Tales of

Sinnoh

Ze waren naar Hearthome city gereisd voor haar eerste contest. Ze had de oren van Nora haar hoofd gekletst, gewoon omdat ze zo gespannen was. Ze stuiterde als een stuiterbal naast haar. Inmiddels was haar zus waarschijnlijk al hartstikke gek van haar geworden, maar dit was haar manier om haar spanning enigszins kwijt te raken. Casper zat in haar armen. Ze had Lieve en Rexy in hun pokéballs. Ze wilde niet dat haar Togepi te veel afgeleid zou worden. Al werd hij dat waarschijnlijk wel door haar drukke gekwebbel. Ze kon er niks aan doen. Ze had er super veel zin in, maar de zenuwen gierden door haar lijf. Ze waren inmiddels bij de Hall aangekomen. Even bleef ze staan en slikte. Ineens was ze stil, hield haar gepraat op. Casper keek wat vragend omhoog. “Daar gaan we dan.” Fluisterde ze tegen hem. Ze liep Hearthome Hall binnen rechtstreeks naar de balie. “Ik wil me graag opgeven voor de contest.” De vrouw achter de balie knikte. ‘Doe je mee met deze Togepi?’ Yasmin knikte. De vrouw vulde wat in op de computer en overhandigde haar de spullen. ‘Veel succes.’ Glimlachte ze. Ze glimlachte terug en kneep iets te hard haar armen bij elkaar. Want Casper maakte een protesterend geluidje. “Sorry.” Verontschuldigde ze zich tegenover haar pokémon, die ze bijna geplet had.

Ze was doorgelopen naar de voorbereidingsruimte. Daar was ze op een bankje gaan zitten, met Casper op haar schoot. Ze borstelde hem en stak de blauwe feather weer boven op zijn kop. Vervolgens pakte ze een doek uit haar rugtas en poetste zijn ei totdat hij blonk. Haar Togepi draaide steeds blij rondjes. Hij vond het heerlijk om zo verwend te worden en leek er ook wel zin in te hebben. Haar spanning had hem gelukkig niet van slag gemaakt, gezonde spanning was ook niet erg toch? In haar hoofd nam ze nog een keer de moves door die ze geoefend had met Casper. Toen werd haar naam omgeroepen. ”Daar gaan we dan Casper.” Er viel een kalmte over haar heen terwijl ze haar Togepi weer oppakte. Casper voelde dit ook en zwaaide vrolijk met zijn armpjes. Terwijl ze door de hal richting het podium liep. Het was mooi hier, Yasmin keek haar ogen uit. Ze deed Casper in zijn pokéball en plakte de seal voor de kleine zwarte hartjes erop. Voor het podium stopte ze nog eventjes, totdat ze iemand iets wat driftig zag wenken. Ooh oeps, ze moest daarheen waarschijnlijk. Snel liep ze naar de man toe die haar zo ongeveer het podium opduwde. Oké, veel tijd om weer gespannen te raken kreeg ze ook niet.

Ze gooide de pokéball in de lucht die open ging en een wolk aan kleine zwarte hartjes achterliet. ”Casper doe Sweet Kiss” Tussen alle kleine zwarte hartjes verschenen nu ook roze. Ze had dit inmiddels vaak geoefend, het moest nu goed gaan. Er konden geen meer eerder breken dan dat ze wilde. Daarin waren ze nu zo goed op elkaar ingespeeld. Dit ging goed komen. Er verscheen een enthousiaste blik in haar rode ogen. Dit was leuk! Dit was echt leuk. De spotlight stond vol op haar Togepi en de hartjes. ”Nu Life Dew.” De hartjes begonnen om elkaar heen te cirkelen in de lucht. “Pound!” Casper sprong een beetje omhoog en knalde de hartjes kapot. Precies op het juiste moment, er ging geen hartje verloren. Yes! Trots keek Yasmin naar haar Togepi, die midden in de flonkeringetjes bleef staan die op hem neer daalde. De eerste keer had ze dit aan Aurora kunnen laten zien. Toen was het nog niet helemaal goed gegaan, maar ze hadden hard geoefend. En oefenen beloonde en wierp zijn vruchten af, dus was Yasmin blij dat ze zich toch meer op het oefenen had gericht dan elke keer maar weer gezelschap op te zoeken. “Casper Sweet Kiss.” Haar pokémon maakte een groot hart en blies die naar de jury. Toen boog hij en deed zij dat ook. Voorzichtig keek ze door haar wimpers heen naar de jury. “Kom Casper.” Blij sprong hij in haar armen om weer van het podium af te gaan. “Je was fantastisch.” Fluisterde ze in zijn oor.

