Tales of

Sinnoh

De man keek even op toen een vogel op een draad landde wat verderop. Het was een Rookidee, ja, maar zo te zien was het niks speciaals. Hij slikte dan ook even, zich schuldig voelende over het feit dat hij zo over Pokémon dacht. Het was echter een feit dat hij niet veel kon doen met een normale vogel. Hij zou verder moeten gaan. Even keek hij schuin naar Sébastien, die meteen een Ember naar de vogel had geschoten. DEze schoot meteen bang weg van het vuur en verdween over wat bomen verderop. De man volgde de Rookidee met zijn ogen voordat het zicht te troebel werd om de Pokémon nog van de omgeving te onderscheiden. Kort schudde de man zijn hoofd, waarna hij kalm de gebruikte lure aan de kanten schoof en voorzichtig een volgende lure boven haalde. Kalm draaide hij deze open en plaatste hij deze voor zich. Kalm nam de man een stap terug, waarna hij even een hand op het kopje van zijn traited Luxio legde. Clara en Charlie kwamen even nieuwsierig kijken wat er aan de hand was. Charlie leek echter erg gefascineerd door het proces. Clara en Sébastien hadden het beide al gezien, dus... Tja.

Nog een normale Rookidee. Hij slikte even en schudde meteen zijn hoofd bij de boze blik. Die wilde hij zeker niet op zijn team hoor! Wat een engerd. Sébastien snoof meteen luidkeels, zijn ogen vernauwend gericht op de vogel die hun boos aanstaarde. De researcher legde dan ook even rustig zijn hand op diens warme vacht. "Rustig aan Sébastien, ze doen ons vast niks," de kleine man pakte de gebruikte lure bij de hand en nam rustig een volgende lure tussen zijn vingers. Hij draaide deze open en plaatste het voor zich op de grond. Rustig keek hij even op naar de twee vogels die er al zaten. Zou het een invloed hebben op het resultaat? HIj slikte even, pakte zijn schetsboek erbij en begon notities te nemen. Dat moest hij uiteraard wel even neerpennen hoor.

Een nieuwe Rookidee kwam aanvliegen, maar deze zijn veren glinsterden heerlijk in het zonlicht. Zijn veren waren zo mooi goud en staken af tegen de blauwe veren van zijn metgezellen die naast hem zaten. Sébastien fronste en zette een stap naar voren, vlammen dansten rond zijn neusje, zijn oren, hij was op zijn hoede. Ty duwde zichzelf kalm overeind en keek met grote ogen naar de shiny die met een judgy bleek neerkijk op de man en zijn drie Pokémon. Charlie richtte zijn ogen ook even op de glinsterende vogel en gaf even een por aan Clara, die meteen even haar insectenogen op het gevederde beest legde. De researcher slikte even ongemakkelijk, zijn troebele zicht was gefixeerd op de gouden flying type. De Rookidee haalde even diep adem, keek om naar de andere twee vogels die naast hem zaten en gaf de eerste die naast hem zat een duw. Wel meteen pikte de blauwe vogel naar de shiny, die opvloog. Geschrokken schoot de man rechtop, zijn zak en dergelijke achter latende, waarna hij het op een lopen begon te zetten achter de shiny aan. Sébastien keek even verontwaardig op, van de zak en het duo vogels naar zijn trainer en terug... VOordat hij achter hem aan begon te sprinten. De Rotom en Beautifly keken elkaar even kort aan, maar besloten ook meteen achter Ty aan te vliegen.

