Tales of

Sinnoh

[Voor de brand]

Ze waren naar Eterna forest doorgereisd, dat was de plek waar ze de honing wilde gebruiken. Dan konden ze wel een tijdje in Eterna City blijven. Ze had bewust alleen Lieve uit haar pokéball gelaten. Ze moesten weer naar elkaar groeien en met Casper erbij lukte dat sowieso niet. Met Rexy, was Lieve alleen maar druk met Rexy bezig. Nu waren ze weer met zijn tweetjes, zoals het helemaal in het begin was geweest. Ze hoopte dat dat werkte, dat ze zo weer wat beter met elkaar konden gaan communiceren. Haar Bulbasaur rende naast haar mee en ging soms het pad even af, om aan iets te ruiken of vast te houden. Daarna sjeesde ze weer naar Yasmin toe. Ze was duidelijk in haar element zo tussen de bomen. Waarschijnlijk helemaal omdat ze Yasmin voor haarzelf had. Soms scheen de zon tussen de bomen door, waardoor de oranje bloem aan Lieve haar pit op haar rug, wat oplichtte. Toen ze een geschikte boom had gevonden stopte ze. Ze had de honingpot al de hele tijd in haar handen gehad en smeerde het zoete spul aan de boom. Lieve was naast haar komen staan en keek er nieuwsgierig naar. “Nu is het wachten Lieve.” Glimlachte ze. Haar rode ogen glommen enthousiast. Ook Lieve haar ogen flonkerden. Haar Bulbasaur rende een rondje om de boom heen en wreef toen haar hoofd tegen haar been. Ze glimlachte nog een keertje. “Kom.” Ze streelde Lieve over haar nek. Nu was het wachten of de honing haar werk ging doen.

Begin Honey Tree encounter, nu 5 dagen wachten(3 juli).

[Na de brand]

Gelukkig was haar boom bespaard gebleven. Lieve trippelde weer naast haar mee. Al was ze een stuk minder uitbundig als de eerste keer. Waarschijnlijk omdat het bos zo geleden had onder de brand. Ze had de honing blijkbaar op de juiste plek op een boom gesmeerd. Alsnog voelde ze zich egoïstisch. Dat ze er ging kijken. Er waren wel belangrijke dingen, zo veel pokémon waren hun thuis nu kwijt. Ze probeerde zichzelf wijs te maken dat ze dan tenminste een pokémon een nieuw thuis kon geven. Maar was dat wel echt zo. Deed ze het niet omdat ze er zelf beter van werd, omdat ze het zelf graag wilde. Ja, dat ook. Maar was dat perse slecht? Lieve keek van haar naar de boom en weer terug. Met een zucht ging Yasmin ervoor zitten. Onbewust gleed haar blik weer naar het stuk verbrandde bos. De natuur kon zo hard zijn. Te hard. De blik in haar rode ogen werd kwaad, waardoor haar Bulbasaur haar kop tegen haar knie duwde. Ze voelde tranen opkomen. Ze wilde niet huilen, zij was hier niet zielig hoor. Stom kind dat ze was…

Omg, er zat een pokémon aan de honing. Ze wist zo snel niet welke dit was, maar het leek schattig. Even hield ze haar vinger tegen haar lippen voor Lieve, omdat de pokémon hun niet door leek te hebben. Voordat haar Bulbasaur heel vrolijk lawaai begon te schoppen namelijk. “Sleep Powder Lieve.” Fluisterde ze in haar oor. Dat was nu wel handig dat ze zo dichtbij was. Haar Bulbasaur deed direct wat ze zei en het poeder bedwelmde de Formantis. Toen gooide Yasmin snel een pokéball naar de pokémon.

De pokémon sprong er toch weer uit. Hé balen. Ging ze hier nog moeite voor doen? Het was wel een schattige pokémon, maar niet eentje die ze op haar lijstje had staan. Misschien moest ze hem maar gewoon laten gaan. Ze wist dat Lieve het best zou kunnen, maar toen keek ze weer naar het verbrande stuk bos. Eigenlijk hadden de pokémon wel genoeg te verduren gehad. Ze wilde niet echt met deze Formantis vechten. Niet door dit alles… “Kom Lieve.” Zei ze dus. Ze draaide zich om en liep bij de boom vandaan. Haar Bulbasaur keek haar eventjes verbaasd aan, maar volgde haar toen snel. Ineens bekroop haar een naar gevoel. Ze moest hier weg, weg bij dit verbrandde bos. In haar hoofd hoorde ze Woutje schreeuwen en gleed er een koude rilling over haar rug.

[Topic uit]