Tales of

Sinnoh

Alles was hier gewoon net iets anders. Net iets losser, net iets... Vrolijker. Iedereen leek zo relatief zorgeloos, alsof hun problemen allemaal niet zo ernstig waren. Van gesprekken hier en daar wist ze inmiddels wel dat dat deels schijn was, immers was hier een of andere gekke controle actie geweest door de wappies van de cresent moon of iets, maar wanneer ze hier op het terrein liep voelde dat allemaal heel ver weg. Mensen stonden met kraampjes, een enorm reuzenrad was verlicht met allerlei kleuren lampjes nu de avond viel. In eerste instantie had de mensen massa haar hierheen getrokken. Want hey, wat was makkelijker dan van mensen stelen die met volle concentratie plastic eendjes probeerden te vissen? Het was haar dan ook prima gelukt wat binnen te halen, dit keer zonder goed in elkaar getimmerd te worden. Ze kreeg het weer te pakken, arceus zij dank. En eigenlijk wilde ze zich al weer omkeren naar de stad en gelukkig zijn met haar buit, maar iets aan de lichtjes en de zwoele zomeravond zorgde ervoor dat ze eigenlijk nog niet in bed wilde gaan liggen. Daarbij had Trasher, de Shinx die naast haar mee liep, haar zinnen gezet op een etenskraam die verderop stond. Even twijfelde ze, maar toen ze keek naar de inhoud van de portemonnee die ze had bemachtig zuchtte ze en gaf toe. "Alright, als je dan je mond houdt," mompelde ze.

"Yeah, thanks," ze pakte het zakje en de suikerspin aan. Trasher danste dusdanig enthousiast tussen haar voeten door dat ze bijna over d'r struikelde. "Tering, doe eens rustig, je krijgt zo," mompelde ze tegen haar pokémon, waarna ze naar een bankje verderop knikte. Meer had Trasher niet nodig, ze stormde ervandoor. Nu het iets later werd op de avond waren de meeste jonge kinderen tot haar grootste opluchting alweer naar huis vertrokken. Dat zorgde er echter voor dat het hele pretpark langzaamaan vulde met koppels en al dat soort onzin. Daar had ze nog veel minder zin in, dus stapte ze naar een strook gras dat grensde aan het park. De lampjes liet ze achter zich en met een zucht plofte ze op het licht vochtige gras. Met een soepele beweging gooide ze de rest van haar pokéballs de lucht in, waarna haar piplup en growlithe ook verschenen. De Diglet liet ze lekker zitten, die zou ze zeer spoedig weer verpatsen aan iemand, als het even kon. "Hier," ze brak de koekjes door tweeën en deelde ze uit aan haar pokémon, die heel tevreden begonnen te knabbelen. En de suikerspin? Naja, weet je, soms had je daar gewoon zin in. Er was toch niemand die haar daarop kon judgen, misschien het enige voordeel van dit volledig onbekende gebied.

&Lillian