De researcher was niet atletisch ingesteld en was dan ook zeker niet gemaakt om te gaan lopen. Hij hijgde zwaar en keek hopeloos op naar de lucht, waar de gouden kleur in leek te vervagen. Langzaam vertraagde hij hijgend zijn pas, zijn schouders zakten meteen wat af waarna hij hijgend zijn handen tegen zijn benen plaatste. De traited Luxio kwam al snel naast hem staan en piepte even wat dingen op een bezorgde toon, maar Ty stak enkel zijn hand op als teken dat alles ok was. Sébastien fronste en richtte zijn ogen weer op de hemel boven hun. De fire type hield zijn blik gefixeerd op iets boven hen, maar toen de man opkeek zag hij niet wat het was. Charlie en Clara, die er ook bij waren gekomen, keken ook op. Ze zagen ook iets, waardoor Ty even slikte en rustig zijn blik van de hemel naar zijn Pokémon bracht. Wat... Was er- Bam! Een klap tegen zijn hoofd. Wel meteen tuimelde de researcher naar achter, zo op zijn rug. Het ding dat zijn hoofd had geraakt won even wat meer hoogte, maar lande vervolgens met een klap op zijn buik. De researcher kreunde even luidkeels en streek langs zijn hoofd, de pijn pulseerde als het ware door hem heen waardoor hij even niet goed leek te worden. Zijn troebel blik was even wazig, maar na enkele tellen kon hij zijn aandacht op hetgeen dat op hem zat richten. HIj slikte, fronste even en wreef vervolgens even in zijn ogen. De shiny Rookidee zat op hem... Was hij knock out geslagen? HIj slikte even bezorgd en pakte voorzichtig de gouden vogel even vast, waarna hij hem kort overnam in zijn andere arm. Sébastien kwam dichterbij, snoof even en keek afkeurend naar zijn trainer. Ty slikte even en richtte zijn blik op om de omgeving even af te scannen. Hij kon niet meteen iets opmerken, maar zo te zien had Charlie al door wat er aan de hand was.

Een gelach weerklonk over het veld waarna hij al snel een figuur van achter wat struiken zag komen. Het was een jongere man, begin de twintig... Schatte hij hem... En hij had een smug ass lachje op zijn gezicht. Naast hem stond een Luxray, die een uitdagende blik in zijn ogen had. Elektriciteit danste al snel ronde de poten van de katachtige, die al snel uitdagend keek naar de traited fire type. Sébastien hapte naar adem en gromde even luidkeels. Ty kon vanaf hier al de warmte van zijn pels voelen, de intensitiet van de vlammen die op zijn huid aan het dansen waren. Charlie snoof ook even en kwam meteen zijn traited vriend tegemoed, een boze expressie op zijn gezicht. De man keek even naar de Rotom en Luxio, voordat hij naar Ty keek, die nog steeds op de grond zat met de shiny in zijn armen. "Ik zag hem eerst en ik heb hem verslagen, dus hij is van mij," sprak de man met een snerende toon tegen de man, die even slikte en de flying type dichter tegen hem aan drukte. Hij voelde dat de Pokémon veel verzwakt was, het zou hem niet verbazen dat de Luxray hem gerosterd had. De man vernauwde zijn ogen even en zette een stap vooruit, waarbij zijn Luxray hetzelfde deed en even grommend zijn tanden ontblootte. Bang dook de man in elkaar, zijn lichaam als een soort schild gebruikende om de gouden vogel veilig te houden. "Ik wil mezelf niet herhale-" Een ember vloog aan het duo voorbij, waardoor Ty meteen naar achter krabbelde en snel op zijn voeten sprong. Angstig keek hij naar de man, die vele malen groter dan hem was. Even snoof de vreemdeling, zijn hazelnootkleurige ogen even gefixeerd op de grommende Luxio die hem uitdagend aankeek. Een zacht gelach kwam van zijn lippen af waarna hij zijn hand optilde. "Luxray, maak hem af," de electric type draaide strak zijn snuit naar de traited Pokémon toe, zijn ogen vernauwende.

De Luxray schoot naar voren en ontblootte zijn tanden om een bite uit te voeren op Sébastien. De Luxio hapte even naar adem en sprong terug, waarna hij een tegenaanval maakte met fire fang. De Electric variant tilde zijn poot op en sloeg met een harde klap de fire Luxio naar de grond toe. Met een harde klap werd zijn bek dan ook dicht gegooid, waarbij de vlammen die rond zijn tanden hadden gedanst abrupt werden geblust. Ty zijn ogen werden groot, waarna hij een stap naar voren wilde zetten om zijn Pokémon te helpen, maar de trainer was hem al voor. De grotere man greep zijn vrije hand vast, waardoor hij geen kant op kon. De man grijnsde, balde zijn andere hand tot een vuist en gooide deze met kracht tegen de neus van de researcher aan. De klap was hevig, waardoor hij zijn evenwicht verloor en met een klap op het gras viel. Geschrokken keken Charlie en Clara op. Sébastien kreunde en keek hopeloos op naar zijn trainer, die nu een bloedneus had. De gouden vogel was uit zijn handen gevallen en lag naast hem. Hulpeloos keek Ty even naar het gevederde wezen, waarna hij nog een poging waagde het vast te grijpen. De man in kwestie snoof echter luidkeels en tilde zijn voet op, waarna hij met een snelle beweging zo op de arm van de man ging staan, zijn volle gewicht zettende om hem op zijn plaats te houden. Ty hapte even pijnlijk naar adem, zijn andere hand greep hulpeloos naar de schoen van de gekke trainer, die hem nu grijnzend aan het aankijken was. Sébastien gromde luidkeels en begon wild te brullen, te beven, waarbij warmte van diens lichaam af kwam. Een licht ontpopte aan zijn gezicht en verspreidde zich, waarna het over zijn lichaam groeide en het volledige zijn van de traited Pokémon tot zich nam. Ty legde even zijn hand tegen zijn ogen aan, om het verblindende licht weg te duwen.

