Tales of

Sinnoh

Helemaal gelukkig zat ze met haar lintje in haar opslagboxje op schoot. Ze zat in kleermakerszit en Casper zat tussen haar benen in. Ze hadden net het lintje weten te bemachtigen en Yasmin was echt in de wolken. Ze had Lieve bewust in haar pokéball. Dat deed ze steeds vaker eigenlijk. Misschien was het niet eerlijk tegenover haar Bulbasaur, maar ze was geen makkelijke pokémon. Erg aanwezig, dat was Yasmin ook, maar misschien juist daarom wist ze haar moeilijk in toom te houden. Ook door haar leeftijd, Yasmin was nog jong. Soms wist ze echt niet wat ze met Lieve aan moest. Rexy had zich om hen heen gekruld. Zijn hoofd lag op haar knie. Haar Seel was nog niet zo heel lang uit zijn ei, dus voor hem was alles nog nieuw. De hele wereld was een ontdekkingsreis en dat was goed aan hem te zien. Hij keek overal vol bewondering naar. Zo ook naar het boxje met het lintje erin. Het lintje van haar eerste contest.

Ze kon niet ontkennen dat ze zich eigenlijk kapot schrok. Ze had hem niet doorgehad, totdat hij vlak naast haar hoofd hing om naar haar lintje te kijken. Ze sprong overeind, waardoor Rexy van haar schoot rolde. Haar Seel rolde een stukje door, tilde zijn hoofd op, en keek haar wat beduusd aan. Gelukkig had ze in een reflex haar Togepi wel vastgepakt, anders was die er ook nog achteraan gerold. Haar boxje met het lintje lag voor haar voeten op de grond. Haar rode ogen waren groot terwijl ze de Duskull aankeek. “Je liet me schrikken!” Haar stem trilde er zelfs een beetje van. Uhm… ja. Ze pakte het boxje weer van de grond, propte die in haar tas en wenkte Rexy. Ze kreeg een beetje de kriebels van deze Duskull. “Kom we gaan verder, dag pokémon.” Vervolgde ze gehaast. Terwijl ze snel met Casper en Rexy er vandoor ging.

Ze was er bijna langs gelopen, maar ineens zag ze iets glimmen tussen gele rozen. Lekker gecamoufleerd ook. Nieuwsgierig liep ze er naar toe. Het was honing. Wie had hier nu weer honing neergezet? Ze wist dat het bepaalde pokémon kon lokken. Ook pokémon die op haar lijstje stonden, die ze ooit nog wilde vangen. Dus kon ze het wel gebruiken. Even keek ze naar Casper en Rexy. Ze zette haar Togepi op de grond en pakte de honing op. Haar pokémon kwamen kijken wat ze daar tussen de rozen vandaan haalde. Ze liet het aan ze zien. “Kijk het is honing!” Zei ze enthousiast tegen ze. Rexy klapte zijn vinnen tegen elkaar en Casper bewoog met zijn armpjes. Zij waren er ook blij mee.

Ze haalde de rugtas van haar rug en stopte het potje honing erin. Ze zou er een geschikte plek voor uitzoeken om het aan te smeren in de hoop dat er een pokémon op af zou komen. Dan moest ze alleen nog even een plekje bedenken, maar dat kwam wel goed. Ze deed de rugtas weer op haar rug en pakte Casper op. Haar Togepi kon wel kleine stukjes lopen, maar niet te lang. Met zijn korte beentjes was hij snel moe. Rexy was ook nog jong, maar ze verbaasde zich over zijn snel vooruitgaande uithoudingsvermogen. De jonge Seel hupste altijd al vrolijk naast haar mee. Op ook best wel een gestaagd tempo, ze hoefde niet op hem te wachten in ieder geval. Soms moest ze alleen wel even zijn vel besproeien. Daarvoor had ze nu altijd een plantenspuit aan haar tas hangen, om te voorkomen dat hij uitdroogde. Helemaal op warme dagen, maar voor nu was hij nog oké. Hij hupste alweer een stukje voor haar uit terwijl ze snel achter hem aanging.

Ineens hoorde ze een geluid. Wat was dat nu weer? Was het een muziekinstrument. Yasmin begon wat meer oplettend te luisteren. Er zong iemand over een tunnel, hu? Ze liep wat dichterbij en kreeg ineens kippenvel op haar armen. Toen de man begon te zingen dat zijn Cleffa ook in zo’n tunnel was verdwenen. Een Cleffa, weer die pokémon. Waarom altijd die pokémon…. Elke keer werd ze er weer mee geconfronteerd en stiekem zocht ze het zelf ook steeds op. Ze kon het niet laten rusten, het lukte haar gewoon niet. Het bleef haar achtervolgen en stak haar elke keer, maar toch. Toch ging ze er naar opzoek. Alsof ze de sterke aandrang had om hem weer te vinden. Om Woutje ooit weer tegen te komen. Al wist ze diep in haar hart, dat hij waarschijnlijk niet meer leefde. Ze gaf de hoop niet op, dat nooit. Even bracht ze Casper naar haar neus en streelde zijn koppie langs haar neus. Zo troostte ze zichzelf en ontspande ze weer wat. Rexy had zijn staart om haar been geslagen terwijl ze naar de man keek die op zijn banjo speelde. ”Waar is die tunnel?” Onderbrak ze hem toen. “Ik kan u helpen.” Ondanks de pijn in haar rode ogen, stonden ze ook standvastig. En waren haar schouders koppig opgetrokken.

