Het leek erop dat Eterna City een beetje zijn vaste plaatsje begon te worden. Hij had er al best veel meegemaakt, met het achtervolgd worden door een zwerm Beedrill en zijn hoofd bijna splijten tegen een steen. Nou ja, dat was ook weer overdreven, maar het had wel flink gebloed en hij liep nu nog met een verband om zijn hoofd rond. Elijah was echter ook wel het type dat dat soort dingen van zich afschudde en dus nam hij gewoon een pijnstiller in tegen de koppijn als die op kwam zetten en liet hij het verband elke dag trouw vervangen bij het Pokémon Center. Ze hadden het nagekeken en ze hadden gezegd dat hij veel geluk had gehad en dat het enkel bij een lichte hersenschudding was gebleven, al kon Elijah zich nog wel vrij veel herinneren van wat er gebeurd was. Het was alleen de koppijn en soms de lichte misselijkheid dat op kwam zetten dat het niet zo aangenaam maakte, maar ach. Het leven van een researcher moest wel spannend blijven, toch? Over het leven van een researcher gesproken… Zijn blik gleed kort naar opzij toen hij een dame zag hurken voor een Eevee, een Water Stone hebbende in haar handen. Snel haalde Elijah zijn Pokédex tevoorschijn en dwong Armor, die naast hem zweefde, om buiten zicht te blijven. De Pokémon rolde met zijn ogen, maar deed wat zijn trainer vroeg en Elijah begon het schouwspel te filmen. Hij volgde heel het proces mee hoe de Eevee in een Vaporeon veranderde en toen dat klaar was, stak hij zijn Pokédex weg. Meteen viel het hem op dat de dame dat voor de Vaporeon gehurkt zat iemand was die hij nog maar pas had ontmoet. Nian. Hij snelde naar haar toe toen ze werd gebeten door haar Vaporeon en hij begon het beest af te leiden door zachtjes aan haar staart te trekken. Hopelijk zou het werken en zou het het beest doen stoppen met bijten.

De Vaporeon liet de arm van haar trainer los en Elijah liet haar staart los voordat ze haar agressie naar hem zou richten. Armor zweefde iets dichterbij zijn trainer om hem te beschermen als het nodig was, al kon hij met zijn Tackle niet heel erg veel doen. Elijah richtte zijn aandacht naar Nian toen ze haar woorden sprak en hij gaf een knikje. ”Ik heb gehoord dat je dat soort problemen op kunt lossen door haar vaak uit haar bal te laten en haar te gebruiken in gevechten. Zo kan ze zien dat je haar vertrouwt en zal ze jou uiteindelijk ook wel gaan vertrouwen.” Of dat hoopte hij toch voor haar. Hij deed een paar stappen naar haar toe toen hij de rode plek op haar arm zag en pakte haar arm zonder pardon vast, waarna hij zijn rode blik over haar arm liet gaan. ”Moeten we dat eerst niet even verzorgen?” vroeg hij op een bezorgde toon aan haar, zijn blik oprichtend naar haar. Omdat hij zelf nogal een kluns was, had hij een EHBO-kit in zijn rugzak zitten. Hij kon haar dus zo helpen als ze dat zou willen.

Elijah keek met een licht ongelovige blik naar haar toen ze aangaf dat ze het er wel af zou lopen. ”Het ziet er anders heel erg pijnlijk uit,” protesteerde hij. ”Ik heb een EBHO-kit bij me voor dit soort gevallen. Ik ben zelf nogal klunzig, namelijk.” Hij lachte wat schaapachtig naar haar, maar zijn blik werd algauw weer serieus. ”Laat me op zijn minst wat ontsmettingsmiddel erop doen en een klein verbandje zodat het in elk geval niet gaat ontsteken.” Zijn rode ogen gleden weer naar boven zodat hij haar aan kon kijken, zijn hand nog altijd om haar pols. Zijn vingers lagen echter losjes om de huid heen zodat ze haar hand gewoon terug kon trekken als ze dat echt zou willen. Hij zou haar immers nergens toe dwingen, maar het leek hem echt beter als hij er even naar zou kijken. Het was nu niet dat hij een expert op het vlak van verzorgen was, maar wat ontsmettingsmiddel toedienen en een verbandje om haar arm leggen, was nu nog wel iets wat hij kon. Daar had hij geen diploma voor nodig. Armor kwam inmiddels ook wat dichterbij zweven om te zien waar zijn trainer zich zo'n zorgen om maakte, maar keek algauw weer weg toen hij de wond zag. Het viel wel mee, vond hij. Niet belangrijk.

Elijah had niet echt de innerlijke worsteling in de gaten dat zich voor hem afspeelde. Hij was van nature een bezorgd, aardig persoon. En oké, ze zag er goed uit, maar dat was niet de hoofdreden waarom hij haar hulp zou willen verlenen. Het zou een beetje triest zijn als dat zijn enige reden zou zijn. Zijn wenkbrauwen trokken zich weer samen in een frons toen ze nogmaals weigerde, maar hij wist ook wel dat als een dame “nee” zei dat je daar niet op aan moest dringen en dus gaf hij haar een respectvol knikje, ook al was er aan de frons op zijn gelaat duidelijk te zien dat hij het er niet mee eens was. ”Oké, maar houd het op zijn minst zelf dan een beetje in de gaten,” zei hij nog tegen haar, waarna hij besloot om het onderwerp te laten rusten. ”Mijn naam is trouwens Elijah,” stelde hij zichzelf met een kleine glimlach voor. ”Ik ben researcher en ik ben van plan om mezelf te specialiseren in Fossil Pokémon, op lange termijn. Wat is jouw beroep?” vroeg hij nieuwsgierig aan haar. Hij kon het niet helpen dat hij dacht dat ze een coördinator was; zij en haar Vaporeon straalden vrij veel elegantie uit. Maar het kon ook zijn dat hij daar de bal helemaal mis sloeg.