Tales of

Sinnoh

Sylvester stond met een kleine glimlach over een jongen heen gebogen, die hier met een vlindernetje waarschijnlijk op Kricketots of andere downright ugliness aan het jagen was, de simpleton. "You know where there's much more interesting Pokémon to be found, boy?" vroeg hij op een honingzoete toon, zijn ogen vriendelijk toegeknepen. Tussen drie vingers pakte hij de Pokéball vervolgens uit de handen van de jongen in een elegant beweginkje, in eerste instantie de indruk wekkend alsof hij 'm geïnteresseerd wilde bekijken. "Way over there!" Hij zette zijn hele gewicht in de worp bij het wegsmijten van de Ball, nadat hij het in het uiteinde had geplaatst van de ballenwerper - zo eentje die normaal gesproken werd gebruikt bij het gooien van hondenballen. Met een rotvaart kwam de Pokéball heel wat meters verderop terecht. Er klonk een zacht plonsgeluidje in de verte, een moment stilte, gejengel, vluchtige pasjes door het gras - in die precieze volgorde. Terwijl Vuitton zich om zijn enkels krulde, nam Sylvester een slokje cognac uit een heupfles en keek toe hoe de jongen krijsend in de richting rende waar zijn Pokéball ergens terecht was gekomen. Ach peoples, het was niet het einde van de wereld. Hij had de Route gewoon even voor zichzelf nodig vandaag. Hij hoopte vooral dat geluk aan zijn zijde stond om een Growlithe tegen te komen. "Time to move our feet, Vuitton," haalde hij de Zigzagoon aan. Ondanks dat het beest alle kanten op schoot had hij hem nodig voor zijn pick-up ability.

Wat stond daar allemaal te epibreren in de verte? Aw yiss. Maar uit die overweldigende groep Growlithe kwam een doodnormaal beest zijn kant op getrippeld. Sylvester zette een hand tegen zijn heup en keek roerloos op het beest neer, afkeurend. Hij moest een superdeluxe exemplaar uit de roedel weten te lokken. Hij zou niet de naam Krueger dragen als hij het niet in zich had om een probleem vanuit een andere hoek te benaderen om verSnomme te krijgen wat hij wilde. Vanonder zijn bontmantel zond hij zijn Ditto uit diens Pokéball. "Jean-Pierre," haalde hij de Ditto onmiddellijk aan terwijl hij welgeteld zijn vierde sigaret van deze morgen opstak. "Transform." Voor even lichtte de Ditto op voordat het zijn cellen reconstrueerde en er een schamelere versie van een Growlithe voor in de plaats stond, die de echte Growlithe met een onnozele glimlach aanstaarde. Kijk nou, hij had nooit gedacht de dag mee te maken dat de onheilige dump van een van de pink elephants on parade zich toch nog een beetje useful wist te maken. Insert joyful gospel here. "Separate one pup at a time. Act playful. Please, try to find me a special one. And for Arceus' sake, don't ruin it! Vuitton, follow in Jean-Pierre's rear and don't do anything until I say so. Now -" Eén hand ging in een hooghartige haal door zijn tweetonige haar en zijn andere hand, die even halt hield bij zijn mond om zijn sigarettenhouder tussen zijn tanden te klemmen, schoof een dure zonnebril over zijn neusbrug. In een achteloze verticale worp forceerde Sylvester zijn Starly vervolgens uit zijn bal. Fronsend vonden zijn ogen het klapwiekende beest tegen het felle luchtruim. "You -," want hij was zijn vorige mislukking nog niet vergeten. "You are going to patrol from above. Herd the pack back to me if it tries to flee." Hij commandeerde zijn Furfrou om hetzelfde te doen, maar dan vanaf de andere kant vanaf een heuveltje, waar Pompadour het overzicht kon houden over de hele groep. De man kon het niet laten om zacht in zijn bontkraag te gniffelen. Puppies herden. Streep maar af van de bucket-list. Maar dit kon hij hoe dan ook gebruiken als een gunstig moment: ze moesten samen leren te werken als een team en dat kwam vandaag mooi uit. Van zijn Pokémon dwaalde zijn blik af naar de enkele Growlithe die daar enkele meters van hem verwijderd nog steeds stond. Geërgerd haalde Syl de sigaret van zijn lippen af om met zijn tong te klakken en zijn ogen ten hemel te slaan. "Oh away with you, matte palette. Vite vite!" sneerde hij, de zweep die hij bij zich droeg met een paar waarschuwende patsen strak rukkend tussen zijn handen ter waarschuwing. Niet goed genoeg, chérie - never will be, never gonna be.

