Tales of

Sinnoh

Alaric was nog altijd op zoek naar Aron. Een Pokémon waarvan hij vond dat hij die in zijn team moest hebben. Hij zou ook een goed speelmaatje voor Vortex zijn. De Larvitar hield nogal van ruig spelen en dat was iets wat niet al zijn Pokémon even goed konden waarderen. Hij struinde over Fuego Ironworks heen, hij had zich laten vertellen door een meisje van het Pokémon Center dat een onderzoeker recent hier Aron's gezien had. Dus als hij ergens moest kijken dan was het hier. Uit zijn zak haalde hij de Pokéball van Vortex die hij los liet. De Pokémon was onder de indruk van de fabriek en alle materialen om hem heen. Hij voelde zich meteen thuis. "We gaan een vriend voor je zoeken Vortex." vertelde hij de Larvitar die een enthousiast geluid maakt en voor hem uit rende. Let's go.

In de verte klinkt een soort gezoem. Maar er was wel meer geluid hier. Dus hij keek er niet echt van op. Hij hield Vortex goed in de gaten, want die zat te trekken in een stapel ijzer die hij interessant vond. "Laat dat is ligge-" Met volle vaart knalde een Magnemite tegen zijn hoofd aan. Vloekend boog hij voorover en pakte zijn hoofd vast. De metalen "bonk" galmde nog na in zijn hoofd terwijl hij voorover gebukt over zijn zere hoofd wreef. Hij keek achterom, maar de Magnemite was allang weg. Fijn. Niet dat hij dat ding wou vangen, maar hij had hem nog wel een paar tikken willen geven voor zijn onoplettendheid.

Alaric loopt door.

Er klonk geritsel boven hem en uit een boom viel iets op de grond. Alaric keek naar het roze ding dat op de grond stuiterde. Een.. knuffel? Hij pakte het op en keek er even naar voordat hij hem onder bij de boom neerzette. Vortex kwam er aan om hem op te pakken maar Alaric hield hem weg. "Nee, die is denk ik van iemand. We laten hem hier liggen voor wanneer die persoon terug komt." legde hij uit. Maar de Larvitar leek niet heel erg blij met de keuze. Hij wenkte het beestje mee en ging verder.

Alaric loopt door.

Alaric pushte zijn Larvitar verder en eindelijk liet het beest de Pokédoll met rust. Ze gingen door. Totdat een man op hen af gered kwam. Kon niemand hem dan met rust laten? Zo verjoeg hij alle Arons die in de buurt zaten en misschien naar hem toe wouden komen. Maar de man vertelde dat zijn Pokémon meegenomen was door een andere Pokémon tijdens het trainen en hij kon het ook niet laten om hem niet te helpen. Alaric knikte. "Kom op Vortex." wenkte hij zijn Larvitar die het avontuur duidelijk niet zag zitten. Maar hij kwam wel mee.

De man liet de plek zien waar hij de Pokémon had getraind en Vortex had al snel het idee dat hij wist waar ze heen moesten gaan. Met zijn kleine armpjes wees hij een kant op voordat hij er heen rende. En jawel hoor, in de struiken zat de Pokémon van de man met een ander. "Rock slide!" om ze uit elkaar te halen. Het leek er op dat de man zijn Pokémon vast gehouden werd door de andere. Toen gebruikte Vortex ineens een move die hij nog niet eerder bij het beestje gezien had. Dark Pulse? Wat vreemd, wanneer had hij zichzelf dat geleerd? Maar goed, Alaric hoopte dat de Pokémon van de man snel losgelaten werd en weer herenigd kon worden. "Gebruik Stomping tantrum als hij niet luistert en loslaat." commandeerde Alaric kalm aan zijn Pokémon.

Oh man. Hij kon wel huilen toen hij zag welke Pokémon uit de duisternis opdoemde. Een Aggron. Eentje die zo hoog op zijn verlanglijstje stond. En hij kon er helemaal niks mee, want hij wist dat hij onmogelijk de kracht nu had om deze Pokémon tam te krijgen en in een Pokéball te gaan. Shit. Vortex zou dit gevecht ook nooit trekken. Niet alleen in elk geval. De Pokémon van de man werd meegegraaid en Alaric groef snel in zijn zak naar de Pokéball van zijn Charmeleon, Ash. Die liet hij los op het veld.

