Tales of

Sinnoh

Hij was naar Eterna City afgereisd, omdat hem was gevraagd of hij de professor wilde ondersteunen. Natuurlijk wilde hij dat. Hij kon er van leren en elk onderzoek die met pokémon te maken hadden hielp hij graag aan mee. Aangezien het dus een paar dagen om professor Caleb zijn onderzoek draaide had hij Sem en Essy thuis gelaten. Hij had wel zijn Electabuzz en Krabby mee. De pokémon waren uit hun pokéballs en scharrelden naast hem mee. Elec en Queen konden heel goed met elkaar, maar het kon ook ineens omslaan. Ze waren beiden impulsief, maar Queen nog een tandje erger. Hij moest haar altijd in de gaten houden. Ze had haar gebruiksaanwijzing, maar dat vond hij alleen maar leuk. Zolang ze Elec maar niet nat maakte, ging het vaak wel goed. Dan mokte hij soms alleen maar wat tegen haar. Als ze hem nat maakte dan was dat wel anders, dan kon hij echt boos worden. Hij keek even naar zijn pokémon, zoals ze met hem mee liepen. Hij had toch maar geluk, dat hij dit zo allemaal nog mee mocht maken. Hij was gevraagd om de professor te ondersteunen op reis naar Mt. Coronet Peak. Een zware reis, maar hij hield wel van een avontuur op zijn tijd. Voor het lab stond hij even stil. Toen ging hij naar binnen. Professor Caleb stond wat van zijn spullen te sorteren. “Goedendag professor Caleb.” Groette hij hem.

[@Scarlet Lockwood]

Hij keek op toen er nog iemand binnen kwam. Hij herkende haar, het was Scarlet. Eén van de zusjes die hij al een keer eerder tegen was gekomen. Toen Hazel haar Starly was geëvolueerd in een Staravia. Dat was al een hele poos terug. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. “Ah Scarlet, wat leuk je weer te zien.” Zei hij toen tegen haar. Ze vroeg of het hun drieën was. Dus ook zijn blik gleed naar de professor. Die knikte en vroeg of ze alles mee hadden wat ze nodig hadden, voordat hij een rugtas op zijn rug deed. Even voelde Mace aan de banden van zijn eigen rugzak, voordat hij een knikje gaf. “Ik heb alles.” Caleb wilde blijkbaar niet te veel tijd verspillen, want hij liep direct naar de deur. Mace wenkte Elec en Queen en ging achter hem aan. “Hoe gaat het met je Scarlet en met je onderzoek?” Vroeg hij toen aan het meisje.

Hij glimlachte toen ze aangaf dat ze het ook leuk vond om hem weer te zien. Het was toch wel wat met de zusjes. Ze waren best wel verschillend in hun doen en laten, de zusjes Lockwood. Scarlet vertelde erover dat ze al een aantal pokémon had verzameld die geschikt waren voor haar onderzoek. “Wat leuk! Een Trapinch en een Sneasel.” Zei hij toen. “Ik heb nu ook een West Sea Shellos. Ik ben van plan om binnenkort ook opzoek te gaan naar de East Sea Shellos en ik probeer nog steeds de Red-Striped form Basculin in lake Verity te vangen. Ik wil het liefste daar de andere vorm vangen.” Hij kon natuurlijk ook naar een ander meer gaan, maar toch het liefste in zijn favoriete meer. Een pokémon die zich daar ook al thuis voelde en hopelijk Sem daar in mee kon nemen. Ineens stond de professor stil. Hij botste bijna tegen hem aan, omdat hij zo met Scarlet in gesprek was geweest. Hij keek voor hun, er lag een flinke boomstronk over het pad. Ah oké, ja dat was een probleempje.

Ze vroeg of ze heel verschillend waren. Daarop haalde hij eventjes zijn schouders op. “Dat weet ik ook niet. Ze hebben wel hetzelfde type en dezelfde abilities. Sommigen zeggen dat er geen verschillen zijn. Ik wil weten of dat echt zo is. Natuurlijk heeft elke pokémon zijn of haar eigen karakter, maar zijn er nog meer verschillen dan het eigen karakter? Ik hoop daar achter te komen.” Vertelde hij toen aan Scarlet. Bij de boomstronk liet Scarlet haar Sneasel eruit. Ah kijk, daar was de Sneasel. Ze liet haar Sneasel Metal Claw op de boom uitvoeren. Dat was een goed idee. “Queen help even een handje wil je? Doe ook Metal Claw op de boomstronk.” Zijn Krabby scharrelde ook naar voren en liet haar schaar hard op de boomstronk neerkomen. Door de aanvallen van de Sneasel van Scarlet en zijn Krabby, spleet de boom. Zo konden ze er weer tussendoor komen. De professor keek achterom en gaf een goedkeurend knikje. Ze hadden het goed gedaan blijkbaar. Mace keek Scarlet met een grijnsje aan.