Na enkele tellen sprong het licht weg, waarbij een vurige Luxray in de plaats stond. Wild schoot het beest naar voren waarna hij met een stevige beweging zo de andere Luxray naar de grond toewierp. De electric type keek met grote ogen naar het vuurbeest, die meteen een Fire Fang opriep en zijn vlammende tanden rond een van de poten van de ander omklemde. Met een wilde beweging gooide de kleinere Luxray de ander weg, waarna hij deze actie opvolgde met een Flare Blitz. Vlammen omhulde het machtig uitziende beest, waarna hij naar voren schoot en met een hevige klap tegen de electric Luxray aanvloog, die nog meer naar achteren werd geworpen. De twee aanvallen waren duidelijk teveel, want de tegenstander kwam niet meer overeind. Ty hapte even naar adem en keek kort van zijn Pokémon naar de man, die even met een open mond had zitten staren naar de traited Luxray. Ty greep hierbij meteen zijn kans en draaide zijn lichaam wat op waarna hij even al zijn zwakke spiertjes aanspande en een hevige trap gaf in het kruis van de man. Een kreun kwam van de ander af, maar de voet werd van zijn arm gebracht. Wel meteen greep de researcher de gouden vogel vast, waarna hij rechtop schoot en richting zijn Pokémon liep. Hij ging meteen achter zijn Luxray staan, die beschermend voor zijn trainer ging staan, vlammen dansende rond diens poten. "Sc... Scheer je weg!" zei Ty even onzeker naar de man. "De Rookidee heeft medische hulp nodig, dus laat het met rust!" De trainer snoof even, een giftige blik in zijn ogen... Maar hij pakte al snel zijn Pokéball van zijn eigen Pokémon en liet zijn eigen Luxray terugkeren, waarna hij met snelle boze passen weg wandelde.

Adrenaline sudderde nog door zijn lijf terwijl hij zijn beide armen stevig rond de gewonde Pokémon hield. Zijn ogen stonden licht glazig, een beetje in shock van wat er net was gebeurd. Hij slikte, zijn knieën beefden. Een lichte por kwam in zijn buik, waarop Ty even geschrokken opkeek. huh? Al snel zag hij dat het neusje van Sébastien tegen hem aan was gekomen, een blije expressie in zijn ogen. Langzaam haalde Ty een van zijn handen van de vogel, waarna hij kort een hand langs de wang van zijn katachtige partner legde. Kort sloot de fire type zijn ogen, waarna hij een tevreden geluidje maakte. Ty slikte even, een kleine glimlach op zijn lippen vormende. "Dankjewel," De Luxray keek op en knikte een enkele keer naar hem. Hij had hetzelfde voor hem gedaan toen hij een kleine Shinx was... En nu was zijn Sébastien sterk genoeg om voor zichzelf op te staan. Hij glimlachte zachtjes, een ietwat licht bitere smaak in zijn mond. Het was een zoet iets, maar ergens ook wel eng. Wat als de ander niet meer zijn partner wilde zijn omdat hij niet sterk genoeg was. Liefkozend duwde de Luxray zijn hoofd wat meer tegen het lichaam van zijn trainer aan...

