamergenoot zacht in zijn zij porde. "Of heb je interesse? Ik kan je wel aan elkaar voorstellen anders." Hier meende Finn natuurlijk niks van. Ace had heel duidelijk aangegeven dat hij voorlopig niet veel moest hebben van meiden.

Connor had verder niet zoveel te melden, dus begonnen ze met lopen. Omdat het nogal op zou vallen als ze met z'n drieën zo dicht bij elkaar liepen, hield Finn een beetje afstand, terwijl hij met zijn violetkleurige ogen de omgeving observeerde. Wolf bleef trouw aan zijn zijde lopen en Ark was van zijn schouder afgegaan om met de Fletchinder van Ace mee te vliegen. Een tijdje leek er niet zoveel spannends te gebeuren. De mensen om hen heen liepen rustig tussen de kraampjes door en bij de rijen van de attracties was geen commotie.

De plotselinge geluiden van een gevecht vielen hierdoor extra op. De drie rangers snelden er naar toe en toen ze de zijstraat insloegen zag Finn dat ze niet de enige waren die op het kabaal waren afgekomen. Er stond een hele menigte om de vier jongens heen, en door het lawaai kon Finn niet goed horen of ze de vechters nou aan het aanmoedigen waren of probeerden te stoppen. Snel pakte hij zijn pokébal om Pebble terug in zijn bal te roepen, dit was geen plek voor een jonge buizel, en begon hij zich tussen de mensen door te duwen. Ace had één van de jongens al half op de grond weten te krijgen en Finn pakte snel een ander beet bij zijn arm toen die op Ace af wilde schieten. "Dat zou ik niet doen," bromde hij, terwijl hij zijn jas opzij trok om zijn ranger badge te laten zien, iets wat verplicht was om mensen te laten weten dat ze bevoegd waren in te grijpen als dit nodig was.

De jongen leek even te twijfelen, maar liet zijn handen toen toch zakken. Finn keek op en zag dat de derde jongen snel was weggerend. De vierde, waar ze het op gegumd hadden, hing een beetje voorover gebogen in een poging zijn bloedneus te stelpen.

Finn Strider

Crescent moon ranger

Het duurde niet lang nadat ze onderweg waren voor ze het eerste opstootje al tegenkwamen. Het was alleen een die oneerlijk was, want het leek drie tegen een te zijn. De andere twee waren iets sneller met ingrijpen dan hij was en ze hadden de eerste twee al in bedwang genomen. De derde rende weg en hoe graag hij die ook te pakken had gehad, leek het hem niet verstandig om er nu achteraan te gaan. Hij draaide zich dan ook naar degene waar de anderen het op gemunt hadden gehad en bood een doekje aan, om te helpen het bloeden te stoppen. Een bloedneus moest tenslotte vervelend zijn en hij hoopte maar dat de neus niet gebroken was. "Wat doen we met hun?" Sprak hij, terwijl hij zijn blik kort naar de andere twee liet gaan. Misschien was het beter om ze een plek te geven waar ze hun roes uit zouden kunnen slapen.