strategy erin gehouden voor teamwork's sake

Er kwam iets vanuit de groep Growlithe aan gelopen, maar het was - wat was het juiste woord? Mismaakt. Hondslelijk. 4 out of 10. Het leek wel een natte wokkel. Wat was dat voor cringy manoeuvre. En was dat verf? Nasty. Het beest had nog niet eens de basisnorm om zichzelf schoon te houden. Nee, daar ging hij geen kostbare bal aan verspillen. "Zénith, one Wing Attack, please," commandeerde Syl met een achteloze wuif van zijn hand. De man had zijn hoofd weggedraaid en schonk er al niet eens meer een blik aan. In een scherpe duik liet de Starly zich naar beneden storten en joeg de Growlithe met een aanval van zijn klappende vleugels weg. Er was geen plaats voor ordinaire wanschepsels in zijn kit aan Pokémon. Hij liet zichzelf nog liever de slijmerige monchou-punten van zijn moeder voorschotelen. Als er niet gauw eentje uit de roedel kwam gehuppeld die over flair met de hoofdletter F beschikte, zou hij zijn kans maar nemen met een doorsnee wannabe en mokkend een potje stress eten in zijn krappe auto. Iets was nog altijd beter dan niets.

Een roedel. Eén grote samengedromde roedel van die schijtbeesten, genoeg mogelijkheden dat er érgens daartussen een speciaal variant rondscharrelde - en waar komt Jean-Pierre mee aan? Met alweer zo'n lijzig, ordinair mormel. Geen aparte kleuren die eruit sprongen, geen uniek vachtpatroon om de show mee te stelen. Sylvester was het niet gewend dat hij niet kreeg wat hij wilde; hij kreeg altijd wat hij wilde. En zo niet op de normale gang van zaken, dan wel door middel van geweld, van doordrammen, manipuleren en afpersen. Maar chances werkten zo niet. Hij wist dat dat precies de reden was waarom zijn stiefbroer Flemont het casino van zijn vader over zou nemen, en niet hij. Die woedende gedachte erbij was al teveel olie op het vuur. "Vuitton, Lick attack!" schreeuwde hij commanderend, met de stok van zijn zweep rigoreus wijzend op zijn Zigzagoon, die achter de getransformeerde Ditto vandaan sprong die als afleidingsmanoeuvre had gediend. Gelukkig hoefde hij bij deze aanval geen tweede chances te nemen en verstijfde de Growlithe op zijn plek na het contact met de grote tong. "You -" Hij wees naar de Ditto - "Come here." - en daarna op de grond voor hem, met een onaangename glimlach die zich beverig op zijn lippen probeerde te stabiliseren. De zwart-witharige man kon er niets tegen doen. Zijn onregelmatige ademhaling werd zwaarder, met een zachte fluittoon zoals hij een poging deed het via zijn neusgaten te regulieren. Eén van zijn gehandschoende handen plaatste zich over zijn gezicht, ging daarna woelend door zijn haargrens, misschien in een laatste poging zijn kalmte te bewaren. Maar hij kon het niet. Voor hij het zelf goed en wel door had, had hij al één - twee - drie keer uitgehaald en galmde het klappende geluid van de zweep nog kilometers verder na. De zomen van zijn bontmantel drapeerden zich langs zijn schouders terwijl hij zijn dunne gestalte over de in elkaar gedoken Ditto heen boog. "Do you really want to go down that road with me?" vroeg hij zacht. Dat waren de enige woorden die hij aan het ondeugd