Tales of

Sinnoh

Ace had al zijn Pokémon uit hun bal gelaten en liep, zoals gewoonlijk, weer met een kille blik door Hearthome City. Hij was er inmiddels al wel aan gewend dat het niet meer Jubilife City was waar hij dagelijks doorheen liep en kende de meeste straten dan ook wel van buiten. Het was voor hem ook niet langer meer wennen dat hij een kamergenoot had en hij was Finn’s aanwezigheid steeds meer en meer beginnen te appreciëren. Het was fijn om iemand te hebben waar je tegen kon praten en mee kon lachen. Het was iets wat hij in Kalos nog nooit had gehad. Maar hier was hij ook minder op zijn hoede dan in Kalos, al viel dat niet op te maken uit de alerte blik waar hij zijn omgeving mee in de gaten hield. Zijn blik gleed weer naar opzij en hij zag hoe een vrouw zich uit haar rolstoel liet glijden en op een picknickkleed. Hij wilde doorwandelen toen hij zag dat ze een ei op haar schoot legde, dat uitkwam. ”Inpulsa, hier blijven,” gromde hij waarschuwend naar zijn Elekid, maar zoals gewoonlijk trok de Elekid zich weer niks aan van haar trainer en rende vrolijk naar het tweetal toe. Ze sprong nog net niet op de schoot van de roodharige zodat ze de Skiddo uitvoerig kon bekijken en Ace had geen andere keus dan achter haar aan te gaan. ”Inpulsa, laat dat,” sprak hij kil, maar zijn Elekid had geen aandacht voor hem en porde de Skiddo zachtjes. Ace, die voorbij het punt van geduld was, kwam met snelle stappen dichterbij en graaide zijn Elekid hardhandig weg van het tweetal. ”Sorry,” zei hij met een kille blik naar het meisje, gevolgd door een knikje. Als een echte dramaqueen begon Inpulsa te protesteren en met haar armpjes te draaien, waarbij ze wanhopig probeerde om haar armpje uit te strekken naar de Skiddo. Ze leerde het dan verdomme ook nooit.

Ace besloot om Inpulsa in zijn armen te houden en stevig tegen zich aan te drukken toen ze probeerde om haar armpje met veel geweld in de richting van zijn gezicht te zwieren. Ze vond het nooit leuk als ze iets niet mocht doen, vooral als ze erg nieuwsgierig was en Ace was er niet erg van onder de indruk dat ze hem probeerde te slaan. Het was iets dat ze ook maar enkel deed als ze het écht niet leuk vond dat hij haar tegenhield en dus berispte hij haar er niet te hard op, maar Igneel blafte waarschuwend naar Inpulsa. Na een tijdje werd Inpulsa rustiger en als een klein kind verborg ze haar kopje verslagen tegen de borst van Ace. Ace gaf haar rugje een geruststellend klopje en richtte zijn blik naar de dame, die het gedrag van Inpulsa niet heel erg leek te vinden. Ace gaf een knikje op haar woorden. ”Inpulsa is ook nog vrij jong, maar ze moet leren dat ze niet zomaar mensen en Pokémon lastig kan vallen met haar drukke aanwezigheid. Alleen zoals je ziet heeft ze het daar wat moeilijk mee,” sprak hij op een kille toon. Hij liet zijn blik naar beneden glijden en moest eerlijk gezegd een lachstuip onderdrukken toen hij zag hoe dramatisch zijn Elekid met haar kopje tegen zijn borst leunde. Klein kind dat het dan ook was. ”Mijn naam is Ace,” stelde hij zichzelf op een kille toon voor, maar hij bleef staan waar hij was en stak zijn hand ook niet uit. Dat was niet aan hem besteed. ”Die dramaqueen in mijn armen is Inpulsa, dat is Igneel en daar verderop staan Blade en Razor en die Pokémon in de lucht is Avian,” zei hij terwijl hij over zijn schouder naar de Scyther en de Bagon knikte, gevolgd door een knikje naar de Fletchinder in de lucht. Op zijn woorden kwamen de twee anderen wat dichterbij en vond Razor het een leuk iets om strak naar de Ponyta te kijken, opvangend dat deze ook aardig wat pit leek te hebben.

