Tales of

Sinnoh

Iron Island. Misschien niet de eerste plek waar iemand zou zoeken, maar nu Amélie eindelijk met haar Journey was gestart, wist ze dat dit de plek was waar ze moest zijn. De droom was voor haar duidelijk: uiteindelijk zou zij een Professor worden. De drie types: Steel, Ghost en Water. Er was geen twijfel mogelijk. Dus, hier startte zij haar reis. Met haar Dreepy, Indi, in haar armen stond ze op het eiland.

“Let’s go,” fluisterde ze naar Indi, voor ze haar eerste stappen zette. Ze wist dat het stom was om hier te komen met niets meer dan haar kleine, jonge Dreepy. De Pokémon zou tot haar evolutie bijna geen aanvallen kennen, wat dan ook wel weer een goede reden was om een nieuwe Pokémon te vinden.

Plots schoot Indi uit haar armen, wat ervoor zorgde dat Amélie verbaasd haar wenkbrauwen hief. “Indi?” vroeg ze zachtjes, maar de Pokémon leek ergens door aangetrokken te zijn. Ze zweefde richting een rots, voor ze zachtjes tikte op een glimmende steen. Voor een moment dacht Amélie erheen te lopen, maar toen ze een zacht geluid in de buurt hoorde, realiseerde ze zich dat een steen de moeite niet waard was.

“Nee, Indi, we zijn hier niet gekomen voor stenen. Kom op,” lachte ze, voor ze de Pokémon wenkte haar te volgen. Ze was hier om heel andere redenen heen gekomen, uiteraard. De Pokémon volgde haar snel weer en legde zichzelf in de armen van Amélie, wie geïnteresseerd door liep. Wat zou ze nog meer tegen komen?

Toen de grond begon te trillen, voelde Amélie haar hart in haar keel zakken. Oh, hoe ze wenste dat haar vader hier was. Hij zou haar de Pokémon geven die zij verdiende! Maar, papa was druk met werk en zij kon dit zelf. Dit was haar avontuur. Dus, ze zette een stapje naar achteren en verstevigde haar grip om Indi, terwijl ze zag dat een Onix uit de grond kwam.

“Die is veel te groot,” fluisterde ze tegen Indi, maar die leek het niet te accepteren. De Dreepy sprong uit haar armen en focuste haar blik op de Onix. “Indi, nee!” histe ze nog, maar het was al te laat. Infestation werd gebruikt en raakte de Onix. Nu wist Amélie hoe die aanval werkte. Het was een slimme zet, gezien Indi nu verdere aanvallen kon ontwijken. Als ze dat lang genoeg volhield, kon ze met twee Infestations de Onix naar de grond halen. Maar, ze kon dit toch niet winnen op ontwijken alleen?

De kwade blik van de Onix deed haar de moed in de schoenen zakken, maar ze zou niet opgeven. “Oké! Ontwijk met je Quick Attack!” gaf ze haar Pokémon aan toen de Onix een Rock Throw gebruikte. De Dreepy ontweek met gemak de vliegende rotsen en schoot vlak naar de Onix. “Nu, Bite!” commandeerde Amélie. De vlijmscherpe tandjes van de Dreepy kwamen tevoorschijn terwijl ze in de lange hoorn van de Onix beet. De Onix schudde wild met zijn kop, waardoor de Dreepy door de lucht vloog. Gelukkig wist deze zich te herstellen voor zij tegen de grond knalde.

De Onix viel aan met een Bind en Indi deed een poging om te ontwijken, maar werd alsnog vastgezet in de staart van de Onix. “Nee, Indi!” riep Amélie uit. Wat kon ze doen om haar Pokémon hieruit te bevrijden? Voor een moment voelde ze haar hart in haar keel, tot ze zich een aanval herinnerde. “Astonish!” De Dreepy reageerde snel en een keek de Onix aan terwijl schaduwen rondom haar verschenen. In een moment van schok liet de Onix los, waardoor Indi los kon schieten.

“Nu, Bite, nogmaals!” Indi beet de Onix, maar deze wist dit keer snel te reageren met een Smack Down, waardoor de Dreepy vol tegen de grond werd geslagen. “Nee, Indi!” liet Amélie geschrokken horen, opkijkend naar de Onix, welke haar nu woedend aankeek. Nee, nee, nee… De stofwolk zorgde ervoor dat ze niet kon zien hoe het met Indi ging, maar ze weigerde haar hier achter te laten en wegrennen… Nee, dat was geen optie.

Voor ze het wist, klemde ze haar hand om een lege Pokéball. En net toen de Onix op haar af schoot, wierp ze deze in de richting van de Pokémon, hopende deze te vangen en de situatie zo op te lossen.

Het moment dat de klik klonk, schoot Amélie op van de grond en maakte ze haar weg naar haar vertrouwde Dreepy. “Indi?” vroeg ze zachtjes, waarop een zachte kreun klonk. De kleine Dreepy lag op de grond, maar wist zichzelf omhoog te werken en zweefde weer naar haar trainer toe, wie haar vrolijk in de armen sloeg. “Doe dat niet meer, alsjeblieft?” verzocht ze, maar ze wist dat de kleine Pokémon te ambitieus was en dat dit absoluut nogmaals zou gebeuren. Hopelijk, tegen die tijd, zou ze al geëvolueerd zijn.

“Kom, laten we terugkeren en ons nieuwe teamlid leren kennen,” zei ze. Ze liep naar de Pokéball toe en nam deze in haar hand, om deze vervolgens te verkleinen. “Het is genoeg geweest voor vandaag.” En daarmee wandelde ze weer richting de boot, om terug te keren naar Canalave.