Het was een leuke avond geweest. Hij had een man leren kennen onder de naam Jason. Hij was een erg charmante heer die hem had getrakteerd op een paar drankjes en hem uiteindelijk ook had uitgenodigd mee te komen naar zijn appartement. Lillian had meteen de kans gegrepen om mee te gaan met de vreemdeling. Hij zag immers in dat hij de ander beter zou kunnen beroven als ze alleen waren. De man had hem begeleid naar zijn woning, waar ze gezellig verder gingen. Hij praatte de oren van zijn kop over van alles en de redhead had gewoon een lieve glimlach op zijn gezicht gezet en geknikt naar hem. Uiteindelijk was de spanning van eerder geascaleerd, waardoor ze al snel hun weg hadden gevonden naar meer privé plekken. Later die nacht lag de man naar het plafon te staren. Jason had zijn hand op de borstkas van hem gelegd en kalm liet hij zijn bloedrode ogen naar de ander glijden. Hij leek rustig te slapen, maar hijzelf kon geen slaap vatten. De breeder drukte zichzelf overeind en pakte het pakje sigaretten van het nachtkasje. Hij stak een peuk aan en begon kalm te roken terwijl hij door het raam keek die naast het bed te vinden was. Het was ergens rond 3 uur snachts, het was aan het stormen. Het getik van de regen tegen het raam was ergens rustgevend, maar rust kon Lillian niet vinden in zijn hoofd. Zuchtend plaatste hij een hand tegen zijn hoofd aan waarna hij zijn benen uit bed bracht. Hij nam nog een trek van zijn sigaret en duwde hem uit in de asbak waarna hij overeind kwam en zijn spullen begon te verzamelen. Kalm begon hij zijn hemd toe te knopen, zijn ogen afdwalende naar de man die aan het slapen was. Goed, hij was niet wakker geworden. Rustig draaide hij zich om naar de kasten van de man waarna hij deze rustig begon te doorzoeken en-
Alles dat volgde ging vrij snel, maar om het kort te houden lag hij nu met een bloedende neus en een dik oog op straat. Hij zat onder de blauwe plekken en voelde zijn arm amper. Jason had hem bij zijn haren gegrepen en buiten gegooid, waar hij met een knal in een plas water terecht was gekomen. De regen voelde koel aan en spoelde het bloed wat van zijn gezicht af. Ook waren de tranen van de man amper te zien, opdat ze werden vermengd met het regenwater dat uit de wolken kwam. HIj slikte even snikkend en probeerde zichzelf overeind te drukken, maar zijn ledematen schreeuwden het uit van de pijn en hij zakte weer in elkaar in het water. Hij voelde zich vuil en minderwaardig, alsof hij weer op zijn laagste punt was. Hij haalde even diep adem en draaide zich om waarna hij rechtop ging zitten en even zijn hand langs zijn neus bracht. Hij staarde even kort naar de rode vloeistof en wreef vervolgens even in zijn gezicht. Zijn oog deed pijn, alles deed pijn. Hij snikte even zachtjes en schudde zijn hoofd. Daar ging ie weer.
