Tales of

Sinnoh

Hij zag dat zijn vriend geïnteresseerd was in een ijsje, nou; Lysander was de slechtste nog niet en wilde er wel eentje voor halen. Maar waar hij niet op gerekend had was het feit dat zijn pokemon een eigen smaak had. Dat hij dingen vies; of lekker kon vinden. Hij ging er altijd maar vanuit dat die beesten van alles aten. Net zoals hij deed. Dus had hij willekeurig maar iets besteld. Maar hoe hij het ook probeerde wilde de Turtwig er niks van weten. De ranke man had geen zin in een gevecht met zijn grass-type. Dus had hij het ijsje in kwestie maar aan een of ander kind gegeven en veder zijn handen er vanaf getrokken. Hij had gedacht dat het hoofdstuk nu afgelopen was. Maar het kleine wezen; dat nu in zijn armen was. Bleef meer jammeren en worstelen elke keer als ze iemand passeerde die het traktatie in bezit had. Uiteindelijk gaf de man het op en zette hem weer op de grond neer. "Nou, kies zelf maar welke je wilt." Hij had verwacht dat zijn schildpad terug naar de ijssalon zou trekken. Maar hij ging een totaal andere kant op. Zuchtend liep Lysander maar achter hem aan. Tot ze bij een jonge op een bankje aan kwamen. Of tja; eerst dacht Lys dat het een jochie was. Maar nadere inspectie leek hij toch wat ouder te zijn. Donatello leek geïnteresseerd in de bevroren water waar de andere pokemons ( die vast van de onbekende man waren ) zich tegoed aan deden. "Hey," mompelde hij maar, om de aandacht van de vreemdeling te krijgen. "Welke smaak is dat?" Vroeg hij toen terwijl hij naar het substantie in kwestie wees, zodat de andere man ook wist waar hij op doelde.