Met kalm passen wandelde hij het Pokémon center weer uit. Sébastien had weinig verzorging nodig gehad, maar de wilde vogel had schijnbaar een gebroken vleugel door zijn val. De man slikte even onzeker. HIj had graag de keuze over gelaten aan de shiny of hij bij zijn team wilde of niet... Maar nu moest de ander wel even onder zijn zorg komen. Uiteraard zou hij de shiny wat tijd geven en als hij beter was nog steeds de optie geven om vrij te gaan. Hij slikte even en aaide het beest over zijn goudkleurige kop. Hij was nog steeds niet wakker geworden na de val, zelfs niet in het Pokémon center... maar dat was schijnbaar door de klap, had de verpleegster hem verteld. Hij zuchtte dan ook even en keek schuin naar zijn traited Luxray, die met een hoog gegeven kop verder parradeerde. Ty glimlachte zachtjes en knikte even naar hem. Hij was wel blij dat Sébastien vandaag zijn grenzen had kunnen verlegen.
En toen kwam het bij hem binnen. Shit! Zijn spullen. Wel meteen versnelde hij zijn pas waarna hij vluchtig naar de plek terug liep waar hij de shiny voor het eerst had ontmoet. Hijgend kwam hij tot stilstand op het veld, waar zijn zak lag. De overgebleven twee Rookidees hadden de zak open gescheurd en hadden van alles eruit gehaald. Er bleef niks meer over. Verslagen liet de man zijn schouders wat zakken, waarna hij door zijn knieën ging en even met een zware zucht de spullen bij elkaar begon te verzamelen.

Hij had een klein nestje gemaakt van een trui die de vogels kapot hadden getrokken en daar had hij de shiny op geplaatst. Het was laat aan het worden, maar Ty wilde de vogel niet mee nemen naar binnen tot hij bij bewustzijn was. De vleugel van de shiny was compleet gebroken, kapot... Hij kon niet geloven dat dat enkel van de val was geweest. Die trainer had vast nog dingen gedaan met hem.. Wat een wrede mensen waren er toch op de planeet. De man knabbelde even ongeduldig op zijn onderlip, terwijl hij zijn benen optrok, zijn ene hand rustende op het kopje van de Luxray die naast hem lag. Charlie en Clara waren weer blij met elkaar aan het spelen... Het duurde nog even, maar uiteindelijk kwam er beweging bij de shiny. Langzaam opende hij zijn ogen, waarna hij verward opkeek naar de man en diens vurige metgezel. Ty knipperde verbaasd en haalde diep adem... Afwachtende kijkende naar de vogel, die hen even bestudeerde met een behoedzame expressie. Sébastien kwam echter al snel overeind en ging dichter bij de vogel, die even geschrokken wat naar achter schuifelde. Een paar zwakke geluidjes kwamen van hem af, alsof hij bijna een klap verwachtte. Ty vernauwde zijn ogen wat en liet zijn blik even naar diens borstkas gaan. Het beestje was als een gek aan het ademen... Je kon het horen.... Zien... Voelen. Ty tilde even een hand op als teken dat zijn Pokémon niet dichter mocht komen. "Geef hem ruimte Sébastien, hij is bang," De Luxray keek even schuin  naar zijn trainer, snoof, en zette meteen een stap terug om weer braaf te gaan zitten. De researcher bleef kalm naar de vogel kijken, die nu zijn ogen boos op hem had gericht.
Een tedere glimlach streek over zijn lippen heen. "Ik doe je niks... En mijn Pokémon doen je ook niks..." sprak hij rustig tegen de gouden vogel. "Ik... Ik ben Ty," stelde hij rustig voor aan het glinsterende beest. De vogel vernauwde enkel zijn ogen en kantelde zijn kopje wat. "Je... Je hebt jezelf pijn gedaan in een gevecht met iemand anders... Die niet zo lief was eh?" de shiny keek even op en staarde al snel naar zijn vleugel die in het verband zat. Kort bewoog hij deze wat, maar Ty kon duidelijk zien dat hij pijn had. "Hey... Hey... kalm aan" suste hij teder naar de Pokémon, die duidelijk van plan was om wge te vliegen. "Je bent hard gevallen... En je hebt rust nodig... Dus alsjeblieft," Hij pakte even een doosje bij zich, een pak die de andere Pokémon nog niet hadden verslonden, en opende deze. Hij halde kalm wat eten eruit, die hij even voor de shiny legde. Bang trok de Rookidee zijn kop in, waarna hij even afwachtend keek naar de man... En toen naar diens Luxray. Sébastien knikte een enkele keer naar hem... Waarop de vogel even naar het eten keek... En rustig ervan begon te eten.

