Tales of

Sinnoh

Het was vrij recent sinds ze hier was aangekomen en met Yami naast haar had ze meteen besloten één van de bekendste steden te gaan verkennen in west Sinnoh, namelijk Jubilife City. Het was hier rijk aan zowat van alles – het enige jammere was dat er niet heel erg veel groen was maar zo hier en daar was er wel een boompje en zolang er boompjes waren, was ze tevreden gesteld. Veder had ze alles nog niet echt uitgevogeld, maar dat zou nog zeker komen want stilzitten was zeker geen optie.

Net had ze een klein bakje friet gekocht uit de lokale frituur – met zowel ketchup als mayonaise naast. Het was te moeilijk om te kiezen tussen twee sauzen, dus had ze ze allebei maar besteld. Alleen had ze niet echt verwacht dat ze het zouden mengen. De jonge vrouw hoopte maar dat het niet al te raar zou smaken want het zag er eerlijk gezegd heel vreemd uit hoor. Met haar hand pakte ze het plastieke vorkje die ze erbij had gekregen op en pakte er een friet mee waarna ze die dipte in de sauzenmengeling. Even staarde ze er naar – al was het een seconde te lang, want de Zorua naast haar duwde met zijn snuit al in haar been. Hij wilde ook wat eten hebben. Het was een ventje die graag altijd wat eten wou hebben, after all. Snel stak ze het frietje in haar mond en bemerkte dat de pokémon een teleurgestelde blik vertoonde en droef jankend naar de grond staarde. “Fine…”, gaf ze toe met een zachte glimlach en stak een drietal frietjes uit naar Yami waarna hij het vrolijk opsmulde. “There you go”


+Shizuka

Nu waren beiden zij als Yami tevreden nu ze beiden smulden van de frietjes. Daarbij was de ketchup mayo combinatie toch niet zo slecht als dat het er uit zag, in feite was het zelfs lekkerder dan verwacht. Maar naast die feiten was er een andere zorg. Waar bleef haar broer in hemelsnaam? Hij was al heel wat minuten te laat, en zoals zij hem kende was hij niet erg vaak zeer laat. Rustig propte ze nog heel wat frieten in haar mond terwijl ze even rond keek om te zien of hij zou opdagen. En ja daar kwam die al, op haar aflopend, waardoor ze zich geen zorgen meer hoefde te maken. ‘Hey’, bracht deze uit voordat deze probeerde op adem te komen. Het leek wel alsof hij de hele wereld was over gelopen om tot hier te komen vanuit dit beeld.  “Alles ok?”, vroeg ze nadat ze wat eten had doorgeslikt en keek ‘m met kalme twinkelende ogen aan.

‘Ja nee, ’t is al weer goed’, antwoordde hij haar vraag. Nou als alles goed ging dan hoefde ze zich niet al te veel zorgen te maken. Blijkbaar was het enigste dat hij nodig had heel wat lucht om voldoende op adem te komen want daarstraks leek hij net een vis die voor een paar seconden uit water was gezet. ‘Hoe gaat het met je?’, vroeg deze vervolgens. Haar roosrode blik ging naar het bakje met frietjes dat in haar hand zat, die nu ondertussen al halverwege op was. Ze had niet heel erg veel besteld, was maar een kleine eter after all. “Het gaat goed”, glimlachte ze. “Ik en Yami hebben daarstraks echt héle lekkere frieten besteld!”. De zorua leek daar groots mee akkoord te gaan terwijl deze omhoog keek naar het bak friet. Even wendde Yoshie haar blik weer terug om die van haar broer te ontmoeten en drukte haar mondhoeken wat meer omhoog. “Wil je ook wat proeven?”, sprak ze, het bakje naar hem uitstekend.