Tales of

Sinnoh

De wereld om haar heen was vandaag vrij saai. Geen knappe jongens, geen situaties waarin ze verzeild kon raken en anderen de schuld kon geven. Saai. Amunet haalde plezier uit het leed van anderen en vond het dan nog het leukste als zijzelf de verloren onschuld kon spelen. En vaak geloofden ze haar ook nog, die arme sukkels. Vooral de mannen. Daar hoefde ze meestal niet veel voor te doen om hun aan haar kant te krijgen. Als je er een beetje goed uitzag en je had wat rondingen, dan was het tegenwoordig heel makkelijk om een man zijn aandacht te trekken. Het was zielig te noemen. Maar goed, Amunet gebruikte dat soort situaties vaak naar haar voordeel en kon er dan meestal ook wel de vruchten van af plukken. Zoals die keer dat ze ongemerkt wat foto’s had genomen van de aantekeningen van één of andere loser die nog net niet zijn liefde verklaard had aan zijn Pokémon. Of die kerel die zo stom was geweest om met haar mee te gaan en die de volgende dag zijn aantekeningen had mogen gaan zoeken omdat zij die gestolen had. Daar had ze trouwens wat nuttige dingen van kunnen opschrijven, wat ze voor haar research kon gebruiken. De enige reden dat ze hem mee had laten gaan, was omdat hij zich ook had gespecialiseerd in Ice types. Een lachje kroop om haar lippen terwijl ze aan die ontmoeting terugdacht en haar lachje verflauwde wat toen ze een Eevee langs wat struiken zag dartelen. In een flits kwam Slicer tevoorschijn en botste niet al te zacht tegen de Eevee aan, wat Amunet’s mondhoeken licht omhoog deed krullen. Dit ging echter zo snel weg als dat het gekomen was en ze rende haastig naar de Eevee toe. ”Slicer, kijk uit waar dat je loopt!” snauwde ze tegen de Dark en Ice type, een quasi bezorgde blik in haar ogen verschijnend terwijl ze als een volleerde actrice naast de Eevee knielde. ”Sorry voor dat, kleintje,” sprak ze met een honingzoete stem. ”Is alles in orde?” Hmm, een Eevee. Niet interessant, tenzij het een Glaceon zou zijn geweest. Dan konden ze pas praten.

En toen kwam daar opeens iemand aangelopen die haar nog het meeste aan een opgedofte suikerspin deed denken. Hoewel… Amunet moest toegeven dat het best een knappe suikerspin was. Vast weer zo’n zoet doetje die niemand anders kwaad deed. Of misschien juist iemand die aardig deed en vanbinnen heel rot was, zoals Amunet. Daar moest ze dan maar achter komen. De naam van de Eevee kwam over de lippen van de suikerspin en Amunet trok een gezicht. Nee, dit was zeker weten het eerste karakter dat Amunet had omschreven. No way dat er een geestelijk gestoorde psychopaat voor haar kon staan en die dan de naam “Bruintje” gaf aan een Eevee. Dat kon gewoon niet. Maar ze plakte alweer gauw een glimlach op haar gezicht toen de suikerspin haar aankeek en ze wuifde het weg. ”Geen zorgen, hoor. Mijn Sneasel had ook best wel uit zijn doppen kunnen kijken.” Slicer wierp haar een nijdige blik toe, maar Snowflake, die wél oprecht bezorgd was, kwam dichterbij en drukte haar flank tegen de Eevee aan. Sentimenteel stuk ongeluk. Nee, dat mocht ze niet denken over haar Alolan Vulpix, maar Arceus. Amunet wilde dat Snowflake ook een volleerde actrice was, maar ze wist dat alle gevoelens die de Alolan Vulpix weergaf naar anderen ook echt was wat dat ze voelde. ”Wat leuk, dat haar,” zei Amunet, alsof het niet in haar hoofd net had staan te vervloeken. Ze kwam dichterbij en pakte een pluk vast, waarna ze het tussen haar vingers doorrolde. ”Is dat je echte haar?” Alsof ze jaloers was bleef ze even wat gebiologeerd naar het haar kijken, maar liet het daarna al snel weer tussen haar vingers doorglijden. Niet interessant.