Tales of

Sinnoh

Met Azulon en Striga aan haar zijde stapte Alicea de gym binnen. Ze liep naar de balie toe en begroette de receptionist beleefd. Ze meldde haar twee pokémon aan, gaf haar licentie aan de man ter controle. Hij nam die aan, knikte, registreerde haar en gebaarde vervolgens dat ze mocht plaatsnemen op één van de stoelen in de wachtruimte. Hij maakte een gebaar naar de deur links van hem en Alicea deed wat haar gezegd werd. In de wachtruimte zat nog iemand anders. Hij was zo te zien nog voor haar en ze slaakte een onhoorbare zucht. Dat werd wachten.. Alicea plofte neer op een stoel en keek toe hoe Azulon en Striga hetzelfde deden, beide aan weerszijde van haar. Ze keek hen allebei even aan. “Nou, dit is het dan. Hier hebben we zo hard voor getraind.” Azulon had zoals gewoonlijk een zelfvoldane blik in zijn kleine blauwe ogen en leek totaal niet bang. Striga was moeilijker te lezen. Ze hield haar gezicht altijd in de plooi al kruiste ze nu wel haar armen werktuigelijk over haar borst en knikte langzaam. Ook zij moest weten hoe belangrijk dit moment was. Alicea had niet alleen hen erop voorbereid door al haar ellenlange trainingen, zij zelf had ook aan haar fysieke kracht gewerkt. Het werkte motiverend om te sporten met haar pokémon aan haar zijde.

Kort na haar aankomst in de wachtruimte was de man die voor haar was naar binnen geroepen. Alicea zat uiteindelijk één lang uur in de wachtruimte. De minuten leken voorbij te kruipen. Striga was push-ups gaan doen en Azulon speelde met een rubix cube die Alicea uit irritatie opzij had gesmeten toen ze hem niet kon oplossen. Maar tenslotte vlogen de deuren van de wachtruimte open en werd ze door een vriendelijk uitziende vrouw gewenkt. Ze stapte het veld op en zag aan de overkant een knap uitziend meisje staan die niet ouder dan zestien of zeventien oogde. Alicea voelde ergens een steek van jaloezie. Wat ze er niet voor over had gehad om op haar leeftijd sterk genoeg te zijn om gym leader te worden. Maar sommigen zaken namen geen keer. Ze groette Alicea en stelde haarzelf voor als Gymleader Hailey Carter. “Aangenaam, ik ben Alicea Marcelline en ik kom u vandaag uitdagen.” Ze kon een valse grijs niet onderdrukken. Hier was ze in haar element. Ze wilde nergens anders zijn dan op een strijdveld in een stadion gevuld met toeschouwers. Nu was dit een vrij klein en bescheiden stadion en waren er niet erg veel toeschouwers. Niemand kende haar immers nog. Ze was de zoveelste naam die de gym uitdaagde. Wie weet hoeveel challengers er per dag doorheen gingen hier. Nee, als ze naam wilde maken dan moest ze uitpakken. Alles geven wat ze had. Azulon en Striga stonden aan Alicea’s weerszijde. Hun opwinding was bijna voelbaar. Ze wist zeker dat zij haar eigen opwinding ook konden voelen.

Het gevecht werd geopend door de scheidsrechter. Hij legde de regels uit en gaf het sein dat Alicea aan zet was en haar eerste pokémon mocht kiezen. Eigenlijk had ze graag gestart met Azulon maar iets in haar zei dat ze Striga als allereerste moest kiezen. Dan kon ze eindigen met een knaller. Een grijns speelde rond haar lippen terwijl ze neerkeek op haar machop. Striga beantwoorde haar blik koel. “Ga je gang. Let’s do this.” zei ze met een knik en een vastberaden blik in haar blauwe ogen. Striga rende het veld op en ging klaar staan. Alicea keek op naar Hailey en keek toe hoe ze een pokébal tevoorschijn haalde en haar eerste pokémon het veld op stuurde.

Alicea besefte dat ze in het nadeel was. Ze kon proberen om een wilde poging te doen om het gevecht in haar voordeel te draaien door middel van strategie en goed gebruik te maken van haar omgeving, zoals Morgan had gedaan tijdens het Salamence Toernooi, maar het probleem was dat strategie Alicea’s zwakte plek was. Meestal.. ging ze er gewoon voor zonder plan. Dus besloot ze om Striga terug te fluiten. Ze zag de aarzeling in de de ogen van de machop maar ze deed wat haar gevraagd werd en Alicea gebaarde dat Azulon naar voren mocht stappen.

