Tales of

Sinnoh

Hij rekte zich uit, draaide een keer goed met zijn schouder, voordat hij zijn jasje over zijn schouders heen gooide en de straat op stapte. Het was bijna avond en het maanlicht begon net over zijn kamer heen te schijnen. Hij keek omhoog en zuchtte zachtjes, hij was tot te laat bezig geweest en misschien was 't niet het slimste plan om nu weer op pad te gaan. Aan de andere kant nu had hij wel eindelijk rust, zonder dat andere aan hem gingen lopen of hij ze kon komen helpen. Op een of andere manier herkende men hem nog steeds als de zoon van, zelfs ondanks dat bekend was gemaakt dat hij niets meer met het bedrijf van zijn geadopteerde vader te maken had. Duncan krabde achter in zijn nek en keek op toen hij het bekende geklik van zijn Nincada hoorde. Beide pokémon, deze bug type en de Snorunt die zich verstopte achter zijn enkels, waren van origine uit Sinnoh, maar hij had ze uitgebroed vanuit een ei. Hierdoor was hun band best goed en hij zou ze nooit zomaar achter laten. Echter, moest hij wel zijn team gaan uitbreiden als ze verder op reis zouden gaan. De jongeman keek van links naar rechts, voordat hij de stad uit wandelde en in de richting van Route 203 ging. Een avondwandeling zou hem goed doen, eens zien wat hij zou vinden.

Zo te zien was het de Nincada die het snelste iets had gevonden, hij klikte met zijn scharen. Niet veel later leek ook Lumi het te hebben gevonden, aangezien de Snorunt op iets af rende. Duncan zuchtte zachtjes en sloeg af, om achter de kleine pokémon aan te lopen. Met zijn lange benen was hij een stukje sneller dan de pokémon, die het ook nog eens voor elkaar kreeg om te struikelen over iets. De jongeman zuchtte zachtjes en keek in het gras. In het maanlicht glinsterde er iets, maar hij kon zo snel niet zien wat het was. Lumi pakte het echter op en liet het trost, en beverig, aan hem zien. Duncan schudde zijn hoofd. "Laat dat liggen, Lumi. Dat is niet van ons," zei hij op een kalme toon en de Snorunt liet de Heart Scale met een verslange blik op de grond vallen. "Kom op, dan gaan we verder." Hij wenkte zijn pokémon om bij hem te komen, voordat hij zijn handen dieper in z'n zakken stak en verder wandelde.

Duncan laat 't liggen en loopt door

Kijk, dat was wat hij wilde hebben. De Dawn Stone glom in zijn grijze ogen en hij strekte zijn hand uit om de steen van de grond te rapen, toen opeens iets langs hem heen schoot en de steen onder zijn lange vingers vandaan griste. Duncan kneep zijn hand tot een vuist en zijn blik schoot naar de zwartrode pokémon die er vandoor ging. "Lumi! Gebruik Powder Snow, probeer 'm te bevriezen." Snauwde hij naar zijn Snorunt. De ruwe toon was niet gericht op zijn pokémon, ondanks dat deze nogal angstig naar hem keek voordat de losse sneeuw in de richting van de Nickit schoot. De kleine vos-achtige pokémon schoot onder de aanval door en rende verder. Hij bromde wat zachtjes en greep de Snorunt op, aangezien z'n Nincada nog op zijn schouder zat. Daarna zetten hij een sprint in achter de pokémon aan. De Nickit sprong er vandoor en probeerde een Quick Attack uit te voeren om weg te komen. "Lumi," zei Duncan snel en hij zetten in de voorbijgang de Snorunt op de grond, die nog een Powder Snow uitvoerde. Deze raakte wel en, met bijgekomen geluk, raakt de Nickit bevroren. "Nu, gebruik Double Team. Leid 'm af. Igris, probeerde de Dawn Stone te pakken." Oh ja, probleempje, die was nu natuurlijk ook bevroren. Dus hij moest hopen dat de Nickit lang genoeg, maar niet te lang bevroren zou blijven. De Nincada schoot direct naar voren toe, klaar om de steen te pakken zodra de vossen pokémon los kwam. Ondertussen was Lumi zichzelf aan het verdubbelen rond de bevroren Nickit. Het duurde niet al te lang voordat deze zich los wist te krijgen. "Sand-Attack," zei Duncan snel en de Nincada gooide direct wat zand in het gezicht van de vossen pokémon. Deze strompelde achteruit en liet daardoor de Dawn Stone vallen. "Nu, Lumi!" De Snorunt schoot naar voren toe en liet zich op de Dawn Stone vallen, om direct te begonnen te gloeien. Ze werd groter,  zweefde boven de grond en als een soort van geestje vloog ze omhoog. Duncan glimlachte, hier had hij op gehoopt. Lumi was geëvolueerd in Froslass! "Igris, kom terug." Zei hij rustig tegen de Nincada, die terug op zijn schouder klom. Lumi genoot eventjes van haar nieuwe lichaam, voordat haar ogen zich richtte op de Nickit. Het vossen pokémonetje was naar achter gelopen, zo te zien bang van wat er net gebeurd was. "Ga je gang, Lumi." Zei Duncan rustig en ze hief haar handen, een mond vormde zich rond de Nickit en met een ijzige koud viel de Ice Fang aanval dicht rond de Nickit. Deze jelpte eventjes en deed een poging om een Quick Attack aanval terug te doen, maar de pokémon ging dwars door de Froslass heen. Een glimlach verscheen op het gezicht van Duncan, heerlijk een ghost type pokémon. De Nickit draaide zich verbaast om en zijn nagels begonnen te gloeien, waarna een rode gloed over hem heen trok. Hone Claws. Wacht, dat zou betekenen... "Lu..!" wilde Duncan roepen, maar de Nickit dook al op de Froslass met de Beat Up aanval. Dat was super effectief en daarnaast versterkt door de Hone Claws aanval. "Damn," mompelde de jongeman eventjes. Hij wilde z'n Froslass een nieuw commando geven, maar de ice en ghost pokémon was al op de Nickit gedoken met een Headbutt aanval. Deze was niet snel genoeg om 't te ontwijken en rolde over de grond heen, om vervolgens er vandoor te rennen. Duncan zuchtte zachtjes en ging op zijn hurken zitten. "Goed gedaan, Lumi." Complimenteerde hij de Froslass. "Zullen we verder gaan?" vroeg hij daarna aan beide pokémon. Daarna stak hij zijn handen in zijn zakken en wandelde verder.

Duncan heeft de Dawn Stone 'opgepakt' en gebruikt xD

Duncan keek nog een keer achterover naar de plek waar ze net het gevecht uitgevoerd hadden, voordat zijn grijze ogen in de richting van de Froslass gingen. Nooit had hij verwacht dat hij op deze rank al een geëvolueerde pokémon zou hebben, maar ach. Voor de verandering was het geluk aan zijn zijde. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht, voordat hij de Froslass voor zich uitstuurde, voor het geval er nog een pokémon aan kwam zetten, terwijl de Nincada op zijn schouder zo blijven zitten. Nu moesten ze hard gaan trainen om die op het niveau te krijgen dat 'ie kon evoleuren. Dat was misschien nog wel hetgene waar hij het meest naar uitkeek. Duncan stak zijn handen diep in zijn zakken en floot zachtjes, terwijl hij verder over de route wandelde, afwachtend wat hem verder nog zou kunnen overkomen.