Het duurde even, maar al snel had hij alles op. Ty glimlachte teder, zijn troebele ogen gefixeerd op de gewonde vogel die voor hem zat. Hij glimlachte en wees even naar zijn eigen ogen, waarna hij zachtjes begon te lachen. "Kijk... We hebben beide een probleempje..." zei hij zacht lachend. "Jij kan niet vliegen... En ik kan niet goed zien," de vogel kantelde zijn kopje wat en bekeek de man even van top tot teen. Hm... Ty keek even op... Hoe kon hij dit het beste uitleggen aan een Pokémon. Al snel zag hij iets wazigs verderop stana, iets dat hij niet hereknde of wist wat het was. Hij wees ernaartoe, waarop de shiny al snel zijn gebaar volgde. "Ik kan het niet zien, net zoals ik jou niet zag aankomen," expliteerde hij aan de Rookidee, die even twijfelachtig opkeek naar de man. Hij glimlachte klampjes en legde even een hand op de kop van Sébastien. "Hij... en zij... Zijn deels mijn ogen," sprak hij rustig uit. "Je hebt soms anderen nodigen als je zwakker bent.... Als je gewond bent... En daar zit geen schaamte in," hIj glimlachte teder naar de gouden vogel, die zijn ogen even vernauwde. De researcher was het type die veel sprak tegen zijn Pokémon. HIj moest geen woorden terug van ze. Hun acties en gebaren, hun expressies... Waren voldoende voor hem om te weten wat ze wilden. Hij lachte zachtjes toen het neusje van Sébastien tegen hem werd gedrukt... En keek langzaam op naar de shiny. Hij leek het niet helemaal te snappen. Hm... De man streek even langs zijn kin, waarna hij kort zijn lippen tuitte. Hm... Hij kwam dan ook overeind en keek even om naar de shiny. "probeer maar es te vliegen," de vogel hapte even naar adem en deed een poging, maar kromp meteen in elkaar door de pijn. Ty knikte even naar hem waarna hij een stap naar voren zette. "Zie je, ik kan wandelen," zei hij even rustig waarna hij een rondje rond de Luxray en de shiny wandelde. "Ik kan nog steeds vrij bewegen... maar ik kan niet zo goed zien," hij bukte neer bij de shiny en hield even zijn handen uit. Twijfelachtig keek de shiny er even naar, waarna hij langzaam in zijn armen kroop. Rustig kwam hij overeind, waarna hij de vogel wat hoger hield en rustig rond begon te stappen. "Kijk! Je kan nog zoveel doen... maar je hebt gewoon hulp nodig nu!" zei hij lachend, waarop de vogel even twijfelachtige geluidjes maakte. Al snel plaatste Ty hem terug op het nestje dat hij voor hem had gemaakt, waarna hij terug ging zitten.
Hij keek glimlachend naar de ander, die hem enkel met twijfel bleef aankijken. "Wat ik... Wil zeggen is... Je hebt nu iemand nodig die voor je zorgt," sprak hij kalm. De Rookidee keek even naar zijn gewonde vleugel, waarop hij meteen even slikte, hij kreeg er duidelijk stress van. "Maar maak je geen zorgen... Als je niet gevangen wil worden dan is dat niet erg... Ik... Ik wil voor je zorgen tot je je beter voelt... En dan kan je weer gaan," hij haalde even diep adem en slikte. Hij wist niet of zijn uitleg voldoende was geweest om de ander niet in een wilde staat te brengen... Of iets in die trant. Hij kantelde zijn hoofd en slikte even. Hij verwachtte niet dat de Pokémon meteen gevangen wou worden, maar hij wilde deze gewonde Pokémon niet aan zijn lot overlaten. Net als hij zou hij extra hulp nodig hebben. Al dan niet voor een tijdje... Wist hij niet. Hij wilde gewoon dat hij veilig was. "Ik... Ik wil niet dat iemand je nog eens zo pijn doet," zei hij zachtjes. "Dus alsjeblieft, het is maar voor even, tot je weer kan vliegen," want dat was hetgeen dat vogels hadden, het enigste... Hun vleugels, het vliegen en de vrijheid die eraan vasthing. Het was hun enigste verdedeging in deze wereld.