Tales of

Sinnoh

Te midden van felgekleurde flitsende lichtjes links en rechts in een vrolijk, ritmisch tempo en attracties die bezoekers zwierend op stalen armen op en neer droegen, zat een flamboyant figuur. Helemaal uitgedost in het zwart-wit en een lange, weelderige bontjas. Daaronder droeg hij een elegant pak, en het was misschien alleen om die reden dat hij niet benaderd werd alsof hij onderdeel uitmaakte van een of ander animatieteam van het park zelf. Er waren allerlei mensen die hier vandaag heen waren gedromd voor een leuk uitje. Moeders die kinderwagens duwden met een vader in hun kielzog, die een ouder broertje aan de ene hand en een ballon in de andere droegen. Groepjes vrienden en stelletjes die hand in hand liepen. Maar hij? Hij was hier zeer zeker niet voor het vertier en het vermaak. De man zat op de stenen rand van een wensfonteintje, zo eentje waarvan de bodem bezaaid was met blinkende muntjes die bezoekers erin pingelden om de een of andere onzinnige reden. Zijn ene been was over het andere geslagen en, loerend door roodgetinte glazen van een zonnebril, scande hij de menigte naar open tassen, opbollingen in achterzakken en de klanten die lang bij eettentjes stonden voor een grote bestelling. Dit was niet zijn natuurlijke habitat. Er hing een ziekmakende walm van popcorn, suikerspinnen en allerlei etenswaar afkomstig uit zelfs andere regio's in de lucht, die niet bepaald positief bijdroeg aan zijn huidige humeur. Een hand gehuld in een roodlederen handschoen bracht zo nu en dan een sigarettenhouder naar zijn mond, lichtelijk bevend.

Seriously - hij werd met de dag meer gespannen, onderworpen aan de harde realiteit dat hij langzaam maar zeker aan het worden was wat hij haatte: een.. een peasant. 'Dat' volk. Op je stoffige schrale kruis op je elektrisch fietsje voorbij nyoomen om de kinderen op tijd naar school te brengen. Boodschappen doen in een grote ongezellige stalen box en Betty vlak voor de kassa's noodzakelijk het vriesschap in taekwondoën om de laatste beschimmelde banaan te kunnen bemachtigen. Het moeten doen met cheapass klontermascara zodat je met dikke heavy spinnenpoten op je oogleden rond je heen tastte naar die lang-uit-de-mode-maar-kan-er-mee-door skinny jeans met 50% discount. Hell, hij had dit slappe excuus voor een middelmatige trekpleister zelfs binnen moeten glippen omdat hij het toegangskaartje niet eens had kunnen betalen. En dit? Wat denk je? Zijn laatste peuk!
Zwaar ademend krasten zijn vingers over de stof aan de binnenkant van zijn zak - hij smakte zijn droge, schrale lippen tussen het klapperen van zijn tanden door enkele keren op elkaar, terwijl zijn tong ongecontroleerd onhoorbare woorden siste in een reeks gefluister dat niet tot zijn stembanden leek toe te behoren. Het luide gepraat en gelach om hem heen kwam maar dof binnen en werd makkelijk overstemd door het losbarstende gedonder in zijn schedel. Het - het was zover. Al sinds het moment dat hij op was gestaan deze morgen, borrelde er iets onder de oppervlakte, een beving die uit zou monden tot iets.. catastrofaals. Het was in ieder geval niets goeds. En Mon Dieu, waren dat nu tranen die in zijn ogen prikten? Chin up, queen. Mind the make-up.

Verrast inhaleerde Sylvester de zoete geur, opeens opgeschrikt uit zijn ellendige gedachtegang doordat Jean-Pierre, zijn Ditto, hem zachtjes tegen een hand stootte. Of liever gezegd; de Ditto vermomd als een Magikarp. Ja: hij had het de opdracht gegeven om onopgemerkt muntjes op te vissen uit de fontein op het grote centrale plein, en, ja - het had hem de grootste moeite gekost daarbij zijn trots in te moeten slikken. Maar nu hij het kleine stapeltje op de rand zag glimmen in de zon, schemerde er een klein, beverig glimlachje door en voelde hij een warm gevoel van opluchting opwellen in zijn maag. "Grand." Zijn normaal snobistische stem klonk nu een beetje gebroken en kleintjes. De glimlach stond nog op zijn gezicht terwijl hij de rug van zijn hand een keer (voorzichtig voor de eyeliner!) snuivend langs zijn ogen haalde. Het was misschien de eerste keer dat hij het ding niet uitkafferde voor de verandering. Hij was gewoon zo blij. Hij was te druk bezig van zijn triomf-momentje te genieten dat hij daarbij niet merkte dat hij werd benaderd.

