Hij had een stage overleeft met Spencer, hij had verschillende opdrachten weten te fixen, zijn pokémon waren sterk genoeg. Tóch was hij bang voor wat hem stond te wachten. Zijn handpalmen waren vochtig, er zat een knoop in zijn maag en hij voelde zich wat licht in z'n hoofd. Vince helt van zijn werkvlak, maar nu moest hij met een breeder meelopen en dat was een heel ander verhaal. Gelukkig kon hij goed met pokémon omgaan en vond hij baby pokémon niet erg, immers had hij zelf nog steeds een Azurill. Zijn starter pokémon vertrouwde hem nog steeds niet genoeg om te evolueren, iets wat hem soms best wel dwars zat. Maar hij moest er niet te veel over nadenkne. Vince zuchtte zachtjes en keek op zijn horloge. Als het goed was, stond hij op de plek waar hij had afgesproken met een meisje genaamd Lyra. Nu maar hopen dat hij het goed onthouden had, niet dat hij straks op de verkeerde plek stond, of te laat was. Oh nee, nog een paniekgolf kwam over hem heen en maakte hem nog misselijker dan dat hij al was. Hij keek op toen hij een hand op zijn wang voelde en zag dat Shaelan hem gerust probeerde te stellen. Hij glimlachte en aaide de Ralts over z'n hoofdje heen. Ook Lily deed een poging om 'm te kalmeren, door haar staart rond zijn enkel heen te vouwen. De Azurill was nog steeds niet blij met het feit dat de Ralts haar plekje had ingepikt, maar nadat Vince had uitgelegd wat de reden erachter was, deed ze zo goed mogelijk haar best om te helpen. Vince keek nog ene keer over zich heen, hopend dat hij op de juiste plek stond. Oh dear.
The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Ze had een bericht gehad van een researcher of hij een dag kon meelopen. Op zich geen probleem, al moest ze zeggen dat ze met haar weinige ervaring nog niet zeker wist of ze hem enigszins van dienst kon zijn. Ze had juist een ei gekregen uit haar eerste breed en deze stond op uitkomen. Af en toe voelde ze de baby al tegen de schaal aan drukken en het ei wiebelde zo nu en dan heen en weer. Kon haast anders toch? Desondanks liet ze het ei bij Gibson en Aardbei, welke nieuwsgierig af en toe ernaar keken. Vooral Gibson leek een vaderlijke rol op zich te nemen, af en toe het ei poetsend met zijn pootjes.
Ze liet de deur achter zich dichtvallen en stak enthousiast haar hand op naar een persoon die duidelijk leek te wachten voor de deur. "Vince neem ik aan?"
Een huivering gleed over zijn rug heen en hij voelde hoe zijn wangen warm werden toen iemand hem opeens aansprak. De Ralts in zijn armen stak zijn armpjes omhoog in een poging om hem gerust te stellen en ook Lily probeerde hem te kalmeren door haar staart langs zijn enkels te wrijven. Hij glimlachte moeizaam en draaide zich om, waar hij in de heldere fonkelende ogen van een meisje, die vrolijk haar hand had uitgestoken naar hem. Hij slikte moeizaam en hoorde opeens de woorden van zijn vader in zijn achterhoofd. "Altijd een stevige handdruk geven, wat ben je? Een sissy?" Hij zuchtte, hoe erg zijn vader ook wel geen gelijk had gehad. Toch stak hij zijn hand uit en gaf haar, naar zijn weten, een stevige handdruk. "J-Ja," stamelde hij als antwoord op haar vraag. Shaelan gaf zichzelf een facepalm in zijn armen en hij keek een beetje schaapachtig naar de Ralts, niet zeker wetend wat hij verkeerd aan het doen was. "Vince Newman, rank 3 researcher. Ik .. ik had gevraagd of 't erg was om een dag mee te lopen," hij slikte moeizaam en keek naar de Ralts in zijn armen. Het oogcontact houden zorgde ervoor dat zijn maag zich omdraaide. Soms vervloekte hij zijn incapable zelf. "H-hopelijk is dat niet erg," mompelde hij er daarna nog zachtjes achteraan. Alsof hij zich moest verontschuldigen voor iets waar hij zelf om had gevraagd. Sheez.
The stars shine most brightly When the moon is gone and I will shine most brightly of all
Ze had gehoopt dat de researcher in kwestie er een beetje zin in had. Energie geven en nemen immers. Maar van de researcher tegenover haar kreeg ze weinig terug op het vlak van energie. Sterker nog, hij leek maar stik nerveus te zijn. Lyra, met haar 1 meter 55, was niet gewend om intimiderend te zijn. Ja, ze kon wat veel zijn, daar was ze zich ook bewust van, maar intimiderend? Nee. Meestal niet eigenlijk. De jonge gaf maar stamelend antwoord op haar woorden. Misschien dat een normaal mens empathie zou tonen in het geval dat de researcher tegenover haar zo nerveus was, maar Lyra zag een uitdaging, een lolletje. Ze kon hier best wel een field day mee hebben en misschien kwam de jongen wel wat los. Ze had dingen te doen immers, en daarbij ging ze niet continu de jongen tegenover haar gerust stellen. Dus, greep ze de hand van de jongen beet nadat hij zijn handdruk had gegeven en begon ze hem meteen naar boven te begeleiden, zijn hand wel stevig vast houdend. ”Nou kom dan! Tijd is geld en het staat in de sterren geschreven dat er een Pokémon uitkomt vandaag!” riep ze hem vrolijk toe. Of hij mee struikelde of liep maakte haar niet veel uit.