Note: -

Ace, geoefend in straatgevechten als dat hij was, zag de persoon achter hem heus wel naar hem toekomen en wilde net een harde stamp tegen de achillespees van de jongen voor hem geven zodat deze wel even koest zou blijven toen hij Finn al naar de jongen zag schieten. Had de jongen bij Ace even geluk, zeg. Zo’n klap tegen je achillespees kwam niet lekker aan, dat kon hij al wel zeggen. Zijn roodkleurige ogen gleden naar de jongen bij Finn, welke zich koest besloot te houden na het zien van de badge en Ace liet zijn eigen badge ook zien. Connor ontfermde zich over de jongen op wie ze het gemunt hadden en Ace knikte naar een paar mensen in zwart gekleed die al naar hem toe kwamen snellen. ”Ik denk dat daar je antwoord al is,” sprak hij op een kille toon en hij deed niet al te zachtaardig toen hij de jongen voor hem aan zijn nek weer terug naar boven trok. ”De volgende keer met je poten van anderen afblijven, oké?” De jongen mompelde een scheldwoord onder zijn adem door en Ace gaf hem een harde zet met zijn voet. ”Begrepen?” vroeg hij nogmaals, deze keer iets dringender. Pas toen de jongen knikte, overhandigde hij de jongen aan de security, die bevoegd waren om de jongens ook effectief van het festival te verwijderen. Hij trok zijn kleding nonchalant wat recht en richtte zijn blik naar de jongen, welke hun dankbaar aankeek. Ace sloeg zijn armen over elkaar heen en gaf een knikje, waarna hij zich tot Finn richtte en Connor richtte. ”Ik vermoed dat we hem niet meer gaan vinden, maar houd jullie ogen open voor die derde kerel. Die moet hier ook nog ergens rondlopen,” sprak hij op een kille toon, waarna hij een knikje gaf en zijn tocht weer vervolgde. Zijn blik gleed algauw weer naar opzij toen hij een man luidruchtig hoorde roepen dat de mensen een waar spektakel konden aanschouwen en hij fronste toen hij een kerel met drie bekers en een paar dobbelstenen voor een tafeltje zag zitten. Het kon iets onschuldigs zijn, maar Ace wist dat dit soort mensen ook vaak oplichters waren en dus wisselde hij een blik uit met Finn en Connor voordat hij naar de man knikte. Wat dachten zij ervan?

Tot zijn opluchting ontfermde Connor zich al snel over de jongen met de bloedneus, iets waar Ace en hij nu niet echt toe in staat waren nu ze allebei hun handen vol hadden. Het duurde niet lang voordat er al twee beveiligers aangesneld kwamen, ietwat laat, maar alsnog was Finn blij dat ze de jongens nu niet met een waarschuwing hoefden te laten gaan. Situaties kalmeren tot daar aan toe, maar echt beboeten en arresteren bleef de taak van de lokale handhaving. Ze overhandigden de jongens aan de beveiliging en degene met de bloedneus leek verder ongedeerd. Ace merkte op dat ze hun ogen maar open moesten houden voor de derde jongen die de benen had genomen, waarop Finn even knikte. "Als ie slim is laat die zijn gezicht voorlopig niet meer zien.." Maar ja, slim waren dat soort gasten over het algemeen niet echt.

Ze lieten de groep met mensen, die toch al rustig aan weer was gaan verspreiden toen de beveiliging was gearriveerd, achter zich en vervolgden hun pad. Het was alsof de Buizel dit doorhad, want die kwam al snel weer tevoorschijn, veel te enthousiast over alles om zich de hele dag in zijn bal te laten opsluiten. Finn liet het maar gaan, Wolf hield de jonge otter wel in de gaten.

Toen Ace stopte, hield Finn ook weer halt en volgde hij de blik van zijn kamergenoot naar een tafeltje waar een man een gokspelletje leek te hebben opgezet. Meestal geen reden tot actie, maar Ace leek te denken dat het misschien oplichterij kon zijn.
Finn haalde zijn schouders even op. "We kunnen even blijven kijken?" opperde hij. Als mensen werden opgelicht, was dit al vrij snel duidelijk.

Finn Strider

Crescent moon ranger

Een antwoord kwam in de vorm van een aantal personen die de twee meenamen. Het was jammer dat de derde er vandoor was gegaan, maar ze zouden hun ogen ervoor open houden. "Beter voor hem van niet nee." Dan zou hij misschien niet hetzelfde lot ondergaan als die van zijn vrienden. Ze liepen een stukje verder, maar hun aandacht werd al snel getrokken door een man die een spel aan het doen was waarbij makkelijk mensen opgelicht konden worden wist hij. "Een paar rondes observeren zou genoeg moeten zijn om het te bepalen," Er waren verschillende methodes die hiervoor gebruikt konden worden, maar de meeste zag je wel door naar de resultaten voor een aantal rondes te kijken.

