Tales of

Sinnoh

Als je dacht dat je niet verder kon verdwalen, was dat precies wat er met je gebeurde. Ze was op route 222 beland en volgens de kaart was dat ongeveer een van de meest zuidelijk gelegen routes die er waren. Je had alleen het hele stuk omhoog nog en een of ander eiland. Yep. Ze wist in ieder geval nu wel de juiste richting om terug te gaan. De vraag was alleen of ze succesvol terug naar het noorden zou gaan of dat ze toch weer in het zuiden zou belanden. Een heel rondje doen was ook een optie natuurlijk maar niet bepaald de bedoeling. Met een zucht was ze gaan zitten in het gras, naast het pad van de route. Er leek niemand in de buurt te zijn dus liet ze haar pokémon uit hun ballen. Ze was klaar met achter Sun aan gaan dus liet ze de Buneary haar eigen gang gaan. Mist kwam braafjes op haar schoot liggen dutten terwijl Cloud naast haar kwam zitten. De pokémon leek haar elke beweging te kopiëren. Tot ze ging zingen, dat kon de pokémon natuurlijk niet nadoen. Terwijl ze zong, aaide ze de Vulpix zacht over haar rug. Haar ogen gingen het gebied af. Ze hield Sun een beetje in de gaten en keek wat er allemaal langs zou komen. Wie wist wat ze vandaag allemaal weer zou zien.

Langzaam maar zeker begon Blake weg te dutten. Dat werd echter grof verstoord door een stevige wind die opstak. Geïrriteerd haalde ze met haar handen haar haren uit haar gezicht. Soms had ze spijt van haar lange haar. Het was verplicht geweest voor haar idol carrière en nu vond ze het eng om er een groot stuk af te knippen. Als het er niet uit zou zien zat ze daar de komende maanden aan vast. Haar ogen vielen op een stukje papier dat was komen aanwaaien met de windvlaag. Een frons verscheen op haar gezicht terwijl ze al zittend probeerde te bepalen wat het was. Vanuit haar huidige plek kon ze het niet zien. Ze wilde Mist's dutje niet verstoren door op te staan dus zou ze een van haar pokémon er om moeten sturen. Mist viel natuurlijk af. Sun was druk bezig aan de overkant van de weg en reageerde totaal niet op haar zachtje fluitje. Natuurlijk niet. Waarom zou ze ook verwachten dat de Buneary op haar zou reageren. Cloud stond daar en tegen al klaar, ook al had ze totaal niet om haar gefloten. "Cloud, kun je dat papiertje voor me halen?" vroeg ze terwijl ze naar het voorwerp op de weg wees. De Mienfoo knikte en besloot dat dit zo dringend was dat ze er naartoe moest rennen. Typisch. Binnen de kortste keren had ze het in haar handen. Het bleek een Friend Ticket te zijn. Dat kon nog wel eens handig zijn. Blake stopte het stukje papier in haar tas voor ze haar ogen weer sloot. Nog even genieten van dat beetje zon. Misschien kreeg ze nog wel meer bijzondere voorwerpen in haar schoot geworpen vandaag.

Ze schrok wakker van een tikje op haar schouder. Het was Cloud die haar aantikte. De pokémon wees vrij dringend voor haar doen ergens heen. Ook Mist was wakker en keek in de zelfde richting. Blake volgde de aanwijzing van de twee pokémon en zag al snel Sun zitten. De Buneary had een heel assortiment van allerlei soorten bessen verzameld en zat deze nu op te eten. Vragend keek ze naar haar andere twee pokémon. Dit was nou niet echt iets wat ze zag als een noodgeval. De Mienfoo en Alolan Vulpix bleven haar echter bezorgd aankijken. De twee pokémon hadden beide bespaald soort bessen die ze absoluut niet moesten. Waarschijnlijk lag het daar aan. "Sun zal vast wel weten wat ze wel en niet kan eten. Ze komt niet voor niets uit het wild", vertelde ze aan haar twee andere pokémon. Voor Mist leek dit genoeg informatie te zijn. De pokémon krulde zich op haar schoot weer tot een bolletje om verder te slapen. Cloud bleek echter wat bezorgder te zijn en bleef naar de Buneary kijken tot Blake een hand op haar schouder legde. Het was goed. Met een zucht sloot ze haar ogen weer. Misschien zou er nog wel iets interessants gebeuren later maar voor nu wilde ze verder met haar dutje.

Met een flinke klap op haar hoofd werd Blake weer gewekt. Door de schrik was ook Mist -wie op haar schoot lag- wakker. Pijnlijk wreef ze over haar hoofd voor haar ogen op de steen naast haar vielen. Een ijzige kou trok door haar hand en arm zodra ze de steen aanraakte. Dit was een Ice Stone. Cloud keek nieuwsgierig over haar schouder mee naar het voorwerp. Zelfs Sun leek geïnteresseerd te zijn en was de weg weer overgestoken. Hiermee zou ze Mist kunnen evolueren. Haar ogen ontmoette die van haar pokémon. De twee schudde ongeveer tegelijk met hun hoofd. Het was veel te plotseling om dat nu ineens te doen. Ze zou wachten tot het de juiste tijd was voor ze haar pokémon zou laten evolueren. Voor nu stak ze de steen in haar tas, zette ze Mist van haar schoot en stond op. Ze begon het idee te krijgen dat het misschien wel gevaarlijk zou zijn om hier te blijven. Met een zucht klopte ze haar kleding af voor ze haar weg over het pad vervolgde. Wacht. Welke kant moest ze nou ook al weer op?