Tales of

Sinnoh

Vuitton zigzagde  van de ene straathoek naar de andere, gevolgd door een iets minder vrolijke, en slaap-knedende Sylvester. Liever had hij het drukke beest even niet uit de bal - hij had al genoeg hoofdpijn - maar hij had de Zigzagoon nodig voor zijn pick up-ability. Zijn beschamende Ditto vibreerde achter hem aan - in de schaduwen van de gebouwen, zoals hij het ding verzocht had. De pasgevangen Starly moest ook ergens rondfladderen. Hij had geen zin om het luchtruim af te zoeken. Zijn aandacht ging meer uit naar de walgelijke modesmaak van het doorsnee hutjemutje dat zich zo op straat durfde te vertonen. Het was om te huilen. Nog steeds allemaal een matte finish in vergelijking met hem, naast hen was hij zo'n felle highlighter, hij zou downright verboden moeten worden. En daarbij hoopte hij maar dat de grijze muizen een SPF 50 sunscreen bij zich hadden. Ferm verder benend naar de rand van de stad, klakte hij een keer met zijn tong terwijl hij een geagiteerde hoofdbeweging maakte. "This town is truly going to the dogs." Wat hem tot het volgende bracht: sinds hij hier woonde met zijn chère maman had hij een paar enkele keren de beesten uit zijn Pokémonbrochure gespot in de achtersteegjes. Hij hoopte er één te kunnen hebben. Correctie: hij moest er één hebben. Furfrou's; fancy viervoetige pompadours die perfect pasten in het plaatje van een royale divan, halfnaakte marmeren beelden, kroonluchters en een rijke bontsprei gedrapeerd over een kingsize bed. Voor in 't toekomstige penthouse.

Bish-arp, yes. Daar was zijn blaffer, chic en harig. En ongetwijfeld een beetje vies. Een deep cleansing, een massage en een trim, dat heeft het allereerst hard nodig. Sylvester tikte de as van zijn sigaret en streek, zonder zijn blik van de naderende Furfrou af te scheuren, begerig met een pink over zijn lip. "You're mine now." Een hand reikte daarna al naar een Pokéball aan zijn gesp, strijkend over de gladde oppervlakte. Let's get down to business.

"Atten-SJÓN!" snerpte zijn bekakte stem om de aandacht van Vuitton te trekken. De Zigzagoon tolde om de een of andere onverklaarbare reden nu driftig om zijn been alsof hij in een centrifuge was gemikt en was nog maar een zwart-witte waas. Ga het nou niet verpesten. Hij sloeg een keer met zijn zweep tegen de straattegels, want Mon Dieu. Met een geïrriteerde klak van zijn tong maakte hij toen maar een nijdig gebaar naar zijn Starly boven zijn hoofd. "Zénith, engage with a Quick Attack!" commandeerde hij, wijzend met zijn sigarettenhouder naar de Furfrou. De Starly dook in een scherpe lijn omlaag om in een flits zijn aanval uit te voeren. Die raakte, maar de Furfrou leek verrassend snel te zijn. Het beest reageerde met een Growl, direct erna gevolgd met een Sand Attack. Zénith bleef met een haviksblik vlak boven de hondachtige Pokémon cirkelen, onaangedaan door de stofwolk. "A Wing Attack, quickly now." Recht door het stof heen liet de Starly zichzelf omlaag storten. De Furfrou incasseerde een harde klap - en herstelde zich weliswaar meteen door sluw gebruik te maken van Zénith's aanval door hem uit de lucht te happen en tegen de grond te halen. Het beest was slim. Zacht in zichzelf vloekend schudde Sylvester nogal baldadig Vuitton van zijn been en haalde zijn Pokédex tevoorschijn, om zijn geheugen even op te frissen. Hij was in het voordeel: als het goed was, wist de Furfrou op dit level maar één fysieke aanval. En dat was blijkbaar de Tackle waar hij zijn Starly nu meerdere malen finaal mee de grond in stampte. Seriously now? Hij had geen zin om tussen de puberale snotkokers in de rij in het Pokémon Center te staan. De Furfrou voelde er blijkbaar weinig voor om zichzelf zo snel over te geven, was sneller en sterker dan Zénith geweest. Toegegeven: Syl was misschien nog niet zo tactisch, maar hij was ook niet achterlijk.

