Tales of

Sinnoh

Een kleine glimlach gleed om haar lippen terwijl ze naar het plekje helemaal bovenaan op de kaart van Sinnoh keek. Snowpoint City. Nog even en ze zou een taxi nemen zodat ze eindelijk van Mount Coronet haar weg naar daar kon maken. Ze had expres winterkledij ingepakt toen ze in allerijl haar huis had verlaten, maar nu moest ze nog wat dingetjes regelen voordat ze ook effectief kon gaan. Ze wilde sowieso eerst meer ervaring opdoen en haar stage bij een Pokémon Center afronden voordat ze zou gaan en misschien moest ze ook wat training doen met Snowflake en Slicer. En misschien moest ze ook nog eens een avondje uitgaan en ergens een knappe kerel uitzoeken, want ze vermoedde dat ze te opgeslokt ging zijn in haar research als ze effectief in Snowpoint City zou zijn. Amunet klapte de gids dicht en liet haar blik naar voren glijden. Ze zat momenteel op een bankje en Slicer was zich weer eens aan het uitleven met zijn klauwen. Snowflake lag rustig op haar schoot en Amunet kriebelde wat afwezig over haar vacht heen terwijl ze Slicer in de gaten hield. Deze had net met zijn Scratch wat rotststukjes uit de grond gehaald en begon deze hard in een bepaalde richting te schieten. Amunet volgde met haar ogen de rotsstukjes en deed geen moeite om de persoon naar wie ze vlogen te waarschuwen. In plaats daarvan wendde ze haar blik af en deed net alsof ze het niet gezien had. Niet haar probleem.

Ondanks dat Amunet haar blik had afgewend, zag ze vanuit haar ooghoeken wel beweging en ze draaide haar hoofd snel terug om de meid een of andere acrobatische beweging te doen te steentjes te ontwijken. Leuk. Deed ze dat ook in bed? Amunet’s wenkbrauwen trokken echter wat samen toen er opeens een paar vlammen in de richting van Slicer werden gegooid. Als Ice type zijnde kon hij dat natuurlijk niet hebben, dus de Sneasel sprong razendsnel op de rotsblok dat hij aan het bewerken was en sprong uit de weg. De vlammen raakten de plek waar hij net nog stond en agressief bewoog hij met zijn klauwen. ”Slicer, genoeg,” sprak Amunet terwijl ze overeind kwam, Snowflake verleggend in haar armen zodat ze niet viel. Ze wist dat Slicer flink in het nadeel was en hoewel hij dit zelf gezocht had, zou het wel haar probleem worden als hij gewond zou raken. ”Sorry voor zijn gedrag,” sprak Amunet met een gemaakte zucht, alsof het haar écht wat uitmaakte dat Slicer haar en haar Pokémon zeer zou hebben gedaan. Nee, ze greep enkel in omdat Slicer nu in het nadeel was. Als hij in het voordeel had gezeten, zou ze het hebben laten rusten. Ze gaf echter veel om Slicer en Snowflake en Arceus mocht de persoon of de Pokémon die hun zeer deed behoeden als ze gewond raakten. ”Hopelijk heeft hij niet te veel problemen veroorzaakt?” vroeg ze en ze vernauwde haar ogen kort naar Slicer, maar hij wist dat het toneelspel was en wendde enkel nijdig zijn blik van haar af. Amunet richtte haar goudkleurige ogen weer naar de chick en probeerde haar zo zorgelijk mogelijk aan te kijken, maar zelfs zij moest toegeven dat dat vrij lastig was. Het welzijn van zowel de meid voor haar als haar Pokémon kon haar namelijk echt geen bal schelen.

Amunet’s mond trok tot een streep toen ze zag hoe dat de ander haar Pokémon in zich opnam. Ze kon al wel raden wat de chick dacht. Dat ze een gemakkelijke tegenstander zou zijn als het tot een gevecht zou komen. Iets liet haar denken dat de chick een trainer was, met de manier hoe ze Amunet’s Pokémon bedachtzaam in zich opnam. Wel, Slicer mocht misschien dan wel de wil hebben om te vechten, maar Amunet zelf had totaal geen zin in een gevecht. Ze was een researcher, geen trainer. Als ze haar Pokémon als vechtmachines had willen gebruiken, had ze wel een ander pad uitgekozen. Nee, zij was liever van het subtiele aanvallen met haar Pokémon, eentje dat onopgemerkt kon blijven. Maar blijkbaar was deze trainer net zo scherp als haar Pokémon, want ze stelde al snel een vraag over Slicer. Amunet haalde haar schouders op en wierp een korte zijdelingse blik naar haar Sneasel. ”Hij is nog jong en doet waar hij zin in heeft. Zijn ze zo niet allemaal?” Een glimlach kroop om haar lippen, al lachten haar goudkleurige ogen niet mee. ”Sneasel hebben nu eenmaal vrij sterke persoonlijkheden. Ik kan me niet voorstellen dat één van jouw Fire types niet hetzelfde probleem heeft.” Ze liet haar blik kort over de drie Pokémon glijden voor haar neus, maar vond ze niet bijzonder interessant. Haar voorkeur ging uit naar Ice types, niet naar Fire types. ”Ik gok dat je een trainer bent?” vroeg ze vervolgens, haar wenkbrauw op dezelfde manier opgetrokken zoals de chick tegenover haar. Snowflake kwam inmiddels wat meer naar voren en begon richting de Houndour van het meisje te lopen, duidelijk wél interesse hebbend. Slicer nam de Pokémon die vuur naar hem had geschoten uitdagend in zich op en Amunet plakte een vriendelijke neplach om haar lippen, al voelde ze allesbehalve vriendschap naar deze meid toe. Verre van, zelfs.