Ace gaf een knikje, al verscheen er wel een frons tussen zijn wenkbrauwen toen hij ze zei dat Pokémon de kans moesten hebben om jong te zijn. ”Helaas gaat dat niet altijd, zeker niet als we op missies moeten gaan,” sprak hij op een kille toon. ”Maar daarbuiten probeer ik haar zo weinig mogelijk te berispen. Al geeft ze me daar bijna nooit kans toe.” Hij wierp een strakke blik naar beneden, welke niet beantwoord werd omdat Inpulsa nog altijd haar kopje tegen zijn schouder liet leunen. Igneel snoof afkeurend en Ace besloot om het daar maar bij te laten. Het meisje stelde zich inmiddels voor als Chloe en hij kreeg ook een korte introductie van haar Pokémon, maar hij dacht niet dat hij die namen ging onthouden. ”Razor,” gromde Ace onder zijn adem door toen zijn Bagon een uitdagende Ember liet ontsnappen naar de grond toe toen hij merkte dat de Ponyta op zijn dreigement inging. Blade leek dit dan weer grappig te vinden; zijn ogen glommen geamuseerd terwijl hij naar de uitwisseling keek tussen de twee Pokémon. Avian interesseerde zich dan ook weer totaal niet voor het schouwspel en probeerde juist zo ver mogelijk van iedereen weg te komen. Soms dacht Ace dat hij met de Fletchinder de meeste connectie had van zijn Pokémon, op zijn Houndour na dan. Ace liet zijn blik bedachtzaam over de Pokémon glijden. Op de Buizel na waren het allemaal Pokémon die makkelijk een kar vooruit konden trekken. ”Is het een bewuste keuze geweest om sterke Pokémon te hebben in je team?” vroeg hij met een frons. Misschien deed ze aan wedstrijden of iets dergelijks, of was ze een avonturier die met haar Pokémon de mogelijkheid had om zich door heel Sinnoh te kunnen begeven. Het kon allemaal tegenwoordig, maar dat zou hij zo dan wel horen.

Ace gaf een simpel knikje toen ze aan hem vroeg of hij lid van Crescent Moon was, waarna een frons over zijn gezicht viel toen ze haar opmerking maakte. Zijn blik gleed kort naar Inpulsa, welke hem met de meest onschuldige blik aankeek dat ze op kon zetten. ”Ik…” begon hij protesterend, maar hij viel weer stil en trok een gezicht, waarna hij zijn armen over elkaar sloeg en kort zijn ogen sloot. ”Ze is nog jong en ze moet veel leren. Ik kan het me niet permitteren om fouten te maken op missies, dus ik moet haar zo goed mogelijk opleiden,” maakte hij er uiteindelijk van, al klonk het defensiever dan dat hij wilde. Zijn blik gleed kort naar Razor toen deze zich nog meer uitgedaagd voelde door de Ponyta, al voelde hij blijkbaar Ace’s blik zijn rug branden, want hij deed voor de rest niks. Blade leek dit jammer te vinden en met een zachte zucht wendde hij zijn blik af. Avian rolde daarop met zijn ogen en streek een eindje verderop op een tak neer. Ace gaf een knikje toen ze verderging over haar eigen beroep, blij zijnde dat ze het niet over zijn opvoeding van Inpulsa moesten hebben. Daar had hij al genoeg commentaar van anderen over gekregen en hij hoefde daar niet nóg iemand bij. ”Dat zijn nogal eisen die je aan jezelf stelt,” merkte Ace op, al was er wel iets van goedkeuring in zijn blik te vinden. ”Is dat lichamelijk niet zwaar?” Als zij geen blad voor de mond ging nemen, dan deed hij dat ook niet. Hij wilde net haar voorstel afweren toen zijn maag op dat moment besloot om te knorren. Hij kneep weer kort zijn ogen dicht, waarna hij tegenover haar ging zitten en naar zijn Pokémon knikte. ”Zij misschien wel. Ik hoef niks,” zei hij op een licht koppige manier. Inpulsa daarentegen rende meteen naar Chloe toe, opende haar bek en wees met haar armpje naar haar keel. Ace gromde onder zijn adem door en wilde er iets van zeggen, maar dacht aan de opmerking die Chloe had gemaakt en hield zijn mond, al was er in zijn rode blik duidelijk te lezen wat hij ervan dacht toen hij strak naar Inpulsa keek.