Note: -

Ace gaf met een knikje te kennen dat hij het ermee eens was dat de jongen zijn gezicht beter niet meer kon laten zien. Het volgende wat zijn aandacht trok, leek niet meteen iets te zijn waar Finn van opkeek, maar Connor leek het dan wel meer met hem eens te zijn en Ace sloeg zijn armen over elkaar heen terwijl hij het schouwspel observeerde. Een gele flits trok echter al snel zijn aandacht en zijn mondhoeken trokken, als dat al mogelijk was, nog meer naar beneden toen hij Inpulsa naar voren zag rennen. ”Inpulsa, hier blijven,” gromde hij geïrriteerd. Maar zijn Elekid negeerde hem weer zoals gewoonlijk en gefascineerd bleef ze voor het tafeltje staan, waar ze opgemerkt werd door de man. Ace wilde haar net gaan halen toen hij zag hoe de man zich vooroverboog en er iets uit zijn jaszak bungelde, iets wat verdacht op een sieraad leek. Ace keek vervolgens met een stomverbaasde blik toe hoe Inpulsa gemakkelijk de hand van de man wist te ontwijken en hem een licht zetje gaf, waardoor deze zijn evenwicht verloor en hij niet bepaald elegant op de grond viel. Uit zijn andere jaszak, welke eerst onzichtbaar voor Ace was geweest, kwam nu nóg een sieraad gerold en Inpulsa stak haar armpje uit en wees, met een volleerde, geacteerde geschrokken uitdrukking op haar gelaat, naar de sieraden. Om hun heen begonnen mensen boos te roepen en te wijzen en daarmee ook de weg te versperren voor het drietal. Ace kon echter makkelijk over een paar mensen heen kijken en zag dat de oplichter al de benen wilde nemen. ”Rennen!” riep hij naar het tweetal achter hem terwijl hij zich al door de mensenmassa heen begon te dringen. ”Hij gaat ervandoor!”

Connor leek het er mee eens te zijn dat ze even konden blijven staan bij de tafel om te observeren of de man een oplichter was. Maar Inpulsa, de schattige kleine Elekid van Ace, leek daar andere ideeën over te hebben. Ze waggelde nieuwsgierig naar de man met een houding van totale onschuld en de plotselinge duw kwam dan ook totaal onverwacht. Stomverbaasd keek Finn toe hoe de man op zijn gat viel en er hierdoor wat glimmende kettingen uit zijn zak kwamen rollen. Hoe groot was de kans dat een man met sieraden op zak deze legaal bij zich had? Niet zo groot. De man leek zelf ook heel goed te snappen dat hij in de problemen zat, en krabbelde haastig overeind om het op een rennen te zetten.

Finn had zich al in beweging gezet voordat Ace zijn zin af had kunnen maken. Ze begonnen zich snel door de mensenmassa heen te duwen, die allesbehalve mee werkte. De man maakte hier natuurlijk slim gebruik van waardoor hij des te makkelijker uit het oog was te verliezen. Waar hij niet op had gerekend was dat zowel Ace en Finn twee vogelpokémon in de lucht hadden hangen die de achtervolging eveneens hadden ingezet. In plaats van op de oplichter te letten, volgde Finn het opgewekte gekras van zijn Taillow, er op vertrouwende dat die meer zag dan zij en de man in het vizier had.

Ze kwamen op een plek waar wat minder mensen waren en Finn zag nog net hoe het puntje van een lange bruine jas in een smalle steeg verdween. Ark vloog er zonder twijfel achteraan en Finn wenkte de andere twee rangers hem te volgen. "Deze kant op," merkte hij op, zonder nog maar een teken van uitputting te tonen. Adrenaline van de achtervolging stroomden door zijn bloed en bovendien had hij een conditie waar je u tegen zei. Hij rende snel de steeg in en kwam toen met een frons tot stilstand toen zijn blik op een grote stenen muur stuitte die de weg versperde. Het liep dood.

Ark zat op de leuning van een grote, metalen, gammele trap die tegen het gebouw van wat appartementen opliep. Zijn waarschuwende kreet echode zachtjes door de wat leek een verlaten steeg. Maar, dat was onmogelijk, de man kon moeilijk door muren heen. "Hij moet hier ergens zitten.." bromde Finn naar Ace en Connor, terwijl hij met vernauwde ogen om zich heen keek.

