Tales of

Sinnoh

Vandaag zou hij met Candy en Bliss een tentoonstelling doen. De ene was een Pokémon die wild gevangen was, maar wel een shiny. De ander was zijn eigen gebreedde baby met een egg move. Hij wilde de twee ook gewoon bij elkaar houden, opdat Bliss veel rustiger was als ze bij de mama was of mama kon zien. Ook de Ducklett vond het fijner als ze haar eitje kon zien, wat zoal schattig als irritant was met momenten. Hij zuchtte dan ook even zachtjes en aaide Candy even, die in zijn armen zat. De Fletchling had plaats genomen op zijn schouder en had zich dicht tegen zijn nek aan genesteld. De man glimlachte zachtjes. Het zou maar even zijn, dan zouden ze terug naar buiten kunnen gaan.

Eenmaal binnen had Lillian zich aangemeld aan de balie. Hij gaf aan wie hij was en wat zijn breeder ID was, gevolgd door de Pokémon ID en naam van de twee Pokémon die hij vandaag zou presenteren. Rustig haalde hij de papieren van Candy en Bliss boven en presenteerde hij deze samen met zijn eigen ID. Al snel kreeg hij een pasje en een nummer toegewezen, waarna men hem naar een tafel bracht waar hij zich mocht voorbereiden op de presentatie. De man knikte even rustig en plaatste de shiny Pokémon kalm op de tafel. De Fletchling vloog van zijn schouder af en lande kalm naast haar moeder, waarna beide Pokémon elkaar begonnen te knuffelen. Hij glimlachte even en haalde diep adem. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat een show inhield, maar goed... Niet geschoten was altijd mis. Kalm liet hij zijn ogen langs de andere tafels gaan, maar hij zag niet veel dat hem aansprak. Hij ging dan ook rustig zitten op een van de stoelen die er stonden en haalde de rugzak van zijn rug.

Rustig begon hij zijn Ducklett wat nat te spuiten, hierbij af en toe een hand door haar glitterende veren halende. De shiny Pokémon maakte even een tevreden geluidje en schudde zich uiteindelijk uit. Hij zou niet meer doen dat nodig was, maar het water liet haar zo schitteren dat hij het niet kon laten. Even liet hij zijn ogen naar Bliss gaan, maar deze kroop meteen wegf achter mama. Lillian zuchtte een enkele keer en plaatste de waterspuit naast hem neer op de grond. Kalm tilde hij zijn hand op waarna hij rustig de twee vogels begon te kroelen achter hun kopje. "Probeer gewoon jezelf te zijn, ok?" Voor Candy zou dat geen probleem zijn, de Ducklett was een echt showbeest die leefde voor de spotlight, het feit dat enkele mensen hun aandacht op haar zouden houden zou haar zeker aanstaan. Bliss daarintegen leek erg nervous te zijn. Het was ergens wel normaal, aangezien de baby nog nooit in zo'n drukke ruimte was geweest.

Een geluidje liet hem opkijken en wel meteen sprong de breeder overeind toen hij de jurie voor zijn neus zag staan. Kalm nam hij afstand van de tafel, waarbij Candy meteen haarzelf wat groter maakte en haar kopje de lucht in tilde, fier zijnde op haar uiterlijk. Lillian knikte een enkele keer naar de eend, die haar vleugels even opende, waardoor de paarse onderkant van haar lichaam duidelijker te zien was. Even draaide de eend rustig om haar as, zo haar schitterende veren tonende aan de jurie. Het was niet zoals een normale show, opdat vogels geen viervoeters waren. Nee, hoe je de gevederde variant presenteerde was ietsje moeilijker. Ze waren prooidieren, lieten zich niet graag vasthouden en hadden eigenlijk de vrijheid te gaan en staan waar ze wilden. Kort keken de jurieleden even naar hun plankje, waar ze de details van de eend konden vinden. Nadat Candy haar cirkeltje had gedaan, liet ze haar vleugels zakken waarna ze haar kopje optilde en afwachtend keek naar de vreemdelingen. Lillian nam een stap naar voren en aaide even rustig de rug van de shiny, voordat hij kalm de vleugel van de Pokémon wat opende, om de kleurschakkering in de veren te laten zien aan de jurieleden. Er waren geen gaten in de veren, geen onevenheden. Ja, Lillian zag erop in dat zijn Pokémon elke dag gewassen werden en in tip top conditie waren. Hij was gek van vogels en deed dan ook alles om ze zo schoon mogelijk te houden. Rustig lostte hij de vleugel van de Ducklett, waarna hij zijn hand naar de kin van de eend liet gaan en deze wat optilde, waardoor ze wat sterker overeind kwam. Candy was een Ducklett van normale grote en stond qua gewicht perfect. Van wat hij wist was ze een perfect wild gevangen exemplaar met het pluspuntje dat ze shiny was.

Langzaam zette hij een stap terug, waarop Candy meteen afstand nam van het middenstuk van de tafel. De breeder knikte een enkele keer naar Bliss, de Fletchling, die meteen opvloog en lande op de hand van haar trainer. Kalm pakte de breeder ook de vleugel van de baby vast, waarna hij deze rustig opende. De vogel had hier duidelijk geen last van, aangezien hij dit wel vaker deed bij haar om te kijken of ze wel goed aan de rui was of geen bloedveren had. Hij had geluk dat ze net uit haar eerste rui was en dus een glimmende verendek had. Lillian tilde de vleugel wat meer op, waardoor men zowel de witte onderkant als grijze bovenkant van het ding konden bewonderen. Vervolgens lostte hij deze ledemaat, waarna hij wel meteen de Fletchling wat draaide en vervolgens haar staartje nam. Voorzichtig opende hij deze, zodat de veren van diens staart duidelijk zichtbaar waren. Een prachtige zwarte staart, met de gewoonlijke witte streep. jammer genoeg voor hem leek de streep op haar staart niet volledig gecentreerd. Dat viel hem nu pas op. Oh well... Jammer, hij kon daar in zijn verdere lijnen wel op werken. Na dit gedaan te hebben, draaide hij de baby weer even om, zodat de rode kop en de gele markering goed zichtbaar waren. Ook de klauwtjes van de vogel waren in tip top conditie. Hij had immers eerder deze week ze geklipt. Dit was niet alleen voor de show, maar ook voor haar gezondheid.

Rustig plaatste de man de baby terug neer, waarna hij kalm knikte naar de jurie en even keek naar de Fletchling. De jurieleden vroegen hem om de egg move te presenteren, waarop Lillian even zijn keel schraapte. "Vlieg op en doe een Flame Charge voor me," De kleine vogel schoot op en begon cirkeltjes te vliegen, waarbij vlammen rond diens lichaam dansten. De aanval was fire type, maar Fletchling was normal flying en daardoor was het best uniek dat het deze move al kon. Na enkele tellen staakte de kleine meid haar aanval, waarna ze rustig terug lande op de tafel en afwachtend opkeek naar de jurieleden en haar trainer. Rustig knikte de man een enkele keer naar haar, waarna hij kalm opkeek naar de jurie.