Er verscheen weer iets van goedkeuring in zijn blik toen ze haar woorden sprak en hij gaf haar een kil knikje. ”Dat kan ik respecteren,” zei hij op een kille toon tegen haar. De ijzige blik die ze hem had toegeworpen, was hem heus niet ontgaan, maar Ace was niet iemand die rekening hield met gevoelens van anderen. Als hij iets wilde vragen of een opmerking wilde maken, dan deed hij dat gewoon en als hij daarna moest oprotten, zou hij dat dan wel zien. Zo erg leek de opmerking haar nu ook weer niet gevallen te zijn: zijn Pokémon kregen pokévoer en ook al had hij aangegeven dat hij niks wilde hebben, toch legde ze een stuk cake voor hem neer. Ace twijfelde kort, maar besloot uiteindelijk om zijn trots opzij te zetten en bij haar op het picknickkleed te gaan zitten. ”Bedankt,” sprak hij op een kille toon en gaf haar een knikje, waarna hij de plak cake oppakte en een hap nam. ”Zelf gebakken?” vroeg hij. Hij smaakte eigenlijk best wel lekker. ”Ben je van Sinnoh afkomstig?” vroeg hij aan haar om een gesprek aan te knopen. Hij vermoedde eerlijk gezegd dat ze ergens in Sinnoh bij haar ouders woonde, maar dat kon hij ook mis hebben. Ze leek heel erg zelfstandig, maar ook afhankelijk van haar rolstoel en hij vermoedde dat er daarom wel iemand in de buurt was dat voor haar zorgde.

Ace gaf een knikje toen ze haar woorden sprak. ”Ik heb zeker al eens slechter geproefd,” zei hij op een kille toon, wat zijn meest subtiele manier was om naar een compliment te leunen. Ach, ze moest het er maar mee doen. Als ze een uitgebreide verklaring wilde hebben van hoe lekker haar cake was, dan was ze bij hem aan het verkeerde adres. Ze gaf aan dat ze uit Unova kwam, waarna ze de verwachte wedervraag stelde. ”Uit Kalos,” zei hij op een toon alsof hij daar niet over uit wilde breiden. Dan maar terug naar haar. ”Unova… Vanwaar de switch naar Sinnoh?” vroeg hij. Hij wist dat dit net zo goed ook weer aan hem gesteld kon worden, maar gelukkig bestond er nog zoiets als het zich beroepen op zijn recht om niet te hoeven antwoorden. Wat een vrij dramatische verwoording was van het simpele aanwezige feit dat hij geen zin had om erover uit te breiden, maar goed. Je snapte wel wat hij bedoelde, toch?

Ace negeerde haar enthousiasme, al kon hij niet voorkomen dat zijn ene mondhoek een klein beetje hoger optrok nadat ze hem had bedankt. Hij mocht haar wel. Ze was wel oké. Dat waren de twee dingen die elkaar razendsnel opvolgden, want Ace wilde nooit te enthousiast zijn om iemand als goed in zijn boek neer te pennen wanneer hij het wel met iemand kon vinden. Hij was op dat vlak vrij wantrouwend en keek eerder de kat uit de boom dan dat hij overal snel vrienden maakte, maar dat was gewoon hoe hij was. Als iemand daar niet mee om kon gaan, dan was dat niet zijn probleem. Zijn blik gleed naar haar toen ze haar antwoord gaf en hij knikte. ”Ik kan me voorstellen dat een beschermend familielid vrij verstikkend aan kan voelen op een gegeven moment. Zeker als je je eigen pad op wilt gaan.” Hij wilde in eerste instantie de woorden “op je eigen benen staan” gebruiken, maar dat leek hem in haar geval niet erg tactisch en dus veranderde hij zijn woordkeuze op het laatste moment. Nooit gedacht dat hij tactvol kon zijn, but there he was. Hij verstijfde kort toen ze hem de wedervraag vroeg en ook al was het volkomen logisch nadat hij haar praktisch gezien dezelfde vraag had gesteld, toch irriteerde het hem. ”Persoonlijke redenen,” antwoordde hij dan ook lichtelijk kortaf. ”En het rangersysteem in Sinnoh trok me wel aan.” Dat was slechts een halve leugen. Het rangersysteem in Kalos had hem namelijk veel interessanter geleken, maar hij had zijn thuis en alles wat met Kalos te maken had achter willen laten en dan was Sinnoh de eerstvolgende, logische keuze geweest.

