Tales of

Sinnoh

Een kleine glimlach gleed om haar lippen terwijl ze naar de mensen keek die zich naar het festival begaven. Ze had zich opgegeven om mee te doen aan een toernooi, maar dat zou pas voor later zijn. Momenteel zat ze te wachten op Shiro omdat ze met hem af had gesproken. Dit zou het eerste festival samen zijn en dat kon ze niet aan haar neus voorbij laten gaan, hoe graag ze zich ook op de training van haar Pokémon wilde focussen. Ze had Kai geëvolueerd zodat ze hem in zijn geëvolueerde vorm mee kon nemen naar de gym en haar andere Pokémon had ze ook flink getraind. Rex zat ook nabij zijn evolutie en hoewel Hazel blij was dat hij zo veel vorderingen maakte, zou ze het ergens ook wel jammer vinden als hij van vorm zou veranderen. Ze was hem zo gewend als een Jangmo-o dat het wennen ging zijn als hij opeens groter dan haar was. Ze liet haar blik naar beneden glijden, waar Rex vrolijk aan wat gras aan het knabbelen was. Hazel liet haar hand liefdevol over zijn staart glijden en Rex draaide zich om zodat hij haar aan kon kijken. De Pokémon liep naar haar toe en duwde zijn kopje vol affectie tegen haar benen aan, waarop Hazel hem een aaitje gaf. ”Misschien zie je dadelijk Shark weer,” zei ze met een knipoogje. Bij het benoemen van Shark’s naam begonnen de oogjes van Rex vrolijk te twinkelen en de Pokémon keek al meteen om zich heen of hij Shark ergens kon zien. Ook Hazel liet haar blik snel even rond glijden, maar tot dusver zag ze de witharige en zijn Gabite nog niet. Als hij Shark überhaupt al uit zijn bal had gelaten, maar dat dacht ze wel. Die twee waren immers al net zo onafscheidelijk als zij en Rex.

Rex was de eerste die Shiro aan zag komen lopen. Haar Jangmo-o kirde vrolijk en rende al op Shark af. Hazel glimlachte toen Shiro haar een kus gaf en gaf hem snel een knuffel. ”Veel te lang geleden weer inderdaad,” sprak ze plagend, al meende een deel van haar wel wat ze zei. Haar blik ging naar Rex en ze fronste kort toen de Pokémon vol op zijn smoel ging toen hij te haastig naar Shark wilde rennen. Hazel verstopte haar gezicht achter haar hand en draaide haar hoofd zodat ze tegen Shiro’s borst kon gniffelen en toen ze de blik van Rex op haar gebrand voelde, keek ze weer naar voren. De Pokémon was inmiddels weer overeind gekrabbeld en wierp haar een schaapachtige grijns toe, waarna hij zijn tocht naar Shark iets rustiger vervolgde. Hij begroette Shark door enthousiast tegen hem aan te springen en Hazel gniffelde nogmaals. ”Ik wilde dat ik dat op camera had,” grijnsde ze naar Shiro, waarna ze zich voorover boog en Sakura voorzichtig oppakte. ”Dag lieverd,” sprak ze op een warme toon tegen de Eevee en ze maakte één hand vrij zodat ze de Eevee onder haar kin kon kroelen. Daarna richtte ze zich naar Shiro, Sakura nog steeds in haar armen houdend. En als Sakura haar dat toeliet, zou ze de Eevee daar waarschijnlijk ook wel een tijdje laten zitten. Ze was te schattig om op de grond rond te laten lopen. Ze richtte haar blik naar Shiro en keek hem vragend aan. ”Waar wil je eerst naartoe gaan?” vroeg ze aan hem, een glimlach om haar lippen spelend.

Rex leek blij te zijn met de hulp van Shark en liet zich dan ook maar wat graag door de Gabite overeind helpen. Hazel’s licht smalende blik veranderde naar een vertederde toen ze de twee bij elkaar zag. Ze vond het lief van Shark hoe hij zich beschermend opstelde over Rex en hem niet uitlachte en ook zij deed, net als Shiro, wat meer moeite om haar lach in te houden toen ze de blik van Shark zag. Algauw werd haar aandacht getrokken door Shiro en ze gaf een knikje op zijn voorstel. ”Als we straks het festival niet verlaten zonder dat ik een pluche van een Pokémon in mijn armen heb, gewonnen door jou uiteraard, denk ik niet dat we nog langer samen kunnen blijven,” sprak ze op een plagende toon tegen hem, hem licht aanstotend. Sakura had inmiddels besloten om in haar armen te blijven zitten en Hazel streelde haar met haar vrije hand over haar kopje. Haar oog viel op een kraampje waar iemand van alles probeerde te verkopen – echt van die onnodige dingen die je niet eens nodig had – en haar blik viel kort op een zwarte bikini met op de voorkant een afbeelding van een Bulbasaur. ”Wat denk je?” vroeg ze en een uitdagende blik kwam in haar goudkleurige ogen. ”Iets voor mij?” Een lichte grijns kwam om haar lippen terwijl ze naar de bikini knikte. Ze vond het altijd wel grappig om te zien hoe Shiro reageerde als ze suggestieve opmerkingen maakte en om een beetje met hem te flirten, omdat ze nooit helemaal wist hoe hij ging reageren. En dat maakte het juist zo leuk.