Finn Strider

Crescent moon ranger

Het had hem beter geleken om de boel van een afstand te observeren en in te grijpen wanneer het bleek dat de man niet te vertrouwen was. Maar de Elekid van Ace had blijkbaar iets anders in gedachten en was naar de tafel toegegaan. Hij kon zien hoe Pollen naast hem toekeek en klaar stond om in te grijpen wanneer het nodig was. Dit zou ook nodig zijn want de menigte kwam naar voren en ondertussen riep Ace dat ze moesten rennen, dat de man het op een lopen gezet had. Hij begon te rennen en knikte kort naar Pollen dat ze vooruit mocht gaan. Vooral omdat ze zelf makkelijker boven de menigte uit zou kunnen komen net als de twee flying types van de andere twee. Hij rende achter de pokemon aan, welke de man duidelijk in hun vizier hielden. Hij verloor de man uit het oog, maar Finn wenkte hem en Ace mee. Ze stonden aan de ingang van een steegje, maar er was geen man te bekennen. Waar was hij? Hij kon niet zomaar verdwenen zijn toch? Hij liep verder de steeg in, Pollen aan zijn zijde. De pokemon was duidelijk ook op haar hoede. Hij merkte op dat de Tailow van Finn op een trap leek te zitten en hij wees er kort met zijn hand naar. "Zou hij omhoog geklommen zijn?" Want waar zou hij anders zijn?

Note: -

Ace’s mondhoeken krulden kort omhoog toen Finn al in actie schoot. Als hij eerlijk was, dan zorgden dit soort missies ervoor dat hij zijn vriend steeds meer en meer begon te waarderen. In het begin had hij niet goed geweten wat hij van de jongen moest denken, maar hij merkte op dat het steeds makkelijker werd om de jongen te vertrouwen. Verraderlijk makkelijker, zou zijn vroegere ingeving geweest zijn. Ace schudde de gedachte van zich af en begon de achtervolging in te zetten, Finn moeiteloos bij houdend. Igneel schoot al voor hem uit en maakte er handig gebruik van dat één van de sieraden uit de zak van de oplichter viel, waar hij aan snuffelde zodat hij de geur van de man in zich op kon nemen. Ze kwamen uiteindelijk aan bij een steegje dat dood liep en nadat Finn zijn opmerking had gemaakt en Connor zijn vraag had gesteld, begon Igneel hard te blaffen. Het was op dat moment dat Ace de man aan de leuning van de trap zag verschijnen. De man was vrij feilloos geweest, tot op dit moment. Ace zette zijn handen in zijn zij en keek met een vrij droge blik toe hoe de man via de leuning naar beneden probeerde te schuiven, langs hun heen. Zijn timing en zijn inschatting leken echter niet correct te zijn en de man viel halverwege van de leuning af, wat erin resulteerde dat hij niet bepaald zacht op de grond neerkwam. Ace was de beroerdste niet; hij liep naar de man toe en drukte zijn knie niet bepaald zacht in zijn onderrug, net boven zijn zitvlak. ”Dacht je nu werkelijk dat je kon ontsnappen?” vroeg hij spottend. De man begon zich onder hem door te wringen en Ace duwde zijn knie genadeloos harder in zijn rug, wat vast pijn moest doen. De man kreunde onder het extra gewicht en Ace knikte naar Finn en Connor. ”Roep de back-up maar. Ik houd hem wel tegen de grond,” sprak hij kil, zijn rode ogen weer glijdend naar de man onder hem. Sukkel.

Connor en Ace kwamen ook al snel aangerend en met zijn drieën keken ze om zich heen, op zoek naar een teken van de juweliersdief. Connor wees met zijn hand naar Ark en vroeg of hij misschien naar boven was geklommen. Finn volgde zijn gebaar met een frons naar de grote metalen trap. Kon iemand zo snel klimmen?

De Houndour van Ace begon ineens luid te blaffen en Wolf deed even mee met een korte waarschuwende grom. Een man met een lange bruine jas kwam in het zicht toen hij haastig over de leuning probeerde te komen. Ark zag de ultieme kans, zette zich van de railing en begon de man te belagen met luidkeels gekras en wild gefladder. Zijn snavel wist zo nu en dan een lok van zijn haar te pakken, de man zwaaide wild met zijn arm, maar kon onmogelijk van de Taillow af komen terwijl hij zich zo vastgeklemd had. Hij probeerde verder te schuifelen, maar de misstap werd gemaakt en hij tuimelde naar beneden.