Ademloos keek ze toe toen het jurylid van de andere deelnemer naar haar en weer terug liep. Het was een Clefairy waar Casper het tegen opgenomen had. Ineens drong dat besef tot haar door. Ze was te druk geweest met haar Togepi voor te bereiden om een daverende show neer te zetten, dat de klap nu pas kwam. Ze zag Woudje weer voor haar. De Clefairy duwde haar op de schommel, terwijl ze gierde van het lachen. Haar blonde lokken vielen elke keer voor haar ogen, maar dat maakte haar niet uit. Haar kleine beentjes bleven wild heen en weer bewegen, om de schommel nog meer kracht bij te zetten. Ze kon er niks aan doen dat er tranen uit haar ogen begonnen te rollen. Casper duwde zachtjes zijn koppie tegen haar aan terwijl het jurylid hun allebei nog drie minuten gaf. Kon ze dit opbrengen, kon ze het nog wel? Haar Togepi ving de tranen op die van haar wangen afgleden. Kom op herpak jezelf Yasmin, maar het beeld bleef op haar netvlies gebrand staan. Te tranen glinsterden in zijn armpjes en Yasmin slikte. “Life Dew.” Fluisterde ze toen tegen hem. De Life Dew omringde hen, nam de tranen mee en schoot ze hoog de lucht in. Ze huilde nog steeds, maar ineens gaf het haar niet meer. Wat maakte haar verdriet uit. Ze mochten het best weten, ze mochten het allemaal weten. Hoe veel pijn de verdwijning van Woudje haar had gedaan. Ze gooide haar Togepi omhoog, ze zouden toch naar hem kijken. Het ging om Casper, niet om haar. “Doe pound Casper.” Haar Togepi prikte in het water en liet het over haar heen sprankelen. Misschien was het zijn manier om haar te helpen, om haar tranen te verbergen. Er verscheen een warme glimlach om haar lippen. Ooh Casper toch.

Casper lande netjes op het laatste beetje water op de grond. “Nu Sweet Kiss.” Haar Togepi zond haar een kus toe. Haar rode ogen glommen nog steeds van de tranen, maar het hielp wat hij deed. Ze kon weer lachen. Ze giechelde en zond hem een luchtkusje terug. “Nog een keer Sweet Kiss Casper.” Langzaam herpakte ze zichzelf. Dit keer ontstonden er meerdere hartjes om hem heen. “Nu Growl.” De Growl raakte de hartjes die eerst om hem heen begonnen te draaien, maar steeds hoger de lucht in schoten. “Stop.” Zei Yasmin toen. Casper brak de Growl af en de hartjes dwarrelden zachtjes op hen neer. Toen sprong haar Togepi weer in haar armen. Ze knuffelde hem. “Je bent de beste.” Sprak ze zachtjes in zijn oor. “Dankjewel.” Het deed er niet meer toe of ze nu wonnen of niet. Hij had haar weer laten zien wat voor geweldige pokémon hij was en hoe erg ze met hem bofte. Hij zou er voor haar zijn, altijd. Hoe ze zich ook voelde en dat, dat was het belangrijkste voor haar.

Omg, het was gelukt! Haar rode ogen waren groot van ongeloof. Een lintje, ze had echt een lintje gewonnen! Haar eerste lintje. “Het is gelukt Casper, het is je gelukt.” Blij knuffelde ze haar Togepi, die vrolijk met zijn armpjes zwaaide. Hij was net zo blij als dat zij was. Dat zag ze aan zijn glinsterende oogjes. Ze liep even naar de andere coördinator toe die haar feliciteerde, al zag ze wel dat diegene er van baalde. Dat begreep ze wel. Ze schudde elkaar even de hand, voordat ze het podium verlieten. In de gangen begon ze spontaan te huppelen. Ze kon er niks aan doen. Ze had gewonnen, ze had haar eerste lintje in haar pocket.

[Topic uit]