”Hmm,” zei Amunet bedenkelijk en ze legde een vinger tegen haar onderlip aan, alsof ze echt aan het nadenken was. Daarna kneep ze één oog dicht en keek ze de meid tegenover haar haast speels aan. ”Technisch gezien viel hij je Pokémon niet aan en was het waarschijnlijk niet eens zijn bedoeling om jullie te raken. Zoals ik al zei: hij is nog vrij jong en hij weet niet dat acties consequenties hebben.” Slicer had zijn klauwen gericht op de rots en nooit op de Fire types, maar natuurlijk wilde die domme gans voor haar dat niet inzien. Was ze het type dat er als de kippen bij was om anderen te beschuldigen? Dat kon best wel amuserend zijn, bedacht Amunet zich met een lichte glimlach om haar lippen. Snowflake stak inmiddels vriendelijk haar neusje naar de Houndour uit, duidelijk laten merkend dat ze geen kwaad in de zin had. Amunet trok haar wenkbrauwen hoog op en deed net alsof ze het sarcasme niet opmerkte, al deed het wel bijna haar façade laten vallen en haar ogen samen knijpen. ”Niet?” vroeg ze en ze legde een hand tegen haar borst. ”Als ik kijk naar de manier hoe dat ze naar Slicer kijken, dan heb ik daar toch wel wat mijn bedenkingen bij.” Ze knikte haast op een onschuldige manier in de richting van de Fire types. Ze gniffelde vervolgens om de opmerking die de chick voor haar maakte. ”Waar leid je dat aan af? Aan mijn looks?” Ze knipoogde naar de chick. Waarschijnlijk was ze gewoon jaloers op haar goudkleurige ogen en haar lange zilveren haren, zoals zo veel meisjes. ”Maar nee, ik ben eigenlijk een researcher. Ik wil me specialiseren in Ice types en in de toekomst een lab openen zodat ik ze kan uitdelen,” zei ze, de eerste keer sinds ze het gesprek begonnen was dat ze oprecht klonk. ”En wat ben jij dan?” Ze had niet veel van de schouderophaal kunnen afleiden, maar waarschijnlijk had ze het wel juist gehad en was ze gewoon een trainer.

Amunet trok een pruillipje toen de chick haar woorden sprak. ”Nou, nou,” zei ze en ze legde haar hand weer tegen haar borst aan. ”Het is niet omdat ik een beetje bezig ben met mijn uiterlijk dat je daar meteen een oordeel over moet vellen. Ooit al eens gehoord van de zin “beoordeel een boek niet door zijn cover?”” Het was haar natuurlijk opgevallen dat ze de chick mateloos irriteerde met haar gedrag, maar eerlijk, dat vond ze juist leuk. ”Ik kan je anders wel wat tips geven als je wilt,” sprak ze opgewekt, alsof ze niet in de gaten had dat dat juist het laatste was waar de chick behoefte aan had. Hmm. Amunet liet haar goudkleurige ogen traag over het meisje heen glijden. Ze kon het immers wel gebruiken, als ze dan toch eerlijk mocht zijn. ”My, my,” lachte ze geamuseerd toen de chick haar woorden sprak. ”Ik kan wel snappen waarom je Fire types in je team hebt zitten. Als zij geen vurig karakter hebben, dan heeft hun trainer dat zeker wel.” Ze was dan ook niet erg aangedaan door de woorden van de chick. Het laatste wat haar zou raken waren de woorden van iemand die er uit zag alsof ze rechtstreeks uit een sloppenwijk kwam. ”Weet je zeker dat je geen kledingadvies wilt?” vroeg ze vervolgens onschuldig. ”Dat topje ziet eruit alsof ze de naaispullen bijna op waren en ze het daarom maar afgeraffeld hebben.” Hoewel ze nog altijd een onschuldige blik in haar ogen had, was er toch een bepaald vuur te zien in haar goudkleurige ogen toen ze deze weer naar de chick richtte. Als ze bitchy attitude wilde hebben, dan kon ze die krijgen. Daar had Amunet geen problemen mee.