Finn kon de klap bijna voelen toen hij zag hoe de man met een harde smak op de grond terecht kwam. Ace was er als eerste bij en drukte zijn knie in zijn rug om hem op zijn plek te houden. Op wat protesterend gekreun na, zag het er niet naar uit dat de man nog veel verzet ging geven. Finn liep op hem af en bukte om een klein notitieboekje op te rapen die tijdens de val op de grond was gevallen. Zijn ogen werden groot toen hij er doorheen bladerde. "Het ziet er naar uit dat hij niet alleen in sieraden handelde.." merkte hij op, terwijl hij Ace en Connor het boekje overhandigde zodat ze het zelf konden zien. Een lange lijst met datums, prijzen en Pokémon soorten. De locaties en tijden stonden er ook bij, zij het in een soort codetaal, maar het was duidelijk dat het ging over waar en wanneer de Pokémon af te leveren.

Finn verzuchtte peinzend. Ergens was hij blij dat ze zo iemand zoals deze man hadden kunnen oppakken, maar het was ook altijd een teleurstelling om te ontdekken waar mensen toe in staat waren om hun eigen brood te verdienen. Hij moest er maar niet teveel over nadenken, want dan begon zijn bloed alweer te koken, dus besloot hij dat het een goed idee was om naar Ace te luisteren en back-up te halen, weg van de man. Hij knikte daarom, pakte alvast zijn holo caster om te kunnen bellen en floot toen naar Ark zodat ze terug richting de steeg konden lopen om hier op de politie te wachten.

Finn Strider

Crescent moon ranger

Het was de enige mogelijkheid die hij momenteel zag, maar hij betwijfelde het inderdaad of iemand zo snel zou kunnen klimmen. Plots verscheen er een man die haastig probeerde om weg te komen over de railing, maar al snel werd duidelijk dat dit hem niet goed af zou gaan. Vooral ook niet toen de Taillow van Finn zich ermee ging bemoeien. De man viel naar beneden op de grond en voor hij zelf in actie kon komen had Ace de man al tegen de grond gedrukt en vroeg hun om back-up te halen. Finn had ondertussen een boekje gevonden en eenmaal hij deze in zijn handen kreeg bladerde hij er doorheen. Namen van verschillende pokemon stonden erbij met wat leek op prijzen. Dat kon inderdaad niet veel goeds betekenen. Hij hoopte maar dat deze man alleen werkte, maar als er meer dan dat gaande was, dan zou het hopelijk uitgezocht worden.

Dit waren echt het type mensen waar hij een hekel aan had. Die zowel mensen als pokemon uitbuitten. Hij zag dat Finn al ging bellen voor back-up en hij kon het niet helpen om nog wat meer door het boekje heen te bladeren. Het waren tenslotte wel veel namen die erin stonden, meer dan iemand alleen voor elkaar kon krijgen naar zijn gevoel. Maar dat was waarschijnlijk niet aan hun om uit te zoeken. Eenmaal er iemand kwam om de man op te halen zouden ze hem ook wel gaan verwoorden. "Dit kan hij bijna niet alleen gedaan hebben," Merkte hij echter nog wel op, dit was te veel werk voor een persoon, dat was zeker.

