Het had voor zijn doen eigenlijk wel lang geduurd, maar hier was hij dan eindelijk: in Flaoroma Themepark. Een jongensachtige grijns verspreidde zich om zijn lippen terwijl hij naar de verschillende attracties keek en Armor rolde met zijn ogen toen hij zag hoe blij Elijah werd van het aanzicht van het pretpark. ”Zullen we eerst maar een snack gaan halen?” Zonder op antwoord te wachten, schoot Elijah er al vandoor en Armor, die makkelijk wat hoger kon zweven en precies kon zien waar zijn trainer naartoe ging, achtervolgde de man zonder problemen. Elijah was nog net niet aan het huppelen toen hij een kraampje met suikerspinnen zag. Hij kocht meteen het grootste exemplaar dat ze hadden en niet veel later was hij tussen de menigte aan het lopen terwijl hij zijn suikerspin, die door de stevige wind dat er stond, bijna van het stokje geblazen werd. ”Oké, Armor, ik denk dat je bij deze attractie wel… oh nee!” De wind blies een beetje te hard en het roze spul werd van het stokje gerukt, waarna het met een noodvaart naar achteren vloog. Elijah draaide zich om en deed een redelijk komische poging om het terug te vangen, maar het had blijkbaar al een nieuwe eigenaar gevonden. Het gezicht van een meisje. Elijah hoorde Armor licht grinniken en hijzelf bracht zijn hand ongemakkelijk naar zijn nek. Als hij nu geen preek ging krijgen, dan wist hij het ook niet meer. Ietwat onbeholpen deed hij een paar stappen naar voren om duidelijk te maken dat hij de schuldige was en hij keek naar het roze-achtige spul, hopend dat het niet in haar haren vast zou blijven plakken. Dat zou namelijk best pijn doen om het eruit te halen. ”Sorry,” bracht hij zachtjes uit, hopend dat hij nu geen woedeaanval over zich heen zou krijgen.
The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Ze had Gibson een paar Cheri berries op een stokje gegeven, één van zijn favoriete snacks. Voor zichzelf had ze voor nu niks gehaald. Ze wilde nog een aantal attracties in en dus had ze besloten dat ze haar maag enigszins leeg ging houden. Zij ging niet kotsend boven een prullenbak hangen, thank you very much. Maar het lot had besloten dat het anders diende te gaan en als het lot dat wilde, dan was het zo. Want plotseling klapte een roze, plakkerige massa haar gezicht in. Ze slaakte eventjes een kreetje en bleef met haar handen hangend in de lucht staan, waarna ze toch de fluffy, plakkerige massa pakte en het gros van haar gezicht losmaakte. Een vliegende suikerspin? Voor een moment vroeg ze zich nog af of het een Swirlix was, maar nee, doodgewone suikerspin. Met een zuchtje deponeerde ze de suikerspin in de prullenbak en begon ze met een zakdoekje de rest van haar gezicht te poetsen. Misschien dat ze nog ergens water kon halen... Suiker loste op in water toch? Kijken wie het gedaan had, was prio twee. Eerst haar gezicht en haren redden.
De vrouw had hem nog niet eens opgemerkt, zo erg was ze bezig met het spul uit haar gezicht te krijgen. Armor zweefde langs Elijah en Elijah kon horen dat de Pokémon aan het lachen was. Elijah wierp hem dan ook een geërgerde blik toe en kwam weer dichterbij, het naar zijn idee deze keer echt wel duidelijk makend dat hij de dader was. ”Sorry voor die suikerspin,” zei hij, nu ietsje harder. ”Ik geloof dat ik daar verderop een cabine met toiletten heb gezien. Misschien kun je je daar even opfrissen?” Hij pakte snel een stukje suikerspin vast dat in haar haren dreigde te gaan en trok het van haar gezicht weg. Hij merkte door die handeling op dat het best wel een knappe jongedame was wat voor hem stond, wat dit alleen nog maar tien keer erger maakte. Jeetje, wat moest hij overkomen als een hufter. Het was een ongelukje, maar dan nog. ”Ik kan je misschien ook wel even mee helpen?” stelde hij voor, een paar seconden voordat hij zich besefte hoe dié opmerking over moest komen. Het schaamrood steeg naar zijn wangen en hij kuchte even in zijn gesloten vuist. ”Ik bedoel als er eventueel iets in je haar zit dat je er niet uit krijgt,” mompelde hij snel daarna, wat niet veel beter klonk. Hij legde zijn hand over zijn achterhoofd en wreef erover. Armor rolde inmiddels met zijn ogen en keek de andere kant op.
The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Wow, het beloofde wel weer een wilde dag te worden. Terwijl ze probeerde de plak uit haar gezicht te halen, benaderde een blonde jongeman haar, meteen vol excuses. Ze keek op, één oog nog half gesloten tegen het gesuikerde geweld wat haar gezicht aangevallen had en lachte naar hem. "Ah, jij bent degene die me aangevallen heeft," merkte ze op, "ik moet zeggen, er zijn betere manieren om een meisje te versieren hoor." Beetje plagen moest kunnen, zeker nadat je iemand een suikerspin in de bakkes geworpen had. Voorzichtig wist ze een pluk haar los te trekken van de rest en rolde ze deze een beetje in haar vingers. Alles plakte. Yuck. Gibson keek haar met grote ogen aan, de Cheri berries nog half uit z'n mond stekend. Zijn gezicht zat ook onder de plak, aangezien hij zo slordig gegeten had. Maar dat was normale plak. "Ik denk dat ik eventjes inderdaad naar de toiletten ga, maar ik zal het eerst even zelf proberen voordat je nog meer dames laat schrikken," lachte ze hardop, waarna ze alvast in de richting van het toilet gebouw begon te lopen. Gelukkig zat het niet op haar kleren. Arceus above, dat was een groter probleem geweest.
Elijah onderdrukte de neiging om zijn adem opgelucht uit te blazen toen hij zag dat het meisje er niet boos om was. ”Tja, stiekem wilde ik gewoon een gesprek met je hebben en wist ik niet hoe,” zei hij grappend, al was dit niet echt wat hij gewild had. Ten eerste was zijn suikerspin nu weg en ten tweede… ten tweede was dit eigenlijk nog best wel oké. Ze vatte het niet verkeerd op, maakte er grapjes over en ze leek zelfs wel een interessant persoon te zijn. Een lachje kroop om zijn lippen toen ze aangaf dat ze het er eerst zelf uit wilde proberen te krijgen en hij gaf een knikje naar haar. ”Roep me maar als het niet lukt,” zei hij tegen haar, haar volgend naar de toiletgebouwen. ”Ik trotseer de boze blikken van het vrouwelijke geslacht wel als het zou moeten.” Hij schonk haar een knipoogje en sloeg zijn armen over elkaar heen, waarna hij voor de ingang van de vrouwentoiletten ging staan. Het duurde niet lang eer dat hij zichzelf subtiel begon te amuseren met te zien wie er allemaal in en uit het gebouw liep. Armor, die heus wel in de gaten had wat zijn trainer aan het doen was, rolde geërgerd met zijn ogen en vroeg zich af of ze het meisje niet gewoon achter konden laten en weg konden gaan. ”Nou, nou, Armor,” zei Elijah op een berispende toon. ”Zo vind je nooit een leuk vrouwtje voor jezelf, hoor.” Armor’s blik gaf al aan dat dat echt het laatste was waar hij op dit moment aan dacht en Elijah grinnikte en wendde zijn blik weer af, zijn armen over elkaar geslagen en zijn rug naar het toiletgebouw gericht. Ze zou zo wel uit het gebouw komen, zeker?