Met zijn handen diep in zijn zakken en zijn capuchon op liep Ace kalm door de regenachtige straten van Hearthome City. Dit waren de beste nachten; nachten dat het regende en dat waarschijnlijk niemand over straat wilde gaan. De regen gaf hem een rustgevend gevoel, vooral ook omdat hij niet kon slapen. Zodra hij zijn ogen sloot, werd hij meegenomen door zijn dromen naar zijn tijd in Kalos, naar die klote villa in Lumiose City. Naar zijn vader. Dat waren dingen waar hij niet over na wilde denken en dus liet hij zich liever nat regenen op straat dan dat hij er wakker door bleef. Hij had zijn Pokémon in hun bal achter willen laten, maar Razor was uit zijn ball gekomen en het had geleken alsof ze een kort moment van wederzijds begrip hadden gehad, want zijn Bagon liep niet veel later naast hem. Hij had Blade expres bij Finn in de kamer gelaten omdat hij nog niet goed wist hoe de Pokémon reageerde op bepaalde situaties en hij dat niet meteen wilde testen. Razor trok zijn aandacht door naar hem te grommen en Ace richtte zijn blik naar opzij, waar hij zacht gesnik hoorde komen van een straat. Hij trok zijn wenkbrauw op naar Razor en beiden draaiden zich om zodat ze de steeg in konden lopen. ”Muk,” gromde hij toen hij een man op de grond zag liggen, bloedend en snikkend. Ace versnelde zijn pas totdat hij bij de man was en legde voorzichtig zijn hand op diens schouder om zijn aandacht te trekken. ”Wat is er gebeurd?” vroeg hij op een kille toon, want hij vond het vrij dom om te vragen of de man oké was terwijl hij duidelijk kon zien dat dit echt het geval niet was. Daar had je geen diploma voor nodig om dat te ontdekken.
It's been a while I know I shouldn't have kept you waiting But I'm here now
Het was laat; en het regende pijpen stelen. Niet de beste condities voor iemand om nog buiten te lopen. Maar wat kon ze zeggen? Ze had een verschrikkelijke nacht achter de rug. Nachtmerries bleven maar komen, het verstikte haar. Ze kon het niet meer opbrengen om nog een minuut langer in die kamer te blijven. Ze moest er even uit. Even haar aandacht ergens anders op richtten. Dus had ze besloten om een reisje te maken naar de dichtstbijzijnde grote food chain, waar ze wat lekkers zou kopen. Een milkshake of iets dergelijks, het maakte haar niet veel uit wat. Als het maar zoet was. De vrouw was lang weggeweest, maar uiteindelijk moest ze toch wel weer haar weg terug naar huis maken. Ze kon merken dat de werknemers haar zat begonnen te worden. Nian had Rhea op haar schouder zitten, verrassend genoeg. Het bruine wezen wist zich redelijk te gedragen, al speculeerde Nian dat ze enkel zo was omdat ze moe was. En niet de kracht had om haar normale onstuimig zelf te zijn. Hoe dan ook voelde ze zich toch een stukje veiliger zo. Je wist immers maar nooit wat-of beter gezegd wie er om deze tijd de straat onveilig maakte. Wat ze niet verwacht echter; was het aanzicht waar ze op stuitte. Er lag een jonge, op de grond. Er was al iemand anders bij, die zich om de gevallen ontfermde. Nian stopte met lopen en nam nog een paar slokjes van haar drinken voordat ze eindelijk besloot te spreken. "Hulp nodig?"
Dit was wel al vakker voor gekomen, maar dat betekende niet dat hij zich er goed bij voelde. Hij wreef even langs zijn pijnlijk oof, die opgezwollen aanvoelde. Dat zou nog een lelijk iets worden morgen. Hij haalde even diep adem en duwde hard tegen zijn gezwollen oog aan. Hij hoopte dat het de pijn wat weg zou nemen. Hij voelde zich zo enorm zwak, zo enorm fragiel... En hij haatte het. Waarom was hij zo klein en lief gebouwd? Waarom kon hij niet zoals zijn nutteloze broer zijn? De man had de mentaliteit van een luiaard, maar het lichaam die alles zou aankunnen. Maar hij deed er niks meer mee. Hij beet even op zijn onderlip en spande zijn gloeiden spieren aan, pijnlijk... Verdorie. Toen hij echter voelde hij plots een hand op zijn schouder en even keek hij op, zijn ene oog toegeknepen door de zwelling van de klap die hij had gekregen. Ugh, vreemdeling die vroeg wat er was gebeurd. "Gewoon zitten vechten," mompelde hij even zachtjes waarna hij zijn energie bij elkaar greep en rustig overeind kwam. Zijn onderlijf deed zoveel pijn en liet zijn hele lijf beven. Spontaan greep hij dan ook de man vast toen hij zijn balans bijna verloor. Ugh. ook een tweede vreemdeling kwam erbij. Hij sloeg enkel zuchtend zijn ogen van haar af, ergens toch wel blij dat de regen zijn tranen van zijn gezicht spoelden.
