Tales of

Sinnoh

Finn was verrast twee jonge jongens aan te treffen aan de balie toen hij de lobby in liep. Ze leken niet veel ouder dan een jaar of 12 en waren druk in gesprek met de receptioniste. Haar gezicht klaarde op toen ze Finn zag verschijnen. ‘Finn,’ verzuchtte ze opgelucht. ‘Zou jij zo vriendelijk willen zijn deze jongens te helpen?’ Ze blikte hoopvol naar hem, wat hem deed afvragen hoe lang ze al bij de balie stonden. Hij fronste, maar begreep de hint. ”Loop maar even met mij mee” merkte hij op, terwijl hij de twee kinderen van de balie wegleidde zodat de receptioniste weer rustig haar werk kon doen. Die vormde een zwijgende ‘dankje’ met haar lippen en draaide zich toen weer ijverig naar haar computerscherm om de binnenkomende telefoontjes te behandelen.

Met Wolf aan zijn zijde en de twee jongens in zijn kielzog, liep hij naar de wachtruimte en draaide hij zich met een vragende frons om. ”Wat is het probleem jongens?” vroeg hij toen, nu toch wel benieuwd hoe de kinderen hier zonder ouderlijk toezicht terecht waren gekomen. De eerste begon te spreken, hij droeg een fel geel T-shirt en had een hoofdband om. Zijn wangen stonden rood van opwinding en hij tuimelde zowat over zijn woorden terwijl hij de situatie begon uit te leggen. Over hoe hun buurjongen aan de gym challenges was begonnen. En dat ze hem wilden toejuichen. En hoe ze daar zo graag een Pokémon bij wilden hebben om extra geluid te maken. ‘En jullie redden veel Pokémon toch? Pap heeft het daar altijd over. Kun je ons helpen? Oh alsjeblieft? Alsjeblieft?’ De andere jongen, die dus zijn kleinere broertje bleek te zijn, stond ietwat verlegen achter hem en knikte alleen maar terwijl hij met grote ogen naar Finn opkeek. Die het niet kon laten even te glimlachen. Ze waren toegewijd, dat kon hij ze op zijn minst nageven..

"En zouden jullie dan ook goed voor de Pokémon zorgen?" vroeg hij toen, terwijl hij een strenge blik probeerde op te zetten. De twee jongens begonnen meteen driftig te knikken. ‘Ja! Pap zegt dat ik over een jaar m’n starter mag ophalen. Maar dat duurt nog zo lang! Dan is Jorge al lang klaar met zijn gym gevechten!’ Finn snoof even geamuseerd. "Nou laten we maar eens kijken bij het adoptiecentrum dan. Maar, je moet wel goedkeuring krijgen van je ouders. Dus als er iets tussen zit voor jullie, kunnen jullie later weer terugkomen met je vader of moeder zodat we dit goed kunnen afhandelen.” Opnieuw werd er driftig geknikt, en Finn draaide zich om om de jongens richting de binnenplaats te leiden.

Het adoptiecentrum was het gebouw waar ze gewonde, gevonden, of verwaarloosde Pokémon opvingen en weer probeerde terug te rehabiliteren naar het wild. Als dit niet lukte, werden ze beschikbaar gesteld voor adoptie. Finn wist bijna wel zeker dat er iets tussen zou zitten voor de jongens, maar wilde ze nog niet teveel hoop geven mochten hun ouders het uiteindelijk niet goed vinden. Even kijken kon echter geen kwaad. Ze kwamen aan bij één van de volières waar ze een aantal vogelpokémon in hielden. Voorzichtig klikte hij een deur open en wenkte hij de jongens verder te gaan. Die schoven met grote ogen naar binnen alsof ze nog nooit in hun leven zoveel Pokémon hadden gezien. De Pidgeys, Starleys, Spearows en Taillows vlogen wild op bij hun binnenkomst en keken nieuwsgierig op hen neer vanaf de takken. Eén van de Starleys was wat dapperder en kwam wat onhandig aan fladderen, waarna hij vrolijk begon te krassen om het drietal te begroeten. Finn lachte kort. "Kijk eens aan, die lijkt jullie alvast te mogen. Hier, geef hem maar wat pokémonvoer en kijk of hij dichterbij wilt komen." Hij gaf beide een handje van wat zaad dat ze bewaarde in een zak bij de ingang, en keek met een glimlach toe hoe de twee de vogel voorzichtig begonnen te benaderen. Het duurde niet lang voordat de Starley tevreden uit hun handjes zat te pikken. Ze begonnen enthousiast te lachen. ‘Dat kietelt!’ Het was de eerste keer dat de jongste van het stel zijn mond open trok. Finn knikte grijnzend en zakte door zijn knieën om de Starley even onder zijn snavel te kriebelen. "Deze Starley is heel speciaal," begon hij uit te leggen. "Slechte mensen hebben zijn vleugels geknipt en nu kan hij niet zo goed meer vliegen. Maar, het is een echt vechtersbaasje. Hij kan zelfs de aanval Double Team, dus dan lijken jullie alleen nog maar met meer." Alsof de Starly begreep waar het over ging, begon hij weer even wild met zijn verminkte vleugeltjes te klappen en luidkeels te krassen. Finn grinnikte kort en bracht zijn licht-gekleurde ogen weer naar de jongens. "Wat denken jullie? Zou hij jullie kunnen helpen met het toejuichen?” De jongens lachten opnieuw en keken elkaar enthousiast aan. ‘Ja dat denken we wel!’ Het was duidelijk liefde op het eerste gezicht.

Ze namen afscheid van de Starley en liepen weer terug richting de receptie. Finn begon opnieuw uit te leggen dat ze eerst toestemming van hun ouders nodig hadden en hij zelf ook even met de manager van de shelter moest overleggen of het in orde was. De jongens beloofden dat ze direct naar huis zouden gaan om daarna terug te keren met hun vader. Ze renden snel de basis uit en Finn liep weer richting de voilère om te zien of hij de manager kon vinden.

Tot zijn opluchting bleek het allemaal geen probleem te zijn, mits de vader van het stel netjes de papieren zou invullen voor de adoptie. Met de papieren in zijn hand, liep Finn weer terug richting de balie, benieuwd of de twee jongens alweer waren teruggekeerd met hun vader.