Tales of

Sinnoh

Amunet had het idee dat ze heel het oosten van Sinnoh ondertussen wel verkend had. Ze had haar appartement een paar dagen alleen gelaten zodat ze door Sinnoh kon trekken. Ze wilde eerst het oosten wat verkennen voordat ze naar het noorden zou gaan, naar Snowpoint City. Daar zou ze hopelijk haar eerste Ice type vangen zodat ze haar research wat kon uitbreiden. En al die taxiritten en etentjes allemaal op de kosten van haar vader. Had hij haar maar niet zo moeten laten zitten, de sukkel. Amunet deed haar best om geen greintje liefde meer voor de man te voelen, niet nadat hij haar zo had laten zitten voor een mens dat nog geen tien jaar ouder dan zijzelf was en er duidelijk alleen voor het geld was. Waarom had hij dat zelf nu niet in de gaten? Het voelde als het hoogste verraad tegenover haar moeder aan. Het voelde als het grootste verraad tegenover háár aan. Amunet’s gedachten werden wat milder toen Snowflake haar pels kort tegen haar been duwde, alsof ze wist waar haar trainer aan dacht. Slicer was niet erg bezig met Amunet, maar wel met zijn omgeving. Hij leek duidelijk weer eens in één van die buien te zijn dat hij zin had om alles te vernietigen en zijn blik werd dan ook al snel gefixeerd op een meisje met… vrij excentrieke kleding. Niet in extreme mate, maar wel opvallend genoeg dat het zelfs Amunet’s aandacht trok. Een lichte glimlach verspreidde zich om haar lippen toen Slicer zonder pardon naar voren sprong en met zijn klauw uithaalde naar de wiebelende kleding. Als het meisje niet uit zou kijken, zou ze dadelijk nog in haar onderbroek rondlopen. En Amunet? Die stond vanaf een afstandje alles rustig te bekijken en hield zich al schrap om een geschrokken gezicht op te zetten als het meisje Slicer aan haar zou linken. Gezien de afstand die zich tussen haar en de Sneasel bevond, leek dat haar niet zo heel logisch en dus kon ze waarschijnlijk nog wel even van de show genieten. Waarschijnlijk.

Helaas. Om de één of andere reden leek ze te weten dat Slicer naar haar rende – of het was gewoon stom toeval, waarschijnlijk dat – en ontweek ze de klauwen van Slicer. Zowel Slicer als Amunet leken daar teleurgesteld in te zijn, al wist Amunet dat tien keer beter te verbergen dan de Sneasel. ”Snea!” riep Slicer uitdagend en zijn ogen schoten haast vuur toen een andere Pokémon tussen hun in kwam staan, een Scraggy zo te zien. Amunet kwam snel overeind. Hoewel ze van leedvermaak hield, vond ze het iets minder fijn als haar Pokémon daardoor gewond zouden raken en gezien Slicer dubbel zo zwak was tegen een fighting type mocht ze juist dit niet laten escaleren. ”Slicer!” bracht ze dan ook geschrokken uit, haar hand voor haar mond leggende terwijl ze op een snelle pas in de richting van haar Pokémon en het onbekende meisje kwam wandelen. Snowflake keek wat nieuwsgierig naar de Scaggy, oprechte interesse in haar ogen hebbend. Ze begreep de houding van haar trainer dikwijls niet en leek soms ook niet in de gaten te hebben dat Amunet het eigenlijk allemaal alleen maar speelde. Misschien was dat ook maar beter zo. ”Hij heeft je toch hopelijk geen pijn gedaan, hè?” vroeg Amunet quasi-bezorgd terwijl ze naar de excentriek geklede meid keek. Yeah right. Als haar iets niks kon schelen, dan was het dat. Maar misschien was de meid interessant en kon Amunet haar ergens wel bij gebruiken, dus moest ze de schijn er maar op houden. Voor nu dan toch.

Amunet richtte haar goudkleurige ogen net hoog genoeg op om in de gaten te hebben dat ze bestudeerd werd. Hmm. Mensen die uit probeerden te zoeken wat voor kaliber je was, waren minder snel geneigd om beetgenomen te worden. Het kon dus goed zijn dat deze meid haar al doorhad. Maakte haar dat wat uit? Nee, want dan ging ze gewoon naar haar volgende slachtoffer opzoek. Maar goed, misschien kon ze wel even praten met deze chick en dan uitvinden wat voor kaliber zij was. ”Ik denk dat je voorzichtig moet zijn met dat soort dingen te zeggen,” merkte Amunet grinnikend op. ”Dadelijk ziet hij het nog als een uitdaging.” Ze maakte echter een klakkend geluidje met haar tong en Slicer deed, duidelijk met tegenzin, een stapje naar achteren, waarna hij zich geïrriteerd wegdraaide. Dit gaf Snowflake de kans om dichterbij te komen en als een soort verzoening tussen de Scraggy en Slicer in te gaan staan. Gezien ze deels Fairy was, had Amunet er een stuk minder moeite mee als de Scraggy uit zou vallen tegen Snowflake. Zij kon het wel handelen. ”En waar houd jij je zo al mee bezig in het dagelijkse leven?” vroeg Amunet met een hint van interesse in haar stem. Als ze een researcher was, kon ze misschien nog wel goed van pas komen.

”Vanzelfsprekend,” sprak Amunet al even luchtig terug, al kwam er wel een lichte grijns om haar lippen. Ze moest eerlijk toegeven dat ze van al de dwazen die ze al gezien had in Sinnoh dit exemplaar wel interessant vond. Ze leek niet zo saai te zijn, leek haar antwoorden al klaar te hebben, stond niet zo snel met een mond vol tanden. Ja, dat was wel iets wat Amunet kon appreciëren. ”Het zou nogal erg zijn als ik me als researcher zijnde wil specialiseren in Ice types en ze dan niet eens kan bedwingen.” Haar goudkleurige ogen gleden traag naar beneden en Slicer, die wist dat hij zich nu gedeisd moest houden, keurde de Scraggy geen blik meer waardig. Alsof hij voelde dat haar reputatie op het spel stond als dat hij nu wel zou doen. Good boy. Van Snowflake verwachtte ze geen problemen en haar blik werd iets milder toen ze zag dat de Alolan Vulpix nog altijd toenadering probeerde te zoeken tot de Scraggy, die daar tot dusver nog niet op had gereageerd. Een lachje kwam om haar lippen toen de dame zichzelf voorstelde als Lyra Estrella. ”Amunet Bailey,” sprak ze en ze knipoogde. ”Overdag een fervente werker voor het researchen, ’s nachts een mannenverslindster.” Dat was nog niet eens ver van de waarheid, behalve dan dat ze vaak aantekeningen stal van anderen zodat ze zelf niet al te veel moest doen. Maar goed, dat hoefde deze dame niet te weten. ”Breeder, hmm?” Ze kneep kort één oog dicht en liet haar blik over Lyra glijden. ”Aan je excentrieke kleding op te merken had ik eerder verwacht dat je een coördinator was.” Licht plagerig ging haar blik weer naar boven, waar ze haar goudkleurige ogen zonder blikken of blozen naar Lyra richtte. Want ja, haar mening geven durfde ze ook wel met gemak. Geen problemen mee.