Tales of

Sinnoh

Lysander was al helemaal vergeten waar hij naar toe ging, wat zijn doel voor vandaag was geweest. Het was allemaal verloren gegaan. De man had al een vreselijke week achter de rug waarbij hij amper had geslapen. De dagen bleven maar aanslepen en het koste hem meer moeite dan normaal om te focussen. De ginger had ergens gehoopt dat hij weer ziek zou worden, zodat hij weer terug het ziekenhuis in kon. Want dat was een van de weinige plekken waar hij zich goed, en veilig voelde. En de zusters waren ook niet verkeerd. Maar helaas; hij kende zichzelf ondertussen goed genoeg om te weten dat hij nu gewoon even in een dipje zat. En er snel weer boven op zou komen, of tja; op een punt zou komen waar hij wel mee kon leven. De man lag gewoon ergens op straat, op de grond. Zijn benen over het voetpad heen gestrekt. De koude muur waar hij tegen aan leunde bood een verrassend goede ondersteuning aan zijn rug voor wat het was. Al had hij liever een simpele stoel gehad.

Maar hey; soms moest je roeien met de riemen die je hebt,

En op het moment had hij niet zo veel. Hij legde een hand op zijn Pokémon, die hij na een personage had vernoemd die in Teenage Mutant Ninja Turtle voorkwam.  Het was een show, die hij als joch altijd heel veel keek. Dus gaf het hem een vertrouwelijk gevoel. Het wezen in kwestie schudde moeizaam met zijn hoofdje en opende zijn bek en gaapte. Zijn trainer grijnsde breed en knikte. “Jij en ik samen, kleine vriend.”

Lysander vernauwde zijn ogen toen de maar al te bekende schim van zijn jongere broertje in zijn gezichtsveld verscheen. Het was al een tijdje geleden sinds het incident. Ze hadden het er niet echt over gehad. Maar zulke dingen vergat de man niet zo snel. Hoe kon hij? Het had zijn hele level verpest. Terwijl de jongen sprak nam hij zijn reacties in zich op. Ondanks zijn gemoedstoestand kon hij een glimlach niet onderdrukken toen de jongere man zijn maniertjes liet zien. Hij was het dus niet verleerd. Lysander had niks anders verwacht. "Ach ja, iemand moet je in de gaten houden toch?" vroeg hij al had hij wel zo'n vermoeden wat het antwoord was.

De lange man duwde zichzelf van de grond af en boog zijn lichaam over die van zijn bloed relatie. Hij merkte al snel op dat hij niet de enige was met een pokemon. Lillian had er ook eentje weten te verkrijgen, al betwijfelde Lysander of het wel op een legale manier was geweest. Maar, wat hem voor al op viel was de vreemde kleur die het wezen bezat. Zo vel roze, dat kon geen deel uitmaken van het originele palette. "Wie heb je moeten afzuigen om dat te kunnen krijgen?" Vroeg hij toen, zijn stem iets wat bespottend.

De roodharige jonge protesteerde en zei dat hij geen kind meer was, en hoewel dat officieel gezien wel klopte. Hij was al 22 immers, oud genoeg om aan de volwassen tafel te zitten. Was hij van binnen nog de zelfde verwent nest die Lysander in de zorg van hun tante had aangetroffen. Die; alles in de strijd zou gooien om zijn zin toch door te drijven. De beeld die hij van zijn broer had werd alleen maar bevestigd toen er een vlaag rook zijn kant op gestuurd werd. Lysander trok een vies gezicht en deed al snel een paar stappen naar achter. Hij haatte die tabak lucht, het gaf hem nare herinneringen. Het gesprek schakelde weer terug naar de roze badeend die Lillian in zijn bezit had. Hij had het zogenaamd gekregen omdat hij "lief" was geweest. Ah, hij had dus wel met een of andere smeerlap het bes gedeeld. Enkel als de transactie iets goeds beloofde kon de nijdige jongeman zijn charmante kant laten zien. "Mag je wel reizen van je dokters?" Het was meer een opmerking dan een vraag, en het werd al snel gevolgd door een andere. Even plezante observatie. Over zijn reisgenoot, Donatello. Maar dat deerde de man niet zo zeer. Hij had het wezen enkel opgepikt omdat hij anders Sinnoh niet in mocht. En hoewel hij niet uit zijn weg zou gaan om hem te pijnigen. Gaf hij hij ook niet genoeg om het beest om er een discussie over te beginnen met Lillian. Nee, zijn gedachtes gingen steeds weer terug naar wat de jonge man daar voor had gezegd. "Ligt er aan over welke dokter we het hebben, mijn lijfarts had gezegd dat mijn lichaam het makkelijk aan kan." Zei hij eerlijk. "Maar mijn therapeut adviseerde weer iets heel anders."