Er hing een onheilspellende sfeer in het kleine, schemerige parkje. Het was windstil. De meeste mensen sliepen al lang en breed en weldra zouden de eerste krieken van de ochtendzon al omhoog komen. Spencer was uitgeput. En kwaad. En uitgeput. Hij zat hier al drie uur en nog steeds was er niemand verschenen. Hij had al minstens een heel pakje sigaretten achterover geïnhaleerd en een paar voorbijgangers uitgescholden die te luidruchtig ademde. Hij had verwacht dat de persoon die hij hier zou moeten ontmoeten, wie dat ook wezen mocht, nu toch wel onderhand zou komen opdagen. Spencer keek op zijn horloge. Twintig over vier ‘s nachts. Die klootviool had hem laten zitten. Spencer leunde nijdig achterover tegen het bankje, zijn capuchon in die hij diep over zijn ogen had getrokken. Hij had verwacht dat na al het werk die hij had moeten verrichten om in gesprek te raken met iemand die, naar eigen zeggen, lid was van Team Zekrom, iemand te ontmoeten die in ieder geval punctueel zou zijn. Mooi niet dus. Drie uur zat hij hier al en het leek erop dat niemand ooit intentie had gehad hem te bezoeken. O, hij zou die vuile wezel eigenhandig wurgen als hij hem weer in handen kreeg. Met zijn stomme rotkop en zijn benedemaadse marihuana.
Een doodnormale jongen komt je kant op gelopen en vraagt met een brede glimlach of je wellicht interesse hebt om deel te zijn van iets groters, iets beters.
Zo ja.. Dan mag je een pakketje voor hem naar Floaroma Themepark brengen en hem morgen weer terug ontmoeten bij de fontein. Dan kunnen jullie het er nog wel eens over hebben... Als het pakketje opengemaakt wordt of onderschept wordt, dan kom je wel in grote problemen.
Laat weten hoe je hiermee omgaat en tag het betreffende teamlid na jouw post.
Spencer stond net op het punt om op te staan en de boel de boel te laten, toen er een figuur het schijnsel van een straatlantaarn in stapte en rustig op hem af kwam gewandeld. Hij plofte naast Spencer neer op de bank en keek hem aan met een grote grijns. “Nou, dat mocht tijd worden.” Snauwde Spencer kwaad. Als de jongen verbaasd was door de onvriendelijke opening, liet hij dat niet merken. Zijn glimlach werd alleen maar breder terwijl hij hem met niet al te veel woorden duidelijk vroeg of hij lid wilde worden van iets groters. Wat dat groters mocht zijn, wist Spencer wel. “Ik heb niet drie uur zitten wachten om je nee te verkopen.” Beet hij hem snijdend toe. “Zeg op, wat moet ik doen?”. Hij kreeg een pakketje in zijn handen geduwd met de opdracht die morgen naar Floroama Theme Park te brengen. Klonk eenvoudig genoeg, toch? Spencer verwachte wel dat er ergens een addertje onder het gras zat maar daar zei hij maar niets over. “Beschouw de opdracht als gedaan.” Zei hij enkel. Tja, je kon maar beter zo zelfverzekerd mogelijk overkomen.