Ace wisselde een blik met Razor uit toen de jongen zei dat hij gewoon wat had zitten te vechten. Toen de jongen overeind kwam en bijna zijn balans verloor, greep Ace hem stevig vast bij zijn onderarmen. De man was niet heel erg zwaar en vrij klein – vergeleken Ace dan toch - gebouwd, dus Ace kon het makkelijk aan om hem half naar de muur naast hun huidige plek te dragen en de man daartegen te zetten. Inmiddels was er nog een andere persoon bij gekomen, maar Ace besteedde vrij weinig aandacht aan haar terwijl hij de kin van de man omhoog duwde en zijn gezicht inspecteerde. Hij had klappen gekregen en flink ook. ”Ik denk dat het voor ons beiden beter zou zijn als je me gewoon de waarheid vertelt,” sprak hij op een kille toon. Hij draaide de kraag van zijn jas wat naar voren zodat de jongen de insigne kon zien. ”Wie dit ook heeft gedaan moet gestraft worden en ik heb daar de juiste mensen voor. Dus waarom vertel je me niet helemaal wat er is gebeurd in plaats van je groot te gedragen en het als een simpel iets af te doen. Daar bescherm je dat soort klootzakken alleen maar mee.” Zijn blik gleed kort naar het appartementencomplex naast hun. Hij had de man op de stoep gevonden en gezien zijn lichamelijke toestand had hij niet het idee dat de man ver was kunnen komen. Zijn blik gleed naar boven en hij meende een gordijn dicht te zien vallen. ”Woont hij hier?” vroeg hij en hij knikte naar het appartementencomplex. Hij dacht niet dat deze schade door een vrouw was aangericht. En als de kloothommel hier woonde, dan werd het enkel gemakkelijker om hem te arresteren.
It's been a while I know I shouldn't have kept you waiting But I'm here now
Vechten? Wist hij dan niet dat hij daar geen lichaam voor had? Hij was klein en dun, zelfs een vrouw zou hem bont en blauw kunnen slaan. Dus de man moest liegen, of hij wist werkelijk niet hoe hij zijn gevechten moest kiezen. De andere jonge, die toevallig ook wit haar had. Leek haar compleet te negeren. Iets wat Nian echt niet leuk vond. De vrouw kwam ook wat dichterbij en hield haar paraplu (die ze al die tijd bij zich had maar ik vergeten was om te melden) over de gewonde jonge heen. Om hem te beschermen van de regen. "Volgens mij heeft hij wel genoeg actie gezien voor een avond." Sprak ze toen ze in de gaten kreeg dat de vreemdeling de belager wilde opsporen. Niet dat ze perse tegen een straf was, maar soms was het beter om dingen niet te escaleren. Je wist immers nooit met je te maken had, en sommige mensen kon je beter met rust laten. "Er is nu enkel een zachte hand nodig." Sprak ze zoetjes terwijl ze haar ogen op de roodharige jongen legde.
Hij wilde gewoon alleen zijn momenteel. Hij wilde ergens een koude douche nemen en dan een sigaret roken en wat whiskey drinken. Maar nee, hij zou hier vastzitten met twee domme mensen die bezorgd om hem waren. hij luisterde dan ook maar half wat de witharige zijn, maar slikte toen hij besefte dat de ander een ranger was. Als hij die andere dude te pakken kreeg kwam hij vast in de pinarie voor diefstal, en hij zag het niet zitten weer van regio te veranderen. De redhead schudde dan ook snel zijn hoofd en zuchtte. "Nee," zei hij enkel star waarna hij even zijn hand langs zijn mond bracht, waar een sneetje te vinden was. Langzaam duwde de man zich overeind, zijn benen en rug deden heel erg pijn waardoor hij bevend stabiliteit zocht bij de muur. Een zucht kwam van zijn lippen af. "Ik moet gewoon naar een Pokémon Center," daar kon hij vast slapen in de wachtzaal ofzo, want geld had hij momenteel niet.