Note: -

Ace was tot nu toe, naar zijn idee, nog best vriendelijk gebleven toen hij de man tegen de grond duwde en hem in bedwang hield met zijn knie, maar zijn bloed begon te koken toen hij zag wat er in het boekje van de man stond. Dit soort mannen, die ervoor zorgden dat Pokémon als nietsbetekenend vee doorverkocht werden en misschien daardoor wel in slechte staat bij hun uiteindelijke trainers kwamen, moesten levenslangs opgesloten worden. Zijn gedachten gingen naar Razor en toen de man zijn hand uitstak om het boekje terug te pakken, pakte Ace zijn hand vast en draaide zo hard dat er iets vervaarlijk begon te kraken. ”Geloof me als ik zeg dat ik er niet voor terugdeins om je pols te breken,” sprak Ace dreigend. Om zijn woorden kracht bij te zetten, draaide hij de hand net iets hoger waardoor de man begon te kermen. Ace voelde aan het spannen van de spieren dat minderde dat hij een gevoelig punt had geraakt en hij liet de hand los, maar zijn knie drukte hij nog steeds genadeloos hard in het laagste punt van zijn rug. ”Heb je enig idee wat voor een leed die Pokémon aan wordt gedaan? En dat alleen om je brood te verdienen? Hoe zielig kun je zijn,” sneerde Ace. Zijn aandacht werd kort getrokken door Connor en hij richtte zijn rode ogen weer woedend op de man. ”Zijn er nog meer op het festival?” De man gaf een mompelend antwoord en Ace drukte zijn knie nog harder in zijn rug. ”Zijn er nog anderen op het festival vroeg ik je,” riep hij bijna tegen de man. De man zei van niet en Ace’s blik werd kil. ”Dat zullen we dan wel horen van de politie, maar één ding is zeker: de cel zul je zeker niet meer verlaten als we dit bewijs laten zien.” Het duurde niet lang eer dat de back-up er was en Ace liet de man los, waarna hij wachtte tot Finn het bewijs van de Pokémon-handel over had geleverd. Verrassend genoeg kreeg hij geen berisping voor hoe hij de man behandeld had en Ace draaide zich naar Inpulsa toe. ”Goed werk,” sprak hij en in een zeldzaam gebaar van affectie boog hij zich naar voren en aaide over haar wang, waar ze meteen op reageerde door haar armpjes naar hem uit te steken. Ace pakte haar op en ondersteunde haar, waarna hij zowel naar Connor als naar Finn knikte. ”Jullie ook goed werk. We hebben heel Sinnoh een dienst bewezen door één van die losers op te laten pakken, al denk ik dat het wel waar is wat je zegt, Connor. Er moeten er vast nog meer zijn.” Zijn blik gleed kort in de richting waar de politie in was verdwenen en hij knikte terug in de richting van het festival, aangevend dat ze maar eens terug moesten gaan. Ze hadden nog een lange dag voor de boeg, maar dit had zeker wel hun vruchten afgeworpen. Dat was één ding dat zeker was.

Het duurde gelukkig niet lang voordat de politie kwam opdagen. Waarschijnlijk had het bureau net als de rangers al op verschillende plekken krachten klaar staan vanwege het event. Finn was allang blij dat ze niet lang hoefden te wachten, want wie weet wat Ace de juweliersdief nog meer aan zou doen. Een vinger laten verliezen ofzo. Dit verdiende hij natuurlijk van harte, maar was waarschijnlijk niet volgens het rangerprotocol dat ze moesten volgen.

Met de twee politiemannen in zijn kielzog, liep Finn terug naar het zogenaamde plaats delict, en overhandigde hij ze het boekje dat uit de jaszak was komen vallen. De mannen waren hier met name in geïnteresseerd. De juwelieren kon hun gestolen worden (pun intended), dat was alleen maar een hoop papierwerk. Maar dit, het illegaal handelen in Pokémon, was een ander verhaal.

Ze namen de man mee en lieten Ace, Conner en Finn met een vriendelijk bedankje voor hun assistentie, achter in de steeg. Ace zei dat ze goed werk hadden verricht en Finn knikte instemmend. Dat was weer een kansloos figuur minder op straat. Hij bukte om Wolf en Pebble een aai over hun bol te geven en floot toen naar Ark om die terug op zijn schouder te laten komen. Hij nam zich voor zijn Pokémon thuis goed te belonen met bessen, ze hadden zich uitstekend gedragen.

"Laten we inderdaad maar teruggaan naar het festival, wie weet wat we nog meer tegenkomen.." Het was tot nu toe een behoorlijke veelbewogen patrouille geweest. Wat zo'n evenement allemaal wel niet bracht naar de stad..

Finn Strider

Crescent moon ranger

Tales of Sinnoh

Start the journey of a lifetime

Switch account

Tales of
Sinnoh