Met zijn laatste krachten probeerde Zénith nog een aanval uit te voeren, maar de Furfrou stond boven hem en liet een zegevierende grauw horen. Oh no, honey, we're not done yet. In een graaiende beweging plukte Sylvester zijn Zigzagoon bij zijn nekvel, schudde hem kort door elkaar om 'm bij zinnen te laten komen, gooide hem toen met een doffe plof voor de poten van de Furfrou en rechtte zichzelf weer waarbij hij zijn bontmantels met een nijdige zwiep achter zijn benen sloeg. Zodra Vuitton's blik die met de Furfrou kruiste, gaf hij het een waarschuwende Leer. "Again!" siste hij Vuitton toe, gepaard met een stamp van zijn voet. Deze keer zou hij het rotbeest geen kans geven. Vuitton sprong achteruit voor het ontwijken van een Tackle en herhaalde een Leer. "And now do a couple of Snarls, Vuitton! But watch its fur -" Want hij was niet van plan extra pokémunnies neer te leggen voor een grooming session om te fiksen wat hij zelf aan had gericht. De Zigzagoon deed wat hem gevraagd werd en (zonder het zelf echt te beseffen) leken deze Special Attacks een stuk meer effectief dan alle voorgaande aanvallen. Snel klikte Sylvester een willekeurige Pokéball los van zijn riem, om deze vervolgens in het kuipvormige uiteinde van een eigenaardig gebogen, lepelachtig voorwerp te plaatsen. In een gracieuze zwiep wierp hij de Ball uit de werpstick die normaal gesproken voor het gooien van hondenballetjes werd gebruikt, richting de Furfrou.

Sylvester zeeg door zijn knieën om Vuitton bij zich te houden nadat hij de Pokéball geworpen had, stevig met beide handen om de flanken van de Zigzagoon geklemd. Intussen bleef zijn blik gefixeerd op de Pokéball - die na één keer ronddraaide al dichtklikte. Eén van zijn mondhoeken trok zich lichtjes op. Het enige wat er verder nog aan zijn gelaat veranderde waren de kleine fonkelingen dansend in zijn lila-gekleurde ogen. Daar bleef het bij. Zonder iets te zeggen rees de man langzaam overeind om de Ball die zijn kersverse Pokémon bevatte tussen een paar vingers op te rapen. In een soepele beweging gooide hij de Pokéball een stukje op - ving hem weer even gemakkelijk; hij hoefde er niet eens zijn aandacht bij te houden. Misschien omdat het meer een zenuwtic was op dit moment, een dienstdoende manier om een deksel boven een borrelende kookpot te schuiven. Zelfs Vuitton, die normaal zo druk en opgelaten was, bleef nu ineengedoken op de plek zitten waar hij zojuist nog in zijn positie werd gehouden door zijn meester. Sylvesters gestalte wierp een omineuze, borstelige schaduw door zijn luxueuze bontkragen en gleed over de straattegels, langs de muren van de gebouwen aan de rand van de stad. Hij boog zich met een strak gezicht over de uitgetelde Starly, die plat op zijn rug lag met z'n pootjes naar de hemel gericht. Zijn lippen persten zich even smal samen. "Ik had meer van je verwacht," zei hij zacht, bijna fluisterend, hoewel de zachtheid van zijn toon in dit opzicht zeker geen aangenaamheid was. Vanonder zijn bontjas zond hij de Starly terug zijn bal in. Het was een wonder dat er geen scheuren verschenen in Zénith's bal met de kracht die zijn geklauwde, gehandschoende hand erop uitoefende. Hij was namelijk woedend.

- Einde Journey