Tales of

Sinnoh

Rustig aaide hij Daluchi over haar kopje. De Larvitar zat in zijn armen en zat er versteend, zoals altijd. Een diepe, zware zucht kwam van zijn lippen af. Hoe moest hij ooit leren omgaan met deze Pokémon als ze zich zo gedroeg? Hij beet even op zijn onderlip en schudde zijn hoofd, waarna zijn aandacht al snel werd getrokken door iemand die naar hem leek te roepen. De albino jongeman fronste even, maar benaderde voorzichtig de dame die naar hem had geropen. Hm... Hij schudde langzaam zijn hoofd wat. "Oh... Ik uh, ben niet verdwaald," niet op de letterlijke manier, maar misschien wel figuurlijk. HIj wist niet waar te beginnen met de Pokémon in zijn armen en daarbij zat hij ook vast met zijn taken. Wat kon hij nog doen? HIj slikte even en Njidi, die zoals gewoonlijk op zijn schouder zat, duwde zachtjes haar bekje tegen zijn wang aan. Hij glimlachte, het was fijn om haar bij zich te hebben. Fechi, de traited Morelull, zat op zijn hoofd en keek met grote oogje sneer op de vreemde dame.

De dame had een hele lieve uitdrukking op haar gezicht die de naïeve jongeman meteen als goed had aangenomen. In zijn kopje was ze lief en niks anders, voor nu dan toch. Toen ze dan ook weer sprak, maakte hij even een 'o' van zijn mond, waarna hij even een hand van rond Daluchi haalde en kort tegen zijn kin tikte, nadenkende. Hm. Na enkele tellen, knikte hij dan toch even, waarna hij zijn arm weer bij de ander legde, zodat zijn Larvesta de volledige ondersteuning kreeg. Njidi leunde wat naar voren en begon gretig de dame en haar Pokémon te bestuderen. Fechi bleef weg gedoken in de witte lokken van de jongen. Het groen van de traited paddenstoel schimmerde af en toe door zijn haast doorzichtige haar. "Nou... Ja, dit is Daluchi," hij bracht het groene beest wat naar voren in zijn armen en knikte ernaar. De Larvesta was volledig versteend. "Ik weet niet wat ik met haar aanmoet. Ik heb haar nog niet zijn bewegen. Doe ik iets verkeerd? Ben ik niet goed genoeg? IS ze boos op mij?" hij zuchtte even en slikte langzaam. "I... Ik wil niet dat ze boos op me is," dat zou zijn hartje breken. Hij hield teveel van zijn Pokémon. Dat besef alleen dat zijn beesties een afkeer voor hem hadden... zou zijn hart breken.

Een kleine glimlach verscheen op zijn fijne, bleke lippen toen ze sprak. Ja, de Larvitar was best lief opdat ze gewoon niks deed. Hij slikte even en bracht de ground type wat dichter naar zich toe, haar veilig houden zou vast goed zijn, dan werd ze misschien wat beter, dan bewoog ze misschien wat. De vreemdeling vroeg hem wat, waarop de jongen rustig zijn hoofd schudde. Fechi en Njidi bewogen zich even wat bij deze beweging, maar nestelde zich vervolgens weer netjes in hun gewoonlijke houding. "Ik heb haar van de wonder trade, dus ik weet eigenlijk niet goed waar ze vandaan komt en wat haar verhaal is," bekende hij rustig aan de ander. Dit was immers zijn eerste Pokémon die een bond probleem had en het was vrij moeilijk voor hem om gewoon... Te snappen wat er mis wat, wat er mis kon zijn. HIj wilde er ergens ook niet bij stilstaan, dat maakte hem verdrietig. "Ik heb haar nu een paar dagen, ik houd haar zo vast en probeer haar van alles te tonen en aan te bieden, maar niks," gelukkig at ze wel als hij niet keek. IEdere keer als hij zijn rug naar haar keerde leek wat eten te verdwijnen, dus had hij een potje met brokken gezet voor haar en had hij even de ruimte verlaten. Een paar minuten later toen hij terug was gekomen was het bakje leeg geweest... Das ja... ook het feit dat de Pokémon niet leek af te vallen was gewoon een teken dat ze bewoog en at... Dus ja. Hij wist helemaal niet wat hij verkeerd deed.

Kalm luisterde hij naar de dame, een bezorgde blik houdende op Daluchi, die nog steeds niet bewoog in zijn armen. Hm... HIj haalde diep adem en zuchtte zachtjes, waarna hij zijn bloedrode ogen even oprichtte naar de ander. Had hij beter niet aan de wonder trade deelgenomen? Hij dacht dat het beter was om een Pokémon een beter huis te bieden als je zelf geen plaats voor ze had, dat was hoe hij ernaar had gekeken... Dus... Tja. Hij haalde dan ook even diep adem en keek geschrokken naar zijn Larvitar. Was ze zo verschoten van de trade?! Ah! Hij slikte dan ook even, ok... Geen wonder trades meer voor hem hoor! Njidi duwde haar kopje even tegen haar trainer aan als teken dat het allemaal wel ok was. Hij was jong, kende nog niet alles, dus het was dan ook nie vreemd dat hij hiervan niet wist. Fechii kantelde dan ook haar kopje en leek te luisteren naar wat de dame zei. Toen ze verder sprak, keek hij geschrokken naar haar. "Medisch!" zei hij meteen. Daar had hij nog niet aan gedachten. "Ah! Waarom dacht ik daar niet meteen aan!" Hij was echt dom, was hij het wel waardig om een trainer te zijn? Een deel van crescent moon? Hij kon er blijkbaar vrij weinig van als hij daar niet eens bij stilstond. Ietwat paniekerig keek hij naar de ground type in zijn armen. Wat als ze echt ziek was? Wat als ze de rest aanstak?! Ah!