Tales of

Sinnoh

Spencer leunde achterover terwijl hij een paar dankbare zonnestralen zijn gezicht voelde verwarmen. Het weer had besloten vandaag wat aardiger te doen. Hij had de dag vrij en moest morgenmiddag pas komen werken, waardoor hij had besloten de middag eens te benutten en lekker níets te gaan doen. Het ei lag naast hem, gewikkeld in een deken in het gras. Het bewoog de laatste tijd veel meer en hij zou zweren dat hij gisteravond het geluid had horen maken. Dus hij had besloten het ei wijselijk goed bij hem te houden voor het geval dat. Hij had het ding veel te vaak alleen gelaten in zijn appartement.. Spencer slaakte een zucht terwijl hij zijn hand tegen het koele oppervlak legde. Het maakte niet uit hoe veel dekens hij eromheen wikkelde. Het voelde altijd maar koud aan. Als het niet zoveel bewoog zou hij denken dat het dood was. Hij streek er met zijn vingers overheen- en een grote barst verscheen met een luide kraak. Vug trok hij zijn hand terug. O, het ging gebeuren? Nu? Hier?

Het duurde tenslotte dertig hele minuten voor er een tweede barst verscheen. Maar daarna kwamen ze veel dichter na elkaar. Spencer had ondertussen een sigaret opgestoken en krabbelde wat aantekeningen neer op zijn kladblok. Toen klonk er een gedempte, schrille kreet en keek hij op. Een puntige, grijze snavel stak dwars door de schil heen en wurmde zo hard heen en weer, dat het ei op zijn zij rolde. Spencer vroeg zich af of hij moest helpen maar besloot dat niet te doen. In plaats daarvan trok hij de dekens er vanaf en wachtte hij. Het ei brak open, en een piepkleine skarmory rolde naar buiten. Hij viel voorover in het gras en bleef een paar tellen versuft liggen. Spencer fronste en staarde er naar. Skarmory naar hem. “Hey- au!” Skarmory’s snavel was vlijmscherp en trok een diepe wond over zijn handpalm die hij naar het beestje had uitgestoken. Hij schold hartgrondig en staarde woest naar de pokémon. “Vervloekt beest.’