Yasmin pakte de zaklamp van de meneer aan. Wacht? Ging hij niet mee. Even slikte ze terwijl ze het donker van de tunnel inkeek. Toen rechtte ze haar schouders. Woutje had ze niet kunnen redden, deze Cleffa zou ze wel redden. Of die man nu meeging of niet. Ze begreep niet hoe hij gewoon weer rustig door kon spelen terwijl zijn pokémon daar ergens helemaal alleen was. Rexy keek ook wat angstig de tunnel in. Ze pakte zijn pokéball. Hij was nog zo jong, dit kon ze hem niet aandoen. Ze liet haar Seel weer in zijn pokéball, maar Casper hield ze vast. Ze had eigenlijk wel iemand nodig namelijk. Casper keek ook niet heel blij, maar hij had wel een vastberaden fronsje in zijn voorhoofd. Yasmin slikte nog een keertje en ging toen de tunnel in. “Cleffa?” Riep ze. “Cleffa waar zit je?” Ze bleef maar om de Cleffa roepen, hoe verder ze de tunnel in kwam. Het was spookachtig stil daar, creepy… Dan had die pokémon daarstraks nog meegevallen. Waar had ze zich nu weer in gewaagd. De Cleffa moest hier ergens zitten als ze die man moest geloven in ieder geval.

Opluchting ging door haar heen toen er een Cleffa op haar afgerend kwam. Daar was die. Ook Casper bewoog blij met zijn armpjes, maar toen kwam er nog eentje. En nog eentje. Yasmin haar mond viel open. Die man had het maar over één Cleffa gehad toch? Hoezo kwamen er dan zoveel op haar af. Ze had even een moment nodig om zich te herstellen. Het was lang geleden dat ze dit soort pokémon om haar heen had gehad. Ze had ze lang ontweken, tot haar eerste contest. Toen had ze de finale tegen een Clefairy op moeten nemen. Het had heel wat bij haar losgemaakt toen, maar dat was goed voor haar geweest. Het zou waarschijnlijk altijd pijn blijven doen, ze zou altijd het verlies van Woutje blijven voelen. Toch moest ze door en ze was gek op deze pokémonsoort. Het bracht ook mooie herinneringen uit haar jeugd naar boven. Moest ze dat ook buiten sluiten, omdat het haar verdriet deed? Dat zou hij niet gewild hebben en zij ook niet. Nee, ze moest door. Voor hem, maar ook voor zichzelf. Ze ging gehurkt bij de Cleffas zitten. Ze zette eventjes Casper op de grond, die hun vriendelijk toelachte. “Luister.” Begon ze. “Ik haal jullie hieruit. Leg allemaal een hand op de schouder van diegene voor je oké. En jij.” Een warme gloed stond in haar rode ogen te lezen terwijl ze de Cleffa aankeek, die zich als eerste aan haar vast had geklampt. “Jij mag mijn been weer vasthouden.” Ze keek naar Casper. “Wil jij achteraan gaan lopen Casper? Zodat we er geen eentje kwijt raken.” Haar Togepi knikte en sloot de rij van de Cleffas. Toen kwam Yasmin weer overeind en begon de kant op te lopen, waarvan ze dacht dat het de uitgang was. Haar richtingsgevoel was nu eenmaal niet heel denderend, maar zo veel zijtaken hadden ze volgens mij nog niet genomen. Ja, dit kwam goed. Met het rijtje Cleffas en haar Togepi achter haar aan liep ze weer terug naar de man met de banjo.

De meneer lijkt in ieder geval heel erg blij te zijn om de Cleffas te zien. De Cleffa die aan haar been had gehangen, bleef haar vasthouden. De andere twee lieten los en veranderde in Dittos. Ah, vandaar! Er verscheen een klein grijnsje op Yasmin haar lippen. Wat een boefjes. Ach ze had hun ook gered in ieder geval. Tenminste, ja toch? Anders waren ze misschien altijd verdwaald gebleven in de tunnels of was het een grapje geweest van die man. Ze vond hem sowieso maar bijzonder, die banjoman. “Is dat eigenlijk echt een geheime verdwaal tunnel, of was het een test?” Vroeg ze toen aan de meneer. Ze haalde de Cleffa voorzichtig van haar been af en pakte haar op. Casper stond nog steeds wat verbaasd naar de twee Ditto te kijken. Haar Togepi begreep er blijkbaar niks van. Yasmin eigenlijk ook niet. Het was maar vreemd hoor, allemaal. Ze stond ook eigenlijk een beetje afwachtend naar de man te kijken. Wat was nu de bedoeling, wat was dit allemaal. Ondertussen liet ze Rexy er weer uit. Haar Seel hupste direct op de Dittos af om hun te begroeten. Toen besloot Casper ook dat het goed was en stapte ook op de Ditto af. Ze grinnikte toen de ene dito in een Seel veranderde en de andere in een Togepi. Rexy zijn ogen werden groot. Die jonge pokémon wist niet wat hem overkwam joh. Ze reikte de man de Cleffa aan. “Hier is uw Cleffa.” Zei ze toen.

Eigenlijk had ze ergens ook wel weer zin om een beetje boos te worden. Hij was bang in het donker? Dat was het gewoon. De man pakte de Cleffa van haar over. Ze kreeg een seal aangereikt. Oké, dat was dan wel weer heel erg aardig. Ze telde dus maar even tot tien. “Dankuwel.” Ze keek de Cleffa aan. “Niet weer de tunnel in rennen hè?” Glimlachte ze. Toen zwaaide ze eventjes naar ze, pakte Casper op en liep met haar pokémon weer bij ze vandaan. Rexy hupste weer rustig naast haar mee.

[Topic uit]