- Lyra Estrella

Gelukkig waren mogelijk zichtbare sporen van zijn ellendigheid niet te zien door zijn zonnebril. Hij was maar net klaar met een pink achter zijn glazen te halen toen hij dichtbij een heldere stem hoorde. Er meteen van uitgaande dat het weer zo'n bemoeiziek kind was dat graag aan de drie staarten aan de achterkant van zijn bontjas bungeejumpte of hem van dichtbij snotproducerend kwam bewonderen, wierp Sylvester zich bijna territoriaal over het stapeltje muntjes heen. Daarbij scheurde hij zijn nijdige blik geen seconde van de persoon voor hem af, hoewel dat misschien vooral te zien was aan de trek om zijn mond en de frons tussen zijn geëpileerde wenkbrauwen. Onder zijn bont schraapte zijn hand over de rand om de munten subtiel in een zak te schuiven. Langzaam rechtte hij zich weer. Zijn ene been sloeg zich zoals gewoonlijk over het andere. Zijn sigarettenhouder tussen twee vingers omhooggehouden, en zijn andere hand zijn hooghartig opgeheven kin ondersteunend. Een glimmend zwart-wit schoeisel, dat wel iets weg had van tapdansschoenen, roteerde gestadig in kleine cirkeltjes boven de grond. In houdinkje spijkerbroekmoeder met kort pittig kapsel die Jason aan de rand van het schoolplein eventjes zijn agressie liet uiten voordat ze hem krijsend terug commandeerde, omdat ze Golden Girls absoluut niet wilde missen. Schamperend gniffelde hij even, zijn mondhoeken geamuseerd opgetrokken, al dan niet bepaald op een vriendelijke manier. "Honey -" Een gedecideerde tik van een vinger ontdeed zijn sigaret van de as. "Do I look like I have anything to wish for?" Zo, effe judgen hoor. Hij nam eens even lekker een uitgebreid momentje om zijn blik van top tot teen over deze meid heen te laten glijden, dat was immers een van de main redenen waarom hij vaak een designer zonnebril over zijn neus schoof. Mensen kijken.

Ze was uitgedost alsof ze de galaxy zelve was, dat - hij gaf het niet graag toe - ze goed kon hebben. Maar zonder heel noodzakelijk toezicht van een ouder in het park. Hoe oud was ze anyway? Dat betekende dat ze wel het geld had om binnen te kunnen komen. Right? Right. Interessant. Achter de glazen van zijn bril werd zijn aandacht getrokken door een ding dat zich achter haar benen verstopte. Gadverdamme, wat was dat voor verticaal platgeslagen Pokémon? Het leek wel een uitgelebberde zak winterpenen. Deerlin' please, daar wilde je toch nog niet eens dood mee gevonden worden. Niets vergeleken met zijn beauties. Opeens stormde er een Galarian Zigzagoon uit de schaduw van achter Sylvesters benen, met bolle, uitpuilende ogen die ieder een kant opstonden als die van een opgefokte chihuahua.
"Vuitton -" deed hij nog een poging de Zigzagoon met een ruk terug te halen aan de ketting waaraan hij lag vastgebonden. Agressief grauwend sprong het beest wild op naar de zak Pokémonsnoepjes in de handen van het meisje. Zodra de Ditto door had wat er gaande was, wilde hij uiteraard ook. Er volgde een hoop gespetter, een waas van wit, zwart en oranje - en voor hij het goed en wel doorhad, flopte er een nep-Magikarp op zijn schoot en kletterde er een ijskoude flats over zijn zipper-area. Verschrikt schoot Sylvester overeind, waarbij hij zich haast verslikte in een mengeling van uit schrik diep geïnhaleerde rook en zijn eigen speeksel. Zwaar ademend haalde hij zijn bevende armen iets omhoog om het afschuwelijke resultaat beneden te bekijken. Het leek wel alsof hij in zijn dure, dure broek gezeken had. Uit alle macht probeerde hij naar woorden te zoeken, maar hij wist zich totaal geen raad met zijn emoties. Ze gingen verloren op weg naar zijn keel en kwamen in zielige, sputterende geluidjes over zijn lippen. Met een ruk hief hij zijn hoofd op naar de snotmeid voor hem. "Y-you imbecile!" wist hij er uiteindelijk snerend uit te gooien.

