Tales of

Sinnoh

Er waren maar weinig dingen irritanter dan het geluid van Barry die huilde. Eén van die dingen was het geluid van een huilend kind. Amélie keek op en merkte hoe Indi zichzelf spande, wetende dat haar trainster hier absoluut geen zin in zou hebben. Barry en Mercury keken verbaasd op, waarna een grijnsje over Amélie’s gezicht trok.

“Doe het maar,” gaf ze bij haar Pokémon aan. Er ging nog geen seconde voorbij of beide Pokémon spoten, uiteraard zachtjes, water richting het kind, waarna deze de mond wist te sluiten. Amélie rolde nog een keer met haar ogen, voor zij besloot door te lopen. Hier had ze immers weinig zin in.

Of ze wilde helpen. Amélie vernauwde haar blik terwijl ze de man aankeek, niet goed wetende wat hij nou van haar verwachtte. Ze was van plan om zich om te draaien en weg te lopen, maar toen zag ze hoe de Mawile haar bek richting de jongen’s been bewoog. Oh Arceus, oh nee.

“Maar natuurlijk!” sprak ze, haar stem een octaaf hoger wat de aandacht van de Mawile trok. Ze wierp een strenge blik op de Pokémon, voor haar blauwe ogen de man weer vonden en ze een enorm neppe glimlach op haar gezicht zette.

“Wat wil je dat ik eraan doe? Wil je dat Fran een fikkie stookt?” ging ze door, een wenkbrauw opgeheven. De Marowak bewoog haar bot enthousiast heen en weer, al helemaal klaar om een fikkie te stoken voor het kind. Dan was ze in elk geval warm, toch? Dan kon Amélie weer verder.

Amélie hief haar neus toen de man in enthousiasme op haar reageerde, maar toen hij haar pols beetpakte had hij het pas echt gedaan. Amélie verstarde en zette haar hakken in de grond, maar de man had meer fysieke kracht dan ze zou verwachten en ze werd gewoon meegesleurd. De neiging om één van haar Pokémon de goedkeuring te geven om hem te bijten was groot, maar ze besloot het niet te doen. Waarom? Omdat ze dan weer schadevergoedingen moest betalen en op dit moment kon ze dat er allemaal niet echt bijhebben.

Hout hakken. Amélie keek naar de man terwijl hij… wat was hij van plan? Hij dacht toch niet dat zij echt in staat was om wat hout te hakken? Hij had niet eens een stapel hout. Nee, hij wilde takken van de bomen halen om het ermee te doen. Amélie keek verbeten naar haar Pokémon, voor ze een glimlach op haar gezicht toverde.

“Mercy, Sonic Boom. Fran, Bone Rush,” gaf ze bij haar Pokémon aan. Al snel vielen er takken in hopen naar beneden. “Selene,” ging ze door, knikkend naar de takken. De Mawile gebruikte haar grote bek om de gevallen takken op de pakken en legde deze op een stapeltje neer. “Fran.” De Marowak wreef het bot tegen haar voorhoofd en legde het vlammende bot op het kampvuur, waardoor deze in brand vloog. De vlam was weliswaar in een wat… unieke kleur door het vuur van de Marowak, maar dat mocht de pret uiteraard niet drukken.

“Tevreden?” vroeg ze de man, duidelijk klaar met de situatie. Indi liet een enthosuiast kreetje horen, terwijl Barry op het punt stond het kampvuur uit te blazen, wat tijdig werd gestopt doordat Fran hem met haar bot op het hoofd sloeg.

Niet huilen, niet huilen.

Natuurlijk. Amélie keek om naar de Sobble, welke verdween door zijn eigen tranen. Uiteraard zorgde het gehuil ervoor dat de tranen haar in de ogen schoten en iedereen om hen heen ook in huilen uitbarstte. Bij Arceus, ze moest die Pokémon trainen en een einde maken aan het gehuil. Haar blauwe ogen volgden de richting van het geluid, waarna ze de natte pootafdrukjes op de grond zag, de enige manier waarop de Sobble zichtbaar was. Met een diepe zucht hield ze zijn Pokéball in zijn richting en beëindigde ze het gehuil door hem terug te laten keren.

“Opgelost,” concludeerde zij, haar armen over elkaar heen vouwende. De Mawile deed direct het zelfde, omhoog kijkend met een arrogantie welke die van Amélie overtrof. Indi leek ook in staat te zijn om iemand iets aan te doen, terwijl Mercy wat gedupeerd om zich heen keek, treurig dat hij nu zijn vriendje moest missen. Het maakte niet uit: niemand had zin in dat gejank en Amélie al helemaal niet. “Doe dat alsjeblieft niet meer,” waarschuwde ze Fran, welke even grijnsde. Waarom kon geen van haar Pokémon zich eens voorbeeldig gedragen?

Zijn nummer. Amélie had moeite om de glimlach op haar gezicht te houden toen hij erom vroeg, maar omdat ze wist dat ze hier nog wel iets uit kon halen, besloot ze het spelletje mee te spelen. “Uiteraard!” sprak ze met een lachje. “Hier, ik zet ‘m erin,” ging ze door, haar hand uithoudend zodat hij haar zijn holo caster kon geven. Ze pakte haar eigen ernaast en zette er Alaric’s nummer in, met Lu’s naam erboven. Kon iedereen lekker verward zijn. “There you go.” Ze gaf de Holo Caster terug aan de man die maar al te blij leek met het nummer van het rozeharige meisje.

‘Hier, voor jou,’ bedankte hij haar en hij overhandigde haar een Soothe Bell. Nou, dat kon nog eens nuttig zijn. Amélie schonk hem één laatste glimlach en besloot er nog een knipoog achteraan te gooien. “Dan spreek ik je nog wel,” loog ze zonder enige effort, voor ze zich omdraaide en weg liep. Wat zou het leuk zijn als hij Alaric belde en om Lu vroeg.