verspilde voor hij de Ditto terug in zijn bal zond, en die vervolgens in de schaduw van een boom trapte. Uit de weg en uit het zicht. Gracieuzer dan hoorde na zo'n handeling draaide Sylvester zich om, de lokken uit zijn gezicht strijkend. De focus moest immers gelegd worden op wat eraan toe deed. Tot zijn ongenoegen zag hij dat de Growlithe zich ondertussen af en toe wist te verzetten tegen de verlamming en Vuitton al trachtte te flamberen met een Ember. "Do a Snarl, you idiot!" Arceus. Kon dat beest op z'n minst niet even voor zichzelf denken? "Zénith, Growl!" snauwde hij naar de Starly boven zijn hoofd. Het was tenminste nog een schrale troost dat hij voorheen hun posities had bepaald. "Back to you, Vuitton. Follow up with a Sand Attack!" De Growlithe deelde nog snel een Bite uit terwijl de Zigzagoon zich vluchtig omdraaide en zand tussen zijn poten naar achteren spitte. De Pokémon draaide grommend zijn kop weg, zijn ogen stijf dichtgeknepen tegen het vuil dat erin terecht kwam. Na een aantal keer zich te hebben uitgeschud, voerde hij een Leer uit. Dat was het teken dat de Growlithe gauw over zou gaan op een nieuwe aanval die wel of niet doel zou treffen. Sylvester gokte van niet; het beest was zowel paralyzed als dat het een verminderde nauwkeurigheid had, maar hij wachtte niet af om te kijken of hij gelijk had. "Now, Zénith: finish it with a Wing Attack!" beviel hij de Starly, die scherp omlaag dook. Zonder echt na te gaan of de aanval wel doel trof, kwam hij al in star tempo op de Growlithe afgebeend en smeet een Pokéball naar diens kop. Hij verspilde geen kostbare seconde meer. So done for the day. Hij wilde de pup, hoe doodnormaal en geestdodend ook, meenemen in zijn krappe autootje, afkoelen met airco en wat modemagazines, en misschien nog even een halfuur d'rbij vergooien met het overdenken van zijn leven.

De ongelukkige Growlithe kreeg een beproeving van de tactiek die hij in had gezet - maar zeer zeker niet dankzij Jean-Pierre. Sylvester had zo'n viesroze vermoeden dat hij de Ditto voorlopig even niet meer wilde zien, of hij zou anderzijds een acute bitch fit krijgen. Zénith klapwiekte nog boven hem en Pompadour bestudeerde haar trainer aandachtig, maar hij had nu geen oog voor ze. Zijn blik fixeerde zich op de Pokéball die na een aantal keer ronddraaien roerloos in het gras bleef liggen. Er lag echter geen vreugde in zijn lila kleurige ogen; er blikkerde een harde glans over zijn irissen, als bliksemschichten tegen een onheilspellende paarse hemel. De drank klokte tegen de stalen wanden van de heupfles toen hij deze aan zijn mond zette en zijn hoofd naar achteren wierp. Binnen een paar passen verwijderde hij vervolgens de afstand tussen hem en zijn nieuwste aanwinst in de Ball. De man staarde er een tijd op neer, oordelend, een hand tegen een elleboog gezet en zowel zijn mini-reservoire cognac als zijn sigaret tussen een aantal vrije vingers geklemd. Nijdig klakte Syl met zijn tong. Deze Growlithe zou ongetwijfeld enorm zijn best moeten doen om hem te pleasen, zijn gebrek aan voor Sylvester speciale details goed te maken. En helaas voor de Growlithe waren dat er nogal wat.