Ace rolde met zijn ogen toen de witharige vrouw, die hij tot nu toe had genegeerd, haar woorden sprak. ”Ja, goed idee,” kon hij het dan ook niet laten om op een sarcastische toon te zeggen. ”Laten we dat soort types maar het idee geven dat ze hiermee weg kunnen komen. Dat helpt echt.” Hij rolde met zijn ogen. Als de vrouw dacht dat alles met een zachte aanpak viel te behandelen en dat negeren soms de betere optie was, dan moest ze de harde realiteit nog snel onder ogen komen. Zijn blik gleed weer terug naar de roodharige toen deze hetzelfde idee leek te hebben als de vrouw en hij onderdrukte een zucht. Zijn rode ogen keken de roodharige strak aan toen deze zijn woorden sprak en zijn blik viel weer op het appartementencomplex naast hem. Zijn blik gleed omhoog en weer zag hij de gordijn terugvallen. ”Fine,” zei hij met een strakke blik op de jongen. ”Jij je zin.” Hij zou die kerel die hier woonde later dan wel ondervragen, als de jongen veilig op afstand was. Hij nam het gebouw in zich op en het huisnummer en knikte toen naar de andere twee. ”Laten we je dan maar naar het Pokémon Center brengen. Wat is je naam?” Hij pakte zonder pardon de arm van de man vast en boog lichtelijk zodat hij deze om zijn nek heen kon slaan, zodat hij de man kon ondersteunen. Hij knikte vervolgens naar de vrouw, hopend dat ze zijn bedoeling begreep en dat zij de man aan de andere kant zou ondersteunen. Hij had allang gezien dat hij er op eigen houtje niet ging komen en als Ace dan toch kon helpen, dan was het maar op deze manier. Al schreeuwde alles in hem om aan te bellen en de man die verantwoordelijk was voor dit helemaal in elkaar te slaan.
It's been a while I know I shouldn't have kept you waiting But I'm here now
Ah! Wat was er toch met deze jongen? Niks van wat ze zei leek hem ook maar een beetje te bevallen. Nian zuchtte geïrriteerd en opende haar mond al om haar weer woorden te spreken. Maar de jongen, de bot waar ze om vechten. Sprak als eerste; "Nee." Nian volgde volgde elke beweging die de jonge maakte. Het ging traag; maar hij klauterde overeind. "Ik moet gewoon naar een Pokémon Center," Verklaarde hij toen. De witharige vrouw trok even een bedenkelijk gezicht. Zij had een heel ander plan voor ogen gehad. Ziekenhuizen waren immers niet de beste plek voor iemand die een low-profile wilde houden. Die zusters stelde altijd veel te veel vragen. Maar hey; als dit was wat hij wilde. Dan zou ze hem met liefde helpen. Kritische jongen leek er wonder boven wonder ook mee eens te zijn. En plaatste zich aan de zijde van de gewonde vuurtoren. Nian grinnikte zachtjes toen de jongeman zich zelf over de ander ontfermde. Ergens zag het er wel schattig uit. Lang van het beeld kon ze niet genieten echter. Want meneer de directeur schoot al snel wat directies haar weg. Niet met woorden, zijn blik zei genoeg. Dus volgde ze zijn voorbeeld en wikkelde ze een van haar eigen armen om die van hun kleine vechtersbaasje. Met haar andere probeerde ze de paraplu die ze nog altijd bij zich had recht over haar hoofd te houden. Niet dat haar prachtige witte lokken nog te redden waren. Ze waren onderhand helemaal doorweekt.