Alicea haalt Striga terug en stuurt Azulon het veld op.

Hailey nam door die verspilling van een beurt de hare op en leidde met een amnesia. Wynaut haalde diep adem, sloot haar ogen en er verscheen een vaag tevreden uitdrukking op haar gelaat. Toen die haar ogen weer opende was haar blik helder en scherp. “Blaas een smokescreen en val dan aan met een fire punch!” riep Alicea. Azulon blies een grote, zwarte rookwolk uit die het hele veld in een dicht gordijn hing. Hij was zelf al de mist in verdwenen en rende nu waarschijnlijk recht op wynaut af. Die luisterde geconcentreerd en keek afwachtend toe van waar Azulon zou komen. “Zorg niet dat je stilstaat!” riep Hailey naar haar wynaut. Wynaut rende vlug van hot naar her met het idee dat charmander haar ook niet zou kunnen zien vanuit de dichte mist. Alicea zag nog net een felle vlam oplichten in de mistbank toen Azulon naar voren schoot en de wynaut een vurige vuistslag tegen haar wang verkocht. “Nu een ember!” riep Alicea. Vuur ontsnapte tussen Azulon’s tanden door en likte aan zijn lippen toen hij een ember begon op te laden. “Mirror coat!” beviel Hailey op hetzelfde moment dat Azulon de ember afvuurde. Een schild vormde zich voor de wynaut was bijna onzichtbaar te noemen afgezien van de vage, regenboog gekleurde gloed die het schild uitsloeg in het schijnsel van de stadionlampen. De ember ketste er moeiteloos vanaf en regende neer om Azulon heen. “Breek er doorheen met je scratch!" herstelde ze zich. Azulon rende naar voren, de klauwen aan zijn voorpoten begonnen te gloeien en met een harde haal sloeg hij het schild aan diggelen. Dat sloeg de wynaut wat achteruit maar die herstelde zich moeiteloos en reageerde alweer op Hailey’s nieuwe bevel. “Counter!” Het uitsteeksel op wynaut’s hoofd begon te gloeien, een fel licht die Alicea lichtelijk verblindde. Ter bescherming stak Azulon ook zijn poten voor zijn ogen. “Pas op! ” riep Alicea nog maar toen de wynaut naar voren schoot, raakte de aanval Azulon direct. Hij werd achteruit gesmeten en verdween in de dichte mistbank die nog als een spookachtige deken over het veld lag. Er gebeurde een paar tellen niets waardoor Alicea vreesde dat hij hij nu al uitgeschakeld was. Toen verscheen er een fel, wit licht vanuit het hart van de mistbank wat vele malen feller was dan het licht van de stadionlampen. Alicea zag hoe er een gedaante oprees, groot genoeg om met zijn kop en schouders boven de laaghangende mistbank uit te komen. Toen het licht wegtrok keek er niet langer een charmander naar Alicea, maar een charmeleon. Zijn schubben waren verscheidene tinten donkerder dan voorheen en schenen met een briljante karmijnrode gloed en zijn vlam aan het uiteinde van zijn staart gloeide heter dan ooit. “Safeguard, wynaut!” schreeuwde Hailey, wie als ze al verbaasd was door deze wending dat niet liet merken. Glunderend keek Alicea naar Azulon tot dat Striga tegen haar been tikte alsof ze wilde zeggen: ‘Focus. We hebben nog lang niet gewonnen’. “Fire punch!” riep ze uit. Azulon schoot naar voren, zijn vuist gloeide witheet tot er een grote vlam rond gevormd was. “Ontwijk!” riep Hailey en nog net op tijd wist wynaut de aanval te ontwijken maar Alicea herstelde even snel als Azulon al bewoog. “Fire fang!” Azulon’s tanden waren ontbloot in een geluidloze snauw toen hij zich naar voren gooide en met een bek die letterlijk in brand leek te staan zijn tanden liet zinken in de kop van de wynaut. Die gilde van de pijn. Azulon liet los en sprong achteruit. “Dragon breath!” riep ze er achteraan. Hailey maande haar wynaut tot bedaren en gilde ook “Mirror coat!” Het was maar goed dat de mirror coat nog net op tijd was opgetrokken want toen Azulon zijn bek opende, liet hij een withete, paars en gele vuurstraal los die zo warm was dat Alicea hem vanaf haar plek op het veld kon voelen. Verwonderd zag ze  toe hoe de vuurstraal afketste van het schild en vervolgens met dubbel de kracht terugschoot naar Azulon. “Ontwijk!” Ze had geen tijd om te kijken of Azulon ook goed kon ontwijken want de vuurstraal kwam recht op haar af gevlogen. Vlug gooide zij zichzelf opzij en drukte daarbij Striga ook op de grond toen de hete vuurstraal langs haar hoofd scheerde en met een donderende klap achter haar tegen de muur kwam die aan diggelen sloeg. “Fire punch! Sla door die mirror coat heen!” riep ze nog terwijl ze overeind ging zitten en met grote ogen de schade in zich opnam. Jezus, wat een kracht. Ze vroeg zich af of dat door zijn evolutie kwam of door zijn ability. Azulon stootte door de barrière heen, scherven vlogen alle kanten op totdat ook die uit één vielen en vervaagde, zijn vuist kwam pijnlijk tegen de wynaut aan. Die werd achteruit gesmeten en viel op de grond. Azulon siste nijdig, zette zijn handen in zijn zij en blies een hete ademteug uit alsof hij wilde laten zien hoe cool hij er wel niet uitzag nu.