Het beeld dat Chloe neerzette van haar grootvader was er één waar hij zich niet mee kon identificeren. Door de spanning die zijn vader in het huishouden veroorzaakte, was er altijd een soort van sfeer geweest waarin het ieder voor zich was. Zijn moeder deed niet veel anders dan het huishouden en ’s avonds laat stiekem flessen wijnen leegzuipen wanneer ze dacht dat de kinderen het niet zagen, zijn broer was zo veel mogelijk van het huis weg en hijzelf… tja, hijzelf zocht zijn toevlucht in straatgevechten. In hun hoofd gaven ze elkaar allemaal de schuld, maar hardop werd er nooit iets gezegd of gedaan, alleen maar door zijn vader. Ace knipperde met zijn ogen om bepaalde herinneringen daaraan te verdringen terwijl hij zijn blik weer naar Chloe richtte. ”Daar heb ik wel respect voor,” zei hij op een kille toon tegen haar, maar wel pas toen hij zijn stem weer vertrouwde. Nadenken over zijn familie en zijn verleden was iets waar hij zich niet graag mee bezighield, alleen zorgden dit soort onderwerpen ervoor dat het allemaal weer naar boven kwam. Gelukkig begon Chloe over zijn werk en al zou hij dat nooit hardop naar haar uiten, toch was hij daar wel dankbaar voor. ”Je wordt op quests of op patrouilles gestuurd om Sinnoh veilig te houden. Je begint met een lage rank en dus ook met simpele quests zoals bijvoorbeeld het zoeken van een Pokémon om iemand verder te helpen, maar gaandeweg worden je quests ingewikkelder en zwaarder naarmate je hogerop komt. Bij een patrouille kan letterlijk van alles gebeuren en die zijn dan ook een stuk gevaarlijker dan quests, vooral als je zoals mij besluit om ’s avonds over straat te wandelen.” Hij haalde zijn schouders op. ”Je moet wel tegen een stootje kunnen, laat ik het zo zeggen. Ik ga elke dag hardlopen en doe ook fitness om mezelf fit te houden, dus meestal heb ik geen problemen met irritante dronken mannen of dieven die groter dan mij zijn.” En hij wist dankzij de vele straatgevechten die hij had meegemaakt ook altijd precies waar hij moest mikken als hij iemand tijdelijk uit wilde schakelen. Dat hielp ook wel.

Ace liet zijn blik kort naar haar glijden en de blik in zijn ogen werd iets milder toen ze haar woorden sprak. Hij kon zich wel voorstellen dat een leven dat haast onmogelijk te bereiken leek voor iemand zoals zij wel leuk, uitdagend en interessant kon klinken. Ace ervaarde dat dikwijls niet zo omdat hij zijn werk meer als een last beschouwde dan iets waar hij veel voldoening uit haalde, maar hij merkte nu dat die opvatting misschien wat kort door de bocht van hem was, zeker als hij zichzelf vergeleek met haar. ”Gelukkig zijn er genoeg andere dingen die je wél kunt doen en waar je jezelf wél aan kunt meten. Misschien nog wel meer dan iemand anders in jouw situatie.” Zijn woorden klonken kil, maar het was onmiskenbaar een feit dat hij probeerde om haar op te beuren, al was dat op zijn eigen manier. ”Ik denk ook dat je niet te veel moet kijken naar de dingen die je niet hebt, maar wel naar de dingen die je wel hebt.” Hij gaf een kil knikje in de richting van het team dat zich aan haar voeten had verzameld. Dat was toch wel een aardige prestatie voor iemand die afhankelijk was van een rolstoel, vond hij.

Ace gaf enkel een kort knikje toen Chloe aangaf dat hij gelijk had. Natuurlijk had hij dat. Ze moest gewoon niet zo onzeker over zichzelf zijn. Hij keek kort toe hoe haar Ponyta haar weer terug in haar rolstoel hielp en gaf haar een knikje toen ze vroeg naar haar picknickkleed, welke hij met een paar snelle slagen netjes opvouwde en het vervolgens naar haar reikte. De spullen die op het picknickkleed zaten, deed hij weer terug in de mand waar het voor diende, welke hij ook aan Chloe aanreikte. Daarna wenkte hij zijn Pokémon en gaf hij een knikje aan Chloe. ”Ik zie je dan nog wel eens,” sprak hij op een kille toon, waarna hij zijn hand begroetend naar haar opstak en zich vervolgens omdraaide. Hij had nog wel wat dingen te doen voordat hij terug zou gaan naar Hearthome City, maar hij kon al wel concluderen dat dit zeker geen tijdsverspilling was geweest en dat Chloe het bloed niet onder zijn nagels uithaalde, wat al meer was dan wat hij van sommige andere personen kon zeggen die hij nog maar net ontmoet had.