Hij had voor een keer de Mareep weer uit haar pokeball gelaten en hij liet zijn blik naar de pokemon gaan en hurkte voor haar neer. Hij zag hoe de pokemon een stap naar achter zette voor een moment, maar toen hij wenkte toch maar naar voren kwam. Hij greens zachtjes en begon de Mareep eens te bekijken. Gezien de andere geëvolueerd waren zou het nu haar beurt zijn niet? De Snover zou nog langer moeten duren wist hij, maar deze zou in principe naar Ampharos kunnen bijna na een Flaaffy te zijn, dus hij had hoop voor haar. Hij staarde haar dan ook aan met een grote grijns en iets moet erin gewerkt hebben want de pokemon begon ineens te gloeien en niet veel later stond er een Flaaffy. "Goedzo, nu nog naar een Ampharos," Want ja, dat was het belangrijkste.
Het ene moment had Spencer naar een man zitten kijken met een Mareep, het volgende moment keek naar een man met een Flaaffy. Spencer haalde haastig zijn aantekeningen boekje uit zijn zak en begon te schrijven terwijl hij toekeek hoe de mareep begon te gloeien en te vervormen. Hij wist een haastige schets neer te krabbelen van een mareep. Toen hij genoeg aantekeningen had gemaakt tekende hij de flaaffy. Flaaffy stond op twee poten in plaats van vier zoals zijn voorevolutie. De staart was nu gestreept en langer maar met nog steeds diezelfde blauwe orb aan het uiteinde. Spencer borg zijn boekje op en zei: “Nice.” tegen de man terwijl hij een stap naderde.
Misschien was het niet een opmerking die je moest maken naar je pokemon toe, dat ze nu nog naar een Ampharos moest, maar het was wel degene die hij zou maken. Vooral omdat het zijn doel was om de mega's te hebben en dan zouden ze toch echt naar hun laatste evo moeten gaan. Hij had ondertussen niet echt door dat er ook daadwerkelijk iemand naar hun zat te kijken en aantekeningen zat te maken. Dat was tot deze iets zei en naar hem toe kwam lopen. Hij kon aan Mega 3 ook zien dat ze niet helemaal wist wat deze man hier kwam doen. "Wat?" Was dan ook het enige dat hij besloot te vragen.
Hij zat kalm te kijken naar zijn broertje, die helemaal wild ging om een domme evo. De man had even gezucht, zijn ogen afgewend en kort naar Spook gekeken, die hem grijnzend aankeek. HIj stond wat verderop, maar hield broerlief uiteraard wel strak in de gaten. HIj wist altijd waar Hayden was, hij zou niet weten wat hij zou doen als hij de ander niet kon lokaliseren. Kort zuchtte hij, waarna hij dichter stapte naar zijn evenbeeld, op de voet gevolgd door zijn Gengar. Toen hij echter een opmerking van Hay hoorde, keek hij op. Oh... Een man? Hij fronste even, vernauwde zijn ogen en draaide zich meteen wat naat de vreemdeling toe. Een lichte grijns begon op zijn lippen te spelen, waarna hij kalm naast zijn broer bleef staan. De ghost type zweefde al snel naast zijn trainer, waarna het wat dichter naar de vreemdeling begon te hoveren, zijn ogen strak gefixeerd op hem... Terwijl een brede grijns op zijn gelaat bleef. Ah tja, zo trainer, zo Pokémon.