De Wynaut ging neer en Alicea sloeg triomfantelijk met een gebalde vuist in de lucht. “Goed gedaan, Azulon!” riep ze naar haar Charmeleon met een grijns van oor tot oor. Hij leunde op één knie en keek even achterom. Ze zag aan zijn ogen dat hij trots was. Zijn vurige staart vlamde wild. Gym leader Hailey zond haar Togepi uit en Alicea beet hard op de binnenkant van haar lip. Azulon kon niet heel lang meer doorvechten, het zou een kwestie van tijd zijn voor hij verslagen zou zijn. Nu, Striga was een prima pokémon. Een vechter. Een sterke vechter. En helemaal in het nadeel tegen een fairy type. Alicea haalde diep adem om zichzelf te kalmeren. Ik heb vaker in benauwde situaties gezeten. Schoot er door haar heen. Als ik dit slim speel dan win ik dit gevecht, net als de Snover van Morgan tijdens het Salamence toernooi. Het stak nog steeds dat ze die verloren had. Ze was zwaar in het voordeel geweest en desondanks weggespeeld.

Alicea nam het initiatief en schreeuwde: “Smokescreen.” Nu was het zaak dat ze dit zo lang mogelijk ging lengen, het welzijn van de Toegpi beetje bij beetje afbreken zodat Striga een kans had. Ze moest dit spelen zoals Morgan had gedaan anders verloor ze wéér. Azulon blies de dikke, zwarte rook het veld op. Toen hij zijn bek weer dichtsloeg met een klap van zijn kaken kringelde er rook uit zijn neusgaten. Togepi werd opgeslokt door de mist en verdween uit het zicht. “Growl!” Met het laatste restje energie die Azulon kon opbrengen liet hij een diep gegrom uit zijn borst opborrelen. Alicea voelde hem in haar borst rommelen en voelde een steek van trots. En toen gebeurde het. Vier grote rotsen kwamen uit de rookbank gevlogen omhuld door een spookachtige paarse gloed. Azulon had geen tijd om weg te duiken en werd vol geraakt. Hij werd achteruit gegooid door de klap en bleek roerloos liggen. Alicea trok wit weg en riep zijn naam maar hij reageerde niet. Ze had al één stap op het veld gezet, naaldhak diep in de aarde geboord om het op een lopen te zetten naar hem toe, toen ze zichzelf tegenhield en haarzelf bedaarde. Ze liet hem terugkeren in haar bal en keek met een zachte blik naar de bal in haar handpalm. Even duwde ze hem teder tegen haar wang aan terwijl ze een zachte: “Goed gedaan, kereltje.” prevelde. Alicea stopte zijn bal weg met een hol gevoel in haar maag en stuurde Striga het veld op.