Hazel’s glimlach werd nog breder toen Shiro voorstelde om er een soort van competitie van te maken. ”Deal,” sprak ze meteen tegen hem. ”Wat krijg ik als ik win? En wat wil je als jij wint?” De suggestieve glimlach kwam weer terug om haar lippen en ze gaf hem een knipoogje. De opmerking over het strand liet haar glimlach een echte lach worden. ”Jou een hele dag zonder shirt zien rondwandelen? Hell yeah, let’s go,” lachte ze naar hem. Ze had Shiro’s lichaam bij hun eerste ontmoeting al erg aantrekkelijk gevonden en dat was alleen maar erger geworden toen ze daadwerkelijk een koppel waren geworden. Ze deed een paar stappen naar voren en checkte snel de maat van de bikini, welke toevallig die van haar was. Ze hield in haar achterhoofd dat ze die zou halen als hij er nog zou hangen en draaide zich weer naar Shiro toe, waarna ze naar het eerste kraampje knikte. Er stond een man achter een soort van toog met achter zich een soort projectiel dat op een Sharpedo moest lijken en de bedoeling was om de tanden eruit te schieten, waarbij je vanaf een bepaald aantal tanden punten kreeg om prijzen te winnen. ”Ik hoop dat je tegen je verlies kunt,” sprak ze op een uitdagende toon tegen hem, waarna ze op de tippen van haar tenen ging staan zodat ze een kus op zijn wang kon drukken. ”Ga jij maar eerst.” Zij had immers Sakura nog in haar armen en ze wilde nog even genieten van het feit dat ze Sakura vast kon houden, welke ze benutte door de Eevee over haar kopje te strelen.

Hazel dacht even na, maar gaf uiteindelijk een knikje. ”Als ik de verliezer ben, trakteer ik wel op een paar shotjes,” zei ze met een flauwe grijns tegen hem. Het was immers algemeen geweten dat een paar shotjes een sterker effect hadden dan als ze gewoon bier of wijn zouden drinken en eerlijk gezegd wilde Hazel haar vriendje wel eens zien als hij dronken zou zijn. Ze had hem tot nu toe nog niet echt meegemaakt dat hij de controle over zichzelf kwijt was en ze vroeg zich af of hij ook zo rustig en gecontroleerd kon blijven als hij wat alcohol in zijn systeem had zitten. ”Of het moet natuurlijk zijn dat je bedoelde om de hele avond aan de cola te zitten,” liet ze er subtiel op volgen, een licht uitdagende blik in haar ogen verschijnend. Inmiddels hadden ze hun eerste kraampje al gevonden en Hazel keek toe hoe Shiro drie van de vijf tanden neer wist te schieten. Hmm. Hazel zette Sakura voorzichtig neer op de grond, pakte het geweer over van Shiro en wachtte geduldig tot de tanden weer op zijn plaats zaten. Daarna schoot ze. Mis. Ze schoot nog eens. Weer mis. De drie volgende schoten waren dan wel weer raak, waardoor ze quitte stonden, ook al was de bedoeling dat ze er vijf neer moesten schieten als ze een prijs wilden winnen. ”Nog een keer of zullen we verder kijken?” vroeg ze aan hem, haar goudkleurige blik naar opzij richtend.

”Klinkt goed,” sprak ze met een glimlachje. ”Misschien kunnen we het nog extra leuk maken door ergens gewoon een fles te kopen en er een Truth or Dare van te maken.” Dat was meer als een grapje er aan toegevoegd, maar ze was ergens wel benieuwd hoe Shiro ging reageren. En wat voor vragen of uitdagingen hij ging verzinnen als hij onder invloed was. Dat kon nog wel eens grappig worden. Ze onderdrukte een grijns bij het vooruitzicht en wilde net antwoord geven op zijn vraag toen ze Rex een kreetje hoorde slaken, op en neer zag springen en naar voren zag knikken. Ze volgde zijn blik en voelde haar hart ietsje sneller kloppen toen ze zag dat hij naar het spookhuis aan het kijken was. ”Rex, daar kan ik Shrio toch niet mee verslaan,” zei ze al grappend, waarna ze haar ogen ietsje samenkneep toen haar Pokémon haar vervolgens een smalende blik toewierp. Haar wangen werden rood en haar temperament laaide binnen de kortste keren op. ”Ik ben niét bang,” siste ze hem toe, wetend dat hij dacht aan die keer in het Old Chateau met Tyson. ”Dat was toen een illusie en dat had ik heus wel door.” Ze keerde Rex de rug toe toen deze begon te gniffelen en zich naar Shark draaide om hem waarschijnlijk te vertellen over zijn bange trainer in Eterna Forest. Was zij even blij dat Shiro geen Pokémon-taal kon verstaan. En zij ook niet. ”Ehm, dat daar ziet er geweldig uit, kom, schat,” zei ze vervolgens opgewekt én met licht overslaande stem, waarna ze hem half en half mee begon te sleuren naar een kraampje waar je met basketballen kon gooien. En toevallig ook een kraampje dat wat afgelegen lag van het spookhuis.

