Tales of

Sinnoh

Met een verveelde zucht bestudeerde Amunet haar nagels. Ze had zichzelf gepositioneerd op een bankje en deed niet eens de moeite om het bericht te lezen dat haar vader haar had gestuurd. Waarschijnlijk weer een bericht veel verwijt. Of een bericht vol excuses. Dat het aan hem lag, dat ze terug naar Johto moest komen, bla bla bla. Amunet had expres niet gezegd naar waar ze gegaan was zodat hij haar niet kon achtervolgen. Ze had geen zin in dat overdreven nepgedoe. Haar vader die net deed alsof hij iets om haar gaf, terwijl hij het zo goed voor elkaar had met zijn werk en met dat stomme wijf waar Amunet nooit de moeite voor had genomen om het mee te kunnen vinden. Het waren altijd al Snowflake, Slicer en zijzelf geweest en nu ze in Sinnoh een appartement had gekocht – met het geld van haar vader, uiteraard – hoopte ze hier een nieuwe start te kunnen maken. Ze had geld van zijn creditcard overgezet naar die van haar – het voordeel van een pappie die haar zijn code toevertrouwde uit schuldgevoel – en nu zou het onmogelijk voor hem zijn om haar via de bankgegevens te kunnen traceren. Ze zou nooit meer iets van zichzelf laten horen aan die vent. Nooit. Alsof Snowflake wist wat er aan de hand was, duwde ze zachtjes haar pootje tegen Amunet’s voet aan. Amunet richtte haar goudkleurige ogen naar beneden en glimlachte, waarna ze de Alolan Vulpix oppakte en bij haar op schoot zette, haar afwezig door haar manen aaiend. Slicer was een eindje verderop een steen aan het bewerken met zijn klauwen, daar duidelijk meer interesse in hebbend dan zijn omgeving.