Ze was doodsbenauwd van binnen maar weigerde tegelijkertijd om de paniek te laten doorschemeren op haar gelaat. Dat beetje waardigheid wilde ze nog behouden. Voordat Alicea kon reageren was Gymleader Hailey al begonnen en doken er opnieuw vier grote keien op die recht op Striga afvlogen. “Counter met je low sweep!” Riep ze vlug. Striga schopte de eerste kei opzij, beukte de tweede doormidden, schopte de derde weg en met een geweldige slag van haar vuist wist ze ook de vierde weg te ketsen. “Focus Energy.” Riep ze. Ze moest kracht opbouwen. Alles om ook maar een streepje voor te hebben op de Togepi. “Sweet kiss.” Alicea riep nog dat Striga moest ontwijken maar ze was te erg gefocust geweest. Onder andere omstandigheden was het wellicht grappig geweest hoe de Togepi op zijn piepkleine beentjes de rook uit kwam rennen, verrassend snel voor zijn ronde lijfje. Maar nu was het alles behalve lachwekkend. Het wezentje sprong op en drukte een zacht kusje op Striga’s wang, die blozend achteruit spron.. Ze wreef in haar ogen en wankelde. Alicea kreunde. Striga was confused. “Low kick, vlug!” riep Alicea nu de Togepi nog in de buurt was. Striga’s schop was.. flauwtjes. Ze wankelde als een dronken zeeman op de dek van een schip en haar schop miste de Togepi volledig. “Ancient Power.” Klonk het opnieuw. Ditmaal was het raak. Net als Azulon werd Striga achterover geworpen. Togepi danste triomfantelijk achteruit, balancerend op de tenen als een ballerina. “Striga? Gaat het?” Even dacht Alicea dat het voorbij was. Ze bleef heel lang liggen. Vrees schoot door de roodharige vrouw heen als een mes. En toen kwam Striga overeind, moeizaam en langzaam, maar vastberaden. Alicea liet een gelukzalige ademteug ontsnappen waarvan ze niet had beseft dat ze die had ingehouden. Er was nog een kans! “Revenge!” Striga knipperde en schoot toen naar voren, omhuld door een rode gloed. Togepi werd achteruit gesmeten en ketste als een paasei tegen de grond, stuiterend en wel. Striga schudde met haar hoofd en wankelde nog steeds. Alicea bedankt iedere Arceus die maar luisteren kon dat ondanks haar confusion ze alsnog haar doelwit had geraakt. “Yawn,” Riep Gymleader Hailey. Striga keek net in de ogen van de Togepi die nu langzaam overeind was gekomen. Het beestje opende haar mond en geeuwde breed. Striga deed mee. “Nee, Low sweep! ” Alicea kon haar stem nauwelijks onder controle houden. De wanhoop trok aan haar als een anker. Dit ging niet goed. Dit ging fout. Alles liep in het honderd. Striga miste de Togepi op een haar na en schopte in plaats daarvan tegen een zeer veerkrachtige rots aan. Ze schreeuwde het uit en greep haar teen vast, rond dansend van de pijn. En toen viel ze achterover en sloot ze haar ogen. Luid gesnurk vulde het stadion. “Eindig dit! Pound!” Alicea kon wel gillen. Pound. Zou Striga neergaan door een miezerige pound van een Togepi? Het antwoord daarop volgde weldra.

“Nee..” Was alles wat Alicea kon uitbrengen, haar stem zacht. Een mengeling van ongeloof en ontzetting scheen in haar ogen. Striga kwam niet overeind meer en toen de scheidsrechter zijn vlaggetje omhoog hief, aan Hailey’s kant van het veld, voelde Alicea een ijskoude emmer water over haar heen vallen. Gym Leader Hailey was geen zelfingenomen persoon. Ze wierp Alicea een blik vol begrip. Alicea wendde haar azuurblauwe ogen vlug af. Op een of andere manier wekte Hailey’s blik alleen maar boosheid in haar op. Met een robotachtig gebaar hief ze haar arm op, en liet ze Striga terugkeren in haar pokébal. “Je was dichtbij. Misschien zien we elkaar gauw weer in ons volgende gevecht.” Zei de gymleader toen ze haar kant op kwam. Alicea maakte een schokkerig hoofdknikje voor ze zich omdraaide en de arena uit beende. Ze betrapte zichzelf erop dat ze zich afvroeg of ze dit tegen iedere uitdager zei die verloor. Vast wel. Dacht ze verbitterd. Toen ze de gym uitstapte en het geluid hoorde van schuifdeuren die achter haar dichtgleden, daalde er een zware somberheid over haar neer die pijnlijker werd hoe langer ze stilstond. Ze voelde zich verloren, zonder doel. Ze wilde niet zeggen dat ze zeker had geweten dat ze ging winnen, ze had vertrouwen in haar kunnen, maar om te verliezen via zo’n eenzijdig gevecht was- .. pijnlijk. Het was hetzelfde gegaan als met Morgan. Ze had de overhand gehad en verloor toch. Nu waren de rollen omgedraaid en was zíj in het nadeel geweest en er was niets wat ze eraan had kunnen doen.