Tales of

Sinnoh

Ze had ook echt precies de verkeerde dag uitgekomen om naar de grote stad toe te gaan. Zachtjes vloekend keek ze naar de donkere lucht die over begon te drijven. Het zou niet lang gaan duren voordat de regen zou gaan vallen, precies nu ze de tijd had om eventjes langs een paar winkels te gaan. De blondine keek om toen ze een beweging achter zich voelde en zag hoe een koppie verscheen uit de rugzak die ze op haar rug droeg. "Goedemiddag Vax," zei ze met een glimlach, terwijl de Ralts een geeuw uitslaakte en zichzelf weer dieper in de rugzak nestelde. Aleana zuchtte zachtjes en richtte haar blik weer op de donkere lucht. Ze vroeg zich af wanneer het weer zou opklaren, of dat ze nu gewoon het risico moest nemen om gewoon te gaan.
Met haar helder blauwe ogen gericht op de lucht, zetten ze een stap naar voren toe en botste spontaan tegen iemand aan. Met een lichte gil zetten ze weer een stap achteruit en wist zichzelf nog net op te vangen. "Auw.." jammers ze licht gepijnigd, terwijl ze haar balans weer vond en omhoog keek naar diegene die ze bijna omver gelopen had.

Aleana keek geschrokken omhoog en voelde hoe haar wangen zachtjes begonnen te gloeien toen ze doorhad dat ze tegen een man aan was gelopen. Oh Arceus nog aan toe, dat was echt iets voor haar om te gebeuren. Ze schuifelde wat ongemakkelijk met haar voeten toen hij tegen haar sprak en ze keek eventjes naar de Salandit die als een of ander levenloos reptiel in zijn armen hing. De jongeman had zichzelf soepeltjes omgedraaid en constateerde nu dat haar rugzak bewoog. Geschrokken draaide ze zich om, maar Vax zat er nog gewoon in. "Oh ja, sorry. Dat is mijn Ralts, hij houd er niet van om onnodig wakker gemaakt te worden," stamelde ze, terwijl ze met wat lokken van haar haar wriemelde. "S-sorry dat ik tegen je aan liep. Ik had je, u, je niet gezien toen ik besloot om de regen in te stappen." Haar blauwe ogen gleden naar de koffie in zijn hand en direct scande ze of zij ervoor gezorgd had dat die over hem heen was gegaan, maar het zag er niet naar uit. Ze zuchtte opgelucht en wachtte geduldig totdat de jongeman iets zei. "Oh, ik ben Aleana trouwens," zei ze met een kleine glimlach.

De jongeman leek het niet al te leuk te vinden om 'u' genoemd te worden en nu ze eens goed naar hem keek, kon ze ook wel zien dat hij niet heel veel ouder dan haar was. Misschien een jaar of twee ouder of iets in die richting. Ze voelde hoe haar wangen nog roder werden toen ze zich bedacht. Had ze hem nu beledigd? "Sorry," sprak ze daarna zachtjes. "Ik wilde je niet beledigen. Beleefdheid is er nogal ingestampt bij me," vervolgde ze daarna. Ze krapte wat ongemakkelijk in haar nek, voordat ze hem weer aankeek. Hij begon over haar Ralts en of hij 'm mocht zien. Ze keek eventjes naar haar rugzak, voordat ze deze van haar rug af haalde en op de grond zetten. Vax zag er nog net zo slaperig uit als de vorige keer dat ze hem uit haar tas haalde. "Dit is Vax'ildan, maar hij luistert meer naar Vax. Momenteel is die een moody, hij's er niet blij mee als ik 'm zo vaak wakker maak." Legde ze uit terwijl ze de pokémon in haar armen klemde. "Aangenaam Spencer," zei ze daarna vrolijk.

Aleana glimlachte wat ongemakkelijk toen Spencer zei dat hij wist hoe 't was om te leven met strenge ouders. Het was niet zozeer dat haar ouders streng waren, maar meer dat ze stonden op een goede opvoeding en goede manieren. Dus dat was er wel echt met de paplepel in gegoten bij d'r.
Op het moment dat ze Vax uit haar rugzak haalde, had Spencer al z'n pokédex bij de hand om hem te scannen. Het maakte haar niet zo veel uit, het deed haar pokémon geen pijn immers. Ze grinnikte wel eventjes toen hij begon over de naam die ze aan de Ralts had gegeven. "Ja, toch! Ik had 'm gelezen in een boek en vond 't wel leuk." Ze keek rustig toe terwijl de jongeman wat op een papiertje scribbelde en knikte toen hij haar een complimentje gaf. "Hij kan een beetje koppig zijn en heeft een humeur als hij net wakker is, maar verder is het een leuke pokémon om mee te werken. Ik ben 't gelukkig gewend. Beide ouders hebben een vorm van Ralts, dus ik weet wat ik kan verwachten." Legde ze daarna uit, terwijl ze met een lok speelde en eventjes keek naar de pokémon op zijn arm. "Als ik mag vragen, wat is er met de Salandit gebeurd?"

Ze kon zweren dat zijn ogen glazig werden en hij met zijn gedachten ergens anders zat. Moest ze er naar vragen? Moest ze met haar hand voor zijn hoofd zwaaien in de hoop dat ze zijn aandacht kon trekken? Het zou waarschijnlijk niet werken, maar het was een poging waard. Ze hief haar hand op, precies op het moment dat hij met zijn ogen rolde en begon over zijn Salandit. Aleana liet haar hand zakken, proberend de teleurstelling van haar gezicht te vegen. Daarna keek ze eventjes naar de slapende pokémon. Voorheen had ze niet eens gezien dat het sliep, het leek eerder ... niet levend. Maar nu ze goed keek, kon ze inderdaad zien dat het lijfje op en neer ging in een ritmische ademhaling. "Maar als researcher kan je toch ook onderzoeken waarom het bij deze pokémon, en bij sommige andere, juist is waarom het geslacht zo belangrijk is voor evolutie?" Zei ze, hopend dat ze niets doms zei en hem niet kwader maakte, want boi, het zag er naar uit dat ze iets had geopend dat ze niet had willen openen. "Het is wel heel aardig van je om een achtergebleven pokémon op je te nemen," zei ze daarna..