Scarlet vroeg hem wat hij dacht dat ze tegen zouden komen. Hij haalde eventjes zijn schouders op. “Volgens mij zijn er best een grote variatie aan pokémon te vinden op de berg, maar ik denk sowieso wel wat ice types. Die houden wel van die kou.” Zei hij toen tegen de jongedame. “Wat denk jij Scarlet? Waar bent u eigenlijk naar opzoek professor Caleb.” Vroeg hij eerst aan de andere researcher en daarna aan de professor. ‘Lunatone en Solrock.’ Bromde de professor alleen. Hij leek niet zo spraakzaam. Was hij dat eigenlijk altijd niet of had hij misschien een slechte nacht gehad. Daar konden natuurlijk meerdere oorzaken voor zijn. Ach Mace vond het niet zo erg, dan praatte hij rustig met Scarlet door. Dat vond hij ook gezellig. Voor de berg stond de professor stil en draaide zich om. ‘Ik wil helemaal naar de peak ook voor Elgyem.’ Vervolgde hij toen. Mace knikte. Voor hem was dat prima.

Hij knikte op wat Scarlet zei over fighting en rock types. “Dat zou heel goed kunnen inderdaad.” Beaamde hij toen. Vervolgens keek hij naar de professor die de klim begonnen was. Oei, het was wel hoog. Hij hoopte dat zijn oude botten dat nog aan konden. Hij had er even een binnenpretje door, waardoor er een lachje om zijn lippen verscheen. De professor keek even achterom, waarschijnlijk om te zien of ze achter hem aankwamen. Hij keek even wat bevreemd naar Mace. Waardoor Mace snel zijn gezicht weer in de plooi trok. In zijn ooghoek keek hij naar Scarlet. Die klom net als hem achter de professor aan. Hij was wel benieuwd wat ze allemaal tegen zouden komen. Hij hoopte voor de professor dat ze vonden waar hij naar opzoek was. Dat zou wel heel erg mooi zijn, dan waren ze niet voor niks meegegaan.

Verrast keek Mace omhoog toen er sneeuwvlokken leken te vallen. Nu waren ze ook wel in de bergen natuurlijk. Alleen dan nog was het wel vroeg voor sneeuw toch? “Sneeuwt het hier altijd?” Vroeg hij dan ook aan de professor en hij keek even naar Scarlet. De professor schudde zijn hoofd en mompelde iets. Voordat hij stil stond en bij wat sporen neerhurkte. Allemaal sporen die de aanwezigheid van pokémon verrieden. ‘Wat voor sporen zijn dat?’ Professor Caleb wees naar de brandsporen. “Van een Saladit of een Ekans. Alleen volgens mij is er vuur bij gebruikt, dus is een Saladit logischer.” Caleb gaf een goedkeurend knikje. Er lagen ook karkassen bij en pootsporen van grote pokémon. Er zaten ook wel hele grote tussen, waardoor Mace even wat verontrust fronste. Toen viel er een schaduw over hun heen, waardoor hij omhoog keek. Er vloog iets heel groots over hun heen. “Wat is dat?” Stammelde hij.

Scarlet gaf aan dat er ook pootstappen van een Larvitar tussen zaten. Waarop de professor ook een goedkeurend knikje gaf. Blijkbaar hadden ze het allebei bij het rechtte eind. Hij glimlachte even naar Scarlet. ‘Ik herken de grotere sporen zo ook niet.’ Gaf professor Caleb toen aan. Dat verontruste Mace eigenlijk alleen maar meer. Al zei hij dat niet hardop. Scarlet wilde in ieder geval gaan kijken. De professor leek het daar mee eens te zijn. Dus wie was hij dan om er nog tegen in te gaan. Hij volgde het tweetal naar de plek waar de grote vogel verdwenen was.