Tales of

Sinnoh

Het zou niet meer lang duren eer dat hij zijn eerste gym zou uitdagen. Sterker nog, hij dacht dat hij dat morgen maar eens ging doen. Hij wist welke gym hij wilde uitdagen, al moest hij dan wel eerst een taxi nemen van het oosten naar het westen van Sinnoh. Maar goed, dat had hij zo gedaan. Als hij straks een taxi zou nemen, was hij ruim op tijd. Hij kon niet echt zeggen dat hij het spannend vond, maar er gierde toch wel gezonde adrenaline door zijn lijf bij het idee dat hij misschien morgen al zijn eerste badge in handen zou hebben. Zijn blik gleed kort naar Zuko, Hydro en Flora. Flora liep samen met Zuko voor hem uit en Hydro bleef meer in zijn buurt lopen. Zuko begon gealarmeerd te blaffen toen een Pidgey in de richting van Chase vloog en Chase keek met een lichte frons toe hoe de Pidgey in zijn rugzak probeerde te vliegen, waarna deze al snel teruggeroepen werd door de vermoedelijke trainer. Chase richtte zijn blik naar voren en zag dat daar een jongen stond, een stuk jonger dan hijzelf. En ook een beetje kleiner, maar Chase kon eerlijk gezegd weinig mensen noemen die groter waren dan hem. ”Geeft niks,” sprak hij koeltjes tegen de jongen, waarna hij zijn rugzak naar zijn arm haalde, de rits opende en een klein beetje pokévoer tevoorschijn haalde. Hij had zelf drie Pokémon die hij moest onderhouden, dus hij kon niet te veel delen met de vreemdeling, maar een klein beetje om in elk geval de grootste honger te stillen kon geen kwaad. En dus deed hij wat van het pokévoer op zijn hand en wenkte de Pidgey in zijn richting. ”Ik kan hem niet meer geven dan dit omdat ik zelf nog een lange reis voor de boeg heb. Ik wil van het oosten naar het westen reizen omdat ik morgen een gym wil uitdagen,” legde hij koeltjes uit. ”En mijn naam is trouwens Chase. Dit zijn Flora, Zuko en Hydro,” stelde hij zichzelf daarna voor, knikkend naar elke Pokémon bij wie de naam hoorde.

Chase had de jongen maar kort in zich op moeten nemen om te zien dat de jongen ook een kleine verzameling aan zichtbare littekens op zijn gezicht had. Chase had zowel een tatoeage als dat litteken om de aandacht naar zijn gezicht te verleggen, maar tot dusver had niemand hem echt de vraag gesteld waar hij dat litteken vandaan had gehaald. En die vraag ging hij ook niet zomaar aan de eerste de beste beantwoorden. Dat was een vrij persoonlijk ding en hij ging daar niet over uitbreiden tegen iemand die hij niet kende. De jongen was hem duidelijk in zich op aan het nemen, maar leek net zoals Chase zijn mond te willen houden over de littekens en algauw ging het gesprek over hun Pokémon. ”Geduld is inderdaad een schone deugd, maar ze zijn zo te zien ook nog vrij jong. Je kunt het ze niet kwalijk nemen dat ze nu nog veel op hun emoties reageren,” sprak Chase koeltjes. Dat had Flora immers ook gedaan toen ze wat jonger was, tot het punt dat ze overal om moest huilen. Zuko en Hydro hadden dat probleem niet gehad, al was Zuko wel behoorlijk temperamentvol geweest als jonge Growlithe zijnde. En nu kon hij dat soms nog, al was het flink geminderd. De jongen stelde zichzelf voor als Sebestian en Chase knikte toen hij de namen van de Pokémon hoorde. ”Mountain Dew?” herhaalde hij, zijn hoofd licht gekanteld. ”Ik heb al best veel mensen ontmoet, maar eigenlijk nog niemand die een Pokémon een naam heeft gegeven bestaande uit twee delen. Hoe ben je op die naam gekomen?” vroeg hij geïnteresseerd. Misschien een belachelijk detail, maar dat waren dan de dingen waar hij zich dan weer in kon verdiepen. Het was één van zijn nerdy kantjes die soms naar boven kwam, al was “nerdy” waarschijnlijk het laatste woord waar je hem mee zou bestempelen als je zijn uiterlijk zou zien.