Gepikeerd staarde Sylvester haar aan, zijn gespreide handen in een wijzend gebaar zijn gulp centrerend zodat ze nog eens extra goed het resultaat kon bekijken van wat ze had aangericht. Bish-arp, look. Jij gedaan. Maar er kwam geen ontzetting, geen duizendmaal excuses, niet eens plaatsvervangende schaamte. Nee: de meid met haar astronomisch Charlie's Angels pakje en zes keer half-vervelde Pokémon, spleet haar egocentrische lippen van elkaar en slaakte.. een gegiechel. Jawel. Ze giechelde. Gingen we hem uitlachen? Hém? Terwijl zij erbij liep alsof ze uit het waarzeggerstentje even verderop was komen banjeren? Zijn lippen persten zich woedend op elkaar, zijn ogen achter de zonnebril vervaarlijk verwijdend. Go ahead - laugh if you must. Maar hij kon haar verzekeren dat het de allerlaatste keer zou zijn dat ze het bij hem flikte. Het water dat zijn schoenen was binnengesijpeld liet zijn sokken hoorbaar klotsen en de muntjes in zijn zakken rammelden als in de maat van een oorlogsdrum terwijl hij, zonder iets te zeggen, zonder ook maar woorden vuil te maken aan zijn drift, in kordate snelloop-pas recht op haar af kwam gebeend. Eén arm sloeg wild de zoom van zijn bontjas naar achteren om al naar de opgerolde zweep aan zijn gesp te kunnen reiken. Het kon hem niet schelen hoe halfgaar hij er mogelijk bij liep, dat hij zijn druipkruis even voor het oog van het hele pretpark showde bij het terugslaan van zijn bontjas. Oh chèrie, hij had op dit moment zeer zeker iets te wensen, en geen zorgen - hij zou er hoogstpersoonlijk voor zorgen om de wens om haar te disciplineren in vervulling te laten gaan.

Als een hond die een kleine tik tegen zijn dij kreeg en totaal uit zijn fixatie werd gehaald, stokte hij in zijn pas toen hem opeens iets voor zijn neus werd gehouden. Het was alsof hij abrupt vergeten was waar hij zich zo op gericht had. Hij knipperde even beduusd met zijn ogen. Een picnick-kleed? "G-give me that!" bitste hij met een vlasrode kleur op zijn wangen, het doek daarmee uit haar handen snaaiend. Ze mocht echt van geluk spreken deze keer. "Just-" Hij hief in een ruk zijn hand op bij het horen van haar veel te vriendelijke woorden en maakte een gemoffeld geluid, bij wijze van dat ze haar opmerkingen maar beter voor haar kon houden. Een beetje schuchter, omdat hij niet echt wist wat voor houding hij zich aan moest nemen, klikte Syl iets los van zijn riem. Geen zweep deze keer, maar een Pokéball waar hij een Starly uit tevoorschijn haalde. Het grote kleed drapeerde hij als een soort afschermluifel langs zijn broek heen. De Starly, die hem achter het doek vragend aankeek, gaf hij zacht de opdracht om met zijn vleugels te klapwieken. Een soort zelfgeïmproviseerde propeller, slash ventilator, op de area des cringe in de hoop dat het zo sneller opdroogde. "Thank you," murmelde Sylvester stilletjes voor zich uit, zonder het meisje aan te kijken. Zijn oren waren nog rood en hij hield zijn aandacht stug bij zijn gevederde föhn. Het ging duidelijk met de grootste moeite. Het was wellicht de eerste keer, op zijn moeder na, dat iemand hem hier in Sinnoh met oprechte vriendelijkheid behandelde.