”Een fles klinkt prima,” sprak Hazel op een nonchalante toon. Het was nu ook weer niet dat ze zo vaak dronk en dat ze er zo goed tegen kon, maar dat ging ze hem niet aan zijn neus hangen. Het was eigenlijk vrij lang geleden dat ze nog eens alcohol genuttigd had en ze was er honderd procent zeker van dat ze vanavond dronken zou worden, maar met Shiro in haar buurt vond ze dat niet zo heel erg. Ze vertrouwde hem. Ze werd uit haar gedachten getrokken door Shiro die aan haar vroeg of zij eerst wilde gaan en gaf hem een knikje, waarna ze zag dat ze deze keer tien pogingen kregen. Hoe meer je in het net gooide, hoe hoger je scoorde en vanaf acht punten kon je een prijs ophalen. Elke bal dat in het net belandde, stond voor een punt. Hazel pakte de bal aan, waarna ze deze gooide. Raak. Dit herhaalde zich zo’n zeven keer, maar het achtste punt kwam er niet van en met een kleine grijns gaf ze de bal aan Shiro, vrij zelfingenomen zijnde over het feit dat ze zeven keer achter elkaar raak had gegooid. ”Ik denk dat ik al wel weet wie deze competitie gaat winnen,” sprak ze op een vrij arrogante toon tegen hem, waarna ze haar tong naar hem uitstak. Tja… Als Hazel uitgedaagd werd voor dit soort dingen kon ze vrij competitief worden en dan maakte het haar vrij weinig uit wie tegenover haar stond. Die persoon moest en zou verliezen.

Nu dat ze in de gaten had waar Shiro minder goed in was, kon ze dat naar haar voordeel gebruiken. Een geniepig glimlachje speelde dan ook om haar lippen toen hij aangaf dat zij gewonnen had, voor deze keer. Ze zag nog één kraampje verderop staan waar ze nog competitief met elkaar konden zijn en voor de rest hadden ze het dan wel gehad. ”Het lijkt erop dat dit de beslissende ronde gaat zijn,” zei ze tegen hem, waarna ze hem al voor liep naar het kraampje. Ahh, eendjes vissen. Daar was ze niet zo heel geweldig in, maar hopelijk was Shiro dat ook niet. Er werd een timer gezet en binnen die tijd moest je zo veel mogelijk eendjes naar het andere badje krijgen. Je won een prijs als je alle eendjes naar het andere badje kreeg en Hazel telde er vijftien. De eigenaar van het kraampje, een jonge vent die haar met een charmante lach aankeek, zei dat dames eerst mochten en duwde de hengel in haar hand. Hazel betaalde hem, niet in de gaten hebbend dat hij haar uitvoerig aan het bekijken was terwijl ze zich concentreerde. Uiteindelijk wist ze tien van de vijftien naar het andere badje te krijgen en gaf ze de hengel door aan Shiro, die ze een glimlach schonk. Ze had dan ook niet in de gaten dat de grijns van de eigenaar betrok toen ze met haar hoofd kort Shiro’s arm leunde, waarna ze hem de ruimte gaf om het beter te doen. Of te verliezen.

Hazel kreeg een kleine grijns om haar lippen toen ze opmerkte dat Shiro er niet heel goed in was. Ze keek met hem mee terwijl hij de eendjes op aan het vissen was en hoewel hij zeker niet ver van haar af zat met zijn negen eendjes was het niet genoeg om haar te overtreffen. Ze haalde haar schouders op toen hij vroeg of ze het nog een keer zouden doen en gaf een knikje, waarop ze weer terug de hengel aangereikt kreeg en zich weer over het badje boog. ”Diegene die nu wint, wint de competitie,” zei ze nog tegen hem voordat ze met de hengel aan de slag ging. Voor de één of andere reden schoot het haakje aan haar hengel nu een paar keer langs de eendjes af en helaas was Hazel iemand die gefrustreerd raakte als iets haar niet lukte. Ze zuchtte dan ook geïrriteerd toen ze er uiteindelijk zes over wist te brengen. Damn. Ze was er vrij zeker van dat Shiro haar hierin ging overtreffen en maakte dan een ook pruillip naar hem terwijl ze de hengel aan hem doorgaf en haar handen in haar zij zette. Oh well. Ze mocht in elk geval meegenieten van de fles, dus zo erg was het nu ook weer niet. Maar een krenk in haar ego was het zeker wel en Hazel deed haar best om haar gezicht in de plooi te houden terwijl ze haar goudkleurige ogen over het badje liet gaan. Misschien deed Shiro het immers alsnog slechter dan haar.