The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Gewapend met een zaklamp en een zeer, zeer intimiderende bodyguard, was ze Ravaged Path in gelopen. Haar Scraggy, totaal niet intimiderend dus, liep met haar mee, zijn handjes af en toe tegen muren en stenen drukkend om te kijken of hij ze weggeduwd kreeg. Maar no such luck, zo sterk was de Pokémon niet. Nog niet althans, wat niet was, kon altijd nog komen. Een Zubat schoot achter een steen weg, geschrokken fladderend en schreeuwend. Dit leek de dag van haar Scraggy te maken, wie al springend en stuiterend weer haar kant op kwam. Met een zuchtje leunde ze naar voren en gaf ze de Pokémon een aai over de bol. "Goed gedaan jongen, het pad weer wat veiliger gemaakt," merkte ze op met een glimlachje, waarna ze de zaklamp weer voorwaarts richtte en verder liep. Hij had dat totaal niet, maar liet de Pokémon maar denken dat hij het goed gedaan had.
Aiko had het één en ander gehoord over een soort grot dat uitliep tot een groot meer. Tot haar spijt was ze het pad dan ook gevolgd. De gang waar ze doorheen liep was small en uit alle hoeken hoorde ze geluiden die haar elke keer weer een hartverzakking gaven. Nile liep naast haar en hield een klein stukje stof van haar panty vast, zodat ze elkaar niet zouden verliezen. Ze was blij dat ze hier niet helemaal in haar eentje liep anders was ze zeker weten verdwaald geraakt en misschien nog wel een hardstilstand gekregen ook. Ze zuchtte om de paar seconden en elke keer keek Nile haar met medelijden aan. Gelukkig leek hij niet echt bang te zijn. "Ik hoop maar dat dit meer het waard is en we blijven daar ook gelijk overnachten Nile." Zei ze op een geïrriteerde manier. Ze wist dat het niet zijn idee was, het was haar idee geweest en de enige die ze de schuld kon geven was haarzelf. Opnieuw zuchtte ze. Ze was blij dat ze in haar rugzak een soort tent had meegenomen en nog een half stokbroodje met een flesje water als eten voor de avond. Tot haar verbazing hoorde ze voetstappen. Lichtelijk begon ze in paniek te raken en Nile sprong als het ware voor haar om Aiko in bescherming te nemen. Ze waren abrupt gestopt met lopen en langzaam maar zeker zag ze een fel licht hun kant op komen. Ze zuchtte van opluchting. "Oh my Arceus. Ik dacht even dat het gedaan was met me." Grinnikte ze toen ze een meisje zag van ongeveer haar leeftijd. Haar hart zat nog steeds als een gek te kloppen en ze merkte ook dat ze knikkende knieën had.
The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Toen ze stemmen vanuit de verte hoorde, hield Lyra nog eventjes halt, nieuwsgierig maar toch ook een klein beetje behoedzaam. Het bleef immers toch een beetje een donker eng hol. Maar ze had er al het vertrouwen in dat er geen rare mensen hier rondliepen. Zij liep hier immers al. Ze grinnikte kort om haar eigen grapje waarna ze doorliep, vol goede moed. Gibson bleef naast haar lopen, zich van geen kwaad noch angst bewust. Wat zou het toch fijn zijn om een Pokémon te zijn, bedacht ze zich intern. Ze hoorde wat geschuivel in de verte en richtte haar zaklamp voorwaarts. Ze zag een paarsharig meisje en haar Pokémon, wie beschermend voor haar stond. Oh oh, had ze ze laten schrikken? Ze glimlachte wat onschuldig en stak haar hand op toen het meisje begon te vertellen dat ze dacht dat het gedaan was. "Nee hoor! Goed volk!" riep ze terug met een grijnsje, "Gibson en ik hebben je hopelijk niet al te erg laten schrikken?"
![[Aiko] Look for the light BogusIncredibleBass-size_restricted](https://thumbs.gfycat.com/BogusIncredibleBass-size_restricted.gif)