Aan de ene kant vond ze dit kind echt achterlijk, maar aan de andere kant amuseerde dit gesprek haar ergens ook wel. Ze had pit en ze had duidelijk haar antwoorden al klaar, iets wat Amunet ergens wel kon amuseren. Ze waren duidelijke tegengestelden van elkaar en daar kwam dan ook nog eens het feit bij kijken dat Amunet zich specialiseerde in Ice types terwijl deze chick liever voor Fire types ging. Haar blik gleed naar het kind toen ze haar eigen woorden tegen haar gebruikte en ze glimlachte kort, een zachte grinnik ontsnappend. ”Hmm, niet slecht,” gaf ze toe. ”Alleen in zo’n perfect wereldje leef ik nu ook weer niet, hoor. Maar ik ben blij dat dat de indruk is die je van me krijgt.” Ze droeg immers nog steeds dure kleding en ze kon zich dat met het gestolen geld van haar vader ook wel veroorloven, maar ooit zou dat geld wel opgeraken. En dan? Dan moest ze haar vader maar manipuleren om meer te krijgen. ”Dus je bent opgegroeid in een sloppenwijk?” vroeg ze tussen neus en lippen door. Haar ouders hadden zich altijd bevonden in de hogere klassen en de nodige etiquette overgedragen op Amunet. Daar hoorde ook bij dat ze zich niet mocht mengen met leeftijdsgenoten die beneden haar klasse waren. Als haar vader eens zou weten met wat voor soort gasten Amunet al had geslapen, dan zou hij diep teleurgesteld in zijn dochter zijn. Als dat al meer kon zijn dan hij nu waarschijnlijk al wel. Boehoe.

Amunet onderdrukte een smalend lachje toen de vrouw haar antwoord gaf. Ze haalde haar schouders op. ”Hoe kan ik stoppen met zomaar dingen aan te nemen als je me niet eens iets over jezelf vertelt?” vroeg ze met een zucht, alsof dat echt het grootste dilemma was waar ze voor stond. ”En het was niet eens een vraag dat vroeg om details. Eigenlijk was het zelfs een vraag waar je gewoon “ja” of “nee” op kon zeggen.” Dat ze er details aan toe wilde voegen, moest ze zelf weten. Niet dat het Amunet ook maar iets kon schelen. Het was haar vrij duidelijk dat de Fire Bitch geen toegevoegde waarde had aan haar leven en de drang om door te lopen, was dan ook vrij groot. Alleen… Hmm. Ze was eigenlijk best wel amusant en het was gemakkelijk om het bloed onder haar nagels vandaan te halen. Ze kon haar vinger er niet op leggen, maar de vrouw intrigeerde haar wel. ”Misschien voel je je al iets meer op je gemak als we ons aan elkaar voorstellen,” sprak Amunet op een toon alsof ze het licht had uitgevonden. ”Mijn naam is Amunet. En wat is die van jou?” Snowflake probeerde inmiddels de aandacht van de Houndour te trekken door er een zacht geluidje naar te maken, waar Slicer maar een vies gezicht op trok. Hij hield namelijk niet zo van dat sociale gedoe.

Amunet rolde met haar ogen toen de meid tegenover haar haar antwoord gaf. Arceus. Dan deed ze haar best om een écht gesprek met iemand te hebben en dan gaf ze nog zo’n achterlijk antwoord. Sommige mensen… Dit was waarom ze liever met mannen in gesprek ging. Ze waren makkelijk te manipuleren, gingen overal op in omdat ze toch alleen maar naar bepaalde delen van haar lichaam aan het staren waren en ze waren net zo makkelijk weer te lozen. ”Dan moet je maar voor een goed antwoord zorgen, misschien heb ik dan niet de neiging om zomaar iets aan te geven,” zei Amunet met een zucht, alsof het allemaal aan het kind voor haar lag en niet aan haar. En ergens was dat ook wel zo. Zij was aardig gebleven, tenminste… Ze kon het niet laten om haar wenkbrauw een klein beetje op te trekken toen de chick zichzelf voorstelde als Ciora. Haar eigen naam was ook vrij ongebruikelijk, maar dit sloeg toch echt alles. ”En waar kom je precies vandaan?” vroeg ze met een lichte frons. Haar blik gleed kort naar Snowflake, welke wat terugdeinsde toen er naar haar geblaft werd. Ze gaf echter niet op en liep dapper dichterbij, waarna ze begroetend haar neusje tegen het zijne duwde. Slicer keek alsof hij elk moment over zijn nek kon gaan en Amunet had meer een trotsere blik in haar ogen. Kijk, dat was haar meisje. Een echte mannenverslindster.