"Jullie moeten voor het eerst samen werken nu, hou je ogen op en let op." hij wist dat Vortex nogal een einzelganger was, maar dit keer moest hij toch echt gaan luisteren. "Ash, jij deelt de klappen uit van voren. Gebruik Thunder Fang." de Charmeleon stoof onbevreeds op de grote Pokémon af en greep hem met zijn aanval. "Vortex, jij krijgt de Pokémon terug. Ga om Aggron heen en gebruik Crunch." hoe eigenwijs de kleine Pokémon ook was, eindelijk zag hij de ernst van de situatie. Doordat Alaric afgeleid was zag hij nu pas dat Ash het lastig had met Aggron, die een Iron Head move naar Ash deed. Oh Muk, een klap zou genoeg zijn. "Ontwijk!" en hij kon net snel genoeg wegkomen, omdat Ash zelf ook zijn hersens gebruikt had. "Flamethrower op zijn zij, kom op Ash." ondertussen was Vortex bezig met het aanvallen van de andere Pokémon, maar hij stopte ineens. De Larvitar begon te gloeien en werd felwit. Ook de Aggron stopte om te kijken hoe Vortex van vorm veranderde. Ineens stond daar een groot, metalen ovaal. Pupitar. Het leek heel lang te duren voordat de verbazing uitgewerkt was op de Pokémon. De Aggron leek niet opnieuw uit te gaan halen en het was bijna alsof hij.. een soort respect had? De Pokémon van de man werd los gelaten en voorzichtig keek Alaric naar het schouwspel, te bang dat als hij nu iets zou zeggen dat alles verpest zou worden. Zou de Pokémon van de man naar hen toe lopen nu? Was het dan eindelijk voorbij?

Het was even alsof het eindelijk gebeurd was. In het moment dat niemand bewoog en Alaric stond te staren naar zijn Larvitar die nu een Pupitar was geworden rende de Magby van de man terug naar zijn trainer. Maar pas toen Alaric naar de gozer keek zag hij wat er precies aan de hand was. Er was hier een nest. De Aggron was ongetwijfeld de moeder. Er waren meerdere woorden die hem te binnen schoten, maar die zijn moeder waarschijnlijk niet eens had willen horen. "Lopen. Wegwezen hier. Snel!" riep hij naar de man. Hij gaf de man een duw om te gaan lopen en draaide zich toen terug. Ash keek even achterom en Pupitar was er ook klaar voor om de Aggron op afstand te houden totdat de trainer weg was. "Flamethrower naar zijn gezicht Ash," De Aggron zijn klauw raakte Vortex en liet hem naar achteren stuiteren. Shit. Maar de Aggron liep ook wat naar achter om haar gezicht te beschermen van de vlammen haar kant op kwamen. Alaric gooide zijn Pokéball op en haalde Vortex terug. Hij zou hem later wel vertellen dat hij trots was op zijn evolutie en hoe hij gevochten had. "Dragon Breath," Alaric kruiste zijn vingers dat het de Aggron zou verlammen. En dat deed het. Het zou kort zijn, maar lang genoeg voor hem om te rennen. Met een arm uitgestrekt griste hij zijn zware Charmeleon van de grond af en hees die omhoog om een sprint in te zetten. Ash zijn benen waren korter en hij zou achter blijven als Alaric hem niet opgepakt had. Zo snel mogelijk ging hij weg van het nest, dat de Aggron had beschermd. Ash hing als een zak zout onder zijn arm terwijl hij onhandig wegsprintte. Verderop zag hij de trainer weer staan, met zijn Magby. "Hey, yo.." hij was buiten adem. Alaric zette Ash weer op de grond, die ondertussen tegenstribbelde door de positie waar hij in was. "Alles goed? Met je Magby ook?" vroeg hij aan de man. Hij veegde met een hand over zijn voorhoofd. Man. Dat had echt niet veel gescheeld. Aggron was een veel hoger level dan Ash, dus dat had veel slechter kunnen gaan.